LOGINShare
เรื่องราวของภพ
Last Updated:
2025-05-22 18:30:40“ป้าๆ ของภพเข้ามาช่วยดูแลค่ะ”
เสียงของแป้นยังสั่นเครือ ขณะที่เธอเล่าถึงช่วงเวลาที่หนักหนาสาหัสที่สุดในชีวิต
"ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดสูงมากค่ะ ทั้งต้องทำศัลยกรรมตกแต่งใบหน้าเพราะกระดูกผิดรูป แล้วยังต้องเยียวยาจิตใจของภพ ทั้งช่วงรักษาและหลังการรักษา ใช้เวลาเกือบสามปีเลยค่ะ"
สามปี... ที่ต้องดูแลบาดแผลทั้งภายนอกและภายใน
"ฉันเจ็บจนปวดใจตอนที่ลูกฟื้นขึ้นมา แต่ใบหน้าเขาบูดเบี้ยว เป็นแผล และพูดไม่ได้"
เสียงของแป้นแผ่วลง ราวกับกำลังย้อนกลับไปในความทรงจำที่เธออยากลืมมากที่สุด
"แต่เด็กคนนี้เข้มแข็งและอดทนมาก เขาไม่ร้องไห้เลย พยายามฝืนยิ้มและให้กำลังใจฉันตลอด"
หมอเพชรนิ่งฟัง หัวใจหนักอึ้ง
ภพ... ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนกันนะ ถึงเลือกจะไม่ร้องไห้?
การไม่ร้องไห้… ไม่ใช่เพราะเขาไม่เจ็บปวด แต่มันอาจหมายความว่าเขา เจ็บปวดเกินกว่าที่จะร้องออกมาได้
"ญาติฝั่งพ่อเขา... โกรธมากเมื่อรู้ว่าพ่อภพค้ายา และทำร้ายลูกตัวเอง" แป้นพูดช้าๆ ดวงตาว่างเปล่า ราวกับย้อนกลับไปอยู่ในอดีตที่เธอพยายามหนีมา "พวกเขาขอเป็นเจ้าของไข้ และอยากพาภพไปรักษาที่ต่างประเทศ"
"จากนั้นไม่นาน เราก็บินไปสหรัฐอเมริกากันค่ะ" หมอเพชรพยักหน้า แม้เธอจะเข้าใจดีว่า แป้นคงไม่อยากจากบ้านไป แต่สำหรับลูก... เธอไม่มีทางเลือกอื่น
แป้นเงียบไปชั่วขณะ ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าความเศร้าจะไหลทะลักออกมาพร้อมถ้อยคำ
"มันหนักมากค่ะหมอ... เราดูแลกันกว่า 3 ปี ทั้งผ่าตัด ทั้งทำกายภาพบำบัด"
"เขาต้องพบกับความหดหู่... จนบางครั้งแทบจะแยกไม่ออกว่ามันเป็นเพียงความเสียใจ หรือมันคือภาวะซึมเศร้าจริงๆ"
เธอหลับตาลง สูดลมหายใจลึกก่อนพูดต่อ แต่เสียงของเธอกลับสั่นกว่าก่อนหน้านี้
"คืนแรกหลังการผ่าตัด... ฉันนั่งข้างเตียงลูก ภพนอนนิ่งเหมือนไร้ชีวิต"
"ฉันร้องไห้เงียบๆ มองดูใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยรอยเย็บ บวมช้ำ และผิดรูปไปจากเดิม"
"ตอนนั้นฉันไม่กล้าคิดเลยว่า… เขาจะกลับมายิ้มได้อีกไหม"
"แต่สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือ... เขาไม่ร้องไห้เลยค่ะหมอ"
แป้นยิ้มบางๆ แต่ดวงตาของเธอแดงก่ำ
"ภพเข้มแข็งมาก... มากเสียจนฉันเจ็บปวด"
"เขาไม่เคยแสดงความอ่อนแอเลย ไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยตัดพ้อแม้แต่นิดเดียว"
"แต่ฉันรู้ค่ะ... ฉันรู้ว่าเขากำลังเจ็บปวดจนเกินจะพูดออกมาได้"
หมอเพชรเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกได้ถึงก้อนแข็งๆ ที่จุกอยู่ในอก
แป้นสูดลมหายใจลึกๆ ราวกับต้องรวบรวมแรงทั้งหมดเพื่อพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
"มีคืนหนึ่งค่ะ... ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องของภพจากห้องของเขา"
"เสียงนั้น... มันดังและเจ็บปวดจนหัวใจฉันแทบแตกสลาย"
แป้นกลืนน้ำลายลงคอ ฝืนยิ้มทั้งน้ำตา
"ฉันรีบเข้าไปกอดเขาเอาไว้... แต่ร่างของเขาสั่นเทิ้ม เขาจับแขนฉันแน่นจนเจ็บ แล้วพูดออกมาเสียงสั่นว่า..."
