บทที่ 10 : พี่ชายที่แสนดี

อาคุมุกลับมาถึงหน้าบ้านพร้อมกับคำถามที่อยู่ในหัวมากมายเต็มไปหมด

“เขาเป็นใครกันแน่นะ...”

แน่นอนว่าสิ่งที่เขายังคงคาใจมากที่สุดนั้นเกี่ยวกับเรื่องขององค์ชายชูยะ ซึ่งก็คือการที่พลังเวทขององค์ชายนั้นเป็นเวทน้ำแข็ง แต่เมื่อตอนที่เขาแอบดูการขนย้ายของล้ำค่าอยู่ในป่าแล้วองค์ชายชูยะได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขา ในตอนนั้นได้เกิดความร้อนที่ถ้าใช้พลังทั้งหมดก็คงแทบจะแผดเผาตัวเขาไปได้ในทันที

อีกทั้งชายปริศนาที่ได้มาช่วยให้เขารอดตายไปอย่างหวุดหวิด พลังเวทของชายคนนั้นซึ่งมีความเกี่ยวโยงกับพลังเวทขององค์ชายชูยะ

ความแข็งแกร่งของปีศาจเวทมนตร์ ทั้งที่เป็นเพียงปีศาจเวทมนตร์ระดับ 1 แข็งแกร่งเกินกว่าที่อาคุมุจะรับมือไหว

“เหมือนกับว่าเขางัดท่าไม้ตายออกมาจัดการกับปีศาจเวทมนตร์นั่นเลยนะ นี่มันบ้าเกินไปแล้ว แต่รอให้ถึงเวลาของฉันก่อนเถอะ... ฉันจะไม่ยอมโดนเล่นงานแบบนี้อีกแน่นอน”

“แต่ตอนนี้จะมืดแล้ว เข้าไปนอนก่อนแล้วกัน”

ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าไปในบ้าน ซึ่งพบว่าอิซามุนั้นไม่อยู่ จึงเดินไปดูที่ห้องของเก็น พบว่าเขานอนหลับแทบไม่รู้สึกตัว ทั้งสะกิดหรือเรียกก็ไร้วี่แววที่จะลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนนี้

“อะอ้าว... หมอนี่นอนหลับสนิทเลยเหรอ? คงเหนื่อยมากล่ะสินะ นอนตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย” หลังจากนั้นอาคุมุจึงเข้าไปในห้องของอิซามุ หมายจะหาของบางอย่างในนั้นและคิดจะทำสิ่งที่ต้องการมานาน

“ว้าว! นี่มันของดีชัด ๆ เลยนะ มีของแบบนี้แต่ไม่ให้ฉันได้ลองใช้มัน พ่อนะพ่อ”

แสงจากด้านนอกส่องลอดผ่านบานกระจกตกกระทบกับสิ่งที่อยู่ในมือของอาคุมุ ปรากฏให้เห็นแสงที่สะท้อนกลับออกมาในขณะที่เขากำลังเดินออกจากห้องนั้น

อาคุมุเดินกลับไปที่ห้องของเก็นอีกครั้ง ซึ่งในครั้งนี้มีของฝากมาด้วย แน่นอนว่าตอนนี้คือโอกาสที่ดีที่สุดในการลงมือ

“เฮ้! พี่ครับ พี่จะนอนแบบนี้ไปถึงเมื่อไร? ง่วงมากเหรอครับ? เหนื่อยมากเหรอครับ?... เฮ้ย!! ตื่นสักทีสิวะไอ้บ้าเอ๊ย!” เขาพูดด้วยความหงุดหงิด ก็ได้มีปฏิกิริยาตอบโต้ของเก็น ซึ่งคือการพูดที่ราวกับว่ายังคงนอนหลับอยู่

“ใคร.. มาโวยวาย.. อะไรตอนนี้เนี่ย...”

