ความฝัน

แล้วพวกเขา 3 คนก็เดินทางไปห้องสมุดด้วยกัน สถานที่ที่กว้างขวาง เงียบสงบเหมาะสำหรับการอ่านหนังสือและการทำงานอย่างจริงจัง กนก มิวและพราวต่างก็มีเป้าหมายของตัวเอง มิวและพราวตั้งใจจะหาหนังสือเกี่ยวกับวิชาเคมีเพื่อใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงสำหรับรายงาน ส่วนกนกนั้นแม้ว่าจะไม่ได้มีงานเร่งด่วนอะไรแต่เขาก็อยากมาหาหนังสือนิยายรักโรแมนติกเล่มใหม่เอาไว้อ่านสักหน่อย

เมื่อเดินเข้าไปในห้องสมุด มิวและพราวก็แยกย้ายไปหาหนังสือในส่วนของวิทยาศาสตร์ ในขณะที่กนกเดินตรงไปที่ชั้นหนังสือวรรณกรรม เขาหยิบนิยายรักโรแมนติกเล่มหนึ่งที่เขาคิดว่าน่าสนใจแล้วก็หามุมสงบในห้องสมุดเพื่อนั่งอ่านต่อ

หลังจากนั้นไม่นาน มิวและพราวก็เสร็จสิ้นจากการค้นหาหนังสือและเดินมาหากนก ที่กำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือเล่มหนา

"นี่กนก ยังอ่านไม่จบอีกเหรอ" มิวยื่นหน้าไปถามกระซิบเสียงเบา

"กำลังถึงตอนสำคัญเลย พระเอกเพิ่งจะสารภาพรักนางเอก" กนกตอบด้วยแววตาที่เป็นประกาย

"แกนี่น่ะ..." พราวยิ้มเล็กๆหมั่นไส้เจ้าเพื่อนหนอนหนังสือ

 "แต่เอาเถอะ เราเสร็จแล้ว กลับกันไหม?"

กนกพยักหน้าแล้วปิดหนังสืออย่างเสียดายแต่เขาก็รู้ว่าต้องกลับมาอ่านต่อในวันหลัง พวกเขาทั้งสามเดินออกจากห้องสมุดพร้อมกับพูดคุยกันเรื่องการเรียนและเรื่องราวในมหาวิทยาลัยอย่างสนุกสนาน แม้ว่าชีวิตของกนกจะไม่ได้มีอะไรที่ตื่นเต้นมากนักแต่เขาก็รู้สึกมีความสุขที่ได้มีเพื่อนดีๆ และมีหนังสือเป็นเพื่อนคู่ใจ

"เฮ้อ...เหนื่อยจังเลยอ่ะ นี่แค่ปีหนึ่งนะ ทำไมรายงานเยอะขนาดนี้"

"ก็ไม่เยอะเท่าไหร่ รีบทำสิ จะได้รีบกลับหอไปนอน" มิวบอกกนกที่ทำหน้าเหนื่อยอ่อนเมื่อต้องลาจากหนังสือนิยายเล่มนั้น

"อยากไปลั้นลาเหมือนพี่ปี 2 บ้างอ่ะ" อยู่พราวก็พูดขึ้นมา ทำให้กนกและมิวสงสัย

"แกดื่มแอลกอฮอล์เป็นหรอ?"

"ไม่เป็นหรอก แต่ว่าถ้าดื่มมันจะมีเพื่อนเพิ่มขึ้นนะ มีพี่ๆด้วย" พราวพูดออกมาด้วยแววตาขี้เล่น

"ไม่เอาอ่ะ ไม่เห็นจะอร่อยเลย" มิวแย้งขึ้น

"เฮ้ย แกเคยกินแล้วหรอ? โห ทำไมไม่ชวนวะเนี่ย" พราวโวยมิวที่เคยได้ชิมแอลกอฮอล์ตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ

"พ่อซื้อมาให้กินตอน ม.5 น่ะ"

"โห...พ่อโคตรจะเท่"

"พ่อบอกว่าเผื่อขึ้นมหาลัยแล้วมีคนเอามาให้กิน จะได้รู้ว่ารสชาติเป็นยังไง" มิวอธิบายให้เพื่อนๆ ฟัง

"แล้วเป็นไง อร่อยป่ะ?"

"กินเบียร์ไม่เห็นอร่อยเลย ขมจะตาย ไม่รู้ว่ากินไปได้ยังไง" เขาเล่าพร้อมแสดงสีหน้าเหยเก เมื่อนึกถึงวันที่พ่อเอาเบียร์มาให้ลองชิม

"โห่ แกนี่ไม่รู้จักรสชาติของแอลกอฮอล์ที่มันอร่อยๆ" พราวพูดโม้คุยโว

"แกเคยกินเหรอ" มิวหันมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความแปลกใจในคำพูดของเธอ

"ไม่เคยอ่ะ แต่เขาบอกว่าอร่อย"

"ตลกล่ะ" มิวส่ายหน้าให้กับพราวเพื่อนสาวขี้โม้ประจำกลุ่ม

"รีบๆ เลย จะได้กลับห้องกัน อยากไปอ่านนิยายอีกเล่มแล้ว"

"ชีวิตแกนี่มันน่าเบื่อจริงๆ มีแต่นิยาย นิยาย นิยาย"

"ไม่น่าเบื่อ เพราะว่าชีวิตมีนิยายน้า"

