Home / รักโบราณ / เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า! / บทที่ 1 แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว (3/4)

Share

บทที่ 1 แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว (3/4)

last update Last Updated: 2025-04-08 21:49:44

            “ช่างเถิด เจ้าอย่าได้สนใจ อ่ะ...ข้าแบ่งให้เจ้า” นางส่งหมั่นโถวในมือให้สาวใช้

            “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านหญิง แต่หากท่านกินหมั่นโถวไปก่อน ท่านเขยจะไม่...”

            “เขาไม่มาเข้าหอหรอกเชื่อข้าเถิด ส่วนของที่อยู่บนโต๊ะพวกนั้นจะไว้ใจได้มากเท่าใดกัน ข้าไม่เอาชีวิตของตนไปเสี่ยงหรอก รีบกินหมั่นโถวเสียเถิด พรุ่งนี้ค่อยมาดูกันว่าจะต้องจัดแจงสิ่งใดบ้าง”

            “เจ้าค่ะ” ซิวเหยารู้สึกซาบซึ้งยิ่งนักที่ผู้เป็นนายมีใจแบ่งหมั่นโถวให้สาวใช้เช่นตน

            “ประเดี๋ยวกินหมั่นโถวเสร็จแล้ว เจ้าช่วยเตรียมน้ำให้ข้าเสร็จแล้วค่อยมาช่วยข้าถอดชุดพวกนี้”

            “เจ้าค่ะ” ยามนี้ซิวเหยารู้สึกสงสารท่านหญิงของตนยิ่งนัก ใครจะคิดว่าชีวิตของเสี้ยนจู่ผู้สูงศักดิ์แท้จริงจะอัปยศอดสูเช่นนี้ อยู่ในจวนอ๋องก็ถูกบิดามองเป็นเพียงเครื่องมือ ยามแต่งเข้าจวนโหวก็ถูกมองข้าม

            “ขอบคุณที่เจ้าไม่ทิ้งข้านะซิวเหยา” นางสัญญาว่าจะตอบแทนสาวใช้ผู้นี้ให้ดี

            “โถ่! ท่านหญิงของบ่าว” สาวใช้รู้สึกสงสารผู้เป็นนายจับใจ

            เมื่อกินหมั่นโถวในมือหมดซิวเหยาก็ไปเตรียมน้ำร้อนให้ท่านหญิงของตนด้วยตัวเองเนื่องจากบริเวณรอบเรือนแห่งนี้ไร้ผู้คน ไม่มีแม้แต่บ่าวมารอรับใช้ บ่งบอกว่าเจ้านายจวนนี้ไม่ได้ให้ความสำคัญกับท่านหญิงของตน

            ‘อันดับแรกข้าต้องหาคนของตนเองให้ได้ก่อน’

           

            เหลียงจิ่วเม่ยแช่น้ำร้อนคลายความเหนื่อยล้าที่พบเจอในวันนี้ ก่อนจะสวมอาภรณ์ตัวในแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงโดยไม่คิดรั้งรอใคร

            “คืนนี้เจ้าก็นอนที่นี่เถิด”

            “แต่ยามนี้ท่านหญิง เอ่อ...ฮูหยินแต่งกับท่านโหวซื่อจื่อแล้ว หากบ่าวนอนที่นี่เกรงว่าจะไม่เหมาะสม”

            “อย่างไรคืนนี้เขาก็ไม่มาหรอก เชื่อข้าเถิด แต่หากเจ้าไม่สบายใจก็เลือกห้องในเรือนนี้สักห้องเป็นที่หลับนอน เจ้าเป็นคนสนิทของข้า ย่อมถูกเพ่งเล็ง เราไม่รู้ว่าใครประสงค์ร้ายกับเราดังนั้นการอยู่ใกล้กันถือเป็นเรื่องดี” แม้ทุกย่างก้าวต่อจากนี้จะเต็มไปด้วยขวากหนามแต่นางก็จะก้าวเดินไปให้ได้ เพื่อชีวิตที่ยืนยาวและการได้พบกับสหายรักอีกครั้ง

            “บ่าวจะระวังตัวเจ้าค่ะ”

            “อืม ไปเถิด” นางกล่าวแล้วนั่งมองสาวใช้เดินไปที่ประตู ก่อนจะปิดประตูลง

            ‘ข้าไม่หวังความโปรดปรานหรือความรักจากสมรสพระราชทานครั้งนี้หรอก’ ใครบ้างจะพึงใจสตรีที่ตนพลาดพลั้งด้วย