“ควรตื่นได้แล้วนะ... พี่ชาย” อาคุมุพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ และใบหน้าที่ดูนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวและความเย็นชาอยู่ลึก ๆ

“พี่ครับ คิดอยากได้แต้ม B ไหมล่ะครับ ว่าไง? แข็งแกร่งขึ้น แล้วก็แข็งแกร่งขึ้น แต้ม B คงทำให้พลังเพิ่มขึ้นเร็วกว่าการฝึกแน่นอนใช่ไหมล่ะ?...”

อาคุมุที่คิดว่าพูดเรื่องน่าสนใจจบไปแล้ว เก็นก็คงจะตื่นขึ้นในทันที ซึ่งนั่นมันไม่ใช่เลยแม้แต่น้อย เพราะเก็นยังคงนอนแน่นิ่งด้วยความสบายอยู่อย่างนั้น

“ฉันพูดกับแกอยู่นะเว้ย! ตื่นสักทีสิวะ!!”

“อะไรของแกเนี่ย?... มาทำบ้าอะไรห้องฉัน?...”

หลังจากที่เขาได้พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้น เก็นก็ตื่นขึ้นด้วยอาการที่สับสนมึนงง และแปลกใจในเวลาเดียวกัน

“ก็แค่มีข้อเสนอมาให้พี่น่ะนะ... เราร่วมมือกันฆ่าพ่อตอนที่เขากลับมา น่าสนใจไหม?” อาคุมุพูดออกไปตรง ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังและยิ้มอย่างมีเลศนัย แต่ทว่าทางด้านของเก็นนั้นยังไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ตนได้ยินสักเท่าไร

“ห๊า?? นี่แกละเมอแล้วเดินมานี่หรือว่าต้องการอะไร? นอนไม่หลับเหรอ? หรือหิว? กลับไปห้องแกซะแล้วฉันจะได้นอนต่อสักที ถ้าฉันไม่ง่วงฉันไม่อยู่สนทนากับคนอย่างแกหรอกนะ”

การตอบกลับของเก็นนั้นทำให้อาคุมุเลือดขึ้นหน้าในทันที เขารู้สึกโกรธขึ้นมาเพียงเพราะเก็นคิดว่าเขาละเมอ

“หึหึ ดี! กวนประสาทจริง ๆ นะแกเนี่ย ในเมื่อพูดแบบนั้นก็ตายเองซะ ลาก่อนแล้วกันนะ... พี่ชายที่แสนดี” เขาพูดพร้อมกับยกของมีคมที่อยู่ในมือขึ้นมา

ปลายแหลมของมีดสั้นสีม่วงเข้มนั้นตรงเข้าไปยังร่างของเก็นที่นอนอยู่

ฉึก!

“อั่ก! กะ.. แก ทำไมกัน?”

เก็นยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดไปมากกว่านั้น อาคุมุก็กระหน่ำแทงด้วยมีดสั้นที่อยู่ในมือด้วยความบ้าระห่ำ จนปรากฏให้เห็นแผลเหวอะหวะและเต็มไปด้วยเลือดโชกบริเวณหน้าท้อง พร้อมกับคราบเลือดที่ติดบริเวณใบหน้าของอาคุมุ

ร่างกายของเก็นที่นอนอยู่นั้นไม่มีการตอบสนองใด ๆ หัวใจหยุดเต้น ไม่มีการหายใจ เสียชีวิตไปขณะที่ดวงตานั้นยังคงเบิกกว้าง

“เป็นนักเวทถ้าเจอแบบนี้ก็รอดยากใช่ไหมเนี่ย? แต่คงไม่ใช่กับทุกคนหรอก อาจจะใช้ได้แค่กับหมอนี่คนเดียวก็เป็นได้... ใครน่ะ?!” 

