ตอนที่6 แค่เทสนิดๆหน่อยๆ

  จี้อวี้เหิงนึกถึงหญิงสาวที่เปลือยกายบนโซฟาเมื่อครู่  แน่นอนว่าเขาจำเธอได้ เธอคือจวีหราน นางแบบวาบหวิวที่ส่งใบสมัครมาเล่นเป็นนางเอกหนังอิโรติกของเขา และหลังจากเจรจาผ่านผู้จัดการ จวีหรานยินดีเล่นหนังเร็ตเอ็กซ์ให้บริษัทของเขา   เขาต้องการนางเอกที่สดใหม่แต่ไม่ไร้เดียงสาขนาดต้องมาฝึกงานให้  แต่ละปีปั้นดาราสำหรับหนังผู้ใหญ่ขึ้นมาได้ก็ถูกค่ายอื่นขโมยซื้อตัวไป ทั้งเขาและฉู่อี้ผิงไม่ต้องการให้นางเอกของเขาหน้าช้ำเล่นหนังซ้ำกับของบริษัทอื่น จึงทำสัญญาว่าจ้างกันสามปี เล่นหนังให้บริษัทของเขาเพียงบริษัทเดียว และเพื่อความสะดวก ฉู่อี้ผิงให้จวีหรานพักในโรงแรมของตนเองแม้จะเป็นห้องธรรมดาแต่ความเป็นอยู่นับว่าไม่เลวนัก

“นี่แต่งตัวไม่เป็นต้องตามผู้จัดการมาแต่งตัวให้หรือไง”  จี้อวี้เหิงบ่นแล้วเปิดขวดวิสกี้รินใส่แก้วของตัวเอง

“ก็นายบอกให้เธอไปอาบน้ำ แต่ความจริงฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ แค่เทสนิดๆหน่อยๆ” ฉู่อี้ผิงแย่งแก้วเหล้าของเพื่อนมาดื่ม ทำให้จี้อวี้เหิงต้องรินเหล้าให้ตัวเองใหม่อีกครั้ง  

“ฉันไม่ได้หวงเรื่องนั้น”  จี้อวี้เหิงเทเหล้าลงคอ “แค่ไม่ชอบอะไรที่มันเหนอะหนะ”

ผู้กำกับฉู่หัวเราะร่า  “แต่เวลาแบบนั้นมันก็ต้องเหนอะหนะเป็นธรรมดา”

แก้วเหล้าที่สองถูกดื่มจนหมดแล้วเจ้าของร่างอวบอิ่มในชุดเมดเซ็กซี่จึงเดินเข้ามา เธอไม่ได้แต่งหน้าเพราะไม่ได้หยิบกระเป๋าเครื่องสำอางมาด้วย ใช้ไดร์เป่าผมที่อยู่ในห้องน้ำไม่ให้ผมเป็นกระเซิงเกินไป  ฉู่อี้ผิงผิวปากแล้วพยักหน้าพอใจ

“แบบนี้ดูดีขึ้นกล้องเชียว” 

จี้อวี้เหิงหรี่ตามองราวกับตีราคาสินค้า  ทำให้เนี่ยหรานหรานห่อไหล่อย่างลืมตัว  แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอคือจวีหรานก็ขมความอายแล้วยืนหลังตรง  เธอก็เพิ่งรู้ว่าหน้าอกหน้าใจของจวีหรานมัน..เอ่อ...ใหญ่และเต่งตึง ยิ่งเพิ่งผ่านอารมณ์ตื่นตัวเมื่อครู่ก็ยิ่งทำให้มันชูชันจนแทบจะสวมเสื้อติดกระดุมไม่ได้ ทำให้ปกเสื้อแบะออก

เอ๊ะ หรือว่าเสื้อมันเป็นแบบนี้นะ

“ยังไม่เคยผ่านกล้องใช่ไหม”

เนี่ยหรานหรานพยักหน้าหงึกหงัก จี้อวี้เหิงยกมือขึ้นกุมขมับ หรือเขาจะมองผิดไป สัญญาสามปีเห็นทีต้องหาทางฉีกทิ้ง เขาเกลียดผู้หญิงไม่เป็นงานอย่างนี้นัก เพราะมันทำให้เขาต้องเป็นฝ่าย ‘ทำ’งานหนักกว่าอีกฝ่าย  มันเป็นเรื่องของงาน เขาไม่มีความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยว เมื่อไหร่ที่ผู้กำกับสั่งคัท! ทุกอย่างคือจบ ไม่มีสานต่อ

