LOGINShare
ความชัดเจนในใจ
Last Updated:
2025-05-23 18:00:59แป้นกลับมาหาหมอเพชรอีกครั้งในวันถัดมา สีหน้าของเธอดูจริงจังกว่าครั้งก่อน ราวกับต้องการบอกอะไรบางอย่างที่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่
"คุณเพชรคะ ฉันอยากขอคุยด้วยอีกหน่อย" หมอเพชรเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้า สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงลังเลและความหนักใจเธอพยักหน้าให้แป้นนั่งลง รอให้เธอพูดในเวลาที่พร้อม
สีหน้าของแป้นฉายความกังวลจนเด่นชัดแต่ก็ตัดสินใจเอ่ยออกมา
"พอดีว่าที่ฉันมาหาคุณเพชรครั้งนี้... ก็เพราะภพนั่นแหละค่ะ"
หมอเพชรชะงัก มือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นโดยไม่รู้ตัว
"ภพเหรอ?" เธอถามกลับด้วยสีหน้าเริ่มตึงเครียด
"ค่ะ ตอนนี้ภพกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เขาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่"
"ภพเรียนจบเร็วมากค่ะ"
"ช่วงสามปีที่รักษาตัว เขาใช้เวลาทุกวันดูแลตัวเองให้หายดี และหลังจากนั้น... เขาก็เข้าเรียน High School ที่สหรัฐฯ และจบเร็วกว่ากำหนด" หมอเพชรพยักหน้าเบาๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเด็กชายคนนั้นจะเติบโตขึ้นมาอย่างเข้มแข็งได้ขนาดนี้
"แล้วเขาไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัยที่อเมริกาเหรอ?"
"เปล่าค่ะ เขาเลือกทำงานเลย เป็นโปรแกรมเมอร์ ทำงานเก็บเงินและใช้ชีวิตของตัวเอง"
"เด็กคนหนึ่ง... ที่เคยเกือบเอาชีวิตไม่รอด ตอนนี้เขาสร้างเส้นทางของตัวเองขึ้นมาแล้ว"
หมอเพชรเผลอถอนหายใจ เธอควรจะรู้สึกยินดี... แต่กลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด เพราะถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี...ทำไมแป้นถึงมาหาเธอ แป้นเงียบไปชั่วขณะ ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"แต่สิ่งที่ภพอยากทำมากที่สุด... และเป็นเหตุผลที่เขากลับมาเมืองไทย... ก็คือเขาอยากเจอน้องกนกค่ะ"
หมอเพชรเผลอกลั้นหายใจ หัวใจพลันกระตุกวูบ "เจอกนกเหรอ"
"ค่ะ" แป้นพยักหน้า "เขาบอกว่า... เขาคิดถึงกนก คิดถึงแบบ... มันเป็นความรู้สึกที่อยู่ข้างใน เขาไม่รู้ว่าคนที่ชื่อกนกหน้าตาเป็นยังไง แต่เขารู้สึกว่าต้องมาเจอให้ได้"
หมอเพชรนิ่งเงียบ รู้สึกได้ถึงความเย็นวาบในอก
"ทำไมล่ะ" เธออยากรู้คำตอบ... แต่อีกใจหนึ่งกลับกลัวสิ่งที่กำลังจะได้ยิน
"เขาเองก็ไม่รู้ค่ะ" แป้นยิ้มบางๆ "เขาบอกว่า... ความทรงจำของเขามันพร่าเลือนไปหมด แต่ชื่อของกนก... กลับเป็นสิ่งเดียวที่เขายังจำได้"
คำพูดนั้นทำให้หมอเพชรเผลอหลุบตาลง มือกำแน่นขึ้นอีกเธอไม่ต้องการให้ลูกต้องเผชิญหน้ากับความทรงจำในอดีตอีกครั้ง กนกต้องใช้เวลาหลายปีเพื่อสร้างโลกของตัวเองขึ้นมาใหม่ เขาพยายามทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น ทีละนิด ทีละนิด...แล้วทำไม? ทำไมภพถึงต้องกลับมาหาเขา