'แม่ครับ... ผมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม?'
เธอสะอื้นออกมา "ฉันไม่รู้จะตอบลูกยังไงเลยค่ะหมอ..."
"ฉันอยากให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม... แต่ฉันรู้ว่า... มันไม่มีวันเหมือนเดิมได้อีกแล้ว"
หมอเพชรหลับตาลง เธอรู้สึกถึงน้ำหนักของความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยายได้ ภพ... เด็กชายที่ครั้งหนึ่งเคยมีรอยยิ้มแจ่มใส เด็กชายที่เคยมีอนาคตที่สดใส แต่กลับถูกพรากทุกอย่างไปในค่ำคืนที่เขาไม่มีทางลืม และตอนนี้... เขากำลังแบกรับบาดแผลเหล่านั้นไว้เพียงลำพัง
"แต่แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นกับพวกเราค่ะ"
แป้นเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่แสนเปราะบาง แต่ดวงตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความหวัง
"แพทย์เจ้าของไข้ช่วยกันศัลยกรรมใบหน้าของภพให้ค่อยๆ ดีขึ้น เขาค่อยๆ พูดได้ รวมทั้งมีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิตเข้ามาช่วยบำบัดจิตใจของเขา... และมันก็ค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ"
น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ความเศร้า... แต่มันคือความปลื้มปิติ
"ฉันดีใจมากค่ะ... มากจริงๆ"
แป้นใช้มือปิดใบหน้า น้ำตาแห่งความโล่งใจเอ่อล้น เธออาจร้องไห้มากมายนับไม่ถ้วนในช่วงสิบปีที่ผ่านมา แต่วันนี้... เป็นน้ำตาที่ต่างออกไป
หมอเพชรมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่อ่อนโยน เธอดีใจไปกับแป้นจริงๆ
"ฉันดีใจด้วยนะแป้น" เธอเอ่ยออกมาเบาๆ "อย่างน้อย... เขาก็กลับมามีชีวิตที่ดีอีกครั้ง"
เธอหยุดไปชั่วขณะก่อนจะถามสิ่งที่อยู่ในใจมาตลอด
"แล้วตอนนี้เขา—"
"แม่ครับ เรา..."
เสียงทุ้มนุ่มแต่ไม่คุ้นเคยขัดจังหวะของเธอ
หมอเพชรชะงัก หันไปมองตามเสียงนั้น...
ตรงหน้าประตูของสถานีอนามัย เด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่
เด็กหนุ่มที่เธอไม่รู้จัก
เด็กหนุ่มที่สูงโปร่ง มีผิวขาว ใบหน้าของเขามีร่องรอยของบาดแผลจางๆ จากการเย็บที่ยังพอมองเห็นได้ แต่แม้จะมีรอยแผลเหล่านั้น... เขาก็ยังดูเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีเขาดูสงบ... แต่แววตาของเขามีบางสิ่งซ่อนอยู่
ความกังวล... หรือบางทีอาจเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ยังหลงเหลือจากอดีตแป้นหันไปมองชายหนุ่ม ก่อนส่งยิ้มให้
"นี่ไง... คนที่เราอยากเจอ"
ชายหนุ่มเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนนั่งลงตรงหน้าเธอ
เขาพนมมือไหว้ แล้วจ้องมองมาที่เธอ
หมอเพชรเผลอกลั้นหายใจชั่วขณะ...
ดวงตาของเด็กหนุ่ม... เต็มไปด้วยบางสิ่งที่เธอไม่อาจอ่านออก
"ภพ..."
