บทที่ 7

หลังจากที่ฉินเย่ว์เจียวออกไปข้างนอก ฉินเย่ว์โหรวก็ยกอาหารที่เฉินฝานกินไปได้ครึ่งหนึ่งออกไปขึ้นโต๊ะ

“นายท่าน ข้าน้อยอุ่นข้าวแล้ว ท่านทานเถอะเจ้าค่ะ!”

พูดจบก็วางอาหารแล้วหมุนตัวจะออกไป

หลังออกจากห้องหลัก ฉินเย่ว์โหรวเรียกฉินเย่ว์เจียวให้ไปกินข้าวเย็น

สองพี่น้องไม่ได้เข้าไปกินอาหารในห้องหลัก พวกนางเดินเข้าไปในครัว หนึ่งคนถือหนึ่งชามกินอาหาร

เฉินฝานนั่งลง มองชามข้าวใบเล็กตรงหน้าเขาแล้วยิ้มอย่างจนใจ ชามข้าวนี้ของเขา กินแล้วช่างเต็มไปด้วยความพลิกผันเหลือแสนเสียจริง กินตั้งแต่เที่ยงถึงเย็นก็ยังกินไม่หมดเลย

ในขณะที่ยิ้มอย่างขมขื่น เฉินฝานก็เงยหน้าขึ้น อีกฟากหนึ่งของห้องครัว สีหน้าอันเจ็บปวดของสองพี่น้องฉินที่กลืนอาหารอย่างขมขื่นก็ตกอยู่ในสายตาของเขา

เมื่อคิดว่าสิ่งที่อยู่ในชามของพวกนางไม่ใช่ข้าวขัดสีแต่คือผักป่า เขาก็กินไม่ลง

เดิมทีเขาต้องการเรียกพวกนางมากินข้าวด้วยกัน แต่เมื่อมองดูชามข้าวขนาดเล็กบนโต๊ะแล้ว คิดอีกที ฉินเย่ว์โหรวคงกลัวว่าเขาจะ...

“ตึง!”

เฉินฝานกระแทกตะเกียบลงบนโต๊ะ

เป็นดังคาด ฉินเย่ว์โหรวที่อยู่อีกฟากของห้องครัวตกใจจนผุดลุกขึ้นยืน ฉินเย่ว์เจียวก็ยืนขึ้นตาม นางดึงฉินเย่ว์โหรวไว้ข้างหลังเพื่อปกป้อง

“ข้าวน้อยแค่นี้ยังไม่พอติดร่องฟันเลย เมื่อครู่มีเรื่องวิวาทไปก็หิวแล้ว ทำมาให้ข้าอีกสองชาม”

เขาไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมและไม่สามารถกินข้าวคนเดียวได้

เมื่อข้าวเสร็จแล้ว เขาย่อมหาวิธีให้พวกนางกินได้เอง

จากความตระหนักถึงฉินเย่ว์โหรวในความทรงจำ ถ้าเขาตะโกนแบบนี้ นางก็จะดำเนินการให้ทันทีอย่างแน่นอน แต่ในขณะนี้ นางกลับลังเลที่จะขยับตัว

เฉินฝานขมวดคิ้วและตะโกนต่อไปว่า “ละล้าละลังอยู่ทำไม”

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเย่ว์โหรวก็ค่อย ๆ เดินมาที่ห้องหลัก ก้มหน้าลงจับมุมเสื้อผ้าไม่กล้ามองเฉินฝาน “นายท่าน ในบ้านไม่มี ไม่มีข้าว...”

คำพูดสุดท้ายที่ฉินเย่ว์โหรวพูดนั้นสั่นคลอนมากจนเฉินฝานฟังได้ไม่ชัดเจน

เจ้าของร่างเดิมต้องกินข้าวขัดสี ถ้าไม่มีข้าวขัดสีกินก็จะถูกทุบตีอีก

“ข้าจะไปล่าสัตว์เดี๋ยวนี้!” จู่ ๆ ฉินเย่ว์เจียวก็เดินเข้ามาพร้อมคันธนูและด้ามธนูบนหลังของนาง “นายท่าน…”

ทันใดนั้นฉินเย่ว์เจียวที่ดุดันและดื้อรั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าเฉินฝาน

“นี่! เจ้าทำอะไรน่ะ ลุกขึ้นมา!” เฉินฝานกระโดดขึ้นอย่างร้อนรน

เด็กดีของข้า!