หมอเพชรเงยหน้าขึ้น แววตาของเธอแข็งกร้าวกว่าก่อนหน้านี้
"ฉันไม่อยากให้ลูกต้องเจอภพค่ะ"
แป้นชะงักไป แต่ไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจ
"ฉันเข้าใจค่ะ" เธอพูดเบาๆ
หมอเพชรถอนหายใจ เธอรู้ว่าแป้นก็เป็นแม่เหมือนกันและแม่ทุกคนก็แค่อยากให้ลูกของตัวเองมีความสุข
"เขาเพิ่งเข้าเรียนมัธยมปลาย อีกไม่นานก็จะเข้ามหาวิทยาลัย" หมอเพชรกล่าวต่อ "ฉันไม่อยากให้เขาต้องเจอกับสิ่งที่อาจทำให้เขาเจ็บปวดหรือย้อนกลับไปเจออดีตที่เลวร้ายอีก"
เธอกลัว...กลัวความทรงจำในอดีตจะทำร้ายลูกอีกครั้งและจะนำพาเขาจะจมดิ่งลงไปในความมืดมิดที่เธอพยายามพาเขาออกมา
แป้นสูดลมหายใจลึก ก่อนพูดออกมา
"ฉันเข้าใจค่ะ" เธอพูดช้าๆ "แต่ภพบอกว่า... เขาไม่ได้อยากไปพูดคุยกับน้อง แค่... ขอให้ได้เห็นตัวจริงสักครั้งก็พอ"
หมอเพชรนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ใจของเธอสับสนถ้าภพเพียงแค่อยากเห็นกนกจากที่ไกลๆ ... มันจะมีปัญหาอะไรไหม แต่ถ้าการได้เห็นเพียงแค่ครั้งเดียว... ทำให้ภพอยากเข้าไปใกล้มากกว่านั้นล่ะ?
เธอกลืนน้ำลาย กังวลทุกอย่างที่อาจเกิดขึ้น
ท้ายที่สุด เธอก็พยักหน้า
"ก็ได้ค่ะ"
"แต่ภพต้องสัญญาว่า... อย่าทักกนก อย่าพยายามเข้าไปหา ให้เขาได้ใช้ชีวิตของเขาเอง"
แป้นพยักหน้า "ฉันจะบอกภพให้ค่ะ"
ภพรักเคยคิดว่า… เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างจะจางหายไปเอง
แต่กลับไม่ใช่เลย
เพราะทุกคืน… ในความเงียบงันของค่ำคืนอันเดียวดาย เขามักจะได้ยินเสียงหนึ่งแว่วขึ้นมาในความคิดเสมอ
"พี่ภพไม่เป็นไรนะ... กนกจะอยู่ข้างพี่ภพเอง"
เสียงของเด็กคนหนึ่งอ่อนโยน นุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความกล้าหาญ
เสียงที่ยื่นมือเข้ามาฉุดรั้งเขาไว้ในวันที่โลกทั้งใบของเขาพังทลาย
เสียงที่ปลอบโยนเขาในวันที่เขาหวาดกลัวและเจ็บปวดที่สุด
แต่ปัญหาคือ... เขาไม่รู้เลยว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร
เขาจำไม่ได้ว่าเด็กคนนั้นหน้าตาเป็นแบบไหน
ภพลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวสะอาดตา เสียงเครื่องช่วยหายใจดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอแต่เขากลับรู้สึกเหมือนอากาศไม่เพียงพอ ความรู้สึกแรกที่แล่นผ่านหัวใจคือ... ความตื่นตระหนก ริมฝีปากของเขาขยับขึ้นลงแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา เขาเอื้อมมือแตะที่ลำคอของตัวเอง... ก่อนจะพบว่ามันชาไปหมด ร่างกาย... มันผิดปกติไปแล้วแม้พยายามเปล่งเสียงออกมา... แต่เสียงของเขา… หายไปแล้ว
"กล้ามเนื้อบริเวณใบหน้าของเขาได้รับความเสียหายอย่างหนัก"
"ต้องใช้เวลานานในการรักษา และอาจต้องผ่าตัดหลายครั้ง" เสียงแพทย์เจ้าของไข้คุยกับป้าๆ ของเขาดังแว่วมา...
