ตอนที่ 10 พระชายาป่วย

การเดินทางยาวนานต่อเนื่องเข้าสู่วันที่ห้าลู่เหยียนซินเหตุเพราะก่อนหน้านี้ร่างกายของนางเพิ่งถูกโบยมาบาดแผลยังไม่ทันหายดี อีกทั้งการนั่งอยู่บนรถม้าทั้งวันเป็นเวลาห้าวันติดกันโดยไม่สามารถขยับไปทางไหนได้ทั้งการสั่นสะเทือนของรถม้าที่โครงเครงตลอดทางส่งผลให้ร่างกายของนางบอบช้ำขึ้นมาอีกระลอก

เนื้อด้านหลังกระแทกกับแผ่นไม้หลายต่อหลายครั้งนางทำได้เพียงแค่อดทนมาตลอด แต่วันนี้ความเจ็บปวดกำเริบขึ้นมาอีกครั้งความรู้สึกปวดหนึบตามร่างกายเริ่มตีตื้นขึ้นมาและดูเหมือนจะส่งผลให้พิษไข้ค่อยๆ กำเริบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

นางกินยาแก้อักเสบไว้แล้วแต่เพราะแผลด้านหลังนั้นลึกเกิน แม้จะกินยาหรือทายาทุกวันเพื่อให้ทุเลาลงไปบ้างแล้วแต่แผลก็ยังหายช้าอยู่ดี

ความเจ็บของบาดแผลส่งผลให้นางได้รับพิษไข้ที่รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่านัก เหงื่อที่ผุดขึ้นก็ไหลย้อยลงจากศรีษะไหลไปตามกรอบหน้าของนางแล้วหยดลงบนเสื้อผ้าจนเปียกชุ่ม นางหลับตาลงพยายามฝืนความเจ็บปวดเอาไว้

“พระชายาเป็นอย่างไรบ้างเพคะ”

“ข้ายังไหว” นางตอบลี่ถิงด้วยเสียงอันสั่นเครือ

“ให้ข้าบอกท่านอ๋องหรือไม่”

“ไม่ต้อง ข้าไม่ใช่คนที่อย่างอ๋องฉินจะเห็นใจหากรู้ว่าข้าไม่สบายมีแต่จะสมน้ำหน้าข้าเสียมากกว่า เขาอาจจะหาวิธีทรมานข้ามากไปกว่านี้ก็เป็นได้”

“พูดอะไรเช่นนั้นท่านอ๋องไม่ได้ใจร้ายถึงเพียงนั้นหรอกนะเพคะ”

“เจ้าอยู่เงียบๆ ก็พอแล้วข้าจะพักเสียหน่อย จำไว้ว่าอย่าให้ใครรู้เด็ดขาด”

“เพคะพระชายา”

รถม้าขับเคลื่อนไปเรื่อยๆหนทางข้างหน้าทุลักทุเลพอสมควร ยามที่รถม้าตกหลุมโคลงเคลงอย่างหนักส่งผลไปยังบาดแผลของนางโดยตรง

ลู่เหยียนซินฝืนทนต่อไปนางนอนตะแคงบนพื้นรถม้าโดยมีลี่ถิงนั่งอยู่ด้านข้าง คอยใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดใบหน้าให้นางอยู่ตลอดเวลา

“พระชายาอดทนอีกนิดนะเพคะจวนจะพลบค่ำแล้ว หากขบวนกองทัพหยุดพักเมื่อใด ท่านก็จะได้นอนพักสบายๆ แล้วเพคะ”

“อืม” ลู่เหยียนซินตอบกลับนางด้วยเสียงอันแผ่วเบาก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

ไม่ช้ากองทัพของอ๋องฉินก็หยุดพักตรงเขตชายป่า เขาสั่งให้ทหารตั้งกระโจมพักและให้ทหารส่วนหนึ่งออกล่าตะเวนบริเวณรอบๆ หากมีกลุ่มโจรแอบซุ่มโจมตีอยู่นั่นเอง

หลังจากทหารตั้งกระโจมและกระจายกำลังตรวจสอบพื้นที่บริเวณโดยรอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว อ๋องฉินจึงสั่งให้ชิงอีไปเรียกลู่เหยียนซินลงจากรถม้า

“พระชายา”

“ท่านชิงอี คือว่าพระชายาหลับอยู่เจ้าค่ะ”

“หลับอย่างนั้นหรือ” ชิงอีแอบมองลอดผ่านผ้าม่านประตูแม้ลี่ถิงจะเปิดออกมาเพียงเล็กน้อยและรีบปิดม่านลง แต่ด้วยสายตาอันแหลมคมขององค์รักษ์หนุ่มก็สามารถประเมินสถานการณ์ได้ว่ามันไม่ปกติ!

