LOGINShare
แตกสลายโดยสมบูรณ์
Last Updated:
2025-05-24 18:00:50ในวัย 13 ปี… เขากลายเป็นคนที่แตกสลายโดยสมบูรณ์
ภาพในความทรงจำตีกลับมาอีกครั้ง...
เสียงของพ่อตวาดดังลั่นเป็นสิ่งที่เด็ก 13 ปีไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต...
เสียงของแม่กรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาณ...
เลือดไหลเป็นสายลงบนพื้นไม้...
และร่างของเขาถูกเหวี่ยงกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง เสียงนั้นดังสะท้อนในหัวของเขาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
ภพสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลง หัวใจเต้นระรัวจนเหมือนจะระเบิดออกมา
"ไม่ ไม่เอาแล้ว... พอเถอะ..."
เขาอยากกรีดร้องออกมาดิ้นพราดอยู่บนเตียง ร่างกายสั่นเทาเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ
ป้าได้ยินเสียงผิดปกติ เธอรีบเข้ามาดูเขา และพบว่าเขากำลังกระตุกอยู่บนเตียง
"ภพ! ใจเย็นๆ นะลูก ป้าอยู่ตรงนี้!"
มือของป้ากอบกุมมือของเขาไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างเงียบงัน เขาต้องฝืนใจมีชีวิตอยู่ ทั้งที่หัวใจของเขาแทบจะตายไปแล้ว
แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน แม้จะร้องไห้ในใจมากเท่าไร แต่ไม่มีวันไหนที่ภพมีน้ำตา เขากัดฟันเผชิญหน้ากับทุกความเจ็บปวด... เพราะเขาไม่อยากให้แม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว แม่คือคนเดียวที่เหลืออยู่ของเขา แม่คือคนที่เสียสละทุกอย่างเพื่อให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ เขาต้องเข้มแข็ง... เพื่อให้แม่เข้มแข็งด้วย แม้ว่าทุกครั้งที่มองตัวเองในกระจก เขาจะเห็นเพียงเงาสะท้อนที่แตกร้าวของตัวเองก็ตาม
ใบหน้าของภพได้รับความเสียหายหนักเกินไป แพทย์ต้องทำศัลยกรรมให้เขาหลายครั้ง พวกเขาพยายามต่อกระดูกที่แตกละเอียด เย็บบาดแผลที่ฉีกขาด และค่อยๆ ฟื้นฟูโครงหน้าให้กลับมาเหมือนเดิม แต่มันก็ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว รอยเย็บมากมายฝากร่องรอยไว้บนผิวของเขา แม้จะจางลงไปบ้างเมื่อเวลาผ่านไป... แต่เขารู้ว่า... มันจะไม่มีวันหายไปหมด และเขาต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต
"พี่ภพไม่เป็นไรนะ... กนกจะอยู่ข้างพี่เอง"
ท่ามกลางความมืดและเสียงในหัวที่คอยหลอกหลอนเขาทุกคืน
มีเพียงเสียงเดียวที่แตกต่างออกไป
เสียงของเด็กชายที่เขาจำหน้าไม่ได้ อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความมั่นคง
มันดังซ้ำๆ ในใจของเขา
"พี่ภพไม่เป็นไรนะ...กนกจะอยู่ข้างพี่เอง..."
เสียงนี้... กลายเป็นสิ่งเดียวที่ปลอบโยนหัวใจที่แตกสลายของเขาเขากุมหน้าอกตัวเองแน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้นที่ไม่มีเสียง
แต่ถึงแม้ร่างกายจะค่อยๆ ฟื้นฟูกลับมาได้...หัวใจของเขากลับยังไม่เคยสมบูรณ์ มันเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป
มันเหมือนเขากำลังตามหาอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลาบางคืน… เขาฝันถึงเด็กชายคนนั้น ในความฝัน มีเพียงเงารางๆ เสียงที่กระซิบข้างหู และมือเล็กๆ ที่จับมือเขาไว้แน่นแต่ทุกครั้งที่พยายามมองให้ชัดขึ้น... ภาพนั้นกลับเลือนหายไปเหมือนหมอกควัน
เขาตื่นขึ้นมากลางดึก หัวใจเต้นแรง และมีเพียงความรู้สึกเดียวที่ยังคงเหลืออยู่
กนก
ภพรักพยายามค้นหาคำตอบ เขาถามแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"เขาเป็นใครเหรอครับแม่?"