            น่าเสียดายในยามที่นางอ่านนิยายเรื่องนี้ นางไม่คุ้นเคยกับชื่อแซ่ของสามีพระราชทานผู้นี้ คล้ายกับว่าไม่ถูกกล่าวถึงเลย นางจึงไม่อาจคาดเดาได้ว่าคนผู้นี้มีนิสัยเช่นไร คงต้องเดิมพันกับตนเองสักครั้ง

            เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ทำให้นางรู้สึกตื่นตัว ก่อนจะนางล้มตัวลงนอนห่มผ้าแสร้งเป็นนอนหลับไปแล้ว

            ประตูที่เปิดออกอย่างแรงทำให้นางสามารถโล่งใจไปได้เล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายไม่ใช่คนของเหลียงอ๋องหรือคนที่ถูกส่งมาลอบสังหารนาง เนื่องจากคงไม่มีใครเปิดประตูเสียงดังเพื่อให้นางรู้ตัวก่อน

            “หึ!” บุรุษที่เดินเข้ามาภายในห้องหอแค่นเสียงเบา ๆ เมื่อกวาดสายตามองแล้วเห็นว่าอาหารมงคลบนโต๊ะยังวางอยู่ตามเดิม ส่วนตัวเจ้าสาวที่ควรจะนั่งรอที่เตียงอย่างสงบเสงี่ยมกลับนอนห่มผ้าหลับสนิทอยู่บนเตียง

            “อ่า...ที่แท้เป็นโหวซื่อจื่อเอง อุ๊ย! ขออภัยเจ้าค่ะ” นางรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงแค่นเบา ๆ ของเขา ก่อนจะรีบเปลี่ยนเป็นนั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงอย่างสงบเสงี่ยม

            “หึ!” หลวนจิ้นฝานมองสตรีท่าทางไม่สำรวมด้วยสายตาเย็นชาและนึกเย้ยหยันตนเอง คนที่ไม่เคยพึงใจกันสองคนถูกผูกมัดเอาไว้ด้วยสมรสพระราชทานเรื่องราวต่อจากนี้คงจะสนุกไม่น้อย

            “ท่านมาก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องอยากตกลงกับท่านเล็กน้อย”

            “ว่ามา!” ผู้ตรวจการหลวนยังคงยืนห่างจากเตียงด้วยท่าทางระวังตัว ทั้งยังไม่คิดนั่งลงคล้ายกับพร้อมจะจากไปทันทีที่ต้องการ

            “ท่านควรให้คนตรวจตรารอบเรือนนี้ให้มั่นใจก่อน ว่าเรื่องที่เราสนทนากันจะไม่สามารถเล็ดลอดไปถึงหูคนที่ไม่หวังดีได้” นางแสร้งกล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึมแฝงความจริงจัง

            “ต่อให้เป็นยอดฝีมือก็ไม่อาจเล็ดลอดเข้ามาในจวนของข้าได้”

            “ท่านจงอย่าได้ประมาท”

            “หลี่เฉิง ได้ยินแล้วใช่หรือไม่ ตรวจสอบเรื่องนี้ให้เรียบร้อย หากพบเหลือบไรที่ลอบเข้าจวนข้าก็สังหารมันเสีย เรียบร้อยเมื่อใดให้มารายงาน” ปากก็สั่งการลูกน้องที่ไม่เห็นตัวของเขา แต่สายตาที่มองมาคล้ายกับกำลังเอ่ยถึงนาง

            ‘ขอรับคุณชาย’ เสียงตอบรับลอยมาตามลม

            ‘กำลังหลอกด่าข้าว่าเป็นเหลือบไรใช่หรือไม่ เหลือบไรอันใดงดงามเช่นนี้ หึ!’

            ลูกน้องเขากำลังเร้นกายอยู่ใกล้ ๆ มิเท่ากับว่าเรื่องที่นางสนทนากับซิวเหยาเมื่อครู่นี้ ถูกรายงานให้เขาฟังหมดแล้วกระมัง

            “เอ่อ...โหวซื่อจื่อ หากท่านไม่รังเกียจก็นั่งก่อนเถิดเจ้าค่ะ” คิดจะต่อรองผลประโยชน์กับเขา นางก็ต้องเอาอกเอาใจหน่อย

            “...” หลวนจิ้นฝานไม่เอ่ยวาจาโต้ตอบ และยังคงยืนนิ่งไม่คิดขยับตัวแม้แต่ชุ่น[1]เดียว