หลังจากชิงอีเดินจากไปแล้วลี่ถิงก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นางหันไปมองนายสาวของตนเองสีหน้าพระชายาไม่ดีขึ้นเลยนางลังเลอยู่นานสองนาน ‘จะบอกท่านอ๋องดีหรือไม่นะ…'

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“มีอะไร” อ๋องฉินที่กำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าต้องหันกลับมามององค์รักษ์คนสนิทของเขาทันทีที่ได้ยินเสียงเขาเรียก

“คือว่า..ข้าน้อยคิดว่าพระชายาน่าจะมีปัญหาพ่ะย่ะค่ะ”

“นางก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ” อ๋องฉินพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย เขาคิดถูกหรือไม่นะที่นำนางมาด้วยก่อเรื่องไม่เว้นวันจริงๆ

“ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรแต่ข้าน้อยคิดว่าพระชายาน่าจะมีไข้ เมื่อครู่ข้าน้อยไปเรียกที่รถม้าสาวใช้ของพระชายาบอกว่านางนอนหลับอยู่ แต่ข้าน้อยแอบลอบมองเข้าไปกลับพบว่าสีหน้าของพระชายาดูไม่สู้ดีเลยพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องฉินที่ตอนนี้ยังสวมใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยสาบเสื้อแยกออกจากกันจนมองเห็นแผงอกแกร่งที่มีขนประดับเบาบางอยู่รำไร เพราะที่แห่งนี้มีแต่เหล่าชายฉกรรจ์ซึ่งเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของเขาจึงไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งใด

เขาเดินมุ่งหน้าไปยังรถม้าของนาง เมื่อเปิดม่านออกลี่ถิงถึงกลับสะดุ้งตกใจก่อนจะรีบลนลานลงจากรถม้าไปยืนด้านข้างถัดจากชิงอีด้วยความรวดเร็ว

อ๋องฉินก้าวขึ้นไปบนรถม้าใช้หลังมือสัมผัสไปยังหน้าผากมนหากแต่หลังมือของเขายังไม่ทันแตะถึงผิวเนื้อของนางก็รับรู้ได้ถึงไอร้อนระอุที่แผ่ออกมาจากตัวนาง

เขารีบช้อนตัวนางขึ้นแล้วอุ้มไว้ในอ้อมแขนแกร่งวิ่งตรงไปยังกระโจมพักทันที อ๋องฉินสั่งให้ทหารนำอ่างน้ำสำหรับเช็ดตัวและทำการต้มยาให้นางโดยเร็ว

เขาสั่งให้ลี่ถิงเช็ดตัวให้นางเมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงนำยามาป้อนนางต่อ ลู่เหยียนซินลืมตาขึ้นมาได้นิดเดียวก็ต้องหลับตาลงต่อเพราะรู้สึกถึงความหนักอึ้งของศรีษะ

“กินยาเข้าไปเจ้าจะมาตายกลางป่าไม่ได้ หน้าตาน่าเกลียดถึงเพียงนี้เกิดใครมาพบเห็นเข้าคงต้องหลอนติดตาไปชั่วชีวิตแน่ๆ น่าสงสารจะตายไป”

ลี่ถิงถึงกลับเบิกตากว้างมองไปยังอ๋องฉินทันที นั่นใช่คำพูดปลอบประโลมคนป่วยหรืออย่างไรกัน ท่านอ๋องเหตุใดถึงได้กล่าวหาพระชายาเช่นนั้นกันเล่า

อ๋องฉินป้อนยาเข้าปากนาง นางกลืนลงแต่โดยดีแต่ก็ต้องสำลักออกมาเพราะความขมของยาทั้งยังพยายามเบือนหน้าหนี เขาจำต้องอมยาไว้ในปากแล้วป้อนให้นางโดยตรงแทน ลี่ถิงกับชิงอีถึงกลับเบือนหน้าหนีกันแทบไม่ทัน

“เจ้าดูแลพระชายามาทั้งวันไปพักได้แล้ว กระโจมของเจ้าอยู่ถัดออกไปทางด้านหลังเฟยหยาจะเป็นคนนำทางเจ้าไป” ชิงอีบอกกล่าวกับลี่ถิง นางพยักหน้าตอบรับและรีบเดินออกจากกระโจมไปทันที ‘พระชายายังมีท่านอ๋องดูแลอยู่คงไม่เป็นไรหรอกกระมัง’

อ๋องฉินปล่อยให้นางนอนพักต่อส่วนเขาออกไปนั่งลงตรงกองไฟข้างกระโจม พวกเหล่าทหารกล้าทั้งหมดนั่งกินอาหารมื้อค่ำพร้อมๆ กันกับอ๋องฉิน เขาไม่ถือสาสิ่งใดเพราะนับว่าทหารกล้าที่ร่วมรบด้วยกันต่างก็มีเกียรติเท่ากันทุกคน

ปกติยามไฮ่[1] อ๋องฉินจะนำทหารบางส่วนออกล่าตระเวนในระยะที่พวกเขาตั้งกระโจมในทุกๆ คืนตั้งแต่ที่เดินทางกันมาแต่เพราะคืนนี้พระชายาของเขาป่วยจึงทำได้เพียงมอบหมายให้ชิงอีและเฟยหยาทำหน้าที่แทน

เขาเดินเข้ามาในกระโจมแล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆ นาง ลู่เหยียนซินนอนขดตัวอยู่บนเตียงปากเรียวบางสั่นสะท้านพลางเอ่ยเสียงสั่นเบาๆ ออกมา

“หนะ..หนาว แม่จ๋าข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”

มือหนายื่นออกไปจับหน้าผากมนรับรู้ได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวนาง เขาสั่งทหารรับใช้นำอ่างน้ำมาให้ที่กระโจมอีกครั้ง ดึกมากแล้วจึงไม่ได้ให้คนไปตามลี่ถิงมาดูแลนาง

“ยังไม่ถึงจี้โจวก็จับไข้เสียแล้ว อ่อนแอเสียจริง!”

- - - - - - - - - - - -

[1] ยามไฮ่ = 21.00-22.59 น.