กนก

"แม่ครับ อ่านเรื่องนี้ให้ฟังหน่อย!"

"นิยายเรื่องนี้สนุกไหมครับแม่?"

"กนกอยากนอนหลับไปกับกองนิยายเล้ยย!"

เสียงสดใสของกนกดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นของบ้านหลังเล็ก ที่นี่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเกี่ยวกับหนังสือแทบทุกวัน แม่ของเขาชอบอ่านหนังสือสารคดีแปลก ๆ แล้วมักจะเล่าเรื่องให้ลูกชายฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ส่วนพ่อก็เป็นสายหนังสือพัฒนาตัวเอง ชอบสอนกนกเรื่องแนวคิดการเติบโตและการใช้ชีวิต ทุกเย็นบ้านนี้แทบไม่เงียบเหงา เพราะมื้อค่ำมักกลายเป็นวงสนทนาเกี่ยวกับหนังสือที่แต่ละคนกำลังอ่าน ราวกับเป็นสโมสรนักอ่านขนาดย่อม

แต่ในบรรดาหนังสือทั้งหมด กนกรักนิยายรักของแม่มากที่สุด ตู้หนังสือของแม่เต็มไปด้วยเล่มปกสีหวาน บางเล่มเก่าจนกระดาษเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ตอนเด็ก ๆ เขาหยิบมาอ่านเพราะคิดว่ามันตลก แต่พอโตขึ้น เขากลับหลงรักเรื่องราวในนั้นอย่างไม่รู้ตัว

"กนกลูก มากินข้าวกันครับ"

เสียงแม่ดังแว่วมาจากชั้นล่าง ในขณะที่กนกกำลังจมอยู่กับฉากสำคัญของนิยาย

"แป๊บนึงนะครับแม่... อีกนิดเดียวจะจบแล้ว!"

"แม่รอนะลูก แต่อย่านานล่ะ ข้าวจะเย็นหมด"

"ได้ครับแม่" กนกตอบลอย ๆ แต่สายตายังคงตรึงอยู่กับหน้ากระดาษ "อีกแค่สามหน้าเองครับ..."

แม่ไม่ได้เร่งเร้า รู้ดีว่าลูกชายของเธอเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ห่างออกไป พร้อมกับกลิ่นอาหารที่โชยเข้ามาแทนที่ กนกกลืนน้ำลาย รีบไล่สายตาอ่านให้จบเร็วขึ้น ก่อนที่ความหิวจะชนะโลกแห่งตัวหนังสือของเขา

การอ่านทำให้กนกเป็นเด็กที่มีโลกส่วนตัวกว้างใหญ่ เขามักจมดิ่งไปกับตัวอักษร รู้สึกว่าเวลาที่ได้อ่านคือช่วงที่เขาได้ปลดปล่อยจินตนาการและเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ แม้บางครั้งจะไม่เข้าใจทุกอย่างที่อ่าน แต่เขาไม่เคยหยุดค้นหา เพราะสำหรับกนก หนังสือไม่ใช่แค่หน้ากระดาษ แต่มันคือเพื่อนที่พาเขาไปพบโลกที่ไร้ขีดจำกัด

กนกไม่ใช่คนที่โดดเด่นเป็นพิเศษ ทั้งเรื่องเรียนและกิจกรรม เขาไม่ได้มีปัญหาหนักใจอะไร อาจจะเป็นคนขี้ตกใจง่ายไปหน่อย แต่ก็ยังไม่มีเรื่องไหนที่กังวลแบบหนักหนาสาหัส  เมื่อเป็นคนที่ไม่ได้ชอบหรือรักวิชาไหนเป็นพิเศษ พอถึงเวลาต้องเลือกคณะ จึงค่อนข้างสับสน เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองเหมาะกับอะไรกันแน่ แม้จะพอมีพื้นฐานด้านวิทยาศาสตร์อยู่บ้าง

หลังจากได้คิดและปรึกษาพ่อกับแม่แล้วว่าจะเลือกเรียนคณะที่ไม่เครียดและสนุกสำหรับเขาจึงตัดสินใจเลือกคณะวิทยาศาสตร์เพราะคิดว่าอย่างน้อยก็คงไม่ยากเกินไป 

เมื่อสอบติด กนกก็รู้สึกโล่งใจ แม้จะยังไม่แน่ใจเต็มร้อยว่าเลือกถูกหรือไม่ แต่คิดว่ามันก็คงเป็นทางที่พอไปต่อได้