            “อ่า...ไม่นั่ง” เช่นนั้นก็ยืนให้เมื่อยขาต่อไปเถิด ขาของเขาหาใช่ขาของนาง

[1] 1 ชุ่น = 1 นิ้ว

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : กลวิธีขอบุตรจากสามี (4/4)

    “พวกเขามีลูกเหมือนกัน ย่อมรู้ดีว่าการจะหาเวลาอยู่ตามลำพังสามีภรรยานั้นยากเพียงใด นี่ท่านคงไม่ได้กำลังสงสัยว่ามันเป็นแผนการที่ข้าอยากรวบหัวรวบหางท่านหรอกนะเจ้าคะ แต่หากใช่แล้วอย่างไร ท่านเป็นบุรุษก็ไปปลดปล่อยที่หอนางโลมได้ ข้าเป็นสตรียังสาวยังมีความต้องการปลดปล่อยเช่นกัน หรือข้าควรต้องไปหอชายงามให้พวกชายงามช่วยปลดปล่อยเช่นท่าน” นางแสร้งตีโพยตีพายกลบเกลื่อน อย่าคิดรู้เท่าทันแผนการของนางเชียวนะ “ข้าขอโทษที่ห่วงใยเจ้า กลัวเจ้าต้องเจ็บปวดจากการคลอดบุตร จึงละเลยที่จะอุ่นเตียงให้เจ้า แต่ข้าสาบานได้ว่าแม้ข้าจะไม่ได้ปลดปล่อยกับเจ้า แต่ข้าก็ไม่เคยไปหอนางโลมเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่มีสตรีใดได้แตะต้องแท่งหยกของข้านอกจากเจ้า” “...” นางเงียบคล้ายกับกำลังแง่งอน “เจ้าไม่เชื่อหรือ เช่นนั้นข้าจะมอบความสุขให้เจ้าเพื่อพิสูจน์ว่าความโปรดป

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : กลวิธีขอบุตรจากสามี NC+++ (3/4)

    “ยามนี้ในจวนก็ไม่มีใครอยู่ เรามาลองทำกันตรงนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ” นางกล่าวก่อนจะก้มตัวลงไปอ้าปากงับยอดอกของเขาเพื่อเร่งเร้า ลิ้นเรียวเล็กที่โลมเลียหยอกเย้าทำให้หลวนจิ้นฝานรู้สึกสะท้านไปทั้งตัว “ประเดี๋ยวเจ้าจะป่วยเอานะ” เสียงแหบพร่าดังออกมาจากปากเขา “ก็ยังไม่ต้องถอดหมดสิเจ้าคะ” นางกล่าวก่อนจะลงจากตักของเขา มือเรียวถลกชายอาภรณ์ของผู้เป็นสามีเผยให้เห็นแท่งหยกที่แข็งขึงจนดุนดันอาภรณ์ให้โป่งพองขึ้น นางกอบกุมแท่งหยกที่ทั้งแข็งและร้อนเอาไว้ก่อนจะรูดขึ้นลงเบา ๆ ดวงหน้าหวานโน้มเข้าไปใกล้จนลมหายใจเป่ารด “จิ่วเม่ย ลมหายใจของเจ้าทำให้พี่สั่นสะท้านยิ่ง” จิตใจส่วนลึกปรารถนาอยากให้นางใช้ปากและลิ้นหยอกเย้า 

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : กลวิธีขอบุตรจากสามี (2/4)

    “เฉ่าเหมยก็กำลังมีบุตรคนที่สอง แล้วเจ้าเล่าจิ่วเม่ย ข้าอยากได้หลานสาวตัวน้อย” “เห็นทีเจ้าคงต้องไปถามเอากับสามีข้าเสียแล้ว ว่าเมื่อใดจะมอบบุตรคนที่สองให้ข้า” ทุกวันนี้เขาไม่ยอมปลดปล่อยน้ำพิสุทธิ์ในกายนางเพราะกลัวนางจะตั้งครรภ์แล้วต้องเจ็บปวดยามคลอดบุตรอีก “กล่าวเช่นนี้ มิใช่เป่ยกั๋วกงร่างกายมิไหวแล้วหรือ” เจียงเซียวเล่อเอ่ยถามอย่างซุกซน ต่างจากสามีของตนลิบลับที่ขยันยิ่งนักจนตอนนี้ตนมีบุตรชายบุตรสาวสามคนแล้ว “เขาบอกว่าไม่อยากเห็นข้าเจ็บปวดตอนคลอดบุตรอีก” “อ่า...ข้าคิดว่าข้าเข้าใจเจ้าแล้ว สามีข้าก็เป็นเช่นนั้นหลังจากที่ข้าคลอดซือเหวิน” “ยามนั้นข้าอ