แต่ภพไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกเขาพูดอีกต่อไปเขากำลังจมลงไปในความเงียบอันเวิ้งว้าง
ใบหน้าของเขาถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลหนาแน่น มีเพียงดวงตาที่โผล่พ้นออกมา... และมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นมา...เขาจะพบว่าโลกใบเดิมของเขา... มันพังทลายไปหมดแล้วเขากลายเป็นเด็กที่พูดไม่ได้ ฝืนกินข้าวทั้งที่ปากขยับแทบไม่ได้ และที่เจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องฝึกออกเสียง
Latest chapter
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง แค่นี้
การกลับมาเรียนในวัย 24 ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักศึกษาที่มีอายุมากที่สุดในรุ่น ยิ่งเมื่อก้าวเข้าสู่ปี 4 อายุของเขาก็เกือบ 30 เพื่อนร่วมคณะหลายคนจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เขามีโลกของตัวเองและมีงานที่ต้องรับผิดชอบ จนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนในคณะจางลงตามเวลา แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพบรัก เพราะสิ่งที่ทำให้เขาตั้งใจไปมหาวิทยาลัยทุกวัน ไม่ใช่เพื่อนในรุ่น แต่เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้เลยว่ากำลังถูกเฝ้ามองอยู่เขาเห็นกนกเติบโตขึ้นทุกวัน จากเด็กชายตัวน้อยที่เคยซ่อนตัวอยู่ในโลกของตัวเอง กลายเป็นนักศึกษาที่เริ่มเปิดรับโลกภายนอก แม้จะยังคงมีความเงียบขรึม มีพื้นที่ของตัวเองที่ไม่มีใครล่วงล้ำเข้าไปได้ แต่ทุกครั้งที่เห็นกนกมีรอยยิ้ม เล่นสนุกกับเพื่อนสนิทอีกสองคน พบรักกลับรู้สึกอุ่นใจ เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ไม่รีบร้อน ไม่ต้องการรบกวนชีวิตของอีกฝ่ายมากเกินไป แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ ในใจของเขากนกไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ยิ่งเติบโต ความอ่อนโยนและเสน่ห์บางอย่างของเด็กหนุ่มก็ฉายชัดขึ้น จนทำให้พบรักเผลอหลงใหลโดยไม่รู้ต
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ตัดสินใจกับเขา
"น้า… น้าไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกยังไง" น้ำเสียงของเธอสั่นไหว "ความทรงจำในอดีต… มันทำร้ายกนก"เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความรู้สึก "น้ากับสามีพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมาเป็นปกติ ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีวันเหมือนเดิม… น้าไม่อยากให้กนกต้องเจอกับสิ่งที่อาจกระตุ้นความทรงจำเหล่านั้นอีก"ภพรักกำมือแน่น เขารู้ว่าเธอไม่เชื่อใจเขา… และเขาก็เข้าใจ"แต่ผมอยากสัญญาด้วยความบริสุทธิ์ใจ" เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววแน่วแน่ "ขอโอกาสให้ผมได้พิสูจน์… ผมจะไม่ทำให้น้องเจ็บปวด"เพชรมองเด็กหนุ่มตรงหน้า