Share

บทที่ 4

last update Last Updated: 2025-03-22 15:48:47

โอ้ยทำไมเจ็บแบบนี้สโรชาจำได้ว่านั่งรถมากับลูกน้องหลังจากพากันไปสืบราชการลับกลับบ้านมา ทางขึ้นบ้านบนเขาฝนตกหนักลูกน้องเธอคงหลับในเพราะไปกันหลายวันจึงไม่พักที่เซฟเฮ้าส์ที่กรุงเทพ พากันรีบกลับบ้านไร่เพราะมีงานด่วนที่ไร่ เธอจำได้แค่นี้จากนั้นเห็นรถเสียหลักชนต้นไม้ลงข้างทางทุกอย่างก็มืดสนิท

.

.

.

โอ้ยมึนหัวทำไมรู้สึกเจ็บๆ

เธอลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตกใจเพราะมีผู้ชายกำลังคร่อมร่างของเธออยู่ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยสโรชาพยามยามถีบออกด้วยความตระหนก แต่เธอดันไม่มีแรงขัดขืน ทำไมเจ็บแบบนี้สโรชาจำได้ว่านั่งรถมากับลูกน้องหลังจากพากันไปสืบราชการลับกลับมาบ้านทางขึ้นเขาฝนตกหนักลูกน้องเธอคงหลับ

เธอมองผู้ชายที่ย่ำยีเธอด้วยความโกรธแต่แล้วความทรงจำของใครบางคนกำลังไหลเข้าหัวเธอ สโรชาจึงเข้าใจเรื่องราวมากขึ้น เธอจำสายตาผู้ชายคนนั้นได้เขามองเธออย่างรังเกียจจากนั้นสโรชาก็สลบไป

ตื่นมาตอนเช้าสโรชาจำได้ว่าเจ้าของร่างเดิมชื่อหลินไป่หลันเมื่อวานเป็นงานแต่งงานของเธอที่แต่งเข้าจวนอ๋องโม้เทียนหลง หลินไป่หลันเป็นลูกสาวของท่านราชครูที่ปรึกษาข้างกายฮ็องเต้ที่ต้องแต่งงานเพราะสมรสราชทาน อ๋องโม้เทียนหลงจึงเกลียดหลินไป่หลันหาว่าหลินไป่หลันให้พ่อบีบบังคับสมรสราชทานแก่เขาจึงต้องพรากจากคนที่รักและเมื่อคืนมีคนวางยาปลุกกำหนัดอ๋องโม้เทียนก็หาว่าไป่หลันเป็นคนวางยาเขา

หลินไป่หลันเธอเป็นบุตรของท่านราชครูกับฮูหยินใหญ่มารดาของไป่หลันเสียชีวิตไปตอนเธอ13ปีจึงมีแต่แม่นมกับสาวใช้คอยดูแล

ดีที่พ่อของไป่หลันไม่แต่งงานใหม่ไป่หลันมีพี่ชายเป็นแม่ทัพใหญ่อยู่ที่ชายแดน นานๆจะกลับมาทีพี่ชายไป่หลันชื่อหลินฝู่ทรงมางานแต่งน้องสาวเสร็จก็คงเดินทางกลับชายแดนทันทีเพราะชายแดนไม่สงบเท่าไรรั้งอยู่นานไม่ได้ ไป่หลันมีญาติฝั่งมารดาเป็นฮองเฮาของฮ็องเต้ที่เป็นพี่ชายของท่านอ๋องโม้เทียนหลง

ท่านอ๋องจึงคิดว่าเพราะทางตระกูลไป่หลันอยากเกี่ยวดองทั้งพี่และน้อง แต่ท่านอ๋องมีใจให้กับลูกสาวเสนาบดีโจเสิ่นลูกสาวชื่อโจเหลียนสวี่ที่เป็นสาวงามล้มบ้านล้มเมือง จึงทำให้อ๋องหนุ่มพาลเกลียดหลินไป่หลันและท่านอ๋องก็เป็นแม่ทัพใหญ่ปกครองชายแดนทางทิศเหนือฉายาแม่ทัพไร้พ่าย ไป่หลันปักใจรักอ๋องโม้เทียนตั้งแต่วัยปักปิ่นแต่ท่านอ๋องไม่เคยมองเธอเลยนอกจากโจเหลียนสวี่

หลินไป่หลันตายตอนเข้าหอเพราะยาปลุกกำหนัดที่เยอะเกินไปหรือเพราะว่าหลินไป่หลันอาจจะมีอาการแพ้ด้วย ร่างกายเธอไม่ค่อยแข็งแรงเป็นทุนเดิมและเธอตกใจที่ท่านอ่องพูดจาดูถูกเหยียดยามเธอว่าวางยาจึงข่มเหงไป่หลันอย่างรุนแรงอาจจะทำให้หลินไป่หลันช็อคหนักและหัวใจวายเฉียบพลันไปประจวบเหมาะกับที่เธอมาเข้าร่างพอดี สโรชาพลันรู้สึกสงสารหลินไป่หลันจับใจไปรักคนที่เขาไม่รักแถมโดนดูถูกอีก

"ไปดีนะหลินไป่หลันฉันจะดูแลพ่อกับพี่ชายของเธอเอง" เกิดมา29ปีไม่เคยมีแฟนทำแต่งานตื่นมาเป็นพระชายาที่สามีไม่รักอีก

"หึใครจะสนเมื่อคืนถือว่าให้หมามันทานก็แล้วกัน"  สโรชาคิดในใจเธอคงต้องห่างๆอ๋องคนนั้นไว้เพื่อความสงบสุข

"พระชายาตื่นหรือยังเพคะ"  เสียงแม่นมเรียกอยู่หน้าห้อง

"ข้าตื่นแล้วเจ้าค่ะ" แม่นมถงชือคือคนที่เลี้ยงดูหลินไป่หลันมาตั้งเด็กๆหลินไป่หลันจึงเคารพและรักแม่นมมาก และมีสาวใช้สองคนพี่น้องลู่ฟางกับลู่ซิงเดินเข้ามาในห้องเพื่อปรนนิบัติ

"เตรียมน้ำให้ข้าอาบด้วย"

"เจ้าค่ะ"

"พระชายาเป็นยังไงบ้างเพคะท่านอ๋องสั่งว่าทำธุระเสร็จแล้วให้ไปพบที่ตำหนักเมฆาเพคะ"  แม่นมพูดและมองดูหน้าพระชายาที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆน้ำตาไหลด้วยความสงสาร

"ข้าไม่เป็นไรแม่นมไม่ต้องร้องให้เสียน้ำตาอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดต่อจากนี้เตรียมรับมือก็พอ"

"เพคะ" หลังจากทานข้าวเสร็จเธอก็ให้สาวใช้นำทางไปตำหนักที่ท่านอ๋องประทับอยู่ทันที

เดินเข้ามาเห็นท่านอ๋องนั่งหน้าตาบึงตึงอยู่ที่โต๊ะทำงานทำหน้าเย็นชาหน้าตาก็หล่อเหลาแต่ปากร้ายไม่เบาไม่ผ่านๆสโรชาไม่ชอบคนแบบนี้

"มัวสำออยอยู่หรือพระชายา" เปิดปากได้ก็มีแต่คำพูดดีๆซะจริงสโรชาแอบเบ้ปากเบาๆ 

"ข้าจะบอกให้เจ้าย้ายออกจากตำหนักเมื่อคืนไปอยู่ที่ท้ายจวน ข้าเกลียดคนที่วางยาและบังคับข้าสมรสแบบเจ้าที่สุด อย่าหวังว่าเจ้าจะได้ความรักจากข้าและไม่ต้องเยียบเข้ามาในจวนของข้าอีกข้ารังเกียจเจ้าหลินไป่หลัน และข้าจะแต่งชายารองเข้าจวนอีก1เดือน" สโรชาในร่างไป่หลันหน้าสบตาอ๋องโม้เทียนอย่างรังเกียจ

"ถ้าไม่โง่เกินไปคงจะรู้ว่าสมรสพระราชทานเกิดจากใคร และวางยาเกิดจากใครถึงหม่อมฉันพูดไปก็เหมือนแก้ตัวเพราะคนมันใจมืดบอดไม่ยอมรับความจริง เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ถ้าจะสืบคงไม่ยากนอกจากยอมรับไม่ได้ถ้ารู้ความจริง "  "คงมีพระองค์ที่รังเกียจคนเป็นคนเดียวกระมังข้าก็รังเกียจพระองค์! ถ้าอย่างนั้นเรื่องเมื่อคืนถือว่าให้หมามันกิน" ท่านอ๋องได้ยินเช่นนั้นก็โกรธตะวาดเสียงดังใส่พระชายาพระราชทานทันที

"บังอาจ!!! เจ้าว่าใครเป็นหมาพระชายา"

"เปล่านี้เพคะใครร้อนตัวก็รับเอาสิ " ไป่หลันไม่กลัวตอบโต้ทันทีเหมือนกัน

"ได้หม่อมฉันจะไปอยู่ที่ท้ายจวนและขอให้ท่านทำกำแพงกั้นปิดตายได้เลยว่าหม่อมฉันจะไม่เข้ามาเยียบแน่นอนกับจวนที่เจ้าของนิสัยแย่ๆแบบนี้"

"เจ้าๆ" ท่านอ๋องชี้หน้า

"บังอาจว่าข้าแย่หรือ" 

"ทำไมเพคะรับไม่ได้จะทำร้ายหม่อมฉันหรือเพคะ ทีพระองค์ยังต่อว่าคนได้ไม่อายปากและไม่มีมีเหตุผลหรือจะทำร้ายหม่อมฉันเหมือนเมื่อคืนแต่วันนี้หม่อมฉันไม่ยอมนะเพคะวันนี้เราจะเห็นดีกัน " 

"ทำไมเจ้ากล้าหรือพระชายาโทษทำร้ายเชื้อพระวงศ์คือประหารเจ็ดชั่วโคตร"

"อ่อแต่เชื้อพระวงศ์ทำร้ายคนไม่ผิดสินะเพคะ" ก็แค่ตายจะกลัวอะไรเธอมองตาท่านอ๋องไม่หลบสาตา อ๋องโม้เทียนคิดถึงตอนเมื่อวานเธอยังกลัวเขาหลบตาตัวสั่นทำไมวันนี้หลินไป่หลันถึงเปลี่ยนไปแววจาไม่มีความรักและความกลัวต่อเขาเลย

"ท่านพ่อบ้านไปเอาใบหย่ามา"

"พะยะค่ะ!?" พ่อบ้านกงกงที่ยืนหลบมุมอยู่เงียบๆสะดุ้งเมื่อพระชายาหลินไป่หลันเรียก ก่อนจะกระวีกระวายไปหามาให้ หลินไป่หลันรับหนังสือหย่ามาเขียนชื่อหนังสือหย่าให้พ่อบ้านไปให้ท่านอ๋องอีกใบให้ไป่หลัน เขียนชื่อลงไปและยื่นให้พ่อบ้าน

"อีกสักปีท่านอ๋องก็นำไปให้ฮ้องเต้แล้วกันเพคะระหว่างนี้ก็ต่างคนต่างอยู่จะตบแต่งอนุและชายามากเท่าไหร่ก็ตามใจพระองค์แต่อย่าให้พวกนางมายุ่งกับข้าก็พอ" แล้วบอกท่านอ๋องว่า

"อ้อในเมื่อไล่ไปอยู่ท้ายจวนก็ต้องยกที่ดินตรงนั้นเป็นของหม่อมฉันด้วย" พ่อบ้านจึงเดินเอาไปให้ท่านอ๋องดูหลินไป่หลันพูดขึ้น

