ความรู้สึกแปลก

ร่างของชายปริศนาแนบชิดเข้ามา กนกแทบไม่ได้มีเวลาตั้งตัว ก่อนที่ลมหายใจร้อนจะเคลื่อนเข้าใกล้ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เขาไม่คุ้นเคยลอยอวลอยู่รอบตัว เสี้ยววินาทีต่อมา ริมฝีปากของชายแปลกหน้ากดลงมาบนริมฝีปากของเขา...อ่อนโยน ทว่าตราตึงในความรู้สึกเขา กนกเบิกตากว้างพร้อมหัวใจเต้นกระหน่ำราวกับจะทะลุออกจากอก เขาพยายามจะขยับตัวแต่กลับถูกอ้อมแขนแข็งแรงตรึงไว้อย่างมั่นคง ไม่ใช่การบังคับขืนใจแต่เป็นสัมผัสที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดลึกลับราวกับอีกฝ่ายกำลังเฝ้าค้นหาอะไรบางอย่างจากตัวเขา

“คุณ...” เสียงของกนกสั่นไหว ไม่แน่ใจว่าควรผลักออกหรือหยุดนิ่ง ความอบอุ่นที่แนบชิดส่งผ่านความรู้สึกบางอย่างที่เขาอธิบายไม่ได้

ชายปริศนาโน้มลงมา สูดลมหายใจช้าๆ ใกล้ต้นคอของเขา ปลายนิ้วเย็นเฉียบไล้ผ่านข้างแก้มก่อนกระซิบเบาๆ ข้างหู

“...ในที่สุด พี่ก็เจอเราสักที”

นี่มันอะไรกัน... เขาคิดในใจ แต่ร่างกายของเขากลับตอบสนองต่อความรู้สึกที่แปลกใหม่นี้

ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เขาอีกครั้งแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"ไม่ต้องกลัวนะ...พี่จะไม่ทำร้ายเธอ"

กนกรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น เขาพยายามจะพูดอะไรแต่คำพูดก็ติดอยู่ในลำคอ ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เขาอีกครั้งแล้วก็ก้าวเข้ามาใกล้ๆ 

การเคลื่อนไหวของอีกคนค่อยๆช้าลง ใบหน้าค่อยจุมพิตเบาๆที่ปากบางอย่างแผ่วเบา แรงบดจูบที่รุนแรงและเร่าร้อนเริ่มเปลี่ยนเป็นสัมผัสที่อ่อนโยนและละมุนละไมราวกับต้องการปลอบประโลมให้กนกหายจากความตื่นกลัว จากนั้นชายปริศนาจึงค่อยๆถอนตัวออกแล้วมองเขาด้วยแววตาที่อบอุ่นและอ่อนโยน

"ไม่ต้องกลัวนะ..." เขาพูดเบาๆพร้อมกับลูบไล้แก้มของกนกอย่างนุ่มนวล

กนกรู้สึกว่าหัวใจของเขาที่เต้นแรงเริ่มสงบลงเล็กน้อย เขามองไปที่ผู้ชายคนนั้นด้วยความสับสนแต่ก็รู้สึกว่าความกลัวที่เคยมีเริ่มจางหายไป

ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เขาอีกครั้ง แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"พี่จะไม่ทำร้ายเธอ..."

กนกยังคงไม่สามารถพูดอะไรได้แต่เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มผ่อนคลาย ความสงสัยยังคงวนอยู่ในหัวพร้อมคำถามอีกมากมายก่อนที่ชายผู้นั้นจะยิ้มให้กนกอย่างอ่อนโยนแล้วค่อยๆเคลื่อนใบหน้ามาจูบที่หน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกนั้นทำให้กนกรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย จากนั้นเขาก็โอบกอดกนกไว้แน่นแล้วค่อยๆพาเขาเดินไปที่เตียง ความรู้สึกของกนกในตอนนั้นล่องลอยบางเบา คล้ายกับว่าเขากำลังอยู่ในห้วงความฝัน เขายังคงจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของชายคนนั้นด้วยความสงสัยและสับสนแต่ก็ไม่พูดอะไร ทั้งสองยังคงสบตากันอยู่และชายหนุ่มนั้นดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของกนกได้โดยไม่ต้องใช้คำพูด

"พักผ่อนนะครับ ไว้เราค่อยเจอกันใหม่" ชายคนนั้นพูดเบาๆพร้อมกับยิ้มให้กนกอีกครั้ง

จากนั้นเขาก็ห่มผ้าให้กนกอย่างทะนุถนอมแล้วค่อยๆเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ กนกยังคงนอนอยู่บนเตียงแล้วมองตามชายคนนั้นจนกระทั่งเขาหายไปจากสายตา

ไม่นานหลังจากนั้น กนกก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าและความสับสนที่ยังคงค้างอยู่ในใจแต่ก่อนที่เขาจะหลับตาลง เขารู้สึกว่ามีรอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าของตัวเอง

กริ๊งๆๆๆๆๆ

เสียงนาฬิกาปลุกดังอย่างต่อเนื่อง กนกสะดุ้งตื่นขึ้นจากที่นอนแล้วลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และมองไปรอบๆห้องด้วยความสับสน

ห้องของเขายังคงเป็นเหมือนเดิม มีเพียงหนังสือกองใหญ่และแสงจากโคมไฟที่ส่องสว่างเมื่อมองไปที่ประตูซึ่งปิดสนิทและรู้สึกว่าความรู้สึกที่เขาเคยมีในความฝันยังคงค้างอยู่ในใจ

ในความรู้สึกมันเหมือนความฝัน แต่...