เด็กชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนเล่นของกนก… ตอนนี้เขาเติบโตขึ้นมากแล้ว แล้วแววตาคู่นั้นก็สะท้อนถึงความชัดเจบางอย่าง แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจ เธอไม่ได้ตอบรับทันที แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ดวงตาของเธอสะท้อนถึงความลังเลและความรักที่มีต่อลูก"น้าไม่อยากให้กนกต้องเจ็บปวดอีก…" เสียงของเธอเบาหวิว "น้าไม่อยากให้ลูกของน้าต้องรับภาระอะไรไปมากกว่านี้ ให้เขาได้ใช้ชีวิตของเขาเอง"ภพรักพยักหน้าช้า ๆ เขาเข้าใจความกังวลของคุณเพชรดี"แ
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง อยากดูแล
ลมยามเช้าพัดผ่านใบมะพร้าว แสงแดดสีอ่อนตกกระทบผิวของภพขณะที่เขายืนมองสวนกว้างเบื้องหน้า ต้นมะพร้าวเหล่านี้… ยังคงยืนต้นแข็งแรงเหมือนเมื่อสิบปีก่อน แต่เจ้าของสวนกลับไม่ใช่เด็กชายวัยสิบสามอีกต่อไป เขากลายเป็นชายหนุ่มที่เติบโตจากบาดแผลในอดีตแป้นเฝ้ามองลูกชายเธอเงียบๆ ตั้งแต่เขากลับมา เขาเปลี่ยนไปมาก ภพไม่ได้เป็นเด็กที่พูดเก่งเหมือนเมื่อก่อน เขาเงียบขึ้น ละเมียดละไมกับความคิดของตัวเอง และเลือกที่จะไตร่ตรองทุกอย่างก่อนพูด เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับคอมพิวเตอร์ นั่งทำงานแบบ Work from Home หรือบางวันก็มาช่วยแม่ดูแลสวน แต่แป้นรู้… ว่าในดวงตาของลูกชาย ยังมีบางอย่างที่ค้างคาใจ จนกระทั่งวันหนึ่ง…"ผมคิดว่าจะเข้ามหาวิทยาลัยที่ไทยครับแม่"แป้นเงยหน้าขึ้นจากตะกร้ามะพร้าวที่กำลังคัดแยก เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะวางมือลง"ลูกจะไหวเหรอ ทั้งเรียนแล้วก็ทำงาน?"ภพนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ"ผมอยากเรียนเพิ่มเติมครับ และเก็บเงินไปด้วย" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง "แม่จะได้เหนื่อยน้อยลง ถ้าผมมีงานเพิ่มข
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง แตกสลายโดยสมบูรณ์
ในวัย 13 ปี… เขากลายเป็นคนที่แตกสลายโดยสมบูรณ์ภาพในความทรงจำตีกลับมาอีกครั้ง...เสียงของพ่อตวาดดังลั่นเป็นสิ่งที่เด็ก 13 ปีไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต...เสียงของแม่กรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาณ...เลือดไหลเป็นสายลงบนพื้นไม้...และร่างของเขาถูกเหวี่ยงกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง เสียงนั้นดังสะท้อนในหัวของเขาเหมือนแผ่นเสียงตกร่องภพสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลง หัวใจเต้นระรัวจนเหมือนจะระเบิดออกมา"ไม่ ไม่เอาแล้ว... พอเถอะ..."เขาอยากกรีดร้องออกมาดิ้นพราดอยู่บนเตียง ร่างกายสั่นเทาเหมือนคนกำลังจะจมน้ำป้าได้ยินเสียงผิดปกติ เธอรีบเข้ามาดูเขา และพบว่าเขากำลังกระตุกอยู่บนเตียง"ภพ! ใจเย็นๆ นะลูก ป้าอยู่ตรงนี้!"มือของป้ากอบกุมมือของเขาไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างเงียบงัน เขาต้องฝืนใจมีชีวิตอยู่ ทั้งที่หัวใจของเขาแทบจะตายไปแล้วแม้จะเจ็บปวดแค่ไหน แม้จะร้องไห้ในใจมากเท่าไร แต่ไม่มีวันไหนที่ภพมีน้ำตา เขากัดฟันเผชิญหน้ากับทุกความเจ็บปวด... เพราะเขาไม่อยากให้แม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว แม่คือคนเดียวที่เหล