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : กลวิธีขอบุตรจากสามี (1/4)

    กลวิธีขอบุตรจากสามี เวลาช่างผันผ่านไปรวดเร็วนัก หกปีแล้วกระมังที่นางไม่ได้มาเยือนเมืองหลวง ยามนี้ได้ยินว่าหลวนฟูเหรินล้มป่วย นางจึงอยากพาหลานชายมาให้อีกฝ่ายพบหน้าเพียงเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากฟังที่บุตรชายกล่าวจบ นางก็รีบเก็บความหวังดีนั้นกลับมาทันที “ท่านแม่ ข้าไม่อยากไปจวนของท่านปู่ท่านย่าขอรับ” วาจาของบุตรชายทำให้นางหันไปมองหน้าสามีด้วยสีหน้าลำบากใจ “เพราะเหตุใดลูกจึงกล่าวเช่นนั้น บอกเหตุผลให้แม่ฟังได้หรือไม่” เหลียงจิ่วเม่ยเอ่ยถามบุตรชายอย่างใจเย็น ที่ผ่านมาแม้ตนจะไม่ถูกกับแม่สามีแต่ทว่าก็ไม่เคยสอนให้บุตรชายมีอคติกับผู้อาวุโส “ท่านย่าเกลียดท่านแม่และว่าท่านแม่ชั่วร้าย ท่านพ่อจึงได้หลวมตัวแต่งกับท่านแม่โดยที่ไม่ได้รักใคร่กันแต่จำใจต้องอยู่ด้วยกันเพราะข้า แต่ข้ารักท่านแม่มาก ข้าไม่อยากได้ยินท่านย่ากล่าวว่าร้ายท่านเช่นนั้นอีก ดังนั้นข้าไม่ไปจวนท่านย่าได้หรือไม่” เด็กน้อยกล่าวด้วยวาจาฉะฉาน “ใครบอกเจ้าเช่นนั้น” เป็นเป่ยกั๋วกงที่เอ่ยถามซ้ำ “ท่านย

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : เหอซือซือคลอดบุตร

    เหอซือซือคลอดบุตร สตรีร่างเล็กบิดกายไปมาบนเตียงคล้ายเกียจคร้าน ก่อนจะถูกผู้เป็นสามีที่เพิ่งกลับมาจากด้านนอกรวบตัวเข้าสู่อ้อมกอด “หิวหรือไม่ ข้าจะบอกให้คนยกสำรับมาให้เจ้า” หลวนจิ้นฝานเอ่ยถามฮูหยินของตน “แล้วท่านหิวหรือไม่เจ้าคะ” “สามารถรอกินพร้อมเจ้าได้” “เช่นนั้นรออีกสักประเดี๋ยวดีหรือไม่เจ้าคะ” นางกล่าวพลางบดเบียดกายเข

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 21 ร่วมกราบไหว้ฟ้าดินด้วยความเต็มใจ NC+++(7/7)

    “อ๊า...” จูเฉ่าเหมยร้องครวญครางไม่เป็นภาษา รู้สึกวาบหวามกับสัมผัสของเขา พอเห็นในโพรงนุ่มพร้อมแก่การบุกรุกเขาก็สอดนิ้วของตนเข้าไปเพื่อคลายความคับแน่นภายใน เพราะได้น้ำหวานที่เอ่อล้นจากการโลมเลียทำให้เขาสามารถใส่นิ้วเพิ่มได้อีก แรงตอดรัดภายในทำให้เขาค่อย ๆ ขยับนิ้วอย่างช้า ๆ พลางคิดไปว่าหากสอดใส่ของตนเข้ามามันคงแทบปริแตกแพราะแรงรัดรึงเป็นแน่ เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงสอดใส่นิ้วเพิ่มอีกจากสองนิ้วเป็นสามนิ้วแล้วขยับเข้าออกจนน้ำหวานไหลออกมาเปรอะเปื้อนทั่วมือ “อ๊า! ท่านพี่ อ๊า…ท่านเก่งกาจยิ่งนัก” นางส่งเสียงร้องพลางบิดกายไปมาด้วยความรู้สึกเสียวซ่านก่อนจะเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานออกมา แรงตอดรัดในโพรงนุ่มทำให้เขารับรู้ได้ว่านางสุขสมแล้ว เขาจึงตวัดลิ้นโลมเลีย

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status