บทที่ 1 แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว (3/4)

            “ช่างเถิด เจ้าอย่าได้สนใจ อ่ะ...ข้าแบ่งให้เจ้า” นางส่งหมั่นโถวในมือให้สาวใช้

            “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านหญิง แต่หากท่านกินหมั่นโถวไปก่อน ท่านเขยจะไม่...”

            “เขาไม่มาเข้าหอหรอกเชื่อข้าเถิด ส่วนของที่อยู่บนโต๊ะพวกนั้นจะไว้ใจได้มากเท่าใดกัน ข้าไม่เอาชีวิตของตนไปเสี่ยงหรอก รีบกินหมั่นโถวเสียเถิด พรุ่งนี้ค่อยมาดูกันว่าจะต้องจัดแจงสิ่งใดบ้าง”

            “เจ้าค่ะ” ซิวเหยารู้สึกซาบซึ้งยิ่งนักที่ผู้เป็นนายมีใจแบ่งหมั่นโถวให้สาวใช้เช่นตน

            “ประเดี๋ยวกินหมั่นโถวเสร็จแล้ว เจ้าช่วยเตรียมน้ำให้ข้าเสร็จแล้วค่อยมาช่วยข้าถอดชุดพวกนี้”

            “เจ้าค่ะ” ยามนี้ซิวเหยารู้สึกสงสารท่านหญิงของตนยิ่งนัก ใครจะคิดว่าชีวิตของเสี้ยนจู่ผู้สูงศักดิ์แท้จริงจะอัปยศอดสูเช่นนี้ อยู่ในจวนอ๋องก็ถูกบิดามองเป็นเพียงเครื่องมือ ยามแต่งเข้าจวนโหวก็ถูกมองข้าม

            “ขอบคุณที่เจ้าไม่ทิ้งข้านะซิวเหยา” นางสัญญาว่าจะตอบแทนสาวใช้ผู้นี้ให้ดี

            “โถ่! ท่านหญิงของบ่าว” สาวใช้รู้สึกสงสารผู้เป็นนายจับใจ

            เมื่อกินหมั่นโถวในมือหมดซิวเหยาก็ไปเตรียมน้ำร้อนให้ท่านหญิงของตนด้วยตัวเองเนื่องจากบริเวณรอบเรือนแห่งนี้ไร้ผู้คน ไม่มีแม้แต่บ่าวมารอรับใช้ บ่งบอกว่าเจ้านายจวนนี้ไม่ได้ให้ความสำคัญกับท่านหญิงของตน

            ‘อันดับแรกข้าต้องหาคนของตนเองให้ได้ก่อน’

           

            เหลียงจิ่วเม่ยแช่น้ำร้อนคลายความเหนื่อยล้าที่พบเจอในวันนี้ ก่อนจะสวมอาภรณ์ตัวในแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงโดยไม่คิดรั้งรอใคร

            “คืนนี้เจ้าก็นอนที่นี่เถิด”

            “แต่ยามนี้ท่านหญิง เอ่อ...ฮูหยินแต่งกับท่านโหวซื่อจื่อแล้ว หากบ่าวนอนที่นี่เกรงว่าจะไม่เหมาะสม”

            “อย่างไรคืนนี้เขาก็ไม่มาหรอก เชื่อข้าเถิด แต่หากเจ้าไม่สบายใจก็เลือกห้องในเรือนนี้สักห้องเป็นที่หลับนอน เจ้าเป็นคนสนิทของข้า ย่อมถูกเพ่งเล็ง เราไม่รู้ว่าใครประสงค์ร้ายกับเราดังนั้นการอยู่ใกล้กันถือเป็นเรื่องดี” แม้ทุกย่างก้าวต่อจากนี้จะเต็มไปด้วยขวากหนามแต่นางก็จะก้าวเดินไปให้ได้ เพื่อชีวิตที่ยืนยาวและการได้พบกับสหายรักอีกครั้ง

            “บ่าวจะระวังตัวเจ้าค่ะ”

            “อืม ไปเถิด” นางกล่าวแล้วนั่งมองสาวใช้เดินไปที่ประตู ก่อนจะปิดประตูลง

            ‘ข้าไม่หวังความโปรดปรานหรือความรักจากสมรสพระราชทานครั้งนี้หรอก’ ใครบ้างจะพึงใจสตรีที่ตนพลาดพลั้งด้วย