“สงสัยต้องเทสหน้ากล้องจริงๆ”  จี้อวี้เหิงพูดกับฉู่อี้ผิง “นายถ่ายเองหรือจะให้ตามตากล้อง”

“ไม่ต้อง ฉันถ่ายเอง”  ฉู่อี้ผิงยิ้มมุมปาก “สมัยเรียนฉันก็ถ่ายเอง”

“จริงจังหน่อย”  ดาราหนุ่มพูดแล้วหันมาสบตากับหญิงสาว “ผมคงไม่ต้องถามว่าคุณเตรียมตัวมาหรือยัง แต่คงรู้แล้วว่าต้องทำยังไง”

หญิงสาวในชุดเมดพยักหน้าแล้วก็ส่ายหน้าไปมา เมื่อเห็นสีหน้าดุๆ ของเขาก็รีบพูดขึ้น “ฉัน...ฉันไม่เข้าใจเท่าไหร่ค่ะ คุณต้องการให้ฉันทำอะไรคะ”

“แสดงเป็นแม่บ้านสาวที่ต้องมาทำงานใช้หนี้ ถูกเจ้านายปลุกปล้ำ ช่วยขัดขืนหน่อยให้พระเอกของเราแสดงฝีมือเล้าโล้มจนนางเอกอ่อนระทวย แค่นี้เข้าใจไหม ไม่ใช่เห็นผู้ชายก็เข่าอ่อนยอมทันทีล่ะ อยากได้แบบขัดขืนนิดๆ แต่ไม่ใช่ถูกข่มขืน”

“ไหนบอกว่าบรีฟงานมาแล้ว”  จี้อวี้เหิง

ถามผู้กำกับ

“ก็บรีฟแล้ว เอาแบบใสๆซื่อๆไร้เดียงสาไง แต่นายให้ใส่ชุดเมดก็เลยเปลี่ยนคอนเซปนิดหน่อย”

“อะไรของนาย”

“เอาตามนี้แหละ”

จี้อวี้เหิงถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินไปจับไหล่หญิงสาวให้เดินไปที่โต๊ะรับประทานอาหารที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องที่สามารถมองเห็นวิวด้านนอกซึ่งจุดนี้คือชั้นที่ยี่สิบของโรงแรมหรู

“ได้ยินแล้วนะ เธอก็ทำเป็นจัดโน้นจัดนี้แล้วฉันจะเดินเข้ามาลวนลาม เธอก็เล่นตัวหน่อย ฉันด่าอะไรก็ทนฟังไปก็พอ อ้อนวอนให้ฉันหยุดแต่ฉันจะไม่หยุด ทำงานให้คุ้มค่าตัวล่ะ เข้าใจแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ”  เนี่ยหรานหรานพยักหน้า เธอตอบรับแล้วเขาก็หมุนตัวถอยออกมา เธอมองผู้กำกับฉู่ที่ถือกล้องถ่ายวิดีโอจ้องมาทางเธอ หญิงสาวสูดลมหายใจลึก แล้วหมุนตัวทำเป็นหยิบโน้นจับนี้  เธอพยายามสงบใจเกิดมายังไม่เคยใส่ชุดกระโปรงสั้นอะไรแบบนี้มาก่อน นึกถึงรูปถ่ายที่ดูในมือถือแต่ละชุดของจวีหรานก็วาบหวิว ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพื่อนสาวสมัยมัธยมอย่างจวีหรานจะกล้าขนาดนี้

ไม่หรอก

เพราเธอไม่มีความกล้าเลยต่างหาก จึงได้มองว่าจวีหรานกล้าและเก่งมาก

เธอเคยคิดว่าตัวเองเรียนดี ได้งานทำทันทีที่เรียนจบก็เป็นเรื่องดีแล้ว แต่ลึกๆในใจเหมือนมีบ้างอย่างขาดหายไป เธอไม่เคยมีช่วงเวลาตื่นเต้นหรือใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป  ความปรารถนาสุดท้ายของตายของเธอคืออยากเป็นจวีหราน เอาจริงๆแล้ว เธอไม่อยากเป็นจวีหราน เธอแค่อยากหลุดจากกรอบของตัวได้ทำอะไรที่อยากทำโดยไม่ต้องคิดเรื่องอื่นใด

“ใครให้เธอเข้ามาในห้องนี้