ในตอนนั้นเองที่อาคุมุยืนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว เขาก็ได้รู้สึกเหมือนมีคนกำลังแอบดูอยู่จากทางหน้าต่างของห้อง

“เย้ย?!! ม.. มีคน.. โดนฆ่า!!” ชายคนนั้นร้องตะโกนออกไปด้วยความตกใจ เป็นน้ำเสียงที่ดูสั่นกลัวและพูดติด ๆ ขัด ๆ พร้อมกับวิ่งหนี ซึ่งชาวบ้านในบริเวณนั้นบางส่วนก็ได้ยินเสียงของชายคนนี้อย่างชัดเจน และต่างพากันตื่นกลัวไปไม่ต่ำกว่า 6-7 หลังคาเรือน

“โธ่เว้ย สร้างวงแหวนเวท!” อาคุมุไม่รอช้า รีบใช้การเคลื่อนที่ด้วยวงแหวนเวทและไปดักหน้าชายคนนั้นในทันที

“อย่าแหกปากให้มันมากนักจะได้ไหมลุง?!”

ภาพที่ยังคงติดตาชายคนนั้นอยู่คือการสังหารสุดเลือดเย็น โดยผู้ลงมือนั้นมีอายุเพียง 6 ปี ทั้งยังเป็นน้องแท้ ๆ ของผู้ที่เป็นเหยื่อการฆาตกรรมในครั้งนี้

“อะ.. อาคุมุ... ปล่อยฉันไปเถอะนะขอร้องล่ะ เราก็คนกันเองน่ะนะ” ถึงแม้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคนนั้นจะเป็นเพียงเด็กที่มีความสูงราว ๆ 1 เมตรกับอีก 20 เซนติเมตรเท่านั้น แต่นั่นคือฆาตกรที่ฆ่าได้แม้กระทั่งพี่ชายของตัวเขาเอง

“ตะโกนออกไปซะขนาดนั้นแล้วจะให้ผมไว้ชีวิตเหรอครับ?... เอางั้นก็ได้ แต่ผมมีข้อเสนอให้อย่างหนึ่ง” อาคุมุพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แสดงให้ถึงความตรงไปตรงมา ดูน่าเชื่อถือ

“...แล้วข้อเสนอของนายคืออะไรล่ะ?” ชายคนนั้นตอบกลับไป

“แก้ข่าวให้ผมหน่อย ที่ลุงตะโกนออกไปตอนนั้น แล้วกลับมาบอกผลลัพธ์กับผมด้วยนะครับ” อาคุมุพูดด้วยระดับเสียงที่ค่อนข้างที่จะเบา หลังจากพูดจบเขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน

“ด.. ได้เลย” ชายคนนั้นรีบกล่าวตอบพร้อมกับเดินไปข้างหน้าอีกเล็กน้อย

“เกิดการเข้าใจผิดนิดหน่อย!! ทุกคนผ่อนคลายและสบายใจได้ ไม่มีคนที่โดนฆ่าหรืออะไรทั้งนั้นนะ!!!” ว่าแล้วเขาก็เดินกลับมาหาอาคุมุในทันที เพียงเพราะได้ยินเสียงของชาวบ้านบางส่วนคุยกันเล็กน้อย ซึ่งน้ำเสียงของคนเหล่านั้นก็แสดงให้เห็นถึงความสบายใจบ้างแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องถามหาอะไรให้มากความ

“อาคุมุ ฉันป่าวประกาศออกไปเรียบร้อยแล้วล่ะนะ”

“แล้วเป็นยังไงบ้างเหรอครับ?” อาคุมุถามกลับไป

“ชาวบ้านที่ได้ยินในตอนแรกก็คงจะเข้าใจและไม่กลัวแล้ว...”

ฉึก!

ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอาคุมุพูดยังไม่ทันจบประโยค มีดสั้นเล่มเดิมในมือเขาที่ใช้ในการปลิดชีพพี่ชายของเขาเอง ได้แทงเข้าไปที่หน้าท้องของชายคนนั้น อาคุมุดึงมีดออกและแทงเข้าไปอีกครั้ง เลือดกระเด็นติดตามใบหน้ารวมไปถึงเสื้อผ้าของเขา

ร่างของชายคนนั้นล้มลงโดยไร้การตอบสนองหรือส่งเสียงร้อง เขาเสียชีวิตลงในทันที

“ยังไงก็... ขอบคุณนะครับ”