            น่าเสียดายในยามที่นางอ่านนิยายเรื่องนี้ นางไม่คุ้นเคยกับชื่อแซ่ของสามีพระราชทานผู้นี้ คล้ายกับว่าไม่ถูกกล่าวถึงเลย นางจึงไม่อาจคาดเดาได้ว่าคนผู้นี้มีนิสัยเช่นไร คงต้องเดิมพันกับตนเองสักครั้ง

            เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ทำให้นางรู้สึกตื่นตัว ก่อนจะนางล้มตัวลงนอนห่มผ้าแสร้งเป็นนอนหลับไปแล้ว

            ประตูที่เปิดออกอย่างแรงทำให้นางสามารถโล่งใจไปได้เล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายไม่ใช่คนของเหลียงอ๋องหรือคนที่ถูกส่งมาลอบสังหารนาง เนื่องจากคงไม่มีใครเปิดประตูเสียงดังเพื่อให้นางรู้ตัวก่อน

            “หึ!” บุรุษที่เดินเข้ามาภายในห้องหอแค่นเสียงเบา ๆ เมื่อกวาดสายตามองแล้วเห็นว่าอาหารมงคลบนโต๊ะยังวางอยู่ตามเดิม ส่วนตัวเจ้าสาวที่ควรจะนั่งรอที่เตียงอย่างสงบเสงี่ยมกลับนอนห่มผ้าหลับสนิทอยู่บนเตียง

            “อ่า...ที่แท้เป็นโหวซื่อจื่อเอง อุ๊ย! ขออภัยเจ้าค่ะ” นางรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงแค่นเบา ๆ ของเขา ก่อนจะรีบเปลี่ยนเป็นนั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงอย่างสงบเสงี่ยม

            “หึ!” หลวนจิ้นฝานมองสตรีท่าทางไม่สำรวมด้วยสายตาเย็นชาและนึกเย้ยหยันตนเอง คนที่ไม่เคยพึงใจกันสองคนถูกผูกมัดเอาไว้ด้วยสมรสพระราชทานเรื่องราวต่อจากนี้คงจะสนุกไม่น้อย

            “ท่านมาก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องอยากตกลงกับท่านเล็กน้อย”

            “ว่ามา!” ผู้ตรวจการหลวนยังคงยืนห่างจากเตียงด้วยท่าทางระวังตัว ทั้งยังไม่คิดนั่งลงคล้ายกับพร้อมจะจากไปทันทีที่ต้องการ

            “ท่านควรให้คนตรวจตรารอบเรือนนี้ให้มั่นใจก่อน ว่าเรื่องที่เราสนทนากันจะไม่สามารถเล็ดลอดไปถึงหูคนที่ไม่หวังดีได้” นางแสร้งกล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึมแฝงความจริงจัง

            “ต่อให้เป็นยอดฝีมือก็ไม่อาจเล็ดลอดเข้ามาในจวนของข้าได้”

            “ท่านจงอย่าได้ประมาท”

            “หลี่เฉิง ได้ยินแล้วใช่หรือไม่ ตรวจสอบเรื่องนี้ให้เรียบร้อย หากพบเหลือบไรที่ลอบเข้าจวนข้าก็สังหารมันเสีย เรียบร้อยเมื่อใดให้มารายงาน” ปากก็สั่งการลูกน้องที่ไม่เห็นตัวของเขา แต่สายตาที่มองมาคล้ายกับกำลังเอ่ยถึงนาง

            ‘ขอรับคุณชาย’ เสียงตอบรับลอยมาตามลม

            ‘กำลังหลอกด่าข้าว่าเป็นเหลือบไรใช่หรือไม่ เหลือบไรอันใดงดงามเช่นนี้ หึ!’

            ลูกน้องเขากำลังเร้นกายอยู่ใกล้ ๆ มิเท่ากับว่าเรื่องที่นางสนทนากับซิวเหยาเมื่อครู่นี้ ถูกรายงานให้เขาฟังหมดแล้วกระมัง

            “เอ่อ...โหวซื่อจื่อ หากท่านไม่รังเกียจก็นั่งก่อนเถิดเจ้าค่ะ” คิดจะต่อรองผลประโยชน์กับเขา นางก็ต้องเอาอกเอาใจหน่อย

            “...” หลวนจิ้นฝานไม่เอ่ยวาจาโต้ตอบ และยังคงยืนนิ่งไม่คิดขยับตัวแม้แต่ชุ่น[1]เดียว

            “อ่า...ไม่นั่ง” เช่นนั้นก็ยืนให้เมื่อยขาต่อไปเถิด ขาของเขาหาใช่ขาของนาง

[1] 1 ชุ่น = 1 นิ้ว