ชีวิตในมหาวิทยาลัยไม่ได้ต่างจากเดิมมากนัก กนกยังคงเป็นคนเรียบง่าย นิ่งๆ สบาย ๆ และไม่ได้โดดเด่น เขาอุ่นใจที่มีมิวกับพราว

เพื่อนสนิทจากโรงเรียนเก่าก็สอบติดคณะเดียวกัน มิวเป็นคนเงียบ ๆ มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ส่วนพราวร่าเริง สดใส ชอบแหย่ให้เขาหัวเราะ ทั้งสามใช้เวลาว่างด้วยกันเสมอ ไม่ว่าจะคุยเรื่องเรียน ติวหนังสือหรือพูดคุยเรื่องไร้สาระ ทำให้ชีวิตมหาวิทยาลัยไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด

กนกอาจไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดในชั้น แต่เขาไม่เคยทิ้งการอ่านหนังสือเพราะสำหรับเขาหนังสือคือที่หลบภัยเป็นโลกที่ทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาและไม่ว่าชีวิตจะเป็นอย่างไร เขาก็ยังมีมันอยู่เสมอ

''กนก แกยิ้มอะไรคนเดียวเหมือนคนบ้าเลย''

''ก็ในหนังสือมันน่ารักมากเลย พระเอกเข้ามาหานางเอกด้วยวิธีแบบตลกอ่ะ"

"โอเค ก็นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า ดูคนอื่นเขาเรียนสิ"

"ก็วิชานี้มันน่าเบื่ออ่ะ" เขากระซิบเบาๆกับพราว

"นักศึกษา 2 คนที่อยู่ข้างหลังห้อง คุยอะไรกันคะ? ไม่เข้าใจอะไรที่ครูสอนหรือเปล่า?"

"อะ ปะ...เปล่าค่ะ หนูกำลังปรึกษากันอยู่ค่ะ ตอนนี้หนูเข้าใจแล้วค่ะอาจารย์"

"ถ้าไม่เข้าใจก็ยกมือถามได้เลยนะคะ อย่าคุยกันเองค่ะมันรบกวนคนข้างๆ"

"เฮ้อ..." เขาถอนหายใจยาวที่มักจะทำบ่อยๆเมื่อรู้สึกเบื่อหน่ายกับอะไรบางอย่าง

"นี่แกทำให้ฉันโดนดุเห็นไหม กนก!"

"ตั้งใจเรียนหน่อยสิเพื่อน อ่านหนังสือนะ"

"เฮ้ออ..."

ชีวิตของเขาก็มีอยู่ประมาณนี้ เรียนแล้วก็มีเพื่อนกลุ่มน้อยๆและก็มีหนังสือเป็นของคู่ใจ

"นี่แก จะไปทำรายงานที่ห้องสมุดกับเราไหม?" พราวหันมาถามกนก เพราะหมดคาบเรียนนี่เขากับมิวจะไปทำงานรายงานที่ห้องสมุด

"ก็ได้ รายงานเคมีใช่ไหมล่ะ?"

"แต่มันไม่ใช่งานกลุ่มนะ มันเป็นงานเดี่ยว แต่ว่าเราคิดว่าจะไปหาหนังสือที่ห้องสมุดมาเป็นอ้างอิง" มิวพูดบอก

"ได้ ไปด้วย ห้องสมุดเงียบดี เมื่อกี้อ่านถึงตอนที่พระเอกต้องไปรับนางเอกที่โรงพยาบาลอยู่ แล้วหมดคาบพอดี เดี๋ยวจะไปอ่านต่อ"

"ในหัวแกนี่ มีเรื่องเรียนอยู่บ้างไหมหรือมีเรื่องพวกฉันอยู่บ้างไหม นอกจากหนังสือนิยายอะไรของแกเนี่ย อ่านอยู่ได้ทุกวัน"

"มีนะ...นิดหน่อย ฮ่าๆๆ" กนกหัวเราะเสียงใส เพราะจริงอย่างที่พราวพูดนั่นแหละ เขารักเจ้าหนังสือนิยายพวกนี้มาก เพราะตั้งแต่ครั้งนั้นที่เกิดเรื่องบางอย่างที่เหมือนเป็นความทรงจำเก่าๆ ที่จำไม่ค่อยได้ ก็มีหนังสือพวกนี้ที่คอยเป็นเพื่อนเขาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะเริ่มมีเพื่อนสนิทเป็นมิวกับพราว แต่หนังสือคือเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด