บทที่ 9 : บุคคลปริศนา

ในเมื่อตัวตนขององค์ชายชูยะนั้นไม่ค่อยชัดเจน แต่ด้วยความไม่ชัดเจนนี้นั่นเองที่ทำให้อาคุมุต้องการหาคำตอบ แต่ในตอนนี้มีสิ่งที่ต้องทำนั่นก็คือแข็งแกร่งขึ้นเพื่อไปต่อสู้และล่ารางวัล... รวมถึงล่าแต้ม B ไปในตัวด้วย แน่นอนว่าเขาไม่รอช้าที่จะอยากทำให้สำเร็จ

“สร้างวงแหวนเวท!” ว่าแล้วเขาก็ใช้การเคลื่อนที่ด้วยวงแหวนเวทแล้วมุ่งหน้ากลับไปที่บ้าน ซึ่งระหว่างทางนั้นกลับได้พบเจอปีศาจเวทมนตร์อยู่ตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นปีศาจเวทมนตร์ที่หลงมาตัวเดียว

ปีศาจเวทมนตร์ตนนั้นมีรูปร่างผอมบาง ความสูงเพียงประมาณ 1 เมตร ผิวหนังสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีแดง ใบหน้าคล้ายกับมนุษย์แต่มีจมูกที่แหลมยาว ใบหูคล้ายกับมนุษย์ มีฟันที่แหลมคม รอบ ๆ ตัวมีออร่าสีขาวค่อนข้างที่จะเบาบาง และสิ่งที่โดดเด่นคือกรงเล็บบริเวณมือสองข้าง ซึ่งแต่ละข้างมีเพียงอันเดียว เป็นกรงเล็บที่มีความแหลมคมพร้อมกับมีออร่าสีฟ้าอ่อนปกคลุมอยู่

“ได้โอกาสทดสอบฝีมือพอดีเลย อยากรู้เหมือนกันว่าฉันจะทำอะไรมันได้บ้าง”

พูดจบเขาก็หาตำแหน่งที่เหมาะสมในการโจมตีระยะไกล เพราะในตอนนี้เขายังไม่มีอาวุธหรือทักษะการโจมตีระยะประชิด แน่นอนว่ามันคือสิ่งที่สำคัญเป็นอย่างมาก หลังจากนี้เขาต้องมีอาวุธสักชิ้น บวกกับทักษะทางกายภาพและเวทมนตร์ที่ใช้โจมตีระยะประชิด ซึ่งเขาต้องฝึกจนชำนาญให้ได้โดยเร็ว

เขาใช้การเคลื่อนที่ด้วยวงแหวนเวทในการหาตำแหน่งที่เหมาะสม และเคลื่อนที่บ่อยครั้งเพื่อไม่ให้ปีศาจเวทมนตร์ตนนั้นจับการเคลื่อนไหวได้

เขาเคลื่อนที่ไปมาวนรอบปีศาจเวทมนตร์อยู่หลายต่อหลายครั้งทั้งบนต้นไม้และบนพื้นดิน แต่ปีศาจตนนั้นก็ไม่ได้มีการตอบสนองแต่อย่างใด มันยังคงยืนนิ่งอยู่ในท่าเดิม ระหว่างการเคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็วเขาก็สังเกตรูปลักษณ์ภายนอกของมันอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งหยุดอยู่บนกิ่งไม้ของต้นไม้ขนาดใหญ่

“ตำแหน่งน่ะฉันคิดไว้นานแล้ว ส่วนอาวุธหลักของแกคงจะเป็นกรงเล็บอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?! ไม่ใช่ฟันนั่นหรอก! แสงอัสนีบาต!!”

ตู้มมม!!

เสียงระเบิดจากการโจมตีอันรุนแรงเพียงครั้งเดียวของอาคุมุนั้นดังสนั่นลั่นป่าใหญ่ สัตว์เล็กสัตว์น้อยต่างแตกตื่นทั้งเดินทั้งวิ่งและบินหนีไปหลายทิศทาง

เพียงแต่การโจมตีของเขานั้นยังไม่ทันได้ทราบผลที่เกิดขึ้นแน่ชัด ตัวเขาเองก็ยังไม่ทันแสดงอาการดีใจหรือเอ่ยคำใด ๆ ออกมา และยังไม่ทันได้ตั้งตัวหรือเตรียมการอะไรไปมากกว่านี้ 

‘อะไรกัน?’

เขาต้องตกใจสุดขีดจนหยุดชะงักไปถึงขนาดว่าไม่สามารถขยับร่างกายได้ เพราะปีศาจเวทมนตร์ตนนั้นปรากฏตัวขึ้นด้านหลังโดยพร้อมสำหรับการโจมตีด้วยฟันที่แหลมคม

“ไอ้มนุษย์ตัวจ้อย การฆ่าเจ้ามันเป็นเรื่องง่าย ๆ โดยที่ข้าไม่จำเป็นต้องใช้กรงเล็บเลยด้วยซ้ำ!”

‘พูดได้ด้วย?!’

ปีศาจเวทมนตร์ตนนั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ากลัว พร้อมกับฟันของมันที่กำลังจะถึงตัวอาคุมุ

อาคุมุนั้นยังไม่ทันได้ถูกการโจมตีแต่อย่างใด ขณะเดียวกันก็ได้มีเสียงของชายคนหนึ่งที่ดังขึ้นมาจากด้านข้าง

“ลูกบอลเพลิงคราม!”

ลูกบอลไฟสีฟ้าได้ปะทะเข้ากับร่างของปีศาจเวทมนตร์จนมันกระเด็นลงพื้นไป

“เอ่อ ขอบคุณ...”

อาคุมุพูดยังไม่ทันจบประโยค และการต่อสู้ก็ยังไม่จบเพียงเท่านี้เพราะชายคนนั้นตามไปโจมตีมันต่อ ราวกับรู้อยู่แล้วว่าปีศาจนั่นยังไม่ตาย

“ผลึกน้ำแข็งพันธนาการ” ชายคนนั้นพูดพร้อมกับหันฝ่ามือไปข้างหน้า วงแหวนเวทสีฟ้าได้ปรากฏขึ้นรอบข้อมือของเขา ได้มีแท่งน้ำแข็งอันแหลมคมปรากฏขึ้นที่บริเวณพื้นดิน ทิ่มแทงเข้าไปยังแขนและขาของปีศาจเวทมนตร์

‘เวทน้ำแข็ง?!! องค์ชายเหรอ? แต่แค่เสียงก็ไม่ได้มีความคล้ายกันเลยนะ’ อาคุมุได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ชายคนนั้นใส่เสื้อคลุมตัวและปิดบังใบหน้า จึงทำให้เขาไม่สามารถรู้ได้ว่าเป็นใครกันแน่ อีกทั้งส่วนสูงและอายุที่ดูมีมากกว่าองค์ชายชูยะตามที่เขาคิดไว้

“ไอ้เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ!!! แขนขาของข้า!!”

ปีศาจเวทมนตร์ตนนั้นร้องโหยหวนเสียงดังลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวด นั่นเป็นการพันธนาการที่ทำให้ศัตรูหยุดการเคลื่อนไหวพร้อมกับสร้างบาดแผลและความเจ็บปวดได้ไปในตัว มีความน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

แต่มากไปกว่านั้น บริเวณที่ถูกทิ่มแทงค่อย ๆ ถูกแช่แข็ง จนกระทั่งแขนและขาส่วนนั้นไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย ปีศาจเวทมนตร์ถูกพันธนาการโดยสมบูรณ์

“เพลิงครามลงทัณฑ์”

ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ที่ดูเย็นชาและหันฝ่ามือไปข้างหน้า วงแหวนเวทสีฟ้าได้ปรากฏขึ้นรอบข้อมือของเขา พร้อมกับมีวงแหวนเวทขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังสูงเหนือศีรษะของชายคนนั้น ดาบยักษ์ที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยไฟสีฟ้าค่อย ๆ ขยับออกมาจากวงแหวนเวทขนาดใหญ่

‘ข.. แข็งแกร่งชะมัด’

“มนุษย์ต่ำต้อย มนุษย์ชั้นต่ำ มนุษย์บัดซบ!! พวกแก... พวกแกต้องชดใช้อย่างสาสม! ท่านจอมมารจะไม่ปล่อยพวกแกไว้อย่างแน่นอน!!! อั๊ก...”

และนั่นเป็นคำพูดประโยคสุดท้ายที่แสดงถึงความดิ้นรนของปีศาจเวทมนตร์ตนนั้น

ตู้มมม!!!

เสียงระเบิดดังขึ้นในป่าใหญ่อีกครั้ง ซึ่งในครั้งนี้นั้นมีความรุนแรงที่มากกว่าครั้งก่อนหลายสิบเท่า ลมที่เกิดจากการระเบิดทำให้อาคุมุต้องหลบหลังต้นไม้ในทันที ซึ่งความแรงของลมนั้นยังไม่ทันได้ลดลงแต่อย่างใด ชายคนนั้นก็ได้เอ่ยปากบอกกับอาคุมุ

“นี่น่ะมันเป็นเพียงปีศาจเวทมนตร์ระดับ 1 เท่านั้น ระวังตัวให้ดีอยู่ตลอดล่ะ ตอนนี้มันใกล้จะถึงเวลาล่าเหยื่อของเหล่าปีศาจเวทมนตร์แล้ว รีบกลับบ้านซะ”

ว่าแล้วเขาก็หายไปด้วยความรวดเร็วในทันที ซึ่งอาคุมุก็ยังไม่ทันได้กล่าวขอบคุณหรือถามชื่อเสียงเรียงนามแต่อย่างใด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นและผ่านไปเร็วมากราวกับว่าเขากำลังฝันอยู่

“นี่ก็... มาไวไปไวอีกแล้ว ไม่คิดจะรับคำขอบคุณเลยหรือไงเนี่ย แต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับ”

เขาบ่นพึมพำอยู่คนเดียว แล้วหลังจากนั้นจึงใช้การเคลื่อนที่ด้วยวงแหวนเวทและกลับบ้านไปด้วยความรวดเร็ว

“ใช้การเคลื่อนที่ด้วยวงแหวนเวทอีกแค่ 4 ครั้งก็จะถึงบ้านแล้ว หวังว่าจะไม่มีเซอร์ไพรส์อะไรให้ฉันอีกรอบหรอกนะ”

ที่เขาพบเจอในวันนี้เป็นเพียงปีศาจเวทมนตร์ระดับ 1 เท่านั้น ซึ่งเขาเห็นแล้วว่าการโจมตีของตัวเขาเองนั้นหมายจะให้โดนศัตรูยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ซึ่งถ้าโดนก็คงจะไม่สามารถสร้างแม้แต่รอยขีดข่วนให้กับผิวหนังของปีศาจเวทมนตร์ตนนั้นได้เป็นแน่แท้

“ตอนนี้ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้เร็วที่สุดแล้วก็เลิกคิดไปก่อนดีกว่า การทดสอบฝีมือกับปีศาจเวทมนตร์อะไรเนี่ย... บ้าจริง”