พี่น้องสองคนนี้คุกเข่าลงไม่ขยับเลย มันช่างบั่นทอนชีวิตเขาจริง ๆ !

ฉินเย่ว์เจียวไม่เพียงแค่ไม่ลุกขึ้นเท่านั้น นางยังก้มหัวให้เฉินฝานแล้วพูด “ขอร้องนายท่านอย่าทุบตีน้องสี่อีกเลย คราวนี้ข้าน้อยจะต้องล่าสัตว์และแลกข้าวมาได้อย่างแน่นอน”

พูดเช่นนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

“พี่สาม!” ฉินเย่ว์โหรวดึงฉินเย่ว์เจียวไว้ “ฟ้ามืดแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปเถิด!”

สัตว์ป่าจะปรากฏตัวในเวลากลางคืน มันอันตรายเกินไปสำหรับฉินเย่ว์เจียวที่จะไปที่นั่นในเวลานี้

นายท่านจะทุบตีก็ทุบตีเถิด นางไม่กลัว ชีวิตพี่สามสำคัญกว่า

“พรุ่งนี้ก็ไม่ทันแล้ว!” แม้ในเวลานี้ฉินเย่ว์เจียวจะตกอยู่ในอันตรายได้ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีเช่นกัน

ร่างกายของฉินเย่ว์โหรวจะถูกทุบตีไม่ได้อีก ก่อนออกจากบ้าน พี่ใหญ่และพี่รองขอให้นางดูแลน้อง ๆให้ดี

น้องห้าก็...

นางไม่สามารถปล่อยให้น้องสี่เดินตามเส้นทางของน้องห้าได้อีก

ครั้นเห็นสองพี่น้องสกุลฉินทำท่าทีเหมือนกำลังจะตาย เฉินฝานก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“ข้าว่าพวกเจ้าไม่สนใจความเป็นอยู่ของข้าเลยใช่หรือไม่ ข้าเป็นนายท่านของพวกเจ้า ในบ้านไม่มีข้าวแล้ว เรื่องหาเงินก็ให้ข้าคิดวิธีเอาเถอะ ให้ผู้ชายจัดการเอง”

"..."

ฉินเย่ว์เจียวและฉินเย่ว์โหรวมองเฉินฝานอย่างงุนงง ทั้งสองคนต่างมองกันและกัน

เฉินฝานที่มักจะบ่นว่าวันวันพวกนางหาเงินได้น้อยลง ทำให้เขามีชีวิตที่ดีขึ้นไม่ได้ ทั้งทุบตีทั้งด่าทอพวกนาง แล้วพูดว่า...จะออกไปหาเงินเอง!

เรื่องเงินไว้ค่อยคุยกันทีหลัง สิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องอิ่มท้องก่อน

เฉินฝานเดินออกจากห้องหลัก วางแผนจะไปห้องครัวเพื่อดูว่าในบ้านยังมีอะไรอย่างอื่นที่กินได้หรือไม่

เมื่อเข้าไปในครัว เฉินฝานก็สะดุ้งตัวเล็กน้อย

ภาพนี้แตกต่างจากห้องหลักที่เขาอยู่ตอนนี้อย่างสิ้นเชิง ในนี้เก็บกวาดอย่างสะอาดและเป็นระเบียบ แม้ว่าจะดูโทรม แต่ก็รู้สึกอบอุ่นและสบายตา

กระป๋องเก่าวางอยู่บนขอบหน้าต่าง ด้านในยังใส่กิ่งก้านที่ตัดแต่งแล้ว

จะเห็นได้ว่าเจ้าของครัวคนนี้เป็นคนอ่อนโยนขันแข็ง และยังงดงามชวนฝันเล็กน้อย

คนงามอ่อนโยนคนนั้น ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ทันทีว่าคือ..

