บทที่ 2

ฉินมู่สัมผัสร่างกายของฮั่วหยุนเซียวแล้วตัวแข็งทื่อราวกับว่าเธอติดอยู่บนน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น

เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา พลันใช้ปฏิกิริยาโต้ตอบผลักฮั่วหยุนเซียวออกไปทันที มือบางจับผนังห้องน้ำแล้วหอบหายใจแรง

ให้ตายเถอะ ตอนที่เธอเป็นนักฆ่าชั้นยอด ยังไม่เคยถูกทรมานแบบนี้เลย!

ทันใดนั้น เธอก็เห็นมีดผลไม้บนโต๊ะกาแฟ ฉินมู่รีบวิ่งเข้าไปคว้ามีดแล้วบีบมือข้างหนึ่งลงบนใบมีดอย่างไม่ลังเล เลือดสีเข้มพุ่งออกมา ความเจ็บปวดเริ่มทำให้จิตใจของเธอสงบลง

ทางด้านฮั่วหยุนเซียวที่เห็นว่าฉินมู่ไม่ลังเลใจทำร้ายตัวเองเพื่อดึงสติกลับมาก็ขมวดคิ้ว ก้าวเท้าฉับ ๆ เดินไปหยิบมีดออก ก่อนจะคว้าตัวเธอเข้ามากอดทันที!

ขณะที่เพลิดเพลินกับความรู้สึกที่ถูกชายคนหนึ่งโอบกอด อีกใจฉินมู่ก็รู้สึกรังเกียจกับรูปร่างหน้าตาอันน่าเกลียดของตัวเอง เธอกัดฟันพูดเสียงเบา “คุณกล้าแตะต้องตัวฉัน ฉัน…”

“ตึกตึก” เสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรง พร้อมร่างบางของฉินมู่ที่ถูกโยนลงไปในอ่างอาบน้ำเย็นเฉียบโดยชายคนนั้น...

อากาศเย็นพัดผ่านร่างกายของเธอ ทำเอาฉินมู่แทบไม่อยากลืมตาขึ้นเลย

ลักษณะใบหน้าของหยิงสาวนั้นงดงาม ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงอมชมพู ผมและคอของเธอเปียก ชุดนอนสีขาวบริสุทธิ์ของเธอลอยอยู่ในน้ำ

ปลายนิ้วของเธอที่ขอบอ่างอาบน้ำกลายเป็นสีขาว ขนตาสั่นเล็กน้อย ความงามและความยับยั้งชั่งใจผสานเข้ากับร่างกายของเธออย่างสมบูรณ์แบบ

ฮั่วหยุนเซียวดึงเนคไทของเขาออกอย่างแรง พร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรออกด้วยอารมณ์ครุกกรุ่น “โรงแรมตี้หาว 2105 ช่วยมาเปิดประตูหน่อย!”

สิบนาทีต่อมา ประตูก็เปิดออก ร่างของโอวจินเดินเข้ามาพร้อมเสียงหัวเราะเย้ยหยัน “หยุนเซียว วันนี้นายส่งเสียงร้องเรียกเหรอ? นี่คงเป็นงานเลี้ยงโชคชะตาด้านความรักสินะ?

ใบหน้าของฮั่วหยุนเซียวเปลี่ยนเป็นสีดำมึนตึง เสียงเข้มสาปแช่ง “ซะที่ไหนกันล่ะ ที่เรียกมาเพื่อให้ช่วยใครซักคนต่างหาก!”

โอวจินเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเห็นฉินมู่ซึ่งอยู่ในอาการโคม่านอนเอนริมขอบอ่างอาบน้ำแล้วตบริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ “จัดหนักขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“อยากตายเหรอห๊ะ” ฮั่วหยุนเซียวมองอีกฝ่ายตาเขียว

โอวจินขำพลางยิ้มยอมรับคกล่าวโทษ “พาเขาออกมาสิ ปล่อยเขาอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้วจะช่วยยังไงล่ะ?”

ฮั่วหยุนเซียวก้มลงอุ้มตัวฉินมู่ขึ้นมากอดแล้วพาไปนอนบนเตียง โอวจินตรวจสอบอย่างคร่าวๆ แล้วพูดว่า “พาไปโรงพยาบาลเถอะ แผลที่ข้อมือมันลึกเกินไป ต้องไปเย็บแผล”

แผลที่ข้อมือของหญิงสาวเปียกโชกและซีดเผือดจนดูน่ากลัว

ฮั่วหยุนเซียวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยโน้มตัวไปกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเพื่อพาออกจากห้อง

โรงแรมเคลียร์คราบเลือดไปนานแล้ว ด้านหน้ามีรถเบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่ที่ประตูกับบอดี้การ์ดยืนเรียงแถวสองแถวรอหน้าโรงแรม ไม่นานผู้ชายร่างสูงที่มีลักษณะราวกับรูปแกะสลักอุ้มหญิงสาวเข้าในรถ โอวจินตบหลังเขา “เป็นไปได้ไหมว่าโชคชะตาด้านความรักของนายจะมาถึงแล้ว?”

