ตอนที่ 6 ออกเดินทางไปเมืองจี้โจว

-เช้าวันต่อมา-

"พระชายาทายาอีกสักหน่อยเถอะนะเพคะ ยังต้องนั่งอยู่บนรถม้าทั้งวันแผ่นหลังของท่านต้องระบมอีกเป็นแน่"

"พอแล้ว ไว้ค่อยทาทีหลังเถอะรีบไปขึ้นรถม้ากันจวนจะได้เวลาออกเดินทางแล้ว เจ้าเตรียมข้าวของๆ ข้าครบแล้วใช่หรือไม่"

"ครบแล้วเพคะพระชายา"

"ไม่รู้เลยว่าต้องไปนานเท่าใดเมื่อวานข้ายุ่งๆ จนลืมส่งข่าวให้ท่านพ่อเสียสนิทเลย"

"พระชายาไม่ต้องทรงเป็นกังวลเพคะเรื่องที่ท่านอ๋องกับพระชายาต้องเดินทางไปยังชายแดนเหนือเวลานี้ล่วงรู้กันทั้งเมืองแล้วล่ะเพคะ"

"หืม ใครกันช่างปากไวเช่นนี้เพียงแค่คืนเดียวรู้กันทั่วทั้งเมืองเลยเช่นนั้นหรือ"

ลี่ถิงได้แต่ยิ้มแห้งๆ นางไม่กล้าบอกว่าข่าวที่แพร่สะพัดไปนี้เป็นฝีมือของคุณหนูหยางเพราะกลัวว่าพระชายาจะโกรธหยางซูฉินจนก่อเรื่องขึ้นมาอีกนั่นเอง

เมื่อเดินออกมาจากเรือนซินหยางก็มองเห็นบ่าวในจวนช่วยกันยกหีบสัมภาระขึ้นบนรถม้ากันขวักไขว่ข้าวของรุงรังเต็มไปหมดเมื่อพวกเขาหันมาเห็นนางจึงรีบทำความเคารพ ลู่เหยียนซินโบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่ต้องสนใจนางพวกเขาจึงรีบไปทำงานต่อทันที

ลู่เหยียนซินรีบเร่งฝีเท้าไปขึ้นรถม้าที่หน้าประตูจวนเพื่อออกนอกเมืองไปสมทบกับกองกำลังทหารของอ๋องฉินอีกทีหนึ่ง

เมื่อรถม้ามาถึงหน้าประตูเมืองนางก็รีบเปิดม่านประตูชะเง้อคอออกมามองนอกรถม้าทันที สายตาของนางจับจ้องไปยังลานกว้างข้างหน้ามองเห็นกลุ่มเหล่าทหารกล้ารูปร่างโปร่งสูงสมส่วนแข็งแรงอกผายไหล่ผึ่งกำลังยืนจัดขบวนกันอยู่อย่างละลานตาเต็มไปหมด

สายตาของนางจ้องมองความองอาจของพวกเขาเหล่านั้นด้วยดวงตาเป็นประกายจนลืมไปว่าตนเองกำลังจะลงจากรถม้า ไม่ทันระวังก้าวเท้าพลาดสะดุดกับขอบรถม้าเป็นอ๋องฉินที่ยื่นมือมารับนางไว้ได้ทัน

"ซุ่มซ่ามเสียจริง"

นางมุุ่ยหน้าให้เขาลังเลที่จะขอบคุณเขาดีหรือไม่ ‘ปากแบบนี้…ไม่ดีกว่า’

"เช้านี้ปากท่านรับประทานสุนัขเข้าไปหรือเพคะท่านอ๋อง"

"ลู่เหยียนซิน!"

"ฮ่าๆๆ" นางรู้สึกสะใจอยู่บ้างที่ได้ด่าเขาออกไปก็เล่นบังคับให้เดินทางไปกับเขาทางอ้อมเช่นนี้ ความรู้สึกอึดอัดอัดอั้นใจที่นางมีจะต้องได้ระบายออกมาบ้างถึงจะคุ้มค่ากับที่นางนั่งเคลียดมาทั้งวันทั้งคืน

นางถอยหลังออกวิ่งตรงไปยังรถม้าคันใหญ่คันงามที่มีชิงอียืนประกบอยู่กับทหารสองสามคนที่คอยตรวจตรารถม้ากันอยู่รอบคันรถ

"ข้าอยากจะบ้าตาย" อ๋องฉินส่ายหัวให้กับกิริยาเหมือนม้าดีดกระโหลกของนางตั้งแต่ถูกโบยคราวก่อนพอฟื้นขึ้นมาก็เหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ตกลงแล้วนางคือลู่เหยียนซินตัวจริงหรือนางเป็นใครกันแน่นะ

วันนี้ลู่เหยียนซินสวมชุดกระโปรงสีฟ้าสดใสนางไม่ได้แต่งตัวหรูหราแต่ปักเครื่องประดับเพียงปิ่นหยกมรกตชิ้นเดียวเท่านั้น

ความสดใสร่าเริงของนางที่แสดงออกมาในวันนี้ทำให้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะทำให้นางรู้สึกทรมานในการเดินทางในครั้งนี้หรือกำลังทำให้นางรู้สึกสนุกอยู่เป็นแน่