กนกนั่งฟังเพื่อน ๆ คุยกันอย่างสนุกสนาน แม้ว่าเรื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือปาร์ตี้จะไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าโลกของตัวเองน่าเบื่อ ตรงกันข้ามชีวิตของเขามีสีสันเพราะหนังสือ นิยายคือโลกอีกใบที่เปิดประตูสู่ความสุขที่ไม่ต้องพึ่งเสียงเพลงดังหรือเครื่องดื่มมึนเมาและแม้เพื่อน ๆ จะมองว่าเขาเป็นคนเรียบง่ายเกินไป กนกก็รู้ว่าพวกเขาเข้าใจในแบบของเขา

มิวกับพราวมักแซวว่าเขาเป็น "คุณชายหอพัก" ไม่เคยออกเที่ยวกลางคืน ไม่สนใจงานสังสรรค์ แทบไม่ทำอะไรที่หวือหวาแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาของกนกเลย เขามีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่ มีหนังสือเป็นเพื่อน มีโลกจินตนาการที่สามารถหลบเข้าไปได้ทุกเมื่อ ในห้องพักเล็กๆของเขา หนังสือเรียงรายอยู่เต็มชั้น โต๊ะหนังสือวางนิยายกองพะเนินพร้อมกับกาแฟแก้วโปรดที่ดื่มคู่ไปกับการอ่าน

ชีวิตของกนกเป็นไปตามจังหวะเดิม ๆ ตื่นเช้าไปเรียน กินข้าวกับมิวและพราว กลับมาทำการบ้านหรือบางครั้งก็นั่งอ่านหนังสือจนลืมเวลา และการที่เขาอยู่หอในคนเดียวโดยไม่มีรูมเมทยิ่งทำให้เขาได้ใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการ ไม่มีใครรบกวน ไม่มีใครคอยถามว่าทำไมต้องอ่านหนังสือเยอะขนาดนั้น

สำหรับคนอื่น ชีวิตแบบนี้อาจดูธรรมดาเกินไป แต่สำหรับกนก มันคือความสมบูรณ์แบบ ไม่จำเป็นต้องมีอะไรพิเศษแค่ได้นั่งเงียบ ๆ กับนิยายสักเล่ม ท่ามกลางคืนอันเงียบสงบก็เพียงพอแล้ว

แต่คืนนั้นเอง ขณะที่เขากำลังจมอยู่กับนิยายรักโรแมนติกเล่มใหม่ที่เพิ่งซื้อมา เสียงแปลก ๆ ก็ดังขึ้นในห้อง…

แก๊ก

เสียงไขกุญแจประตูเบาๆ ดังขึ้นในตอนกลางคืนที่เงียบสงบ กนกเงยหน้าขึ้นจากหนังสือด้วยความสงสัย เขามองไปที่ประตูห้องซึ่งปิดสนิท ไม่มีใครควรจะมาหาเขาในเวลาดึกดื่นแบบนี้

"ใครน่ะ" เขาถามด้วยเสียงเบาๆแต่ไม่มีเสียงตอบกลับ

กึก!

เสียงไขประตูได้สำเร็จ คราวนี้มันดังและชัดเจนขึ้นจนรู้สึกขนลุก เขาลุกจากเตียงและเดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ มือของเขาเกือบจะจับที่ลูกบิดประตูแต่เขาก็หยุดชะงัก

"นี่แก...อย่ามาแกล้งนะ มิวหรอ!" เขาพูดเสียงสั่นแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบ

"ใครมาตอนดึกขนาดนี้..." เขารำพึงกับตัวเองแล้วเดินไปเปิดไฟหรี่ในห้องด้วยมือที่สั่นเล็กน้อยแล้วเดินกลับไปยังบานประตูไม้อีกครั้ง เมื่อถึงประตู เขาก็ค่อยๆเปิดมันออก ตรงหน้าเขาคือผู้ชายคนหนึ่งที่สวมหมวก เขายิ้มมุมปากให้กนกแล้วพูดขึ้นว่า

"เปิดประตูช้านะครับ "

กนกยังไม่ทันได้ตอบอะไร ผู้ชายคนนั้นก็ก้าวเข้ามาในห้องและกอดเขาไว้แน่น จากนั้นริมฝีปากของเขาจะถูกทาบปิดลงมาและบดจูบด้วยความปรารถนาที่ถาโถมจากอีกฝ่าย ดูดเม้นริมฝีปากบางเป็นจังหวะ แม้ไม้ได้ล่วงล้ำในโพรงปากแต่เสียงดูดปากดังเบาๆอยู่ข้างหู เขาตกใจจนเบิกตากว้างรู้สึกว่าตัวเองถูกครอบงำด้วยความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนและตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นราวกับจะแตกออกจากอก

นี่มันอะไรกัน... เขาคิดในใจแต่ร่างกายของเขากลับไม่ยอมขยับเขยื้อนขัดขืน

ผู้ชายคนนั้นถอนจูบออกอย่างบางเบาแล้วมองเขาด้วยแววตาที่อบอุ่นและลึกลับ

"ทำไมจูบไม่เก่งเลยล่ะครับ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่สอน" เสียงกระซิบเบาๆดังที่ข้างหู

กนกรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น เขาพยายามจะพูดอะไรแต่คำพูดก็ติดอยู่ในลำคอผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เขาอีกครั้งแล้วก็ก้าวเข้ามาใกล้ๆ

จากนั้น ทั้งสองคนก็...

กนกรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงเข้าไปในโลกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนเขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นจริงหรือไม่