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ความชัดเจนในใจ
แป้นกลับมาหาหมอเพชรอีกครั้งในวันถัดมา สีหน้าของเธอดูจริงจังกว่าครั้งก่อน ราวกับต้องการบอกอะไรบางอย่างที่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่"คุณเพชรคะ ฉันอยากขอคุยด้วยอีกหน่อย" หมอเพชรเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้า สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงลังเลและความหนักใจเธอพยักหน้าให้แป้นนั่งลง รอให้เธอพูดในเวลาที่พร้อมสีหน้าของแป้นฉายความกังวลจนเด่นชัดแต่ก็ตัดสินใจเอ่ยออกมา"พอดีว่าที่ฉันมาหาคุณเพชรครั้งนี้... ก็เพราะภพนั่นแหละค่ะ"หมอเพชรชะงัก มือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นโดยไม่รู้ตัว"ภพเหรอ?" เธอถามกลับด้วยสีหน้าเริ่มตึงเครียด"ค่ะ ตอนนี้ภพกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เขาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่""ภพเรียนจบเร็วมากค่ะ""ช่วงสามปีที่รักษาตัว เขาใช้เวลาทุกวันดูแลตัวเองให้หายดี และหลังจากนั้น... เขาก็เข้าเรียน High School ที่สหรัฐฯ และจบเร็วกว่ากำหนด" หมอเพชรพยักหน้าเบาๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเด็กชายคนนั้นจะเติบโตขึ้นมาอย่างเข้มแข็งได้ขนาดนี้"แล้วเขาไม่เรียนต่อมหาวิท
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง เรื่องราวของภพ
“ป้าๆ ของภพเข้ามาช่วยดูแลค่ะ”เสียงของแป้นยังสั่นเครือ ขณะที่เธอเล่าถึงช่วงเวลาที่หนักหนาสาหัสที่สุดในชีวิต"ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดสูงมากค่ะ ทั้งต้องทำศัลยกรรมตกแต่งใบหน้าเพราะกระดูกผิดรูป แล้วยังต้องเยียวยาจิตใจของภพ ทั้งช่วงรักษาและหลังการรักษา ใช้เวลาเกือบสามปีเลยค่ะ"สามปี... ที่ต้องดูแลบาดแผลทั้งภายนอกและภายใน"ฉันเจ็บจนปวดใจตอนที่ลูกฟื้นขึ้นมา แต่ใบหน้าเขาบูดเบี้ยว เป็นแผล และพูดไม่ได้"เสียงของแป้นแผ่วลง ราวกับกำลังย้อนกลับไปในความทรงจำที่เธออยากลืมมากที่สุด"แต่เด็กคนนี้เข้มแข็งและอดทนมาก เขาไม่ร้องไห้เลย พยายามฝืนยิ้มและให้กำลังใจฉันตลอด"หมอเพชรนิ่งฟัง หัวใจหนักอึ้งภพ... ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนกันนะ ถึงเลือกจะไม่ร้องไห้?การไม่ร้องไห้… ไม่ใช่เพราะเขาไม่เจ็บปวด แต่มันอาจหมายความว่าเขา เจ็บปวดเกินกว่าที่จะร้องออกมาได้"ญาติฝั่งพ่อเขา... โกรธมากเมื่อรู้ว่าพ่อภพค้ายา และทำร้ายลูกตัวเอง" แป้นพูดช้าๆ ดวงตาว่างเปล่า ราวกับย้อนกลับไปอยู่ในอดีตที่เธอพยายามหนีมา "พวกเขาขอเป็นเจ้าของไข
