ตอนที่7 ไร้การเสแสร้ง

เนี่ยหรานสะดุ้งเฮือกหน้าตาตื่นตกใจไร้การเสแสร้ง  จี้อวี้เหิงเดินเข้ามาสีหน้าดุดันเหมือนโกรธกันมานาน จนเนี่ยหรานหรานลืมไปจริงๆ ว่านี่เป็นการแสดง อาจเพราะเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนทำอะไรก็ไม่ถูกใจ ร่างเล็กถอยหนีอย่างไม่รู้ตัว เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลหรี่มองแล้วสาวเท้ามากระชากแขนเธออย่างแรง

            “ว้าย!”

            “ฉันเตือนแล้วใช่ไหมห้ามเข้าห้องของฉัน!”

            “ฉัน...ฉัน...”

            ท่าทางของเขาทำให้เธอกลัว เนี่ยหรานหรานหมุนตัวจะวิ่งหนีแต่ถูกรวบเอวไว้ได้ทัน ร่างเล็กถูกยกจนตัวลอยและกดลงบนโต๊ะอาหาร  ดวงตากลมเบิกกว้างสองมือพยายามผลักไสเขาออกแต่ไม่เป็นผลเลยสักนิด

            “ได้! เห็นแก่ที่เธอพยายามเข้าหาฉัน  ฉันจะสนองให้เอง!”

            “ไม่นะ!”  เนี่ยหรานหรานส่ายหน้าไปมาจนผมยาวสลาย เธอหวีดร้องเมื่อมือใหญ่กระชากเสื้อผ้าของเธอหลุดออกมากลายเป็นเศษผ้า หน้าอกกลมกลึงปรากฏเบื้องหน้าเธอไม่รู้ว่าเพราะเธอหรือเพราะเขากำลังโกรธแววตาของจึงเหมือนเป็นลูกไฟ  ฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นทรวงอกอย่างไร้ความปรานี

            “อึก...อึก”  เสียงสะอึกสะอื้นครางน่าสงสาร แต่จี้อวี้เหิงก็ไม่ลดแรงลง หน้าอกนุ่มหยุ่นมือท้าทายสายตาจนเขาอดใจไม่ไหวโน้มหน้าลงใช้ปากดูดกลืนปลายถัน

            “อ๊า!”

เนี่ยหรานหรานดิ้นพล่าน ยิ่งเธอดิ้นรนเขายิ่งดูดดึงรุนแรงจนได้ยินเสียงจ๊วบๆ  ร่างเล็กสั่นสะท้าน สองมือดันไหล่เขาแต่ไม่เป็นผล มันรวดเร็วเกินไปเธอไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจก็ถูกจู่โจม  เธอสนใจเพียงจี้อวี้เหิงจึงไม่ทันรู้ตัวว่าผู้กำกับฉู่ถือกล้องจับภาพคนทั้งสองอยู่

            ความหอมหวานเย้ายวนชวนเผลอไผล  จี้อวี้เหิงตวัดลิ้นเลียจุกสีหวานราวกับขนมหวาน ปากอมจุกขวามือบีบอกซ้าย เนี่ยหรานหรานเสียวซ่านจนรู้สึกว่าดอกไม้ของเธอเปียกชื้น แล้วเขาก็ปล่อยหน้าอกเธอเพื่อเลื่อนมือไปด้านล่าง หญิงสาวส่ายหน้ารัวๆ พยายามหนีบขาแน่น เขาน่ากลัวเกินไป  ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงแรงต่อต้าน เขาเงยหน้าพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

            “ฉันจะให้ในสิ่งที่เธอต้องการ”  มือใหญ่ลากกางเกงชั้นในออกพ้นเรียวขา “แต่อย่าหวังว่าจะได้เป็นเมียฉัน เธอเป็นได้แค่นางบำเรอเท่านั้น”

            กระโปรงสั้นถูกตลบขึ้น ผิวกายไร้อาภรณ์ปกปิดเย็นวาบขึ้นทัน นิ้วเรียวยาวแหวกกลีบเนื้อแดงฉ่ำ เขาหัวเราะเยาะเย้ยแล้วโน้มหน้าลงกระซิบเสียงพร่า