"ลูกชายของคูรเพชร... ที่เคยช่วยดูแลหนูกับแม่ไง" แป้นเห็นแววตาของลูกชายที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอถอนหายใจเบาๆ
"ลูกจำหน้าเขาไม่ได้เลยเหรอ?"
"ไม่เลยครับ..." พบรักส่ายหน้าเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน
"แต่เขา..."
มันไม่ใช่แค่ความอยากรู้
ไม่ใช่แค่ความผูกพันในวัยเด็กที่หลงเหลืออยู่
มันเป็นบางสิ่งที่ฝังลึกในหัวใจของเขา
"ผมอยากเจอเขาครับแม่"
แสงแดดยามเช้าส่องกระทบผิวของภพขณะที่เขายืนมองท้องฟ้าผ่านกระจกหน้าต่างเครื่องบิน เสียงประกาศจากกัปตันแจ้งว่าเที่ยวบินกำลังเข้าสู่เขตน่านฟ้าประเทศไทย
หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าปกติ
เขากำลังจะกลับบ้าน...
แต่ "บ้าน" ที่เขาจากมาเมื่อสิบปีก่อน ไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป
ชีวิตกว่าครึ่งหนึ่งในต่างแดน ดินแดนที่ครั้งหนึ่งเคยรู้สึกแปลกแยก กลับกลายเป็นสถานที่ที่เยียวยาร่างกายและจิตใจของเขา ห้าปีแรก
เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางทีมแพทย์ที่คอยรักษา เย็บแผล พักฟื้น และฟื้นฟูกล้ามเนื้อใบหน้าให้กลับมาทำงานได้อีกครั้งจากเด็กชายที่ไม่สามารถพูดได้เลยสักคำ ต้องผ่านการฝึกพูดทีละน้อย...
จากเด็กชายที่แทบลืมวิธีแสดงสีหน้า ต้องยืนหน้ากระจกและเรียนรู้ใหม่...
จากเด็กชายที่มีแผลเป็นเต็มใบหน้า ต้องค่อยๆ เฝ้ามองตัวเองเปลี่ยนแปลงไปหลังการผ่าตัดครั้งแล้วครั้งเล่า
มันเป็นการเดินทางที่แสนเจ็บปวดและยาวนานแต่เขาก็ผ่านมาได้
ห้าปีหลัง เขาเข้าเรียนที่อเมริกา เรียนรู้การใช้ชีวิตในสังคมใหม่ พยายามปรับตัวและเติบโต เขาเลือกเรียนด้านโปรแกรมมิ่ง และใช้มันเป็นเครื่องมือสร้างโลกของตัวเอง คอมพิวเตอร์เป็นสิ่งที่ไม่ตัดสินใคร มันไม่สนว่าผู้ใช้มีบาดแผลแบบไหน มันไม่สนว่าผู้ใช้เคยผ่านอะไรมาบ้าง
รอให้ใครสักคนป้อนคำสั่ง และมันจะทำงานอย่างที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้และนั่นทำให้เขาหลงใหลมัน...เขาจบไฮสคูลเร็วกว่าปกติ และไม่ได้เลือกเข้าเรียนมหาวิทยาลัยต่อ เขาใช้เวลาเรียนรู้งานและพัฒนาทักษะของตัวเองจนสามารถทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ แบบ Work from Home ชีวิตของเขา... สามารถอยู่ที่ไหนก็ได้ ตราบใดที่ยังมีอินเทอร์เน็ตและคอมพิวเตอร์หนึ่งเครื่อง
แต่เขาเลือกที่จะมาหาใครคนนึง ไม่ใช่เพราะหวังให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา แต่เพราะเขาอยากเฝ้ามอง อยากแน่ใจว่าอีกฝ่ายยังปลอดภัยและมีความสุขแม้เขาจะไม่เคยเห็นหน้ากนกมาก่อน แต่หัวใจของเขากลับมั่นใจว่าต้องเจอคนๆ นี้ให้ได้
แป้นเฝ้ามองลูกชายที่ดูจะเปลี่ยนไปหลังจากกลับมาเมืองไทยเขาเงียบขึ้น ละเมียดละไมกับความคิดของตัวเองมากขึ้น
และในที่สุด… ภพรักก็พูดออกมา
"แม่ครับ... ผมอยากเจอน้อง"
แป้นชะงักไป เธอหันไปมองลูกชาย ราวกับพยายามไตร่ตรองความหมายของคำพูดนั้น
"ลูกแน่ใจเหรอ?"