ฮานเฉิงที่อยู่ข้าง ๆ โอวจินถามแทรก “คุณโอว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นบอสแตะตัวผู้หญิง คนที่อยู่ในอ้อมแขนนี่คือ…”

โอวจินช่วยประคองใบหน้าของเธอ และเขาก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “มันยากที่จะพูด ยากที่จะอธิบาย…”

ในโรงพยาบาล โอวจินพาตัวฉินมู่ไปจัดการรักษาเรียบร้อย จากนั้นก็กลับไปที่ห้องทำงาน ฮั่วหยุนเซียวกำลังนั่งรออีกฝ่ายอยู่บนโซฟาทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ก็เหลือบมองขึ้นไปถาม “เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“อืม” โอวจินพยักหน้า และพูดว่า “แต่แผลนั้นลึกมาก ดูเหมือนว่าเธอจะฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมือตัวเองนะ”

ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว พลางนึกถึงหญิงสาวคิ้วเย็นชาไม่แสดงอารมณ์และดวงตาแหลมคมในห้องที่ดูเหมือนคนที่ไม่น่าจะคิดฆ่าตัวตายได้

“หาคนไปดูแลเธอ ผมจะกลับนอนไปที่อพาร์ทเมนท์สักหนึ่งคืน”

โอวจินตกลง และออกจากโรงพยาบาลไปพร้อมกับฮั่วหยุนเซียว

ฉินมู่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างกระสับกระส่าย ภาพหลอนในอดีตปรากฏขึ้นอีกครั้งในความฝันของเธอ

“มีการซุ่มโจมตี ขอยกเลิกภารกิจ!”

“ปฏิเสธคำสั่ง”

“ฝ่ายตรงข้ามมีนักแม่นปืน ขอการสนับสนุนทางอากาศ!”

“ปฏิเสธคำสั่ง”

“ขอถอยทัพก่อน!”

“ปฏิเสธคำสั่ง”

เสียงปืนดังสะเทือนเลื่อนลั่น มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เสียงร้องเรียกตะโกนครั้งสุดท้าย กับเลือดสีแดงเข้มข้นหลั่งไหลเข้าสู่ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเธอ

ฉากในฝันพลิกผันอีกครั้ง ฉินมู่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ไฟฟ้า ร่างกายชักกระตุกและมีเหงื่อไหลออกมามาก

“ภารกิจล้มเหลว แต่มีคุณเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ถอยตัวได้!”

“คนทรยศ! คุณเป็นคนเปิดเผยความลับ!”

เธอกัดฟันและสาปแช่ง “ฉันถูกยิง พวกคุณจะไม่ให้ถอนตัวเหรอ?”

“ฉันออกไปทำธุระกับอีกา ทำไมฉันถึงเป็นคนทรยศได้ล่ะ”

“ฉินมู่ อีกาตายแล้ว แต่เธอยังมีชีวิตอยู่”

ในประโยคสั้นๆ เธอยังมีชีวิตอยู่ มันเป็นบาปติดตัวอันสมควรที่แบกรับบาปกรรมนั้นไว้

เพื่อนร่วมงานของเธอที่เกิดและตายไปในอดีตดูเหมือนเป็นลูกศรพิษในดวงตาของเธอ แถมยังไม่มีใครในองค์กรใหญ่นี้เชื่อเธอเลย

ครั้นโดนไฟฟ้าช็อตรอบต่อมา ก็มีเสียงพูดกระทบกระเทียบดังอย่างไม่ขาดสาย ดวงตาของฉินมู่เป็นสีแดง กำหมัดแน่น โดนตะปูฝังอยู่ในฝ่ามือ ใครกันที่เป็นคนทรยศที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!

ไม่นานเธอจะต้องได้พบกับคนคนนั้นอย่างแน่นอน! และเธอจะกวาดล้างคนทรยศที่ฆ่าทั้งทีมเอง!

เมื่อท้องฟ้าแห่งฝันแตกสลาย ฉินมู่ตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงง ความรู้สึกที่น่ากลัวบนร่างกายของเธอหายไปแล้ว และบาดแผลบนข้อมือของบางก็ถูกเย็บปิดไว้ด้วย

เธอมองขวดเปล่าข้างเตียง พลางกระพริบตาที่ว่างเปล่าสองสามครั้ง นี่ไม่ได้เป็นความฝัน เธอเกิดใหม่แล้วจริงๆ

แม้เธอพ่ายแพ้อย่างสิ้นหวังและหมดหวัง แต่เธอกลับได้รับอนุญาตให้มีชีวิตอีกครั้ง

ฉินมู่ลุกขึ้นจากเตียงไปล้างหน้า นัยย์ตาสวยมองกระจกที่สะท้อนภาพตัวเอง ทำให้ฉินมู่ได้เห็นภาพที่เคยชินราวกับลมแรงและคลื่นตีโต้อยู่ในใจ เธอกลัวจนอยากจะปิดตา