            “ปากบอกไม่ แต่ของเธอมันแฉะขนาดนี้ เธอนี่มัน...ร่านร้ายจริงๆ”

            “อื้อ...คะ...คุณ...เบาหน่อยค่ะ” 

เนี่ยหรานหรานวิงวอนเพราะนิ้วใหญ่สองนิ้วสอดเข้าไปในรูดอกไม้ของเธอ เขาไม่อ่อนโยนเลยสักนิด แต่ทุกการขยับนำพาความเสียวซ่านปั่นป่วนช่องท้อง   

            จี้อวี้เหิงขมวดคิ้ว ร่องสาวคับแคบกว่าที่คิดไว้ เขาขยับนิ้วเป็นจังหวะเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนจะลงศึกใหญ่ ร่างเล็กอ่อนระทวยไร้การต่อต้าน เขาเร่งรัวนิ้วจนเกิดเสียงแจ๊ะๆ ดังขึ้น ยามนี้เขาไม่ได้สนใจฉู่อี้ผิงที่ถือกล้องเดินวนหามุมที่เหมาะ  ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมงานที่ทำงานด้วยกันจนไม่ต้องออกปากสั่ง ถ้าเขา ‘เครื่องติด’ ก็ไม่จำเป็นต้องบอกว่าต้องทำยังไง

ปกติเขาต้องบิ้วท์อารมณ์ตัวเองก่อนเข้าฉากกับนางเอกคนอื่น แต่กับจวีหรานนั้นให้ความรู้สึกที่แปลกไป หรือเพราะความสดใหม่ หรือเพราะความเป็นนักแสดงของเธอที่เข้าถึงบทบาท ‘ใสซื่อ’ ที่ทำให้เขาอยากรู้ว่าเธอจะหลุดบทนี้เมื่อไหร่ ทำให้เขาตื่นตัวแข็งขันจนต้องปลดเข็มขัดรูดซิปกางเกงเพื่องัดเอาน้องชายตัวโตออกมาสูดอากาศหายใจ

            “อะ อ๊ะ อร๊ายยย”   เนี่ยหรานหรานถูกสองนิ้วของเขาซอยถี่รัวจนน้ำเสร็จสม น้ำหวานไหลเยิ้มอย่างน่าอาย ร่างเล็กเกร็งกระตุกเธอหมดเรี่ยวแรงอยู่บนโต๊ะอาหาร สองขาทิ้งห้อยลงข้างโต๊ะ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ  เธอไม่คิดว่าท่าทางและการกระทำของเขาจะทำให้เธอเสร็จได้  เธอใฝ่ฝันจะมีเซ็กส์สุดแสนโรแมนติก แต่ไม่เคยคิดว่าจะถูกทำบนโต๊ะอาหารแบบนี้  ซ้ำยังเป็นตอนกลางวันที่ห้องสว่างโล่อีกด้วย

            ชายหนุ่มสาวลำเอ็นตัวเองก่อนสวมถุงยางอนามัย เขาจับลำเอ็นของตนจ่อที่ปากที่ถ้ำที่ยังเปียกชุ่ม ปลายหัวบากถูไถทำให้หญิงสาวได้สติ เธอผงกศีรษะขึ้นมองแล้วก็อ้าปากค้างไม่คิดว่าท่อนเอ็นของเขาจะใหญ่โตถึงเพียงนั้น เธอกระถอดกายถอยหนีแต่มือใหญ่จับเอวเธอไว้แน่นแล้วดุนดันลำเอ็นเข้าไปในช่องทางที่คับแคบ

            “อื้อ..มะ ไม่ไหวค่ะ คุณค่ะ...มันใหญ่เกินไป”  เนี่นหรานหรานร้องบอกพลางส่ายหน้าไปมา น้ำตาเริ่มคลอเบา

“ผ่อนคลายหน่อย”   น้ำตาของเธอชวนให้สงสารงแต่เขาก็ไม่อาจหยุดได้ ใครจะหยุดในเวลาแบบนี้ได้ และที่สำคัญมันคือเรื่องที่ตกลงแล้ว ไม่ว่าจะบทบาทไหน เธอต้องรับมันให้ได้

            “ไม่...อะ..”