"ครับ" พบรักตอบเสียงหนักแน่น
เธอถอนหายใจเบาๆ ความกังวลท่วมท้นในใจ
เธอรู้ว่าคุณเพชรจะต้องเป็นห่วงลูกชายของเขามากแค่ไหนกนกอาจลืมอดีตไปแล้ว... แต่ถ้าภพปรากฏตัวขึ้น อดีตเหล่านั้นอาจกลับมาอีกครั้ง
เมื่อได้พบอีกครั้ง วันที่ภพรักได้เจอหน้ากนกเป็นครั้งแรกในรอบสิบกว่าปี เขาไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกอย่างไรมันไม่ใช่รักแรกพบ... แต่มันเป็นบางอย่างที่ฝังลึกลงไปในหัวใจ
เหมือนสายใยที่เคยถูกผูกไว้ตั้งแต่นานมาแล้ว
เหมือนการรอคอยที่ไม่มีคำอธิบาย
เหมือนบางอย่างในตัวเขาถูกเติมเต็มโดยไม่รู้ตัว
เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองเด็กหนุ่มที่เติบโตขึ้น
รอยยิ้มของกนก...
แววตาของกนก...
ทุกอย่างยังคงเป็นคนที่เขาคิดถึงเสมอมา
และในเสี้ยววินาทีที่สบตากัน... น้ำตาก็ร่วงลงโดยที่เขาไม่อาจห้ามได้
แต่เขาไม่กล้าเข้าไปทักทาย ไม่กล้าแม้แต่จะทำให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา เขาทำเพียงแค่ มองจากระยะไกล เดินผ่านร้านหนังสือที่กนกชอบไป นั่งเงียบๆ ในคาเฟ่ที่กนกมักมาอ่านหนังสือ ดูแลในมุมที่กนกไม่เคยรับรู้ มันอาจฟังดูแปลก แต่แค่ได้เห็นอีกฝ่ายใช้ชีวิต แค่ได้รู้ว่ากนกปลอดภัย มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา
Latest chapter
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง แค่นี้
การกลับมาเรียนในวัย 24 ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักศึกษาที่มีอายุมากที่สุดในรุ่น ยิ่งเมื่อก้าวเข้าสู่ปี 4 อายุของเขาก็เกือบ 30 เพื่อนร่วมคณะหลายคนจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เขามีโลกของตัวเองและมีงานที่ต้องรับผิดชอบ จนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนในคณะจางลงตามเวลา แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพบรัก เพราะสิ่งที่ทำให้เขาตั้งใจไปมหาวิทยาลัยทุกวัน ไม่ใช่เพื่อนในรุ่น แต่เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้เลยว่ากำลังถูกเฝ้ามองอยู่เขาเห็นกนกเติบโตขึ้นทุกวัน จากเด็กชายตัวน้อยที่เคยซ่อนตัวอยู่ในโลกของตัวเอง กลายเป็นนักศึกษาที่เริ่มเปิดรับโลกภายนอก แม้จะยังคงมีความเงียบขรึม มีพื้นที่ของตัวเองที่ไม่มีใครล่วงล้ำเข้าไปได้ แต่ทุกครั้งที่เห็นกนกมีรอยยิ้ม เล่นสนุกกับเพื่อนสนิทอีกสองคน พบรักกลับรู้สึกอุ่นใจ เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ไม่รีบร้อน ไม่ต้องการรบกวนชีวิตของอีกฝ่ายมากเกินไป แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ ในใจของเขากนกไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ยิ่งเติบโต ความอ่อนโยนและเสน่ห์บางอย่างของเด็กหนุ่มก็ฉายชัดขึ้น จนทำให้พบรักเผลอหลงใหลโดยไม่รู้ต
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ตัดสินใจกับเขา