ใบหน้านี้ยังคงเป็นใบหน้าของเธอ แต่มีรอยแผลเป็นคล้ายตะขาบจากใบหน้าถึงโคนหูที่แก้มขวา

ฉินมู่เป็นความงามที่ดังก้องในโลกของทหารรับจ้าง แม้แต่ชายที่มีสายตาวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนานเคอก็บอกว่าภารกิจของฉินมู่นั้นง่ายเกินไป และใบหน้าของชายคนนั้นก็รู้สึกละอายใจเมื่อเห็นเธอ

แต่ตอนนี้ ฉินมู่ที่สวยงามและทรงพลังนั้นตายไปแล้ว และได้เกิดใหม่ในร่างของเด็กผู้หญิงที่เสียโฉมแทน

ความทรงจำกำลังหลั่งไหล...

เจ้าของร่างเดิมชื่อเฉินมู่ ซึ่งเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเฉิน

น่าเสียดายที่แม่ของฉันเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก และพ่อก็แต่งงานใหม่ แม่เลี้ยงมีลูกสาวสองคน การปรากฏตัวของเจ้าหล่อนดูต่ำช้า เนื่องจากเป้าหมายของการหลอกลวงคนในตระกูลเฉินที่หล่อนวางแผนไว้

ฉินมู่ถอนหายใจ การเกิดใหม่ของเธอนั้นหมายความว่าผู้หญิงที่มีประสบการณ์ชีวิตน่าสังเวชคนนี้ได้ตายไปแล้ว

ความทรงจำอันเจ็บปวดในใจถูกเปลี่ยนทีละหน้าเหมือนรูปถ่าย วัยเด็กที่โดนเยาะเย้ย รูปลักษณ์ที่พังพินาศ ความฝันที่ถูกเหยียบย่ำ…

สิ่งที่เธอรักถูกพรากไป รวมถึงชีวิตของเธอด้วย และความไร้เดียงสาที่เธอเกือบสูญเสียเมื่อคืนนี้

ดวงตาของฉินมู่เลื่อนไหลไปตามกระแสน้ำ เธอยกมือขึ้น แตะแผลเป็นบนใบหน้าของเธอเบา ๆ และกระซิบเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องกังวล ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะเป็นเฉินมู่เอง”

“ของที่เป็นของเธอ ฉันจะเอาคืนให้เหมือนกัน”

เธอจะได้รูปลักษณ์ อาชีพ และทรัพย์สินกลับมา

หลังจากนี้จะกลับคืนสู่ เคโจวอย่างเปิดเผย!

เวลานี้ไม่มีใครการคุ้มกันอยู่ข้างนอกห้องผู้ป่วย เฉินมู่จึงสวมเสื้อสูทที่ชายคนนั้นทิ้งไว้ แล้วเดินออกไปนั่งรถกลับไปยังตระกูลเฉิน

แม้ว่าตอนนี้เฉินมู่จะทำได้เพียงรับปากไว้ แต่แม่ของเธอซึ่งเสียชีวิตไปตั้งแต่ยังเด็ก ก็บังเอิญได้ทิ้งสัญญาการแต่งงานไว้บนร่างกายของเธอ และผูกมัดเธอไว้กับคุณชายของตระกูลลู่

คู่รักในวัยเด็กของเฉินมู่และคุณชายลู่ ในหัวใจและสายตาเต็มไปด้วยชายคนนี้ และต้องทนทุกข์ทรมานกับดวงตานับไม่ถ้วนที่ทำให้เสียโฉม!

น่าเสียดาย เดิมทีคุณชายลู่ไม่ชอบเธอเลย คนที่เขาชอบคือน้องสาวคนที่สามของเฉินมู่—เฉินชิงเสวี่ย

เฉินชิงเสวี่ยคนนี้ เดิมทีดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์ ทว่าหล่อนแอบคิดแผนที่ชั่วร้ายเพื่อให้เฉินมู่ออกจากตระกูล ทำลายความไร้เดียงสาของเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเจอหน้ากัน

คราวนี้เป็นเพราะเฉินมู่หมดหวัง และในที่สุดความคับข้องใจที่สะสมมานานหลายปีก็ปะทุขึ้น ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะกรีดข้อมือตัวเองและฆ่าตัวตาย

เฉินมู่ลงจากรถ มองไปที่คฤหาสน์ขนาดเล็กที่อยู่ข้างหน้าด้วยสายตาที่เย็นชาเล็กน้อย

เอาล่ะ พวกคุณทั้งหลายที่ติดหนี้ความแค้นของเฉินมู่ไว้ ฉันจะเอาคืนกลับทีละคน!