เขาค่อยๆ เอามือจับเบาๆแตะที่ริมฝีปาก ความรู้สึกเมื่อคืนมันยังคงชัดเจนในความทรงจำ

...Rrrrr...

มือถือของเขาสั่นไหวจากสายเรียกเข้า กนกก้มลงดูและเห็นชื่อของ มิว

[ฮัลโหล อยู่ไหน]

"อ่า.. อยู่ห้องน่ะ"

[เฮ้ย เป็นอะไรหรือเปล่า]

"อ่าา.."

[นี่มันเก้าโมงกว่าแล้ว วันนี้ไม่มาเรียนหรอ]

"หา!"

[หาอะไรละ อย่าบอกว่าเมื่อคืนอ่านนิยายดึกจนตื่นสายนะ]

"อ่า..ไม่ๆๆ ไม่ได้ตื่น...เอ่อ...โอ๊ย"

[เออๆ ...ไม่ต้องแก้ตัวเลย พักคาบยังพอเข้าทันตอนสิบโมง รีบมาเลย]

"ตี๊ดๆๆ" มิวตัดสายไปอย่างรวดเร็ว

กนกถอนหายใจและบ่นด่าตัวเองในใจ โอ๊ย จะบ้าตาย...ไม่คิดว่าจะตื่นสายขนาดนี้

เขารีบอาบน้ำแต่งตัวและจัดการตัวเองให้เร็วที่สุด ก่อนจะคว้ากระเป๋าและวิ่งออกจากห้องไปยังมหาวิทยาลัยด้วยความเร่งรีบ ระหว่างทางยังคงนึกถึงความฝันเมื่อคืนและความรู้สึกที่ยังคงค้างอยู่ในใจ...แต่ในตอนนี้ เขาต้องรีบไปให้ทันคาบเรียนก่อน

"นี่ไง ฉันบอกแล้วว่าสักวันนิยายจะทำร้ายแก" เมื่อมาถึงห้องก็โดนยัยพราวกระแซะเข้าให้

"มันไม่ได้ทำร้ายชั้นโว๊ย!" 

"แล้วทำไมตื่นสาย?"

"ไม่ได้ตื่นสาย!"

"ไม่ได้ตื่นสายแล้วทำไมมาเรียนช้า" มิวหันมาถามอีกคน จนกลายเป็นว่าตอนนี้เพื่อนทั้งสองคนต่างจ้องจะเอาคำตอบจากเขา

"เออ...ไม่ได้ตื่นสายแล้วกัน!" 

"ไม่ได้ตื่นสายแล้วทำไมมาช้า..." พราวถามซ้ำด้วยเสียงที่แฝงไปด้วยความสงสัย

"อ่า...ก็...รถติดน่ะ" 

"รถติด... นี่แกอยู่หอในนะ" มิวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เพราะจริงๆเขากับมิวอยู่หอในมหาวิทยาลัยและไม่มีทางที่รถจะติดจนมาเรียนไม่ทันแน่นอน

"เออ...ก็...ฉันไปซื้อของก่อนมาเรียนน่ะ" 

"ซื้อของ? แล้วของไหนล่ะ?" 

"อ่า...ก็...ขนมน่ะ" 

"ขนม? แล้วขนมไหนล่ะ" มิวถามซ้ำออกรอบ

"อ่า...ก็...ฉันกินหมดแล้วน่ะ" 

"กินหมดแล้ว แล้วแกไม่แบ่งเราหรอ" 

"อ่า...ก็...ฉันลืมน่ะ" กนกตอบด้วยความลังเล

"ลืม! แล้วแกลืมได้ยังไง?" 

"อ่า...ก็...ฉันรีบมาเรียนน่ะ" กนกตอบด้วยความรีบร้อน

"รีบมาเรียน แล้วแกมาช้าอยู่ดี" พราวถามซ้ำ

"อ่า...ก็..." กนกเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังต้อนจนใกล้จะจนมุมกับทางออก

"หรือแกตื่นมาอ่านนิยายเพลินหรอ"

"ไม่ใช่!"

"อะไรก็ไม่ใช่สักอย่าง...เดี๋ยวนี้มีความลับเนอะ"

"เออ"

"หนอยแน่ เดี๋ยวนี้กล้าพูดเออกับชั้นหรอ?"

"เออ เออๆๆๆ แล้วจะทำไม"

"ไอ้กนก!"

"เฮ้ย! เดี๋ยวนี้กล้าพูดว่าไอ้หรอ!"

"แล้วทำไม"

"อะ..."

"เฮ้ย! หยุดทั้งสองคนนั้นแหละ เถียงกันเป็นเด็กอยู่ได้" มิวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและเริ่มรำคาญเพื่อนทั้งสองที่เล่นกันเป็นเด็ก

"ก็กนกมันมีความลับกับพวกเราอะ" พราวพูดน้อยใจเพื่อน

"เฮ้อออ...มันก็แค่มาสาย หยุดได้แล้วพราว อ่านหนังสือไป" 

ในขณะที่กนกกำลังจะหยิบนิยายเล่มโปรดขึ้นมาอ่าน มิวก็หันมาดุเขาอีกครั้ง

"หยุดเลยนะกนก มาสายแล้วยังจะอ่านิยายอีก เดี๋ยวก็เรียนไม่ทันหรอก"

ทุกคนในกลุ่มโดนมิวดุจนต้องเงียบกริบ กนกพยักหน้าแล้วเก็บนิยายเล่มนั้นลงในกระเป๋า