"น้า… น้าไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกยังไง" น้ำเสียงของเธอสั่นไหว "ความทรงจำในอดีต… มันทำร้ายกนก"เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความรู้สึก "น้ากับสามีพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมาเป็นปกติ ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีวันเหมือนเดิม… น้าไม่อยากให้กนกต้องเจอกับสิ่งที่อาจกระตุ้นความทรงจำเหล่านั้นอีก"ภพรักกำมือแน่น เขารู้ว่าเธอไม่เชื่อใจเขา… และเขาก็เข้าใจ"แต่ผมอยากสัญญาด้วยความบริสุทธิ์ใจ" เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววแน่วแน่ "ขอโอกาสให้ผมได้พิสูจน์… ผมจะไม่ทำให้น้องเจ็บปวด"เพชรมองเด็กหนุ่มตรงหน้า เด็กชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนเล่นของกนก… ตอนนี้เขาเติบโตขึ้นมากแล้ว แล้วแววตาคู่นั้นก็สะท้อนถึงความชัดเจบางอย่าง แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจ เธอไม่ได้ตอบรับทันที แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ดวงตาของเธอสะท้อนถึงความลังเลและความรักที่มีต่อลูก"น้าไม่อยากให้กนกต้องเจ็บปวดอีก…" เสียงของเธอเบาหวิว "น้าไม่อยากให้ลูกของน้าต้องรับภาระอะไรไปมากกว่านี้ ให้เขาได้ใช้ชีวิตของเขาเอง"ภพรักพยักหน้าช้า ๆ เขาเข้าใจความกังวลของคุณเพชรดี"แ
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง อยากดูแล
ลมยามเช้าพัดผ่านใบมะพร้าว แสงแดดสีอ่อนตกกระทบผิวของภพขณะที่เขายืนมองสวนกว้างเบื้องหน้า ต้นมะพร้าวเหล่านี้… ยังคงยืนต้นแข็งแรงเหมือนเมื่อสิบปีก่อน แต่เจ้าของสวนกลับไม่ใช่เด็กชายวัยสิบสามอีกต่อไป เขากลายเป็นชายหนุ่มที่เติบโตจากบาดแผลในอดีตแป้นเฝ้ามองลูกชายเธอเงียบๆ ตั้งแต่เขากลับมา เขาเปลี่ยนไปมาก ภพไม่ได้เป็นเด็กที่พูดเก่งเหมือนเมื่อก่อน เขาเงียบขึ้น ละเมียดละไมกับความคิดของตัวเอง และเลือกที่จะไตร่ตรองทุกอย่างก่อนพูด เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับคอมพิวเตอร์ นั่งทำงานแบบ Work from Home หรือบางวันก็มาช่วยแม่ดูแลสวน แต่แป้นรู้… ว่าในดวงตาของลูกชาย ยังมีบางอย่างที่ค้างคาใจ จนกระทั่งวันหนึ่ง…"ผมคิดว่าจะเข้ามหาวิทยาลัยที่ไทยครับแม่"แป้นเงยหน้าขึ้นจากตะกร้ามะพร้าวที่กำลังคัดแยก เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะวางมือลง"ลูกจะไหวเหรอ ทั้งเรียนแล้วก็ทำงาน?"ภพนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ"ผมอยากเรียนเพิ่มเติมครับ และเก็บเงินไปด้วย" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง "แม่จะได้เหนื่อยน้อยลง ถ้าผมมีงานเพิ่มข
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง แตกสลายโดยสมบูรณ์
ในวัย 13 ปี… เขากลายเป็นคนที่แตกสลายโดยสมบูรณ์ภาพในความทรงจำตีกลับมาอีกครั้ง...เสียงของพ่อตวาดดังลั่นเป็นสิ่งที่เด็ก 13 ปีไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต...เสียงของแม่กรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาณ...เลือดไหลเป็นสายลงบนพื้นไม้...และร่างของเขาถูกเหวี่ยงกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง เสียงนั้นดังสะท้อนในหัวของเขาเหมือนแผ่นเสียงตกร่องภพสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลง หัวใจเต้นระรัวจนเหมือนจะระเบิดออกมา"ไม่ ไม่เอาแล้ว... พอเถอะ..."เขาอยากกรีดร้องออกมาดิ้นพราดอยู่บนเตียง ร่างกายสั่นเทาเหมือนคนกำลังจะจมน้ำป้าได้ยินเสียงผิดปกติ เธอรีบเข้ามาดูเขา และพบว่าเขากำลังกระตุกอยู่บนเตียง"ภพ! ใจเย็นๆ นะลูก ป้าอยู่ตรงนี้!"มือของป้ากอบกุมมือของเขาไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างเงียบงัน เขาต้องฝืนใจมีชีวิตอยู่ ทั้งที่หัวใจของเขาแทบจะตายไปแล้วแม้จะเจ็บปวดแค่ไหน แม้จะร้องไห้ในใจมากเท่าไร แต่ไม่มีวันไหนที่ภพมีน้ำตา เขากัดฟันเผชิญหน้ากับทุกความเจ็บปวด... เพราะเขาไม่อยากให้แม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว แม่คือคนเดียวที่เหล
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ความชัดเจนในใจ
แป้นกลับมาหาหมอเพชรอีกครั้งในวันถัดมา สีหน้าของเธอดูจริงจังกว่าครั้งก่อน ราวกับต้องการบอกอะไรบางอย่างที่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่"คุณเพชรคะ ฉันอยากขอคุยด้วยอีกหน่อย" หมอเพชรเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้า สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงลังเลและความหนักใจเธอพยักหน้าให้แป้นนั่งลง รอให้เธอพูดในเวลาที่พร้อมสีหน้าของแป้นฉายความกังวลจนเด่นชัดแต่ก็ตัดสินใจเอ่ยออกมา"พอดีว่าที่ฉันมาหาคุณเพชรครั้งนี้... ก็เพราะภพนั่นแหละค่ะ"หมอเพชรชะงัก มือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นโดยไม่รู้ตัว"ภพเหรอ?" เธอถามกลับด้วยสีหน้าเริ่มตึงเครียด"ค่ะ ตอนนี้ภพกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เขาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่""ภพเรียนจบเร็วมากค่ะ""ช่วงสามปีที่รักษาตัว เขาใช้เวลาทุกวันดูแลตัวเองให้หายดี และหลังจากนั้น... เขาก็เข้าเรียน High School ที่สหรัฐฯ และจบเร็วกว่ากำหนด" หมอเพชรพยักหน้าเบาๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเด็กชายคนนั้นจะเติบโตขึ้นมาอย่างเข้มแข็งได้ขนาดนี้"แล้วเขาไม่เรียนต่อมหาวิท
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง เรื่องราวของภพ
“ป้าๆ ของภพเข้ามาช่วยดูแลค่ะ”เสียงของแป้นยังสั่นเครือ ขณะที่เธอเล่าถึงช่วงเวลาที่หนักหนาสาหัสที่สุดในชีวิต"ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดสูงมากค่ะ ทั้งต้องทำศัลยกรรมตกแต่งใบหน้าเพราะกระดูกผิดรูป แล้วยังต้องเยียวยาจิตใจของภพ ทั้งช่วงรักษาและหลังการรักษา ใช้เวลาเกือบสามปีเลยค่ะ"สามปี... ที่ต้องดูแลบาดแผลทั้งภายนอกและภายใน"ฉันเจ็บจนปวดใจตอนที่ลูกฟื้นขึ้นมา แต่ใบหน้าเขาบูดเบี้ยว เป็นแผล และพูดไม่ได้"เสียงของแป้นแผ่วลง ราวกับกำลังย้อนกลับไปในความทรงจำที่เธออยากลืมมากที่สุด"แต่เด็กคนนี้เข้มแข็งและอดทนมาก เขาไม่ร้องไห้เลย พยายามฝืนยิ้มและให้กำลังใจฉันตลอด"หมอเพชรนิ่งฟัง หัวใจหนักอึ้งภพ... ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนกันนะ ถึงเลือกจะไม่ร้องไห้?การไม่ร้องไห้… ไม่ใช่เพราะเขาไม่เจ็บปวด แต่มันอาจหมายความว่าเขา เจ็บปวดเกินกว่าที่จะร้องออกมาได้"ญาติฝั่งพ่อเขา... โกรธมากเมื่อรู้ว่าพ่อภพค้ายา และทำร้ายลูกตัวเอง" แป้นพูดช้าๆ ดวงตาว่างเปล่า ราวกับย้อนกลับไปอยู่ในอดีตที่เธอพยายามหนีมา "พวกเขาขอเป็นเจ้าของไข