Latest chapter
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง แค่นี้
การกลับมาเรียนในวัย 24 ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักศึกษาที่มีอายุมากที่สุดในรุ่น ยิ่งเมื่อก้าวเข้าสู่ปี 4 อายุของเขาก็เกือบ 30 เพื่อนร่วมคณะหลายคนจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เขามีโลกของตัวเองและมีงานที่ต้องรับผิดชอบ จนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนในคณะจางลงตามเวลา แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพบรัก เพราะสิ่งที่ทำให้เขาตั้งใจไปมหาวิทยาลัยทุกวัน ไม่ใช่เพื่อนในรุ่น แต่เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้เลยว่ากำลังถูกเฝ้ามองอยู่เขาเห็นกนกเติบโตขึ้นทุกวัน จากเด็กชายตัวน้อยที่เคยซ่อนตัวอยู่ในโลกของตัวเอง กลายเป็นนักศึกษาที่เริ่มเปิดรับโลกภายนอก แม้จะยังคงมีความเงียบขรึม มีพื้นที่ของตัวเองที่ไม่มีใครล่วงล้ำเข้าไปได้ แต่ทุกครั้งที่เห็นกนกมีรอยยิ้ม เล่นสนุกกับเพื่อนสนิทอีกสองคน พบรักกลับรู้สึกอุ่นใจ เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ไม่รีบร้อน ไม่ต้องการรบกวนชีวิตของอีกฝ่ายมากเกินไป แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ ในใจของเขากนกไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ยิ่งเติบโต ความอ่อนโยนและเสน่ห์บางอย่างของเด็กหนุ่มก็ฉายชัดขึ้น จนทำให้พบรักเผลอหลงใหลโดยไม่รู้ต
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ตัดสินใจกับเขา
"น้า… น้าไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกยังไง" น้ำเสียงของเธอสั่นไหว "ความทรงจำในอดีต… มันทำร้ายกนก"เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความรู้สึก "น้ากับสามีพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมาเป็นปกติ ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีวันเหมือนเดิม… น้าไม่อยากให้กนกต้องเจอกับสิ่งที่อาจกระตุ้นความทรงจำเหล่านั้นอีก"ภพรักกำมือแน่น เขารู้ว่าเธอไม่เชื่อใจเขา… และเขาก็เข้าใจ"แต่ผมอยากสัญญาด้วยความบริสุทธิ์ใจ" เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววแน่วแน่ "ขอโอกาสให้ผมได้พิสูจน์… ผมจะไม่ทำให้น้องเจ็บปวด"เพชรมองเด็กหนุ่มตรงหน้า เด็กชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนเล่นของกนก… ตอนนี้เขาเติบโตขึ้นมากแล้ว แล้วแววตาคู่นั้นก็สะท้อนถึงความชัดเจบางอย่าง แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจ เธอไม่ได้ตอบรับทันที แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ดวงตาของเธอสะท้อนถึงความลังเลและความรักที่มีต่อลูก"น้าไม่อยากให้กนกต้องเจ็บปวดอีก…" เสียงของเธอเบาหวิว "น้าไม่อยากให้ลูกของน้าต้องรับภาระอะไรไปมากกว่านี้ ให้เขาได้ใช้ชีวิตของเขาเอง"ภพรักพยักหน้าช้า ๆ เขาเข้าใจความกังวลของคุณเพชรดี"แ
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง อยากดูแล
ลมยามเช้าพัดผ่านใบมะพร้าว แสงแดดสีอ่อนตกกระทบผิวของภพขณะที่เขายืนมองสวนกว้างเบื้องหน้า ต้นมะพร้าวเหล่านี้… ยังคงยืนต้นแข็งแรงเหมือนเมื่อสิบปีก่อน แต่เจ้าของสวนกลับไม่ใช่เด็กชายวัยสิบสามอีกต่อไป เขากลายเป็นชายหนุ่มที่เติบโตจากบาดแผลในอดีตแป้นเฝ้ามองลูกชายเธอเงียบๆ ตั้งแต่เขากลับมา เขาเปลี่ยนไปมาก ภพไม่ได้เป็นเด็กที่พูดเก่งเหมือนเมื่อก่อน เขาเงียบขึ้น ละเมียดละไมกับความคิดของตัวเอง และเลือกที่จะไตร่ตรองทุกอย่างก่อนพูด เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับคอมพิวเตอร์ นั่งทำงานแบบ Work from Home หรือบางวันก็มาช่วยแม่ดูแลสวน แต่แป้นรู้… ว่าในดวงตาของลูกชาย ยังมีบางอย่างที่ค้างคาใจ จนกระทั่งวันหนึ่ง…"ผมคิดว่าจะเข้ามหาวิทยาลัยที่ไทยครับแม่"แป้นเงยหน้าขึ้นจากตะกร้ามะพร้าวที่กำลังคัดแยก เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะวางมือลง"ลูกจะไหวเหรอ ทั้งเรียนแล้วก็ทำงาน?"ภพนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ"ผมอยากเรียนเพิ่มเติมครับ และเก็บเงินไปด้วย" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง "แม่จะได้เหนื่อยน้อยลง ถ้าผมมีงานเพิ่มข
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง แตกสลายโดยสมบูรณ์
ในวัย 13 ปี… เขากลายเป็นคนที่แตกสลายโดยสมบูรณ์ภาพในความทรงจำตีกลับมาอีกครั้ง...เสียงของพ่อตวาดดังลั่นเป็นสิ่งที่เด็ก 13 ปีไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต...เสียงของแม่กรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาณ...เลือดไหลเป็นสายลงบนพื้นไม้...และร่างของเขาถูกเหวี่ยงกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง เสียงนั้นดังสะท้อนในหัวของเขาเหมือนแผ่นเสียงตกร่องภพสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลง หัวใจเต้นระรัวจนเหมือนจะระเบิดออกมา"ไม่ ไม่เอาแล้ว... พอเถอะ..."เขาอยากกรีดร้องออกมาดิ้นพราดอยู่บนเตียง ร่างกายสั่นเทาเหมือนคนกำลังจะจมน้ำป้าได้ยินเสียงผิดปกติ เธอรีบเข้ามาดูเขา และพบว่าเขากำลังกระตุกอยู่บนเตียง"ภพ! ใจเย็นๆ นะลูก ป้าอยู่ตรงนี้!"มือของป้ากอบกุมมือของเขาไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างเงียบงัน เขาต้องฝืนใจมีชีวิตอยู่ ทั้งที่หัวใจของเขาแทบจะตายไปแล้วแม้จะเจ็บปวดแค่ไหน แม้จะร้องไห้ในใจมากเท่าไร แต่ไม่มีวันไหนที่ภพมีน้ำตา เขากัดฟันเผชิญหน้ากับทุกความเจ็บปวด... เพราะเขาไม่อยากให้แม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว แม่คือคนเดียวที่เหล
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ความชัดเจนในใจ
แป้นกลับมาหาหมอเพชรอีกครั้งในวันถัดมา สีหน้าของเธอดูจริงจังกว่าครั้งก่อน ราวกับต้องการบอกอะไรบางอย่างที่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่"คุณเพชรคะ ฉันอยากขอคุยด้วยอีกหน่อย" หมอเพชรเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้า สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงลังเลและความหนักใจเธอพยักหน้าให้แป้นนั่งลง รอให้เธอพูดในเวลาที่พร้อมสีหน้าของแป้นฉายความกังวลจนเด่นชัดแต่ก็ตัดสินใจเอ่ยออกมา"พอดีว่าที่ฉันมาหาคุณเพชรครั้งนี้... ก็เพราะภพนั่นแหละค่ะ"หมอเพชรชะงัก มือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นโดยไม่รู้ตัว"ภพเหรอ?" เธอถามกลับด้วยสีหน้าเริ่มตึงเครียด"ค่ะ ตอนนี้ภพกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เขาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่""ภพเรียนจบเร็วมากค่ะ""ช่วงสามปีที่รักษาตัว เขาใช้เวลาทุกวันดูแลตัวเองให้หายดี และหลังจากนั้น... เขาก็เข้าเรียน High School ที่สหรัฐฯ และจบเร็วกว่ากำหนด" หมอเพชรพยักหน้าเบาๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเด็กชายคนนั้นจะเติบโตขึ้นมาอย่างเข้มแข็งได้ขนาดนี้"แล้วเขาไม่เรียนต่อมหาวิท
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง เรื่องราวของภพ
“ป้าๆ ของภพเข้ามาช่วยดูแลค่ะ”เสียงของแป้นยังสั่นเครือ ขณะที่เธอเล่าถึงช่วงเวลาที่หนักหนาสาหัสที่สุดในชีวิต"ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดสูงมากค่ะ ทั้งต้องทำศัลยกรรมตกแต่งใบหน้าเพราะกระดูกผิดรูป แล้วยังต้องเยียวยาจิตใจของภพ ทั้งช่วงรักษาและหลังการรักษา ใช้เวลาเกือบสามปีเลยค่ะ"สามปี... ที่ต้องดูแลบาดแผลทั้งภายนอกและภายใน"ฉันเจ็บจนปวดใจตอนที่ลูกฟื้นขึ้นมา แต่ใบหน้าเขาบูดเบี้ยว เป็นแผล และพูดไม่ได้"เสียงของแป้นแผ่วลง ราวกับกำลังย้อนกลับไปในความทรงจำที่เธออยากลืมมากที่สุด"แต่เด็กคนนี้เข้มแข็งและอดทนมาก เขาไม่ร้องไห้เลย พยายามฝืนยิ้มและให้กำลังใจฉันตลอด"หมอเพชรนิ่งฟัง หัวใจหนักอึ้งภพ... ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนกันนะ ถึงเลือกจะไม่ร้องไห้?การไม่ร้องไห้… ไม่ใช่เพราะเขาไม่เจ็บปวด แต่มันอาจหมายความว่าเขา เจ็บปวดเกินกว่าที่จะร้องออกมาได้"ญาติฝั่งพ่อเขา... โกรธมากเมื่อรู้ว่าพ่อภพค้ายา และทำร้ายลูกตัวเอง" แป้นพูดช้าๆ ดวงตาว่างเปล่า ราวกับย้อนกลับไปอยู่ในอดีตที่เธอพยายามหนีมา "พวกเขาขอเป็นเจ้าของไข