เฉินฝานหันกลับไปมองฉินเย่ว์โหรวซึ่งยืนอยู่ที่ประตูห้องครัวซึ่งมองเขากลับทั้งที่ตัวสั่นเทา

“เย่ว์โหรว สถานที่แห่งนี้เป็นเจ้าที่จัดเก็บสินะ มันสบายตามาก ดูเหมือนว่าเจ้าจะทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจได้ ภายหน้าเจ้าก็จัดเก็บห้องหลักในแบบเดียวกันด้วยสิ”

“หา?” ฉินเย่ว์โหรวมองเฉินฝานอย่างชะงักงัน

ก่อนหน้านี้เฉินฝานไม่เคยเข้าไปในครัวเลย และในห้องหลัก ยามที่เขาเห็นพี่น้องในระหว่างวันก็รำคาญ จึงไม่ให้พวกนางเข้าไป ไม่ต้องพูดถึงให้นางเข้าไปเก็บกวาด

แล้วเขายังบอกว่านางดูสบายตาน่ะหรือ

เมื่อก่อนคำพูดที่เขาชอบพูดมากที่สุดคือ: ไสหัวไป เห็นเจ้าเหมือนผีเช่นนี้แล้วน่ารำคาญ!

เฉินฝานเพิกเฉยต่อความประหลาดใจและความสับสนของฉินเย่ว์โหรว เขาหันกลับแล้วเดินไปยังเตา ในนั้นมีชามบิ่นสองใบเต็มไปด้วยอาหารที่เขาไม่รู้จัก

มันเป็นสิ่งที่พี่น้องฉินเพิ่งกิน

อาหารในชามเป็นสีเขียว เฉินฝานเดาว่าเป็นผักป่า

เฉินฝานคีบออกมาเล็กน้อยแล้วใส่เข้าไปในปาก

“แหวะ!” ทันทีที่ผักป่าเข้าปาก เฉินฝานก็อดไม่ได้ที่จะพ่นพวกมันออกมา

นี่มันอาหารอะไรกัน ทั้งขมทั้งคาว

“พวกเจ้ากินลงได้ยังไง”

“ท่าน...” ฉินเย่ว์เจียวลังเลอยู่พักหนึ่ง ชี้ไปที่หัวของตน “ท่านตกลงไปในหุบเขา ยังไม่หายดีใช่หรือไม่ เรากินแบบนี้ทุกวัน”

“กินทุกวัน? ไม่สิ!” เฉินฝานส่ายหัว “จะกินมันทุกวันได้อย่างไร”

เฉินฝานเดินไปที่ถังข้าวซึ่งวางตรงหัวมุม เปิดออกแล้วรู้สึกหนาวสั่นในใจอย่างฉับพลัน

ด้านในก็เป็นอย่างที่ฉินเย่ว์โหรวพูดเมื่อครู่ มันว่างเปล่า

ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว การออกไปหาข้าวปลาอาหารก็ไม่สะดวกแล้ว แต่มโนธรรมสำนึกของเขาทนไม่ได้ที่จะเห็นพี่น้องฉินกินผักป่าต่อไป

จะทำอย่างไรดี?

เฉินฝานมองผักป่าในชาม จากนั้นจึงมองอาหารบนโต๊ะเล็ก ๆ ในห้องหลัก

มีวิธีแล้ว!

เฉินฝานนำข้าวและเนื้อจากห้องหลักมายังห้องครัว

“เย่ว์โหรว ช่วยข้าจุดไฟหน่อย”

“ทำตะลึงอันใด มาจุดไฟสิ!”

เฉินฝานขึ้นเสียงเรียกฉินเย่ว์โหรวที่กำลังมึนงง

“เจ้าค่ะ” ฉินเย่ว์โหรววิ่งเหยาะ ๆ เข้ามา ก้นที่เพิ่งติดอยู่กับเก้าอี้ตัวเล็กเมื่อครู่ก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง นางมองเฉินฝานแล้วพูดอย่างระมัดระวัง “นายท่าน กับข้าวเย็นอีกแล้วหรือเจ้าคะ ให้ข้าน้อยทำเถอะ”

แม้ว่าฉินเย่ว์โหรวจะมีท่าทีระมัดระวัง ทว่าทุกคำพูดของนางก็เผยให้เห็นถึงความสงสัย

ท่านจะทำได้หรือ?

อย่าเปลืองทั้งฟืนและอาหารเลยเจ้าค่ะ