ก่อนที่เขาจะเดินตามนางไปก็ได้ยินเสียงเรียกของสตรีนางหนึ่งดังแว่วอยู่ข้างหู

"ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องให้หม่อมฉันตามไปด้วยได้หรือไม่เพคะ" เสียงหวานใสมาพร้อมกับใบหน้าใสซื่อของหยางซูฉินสีหน้าของนางแสดงถึงความโศกเศร้าอย่างที่สุด

"ไปครั้งนี้ไม่แน่นอนถึงเวลากลับเจ้าเป็นสตรีทั้งยังไม่ออกเรือนจะเดินทางร่วมกับข้าคงไม่เหมาะเท่าใดนักอีกทั้งเส้นทางข้างหน้าทุรกันดารยิ่ง ข้าไปเพื่อทำตามราชโองการของฮ่องเต้เจ้ารอข้าอยู่ที่เมืองหลวงนี้เถอะ" เสียงอบอุ่นของบุรุษกล่าวปลอบประโลมหญิงสาวตรงหน้า

ลู่เหยียนซินคงจะไม่รู้สึกอะไรหากนั่นไม่ใช่เสียงของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนางที่กำลังแสดงออกถึงความห่วงใยกับสตรีคนอื่นอยู่

แต่แล้วลู่เหยียนซินก็เพิ่งนึกขึ้นได้ คำปลอบประโลมของอ๋องฉินเมื่อครู่นี้ทำให้นางฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ

'อันตรายเช่นนั้นหรือ หากมีอันตรายแล้วเหตุใดยังให้ข้าไปด้วยกันล่ะคนผู้นี้ต้องการเห็นข้าลำบากหรือต้องการแอบสังหารข้ากันแน่!'

"ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันจะรอท่านอ๋องกลับมานะเพคะ" นางพูดทั้งน้ำตาคลอเต็มดวงตาหยางซูฉินกำลังจะซบไปที่อกของบุรุษตรงหน้าก็ต้องพลันหยุดชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากนาง

"ท่านอ๋องหากคนนอกเห็นคงคิดว่าหยางซูฉินคือพระชายาของท่านแน่นอน พวกท่านไม่อายคนอื่นแต่ข้าอายแทนนะใบหน้าพวกท่านคงจะหนาน่าดู"

"นี่เจ้า!" อ๋องฉินหันหลังกำลังจะตวาดนางกลับแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เขาเห็นนางเดินไปขึ้นรถม้าของตนเองอย่างไม่สนใจต่อสิ่งใดอีกสตรีผู้นี้ชอบยั่วโมโหเขายิ่งนัก

"พระชายาค่อยๆ ก้าวขึ้นนะเพคะ"

"ขอบใจนะลี่ถิง" นางหันมองไปคนทั้งคู่อีกครั้งก่อนจะยักคิ้วส่งไปให้อ๋องฉินแล้วรีบปิดม่านลงทันที

อ๋องฉินโมโหมากแต่เพราะต้องรีบเดินทางโดยเร็วเลยได้แต่ต้องปล่อยนางไปก่อน

ขบวนกองทัพของอ๋องฉินเคลื่อนผ่านเส้นทางตัวเมืองหลวงสองข้างทางเนืองแน่นไปด้วยชาวบ้านที่มามุงดู ตรงกลางขบวนเป็นรถม้าที่พระชายาฉินประทับอยู่รถม้าถูกตกแต่งอย่างงามวิจิตรเหมาะสมกับฐานะพระชายาเอกเป็นอย่างมาก

สายลมพัดโชยไปยังผ้าม่านสีเขียวเข้มพริ้วไหวบนรถม้าคันงามปรากฎให้เห็นหญิงสาวใบหน้ามนรูปไข่ที่มีเลือดฝาดบนพวงแก้ม ดูมีชีวิตชีวาอย่างยิ่งใบหน้าจิ้มลิ้มกำลังอมยิ้มไม่มีร่องรอยความเศร้าหมองเลยแม้แต่น้อย ดวงตาเรียวงามลอบมองบรรยากาศข้างนอกผ่านม่านหน้าต่างผิวกายของนางนั้นขาวสะพรั่งสวยงามกว่าสตรีคนใดในเมืองหลวงแห่งนี้

ไม่นานนักฝ่ามือเรียวก็ยกขึ้นเลิกผ้าม่านหน้าต่างของรถม้าขึ้นนางมองออกไปก็เห็นแผ่นหลังกว้างที่อยู่นำหน้าขบวน แผ่นหลังที่ตรงสูงเด่นสง่าน่าเกรงขามนั้นนั่งอยู่บนหลังอาชาตัวใหญ่สีดำทมิฬดูองอาจเช่นเคย 

ข้างกายเป็นเฟยหยาองค์รักษ์คนสนิทควบม้าอยู่ด้านข้างอ๋องฉินส่วนชิงอีองครักษ์คนสนิทอีกคนควบม้าอยู่ด้านข้างรถม้าของนาง

นางมองไปยังสองข้างทางที่มีร้านรวงต่างๆ แออัดกันอยู่มากมายผู้คนหนาแน่นของกินของใช้ตระการตาบางอย่างก็ดูแปลกตาไม่เคยพบเห็นมาก่อน

"ลี่ถิงหากวันใดข้าหย่ากับอ๋องฉินแล้ว ข้าจะเริ่มทำการค้าก่อนเป็นอันดับแรกเลย" ดวงตาของนางเป็นประกายวาววับความใฝ่ฝันของนางคือการได้หลุดพ้นจากตำแหน่งพระชายาที่พันธนาการนางอยู่ในตอนนี้

"พระชายา"