"หวังว่าพระองค์จะมีปัญญาให้พี่ชายของพระองค์ประทับตราเซ็นใบหย่านะเพคะ อีกอย่างจวนก็ขอให้โอนเป็นชื่อหม่อมฉันให้เรียบร้อยด้วยนะเพคะ ไหนๆพระองค์ก็รังแกเข้าหอกับหม่อมฉันแล้ว" ท่านอ๋องหน้าแดงด้วยความโกรธหลินไป่หลันเขาพึ่งเข้าใจว่านางมากเล่ห์และไร้ยางอายมากขนาดนี้

"เจ้าวางยาข้า"   "แล้วได้เข้าหอไหมละเพคะ " 

"หญิงไร้ยางอาย ได้พ่อบ้านที่ดินท้ายจวนยกให้พระชายา" โม้เทียนหลงกัดฝันยกที่ดินให้แค่เศาเสี่ยวเขาจะยกให้นางแล้วกันในเมื่อนางเรียกร้อง

"อ้อเงินรายเดือนด้วยนะเพคะถ้ายังหย่าทันทีไม่ได้ต้องเลี้ยงดูหม่อนฉันทุกเดือนทำประตูแค่พอส่งของก็พอนะพ่อบ้าน" โม้เทียนหลงแค้นใจหลินไป่หลันยิ่งนักตอนที่อยากได้เขาก็บีบบังคับสมรพระราชทานแต่พออย่างนี้กลับทิ้งเขาอย่างง่ายดายนางคงจะหวังมากไปเหอะอย่ากวังว่าเขาจะปล่อยนางไปง่ายๆ

"ไปเถอะแม่นมเราเป็นอิสระแล้ว" หลินไป่หลันชวนแม่นมออกจากวังที่เจ้าของเส็งเคร็งอย่างงี้แต่ทว่าขณะที่กำลังก้าวพ้นประตู ท่านอ๋องจึงพูดขึ้นว่า

"ถ้ายังหย่าไม่ได้ก็วางตัวให้สมกับเป็นพระชายาด้วยละ"

"เพคะ!" สโรชาในร่างหลินไป๋หลันกระแทกเสียงตอบ

จากนั้นหลินไป่หลันก็เดินออกจากตำหนักของอ๋องโม้เทียนโดยไม่หันหลังกับไปมองให้เสียสายตา

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง   บทที่ 63

    วันเวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกในวันนี้หลินไป่หลันกลับมาจากชายแดนได้เกือบปี มาถึงเมืองหลวงไป่หลันตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้วสร้างความดีใจให้กับสามีจนร้องให้ด้วยความดีใจในที่สุดเขาก็ปั้นก้อนแป้งสำเร็จ ท้องของเธอใหญ่โตจนคิดว่าในท้องของเธอมีเด็กอยู่หลายคนตามที่หมอหลวงมาตรวจ"เส้นมงคลของพระชายาหลายสายมากพระย่ะค่ะท่านอ๋อง" เธอจึงไม่ต้องทำอะไรนอกจากกินและนอนและเดินออกกำลังกาย งานการก็ยกให้สวามีกับพี่สาวทั้งสองดูแลไปส่วนแม่นมอยู่ข้างกายไม่ห่างกายต่อจากสามีผู้หน้ารัก หลังออกไปดูแลงานก็จะเป็นแม่นมดูแลต่อไม่ห่างส่วนพี่ทั้งสองก็แต่งให้กับองครักษ์คนสนิทของท่านอ๋องทั้งสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้วหลังจากกลับมาถึงเมืองหลวงได้หนึ่งเดือนส่วนตอนนี้ทางท่านพ่อก็ส่งจดหมายมาเป็นประจำพร้อมของท่านแม่และพี่ชายและเพื่อนสาวว่าตอนนี้ทั้งสองสาวได้ตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว สร้างดีใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมากท่านพ่อก็น้ำยาดีใช่ย่อยแฮะทำน้องได้สำเร็จจนได้พี่ชายก็เก่งเหมือนกัน ทั้งสี่คนจะขึ้นมาในอีกหนึ่งเดือนมาดูแลลูกสาวที่จะคลอดในอีกเดือนกว่าๆเท่านั้นไป่หลันนั่งอ่านจดหมายในห้องนอนให้สามีฟังด้วยที่ห้องนอนตอนนี้เธอเดินลำบากเพราะท

  • เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง   บทที่ 62

    และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันแต่งงานของท่านพ่อกับพี่ชายก็มาถึง ไป่หลันนำเห็ดหลินจือที่เก็บไว้ในมิติออกมายี่สิบดอกโสมคนอีกยี่สิบหัวไข่มุกในหอยน้ำจืดที่เก็บไว้ในมิติอีกคนละห้าสิบเม็ดเงินตำลึงทองสองแสนตำลึงทองทองคำอีกสิบหีบและแหวนเพรชสองวงให้องค์หญิงทั้งสอง และเครื่องเพรชครบชุดอีกสองชุดแลชุดเครื่องทองอีกสองชุดและสร้อยทองที่สลักรูปของท่านพ่อและพี่ชายสองเส้นใหญ่สวมใส่ที่คอให้ทั้งสองสาวรวมทั้งผลไม้ในมิติทุกอย่างขนมาเป็นสินสอดให้ท่านพ่อกับพี่ชายสร้างความฮือฮาให้กับขุนนางเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เห็นเห็ดและโสมคนทั้งที่บ้านเมืองแห้งแล้งแต่พระชายากับมีของล้ำค่าไว้ในครอบครองอย่างมากมายฮ้องเต้ทรงพอพระทัยเป็นอย่างมากจะให้กลับไปเอาของที่จวนของท่านพ่อก็อยู่ไกลเกินไปจึงขนเอาของในมิตินี้ละง่ายดีไป่หลันคิดเราเป็นคนแต่งงานให้ท่านพ่อกับพี่ชายนะนี้ไม่เป็นไรวันหน้าจะขอคืนมาใช้ก็ได้ถ้าเธอจนขึ้นมาหึๆส่วนแม่ทัพก็ขนสินสอดในค่ายมาเติมจนเต็มเหมือนกันไม่น้อยหน้าน้องสาว"ขอบใจมากลูกกลับเมืองหลวงไปลูกก็ไปขนในคลังของพ่อคืนนะ" ท่านราชครูบอกลูกสาวเขาไม่คิดว่าการชายแดนพร้อมกันกับลูกสาวครั้งนี้ทำให้ได้เมียรักกลับไปด้วยจึงไม่ได้เอ

  • เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง   บทที่ 61

    และแล้วกองทัพของอ๋องอี้ถูก็มาประชิดเมืองกำลังทหารนับแสนจากที่มันบังคับลูกผัวใครไม่สนขอแค่บังคับให้รบเพื่อตัวเองก็พอ ใครขัดขืนฆ่าทิ้งให้หมดแม้แต่คนในแคว้นของตัวเองมันยังไม่ละเว้นเพราะว่าอยากจะเป็นฮ้องเต้ซะเองแต่ชอบใช้กำลังข่มเหงประชาชนตาตาดำๆกองทัพตั้งท่ารอคำสั่งแม่ทัพใหญ่อี้ถูว่าจะให้ลงมือยามใด หลินไป่หลันอ๋องโม้เทียนหลงแม่ทัพฝูทรงใช้ปืนไรเฟิลเล็งหัวแม่ทัพอี้ถูและกุนชือและรองแม่ทัพมันคนละกระบอกเตรียมยิงทันทีจะไม่มีการให้เสียเลือดเนื้อชาวบ้านและทหารที่โดนบังคับมาเด็ดขาดทุกคนเล็งหัวของพวกมันได้แล้วรอให้มันยกมือส่งสัญญาญก็จะยิงพร้อมกันทันทีฟากฝั่งชายแดนของค่ายทหารใหญ่แม่ทัพฝูทรงรองแม่ทัพใหญ่เฟยหลงก็เอาปืนเล็งหัวแม่ทัพของฝ่ายตรงข้ามเหมือนกันรวมทั้งกุนชือใหญ่ด้วย ส่วนทหารทั้งหลายก็เตรียมธนูที่ใส่ระเบิดขี้ค้างคาวเรียงหน้ากระดานบนกำแพงค่ายทหารรอแค่คำสั่งรองแม่ทัพเท่านั้นการรบเหมือนกับที่วางแผนเอาไว้กับท่านแม่ทัพฝูทรงทุกอย่างและไม่ประมาทอย่างเด็ดขาดไป่หลันส่งสัณญาณมือยกขึ้นและบอกให้ยิงทันทีพร้อมกันที่เห็นมือของท่านอ๋องยกขึ้น ให้บุกเข้ากำแพงเมือง ลูกปืนยิงแสกหน้าผากของอ๋องอี้ถูและคนสนิททั้ง

  • เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง   บทที่ 60

    ในเวลาสองอาทิตย์ที่ข้าศึกจะมาถึงเมืองหลวงฮ้องเต้ได้เกณฑ์ชาวบ้านที่อยู่ทางที่ข้าศึกจะผ่านให้ไปหลบภัยบนภูเขาที่สร้างเป็นที่หลบภัยชั่วคราวทุกหมู่บ้านและเตรียมรับมืออย่างแข็งแกร่งในทุกวันหลินไป่หลันก็ออกไปช่วยหารทำระเบิดและแปรรูปอาหารแห้งให้เพียงพอและยังมีสัตว์ที่ดักได้ขนลงมาเลี้ยงขยายพันธุ์อีก ส่วนปลานำมาตากแดดทำปลาร้าปลาส้มกุ้งจ๋อมปลาจ๋อมไว้กินกับข้าวสวยร้อนๆและรมควันปลาย่างไว้อีกเยอะแยะส่วนท่านแม่ของเธอก็ไปช่วยลูกสะใภ้ปรุงยาทุกวันเหมือนกันแต่ทุกเย็นต้องกลับมาเสวยมื้อเย็นที่เรือนรับรองจนดึกทุกคืนจึงจะกลับไปตำหนักของตัวเอง ส่วนกลางวันก็กลับไปเสวยกับบิดาและมารดาเพื่อที่พวกท่านจะวางใจไม่เป็นห่วงเวลาไปช่วยงานพระชายาและไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงส่วนบิดาของเธอที่เดินทางมาถึงแคว้นเว่ยตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ในวันที่ท่านแม่วิ่งเข้ากอดท่านพ่อคนหล่อในตอนค่ำที่มาถึงและเรียกท่านพ่อว่าท่านพี่ ไป่หลันอยากหัวเราะดังๆท่านพ่อตกใจจนหน้าซีดที่องค์หญิงลี่อิงฮวากอดและเรียกท่านว่าท่านพี่ ทั้งยังกอดเขาร้องให้และเล่าเรื่องราวที่อยู่ด้วยกันและตั้งชื้อลูกก่อนจะเกิดว่าให้ชื่ออะไรบ้าง บิดาตกใจและเรียกองค์หญิงว่าเป็นน้

  • เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง   บทที่ 59

    หลินไป่หลันตั้งสติและจับมือองค์หญิงลี่อิงและตบหลังมือเบาๆ"ใจเย็นก่อนเพคะองค์หญิงลี่อิงฮวาค่อยๆเล่าเพคะหม่อมฉันรับฟังทุกอย่างที่องค์หญิงจะเล่าให้ฟังเพคะ"หลังจากสงบใจอยู่พักหนึ่งองค์หญิงลี่อิงก็เริ่มเล่าเรื่องของเธอกับหลินไป่หลันหลินฟางเซียนคือชื่อของเธออดีตคือภรรยาของท่านราชครูหลินตรงให่และเสียชีวิตตอนลูกสาวได้10ขวบ"วันนั้นแม่เข้าวังไปงานเลี้ยงกับบิดาของเจ้าโดนวางยาพิษโดยไม่รู้ตัวจึงล้มป่วยและเสียชีวิตในที่สุด คนที่วางยาพิษคือคนที่หลงรักบิดาของเจ้าแต่บิดาเจ้าไม่รักตอบกลับมาแต่งงานกับแม่ทำให้นางเสียใจและอาฆาตแค้นโดยที่แม่ไม่รู้เลยว่านางเข้ามาแก้แค้นและวางยา คิดว่าแม่ตายไปบิดาของลูกจะรับนางมาเป็นเมียอีกคนแต่ดีที่บิดาของลูกมั่นคงในความรักกับแม่จึงไม่รับรักนางตอบ นางจึงโกรธมากพูดเหมือนคนเสียสติบิดาถึงรู้ว่าแม่โดนวางยามันไม่ออกฤทธิ์ทันทีมันค่อยๆกัดกินที่ละน้อยกว่าจะรู้ก็สายแม่จึงเสียชีวิตจากลูกทั้งสอง" องค์หญิงเล่าไปน้ำตาก็ไหลไปและเอามือลูบแก้มไป่หลันไปด้วยความรัก"แล้วคนที่วางยาท่านแม่ละเจ้าค่ะท่านพ่อทำอย่างไร" กับนางไป่หลันถามมารดาต่อด้วยความอยากรู้"บิดาของเจ้าก็จับนางกรอกยาพิษแบบเดี

  • เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง   บทที่ 58

    หลินไป่หลันสอนทหารที่ขึ้นเขาให้รู้จักผักป่าที่กินได้เห็ดป่าเถามันเทศมันฝรั่งและสอนทำที่ดักปลาอยู่หนึ่งอาทิตย์ ส่วนหลุมดักสัตว์เป็นคนสนิทของท่านอ๋องที่สอนทั้งทำที่ดักและบอกวิธีดักสัตว์ใส่รอบดักปลาพาเก็บผักบุ้งมาผัดกินกันอย่างอร่อยส่วนแม่ทัพฝูทรงก็ขึ้นเขาไปช่วยองค์หญิงลี่จูไปเก็บสมุนไพรเหมือนเดิมอยู่หนึ่งอาทิตย์เหมือนกันและพากันไปปรุงยาที่โรงหมอหลวงหนักเข้าไม่กลับมากินข้าวกับน้องสาวเลย ขลุกอยู่กับองค์หญิงทั้งคืนเพื่อเร่งปรุงยาให้ได้เยอะที่สุด กลับมาก็นั่งยิ้มตาหวานในตอนเช้ากับน้องสาวไป่หลันบอกเย้ายอกพี่ชายเหม็นกลิ่นความรักจึงได้เจอแจกค้อนจากพี่ชายในวันนั้นมาส่วนวันนี้ทุกคนหยุดเพื่อจะวางแผนรบและฟังสายข่าวที่ไปสืบความว่าอ๋องอี้ถูนำทหารมาถึงไหนแล้วจะได้เตรียมรับมือถูก"ไม่เกินสองอาทิตย์ขบวนทหารจะถึงชายแดนฝั่งแม่ที่แม่ทัพฝูทรงดูแลขบวนหนึ่งและขบวนที่ท่านอ๋องนำมาเองคือมุ่งสู่วังหลวงพะย่ะค่ะฝ่าบาท" ม้าเร็วเข้ามารายงานในท้องพระโรงฮ้องเต้จึงปรึกษาแม่ทัพใหญ่ของพระองค์เองพร้อมทั้งอ๋องโม้เทียนหลงและแม่ทัพใหญ่ฝูทรงต่อในห้องส่วน"พระองค์หม่อมฉันวางแผนเอาไว้กับแม่ทัพของพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ" แม่ทัพฝ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status