บทที่ 1 แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว (4/4)

         

          “อ่า...ไม่นั่ง” เช่นนั้นก็ยืนให้เมื่อยขาต่อไปเถิด ขาของเขาหาใช่ขาของนาง

           เหลียงจิ่วเม่ยไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองเผลอเบ้ปากกลอกตามองบนคล้ายหมั่นไส้ออกมาก่อนจะรีบเก็บสีหน้าเมื่อเห็นสายตาดุที่มองมา

            ชิ้ง! นัยน์ตาคมปราบมองสตรีที่มีท่าทางไม่สำรวม

            ‘หากสายตาของเขาเป็นมีด ป่านนี้ข้าคงนอนจมกองเลือดไปแล้วกระมัง’ นางคิดพลางนึกภาวนาให้คนของเขารีบกลับมารายงาน นางจะได้เสนอข้อต่อรองที่เต็มไปด้วยผลประโยชน์แก่เขาเสียที แล้วจะได้รีบเชิญอีกฝ่ายออกจากห้องหอไป

            ผ่านไปเกือบครึ่งเค่อกว่าหลี่เฉิงจะกลับมา แต่เนื่องจากเป็นห้องหอของโหวซื่อจื่อคนสนิทจึงได้แต่ส่งเสียงบอกที่นอกห้อง        ‘ทุกอย่างเรียบร้อย กำแพงไร้หู วางใจได้ขอรับ’

            “อืม” เขารับคำลูกน้องก่อนจะหันมามองสตรีที่นั่งคุกเข่าอยู่บนเตียง

            ชิ้ง! นัยน์ตาคมปราบที่จับจ้องอีกฝ่ายเย็นชาไร้อารมณ์ แต่กลับแฝงกลิ่นอายบางอย่างเอาไว้คล้ายกับว่าหากนางเอ่ยวาจาไม่เข้าหู เขาสามารถดึงดาบออกมาปาดคอนางได้ทันที

            “ข้าเพียงมีเรื่องอยากจะตกลงกับท่าน”

            “...” เมื่อเห็นเขาเงียบไม่เอ่ยวาจา นางจึงเอ่ยวาจาต่อ

            “ข้าทราบดีว่าสมรสพระราชทานนี้เราสองคนไม่อาจปฏิเสธได้ ในเมื่อเป็นเช่นนั้นมิสู้เรามาร่วมมือกันดีหรือไม่เจ้าคะ” สิ้นเสียงที่นางเอ่ย เขาคล้ายจะแผ่ไอสังหารออกมา

            พรึ่บ! บุรุษรูปร่างกำยำพุ่งตัวเข้าประชิดก่อนจะกดตัวนางลงบนเตียง และใช้มือข้างหนึ่งบีบคอนางอยู่

            ‘ไม่นะ ข้าจะตายไม่ได้’ เหลียงจิ่วเม่ยร่ำร้องบอกตนในใจก่อนจะรีบเอ่ยวาจาต่อเพื่อทำให้เขาใจเย็นลง

            “ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้หมายถึงให้ท่านร่วมมือกับบิดาของข้า” สิ้นเสียงนางไอสังหารก็ลดลงมือที่บีบคอนางอยู่เมื่อครู่คลายออกเล็กน้อยแต่ทว่ายังคงเกาะกุมอยู่บนลำคอขาวเนียนของนาง

            “หากไม่รีบเอ่ยมา ก็ตายไปเสีย สมรสพระราชทานแค่สั่งให้แต่งกับเจ้าแต่ไม่ได้บอกว่าห้ามสังหาร”

            “ขะ ข้าพูดแล้วเจ้าค่ะ ที่ข้าบอกว่าอยากให้ท่านร่วมมือกับข้าคือ ข้าจะทำตัวสงบเสงี่ยมไม่รบกวนท่าน ทุกอย่างเป็นไปตามหน้าที่ที่เหมาะสม ไม่ก้าวก่ายเรื่องของท่าน และเมื่อข้ามีข่าวเกี่ยวกับบิดา ข้าก็จะรีบมารายงานท่าน แลกกับการที่ท่านปล่อยข้าไปเมื่อเรื่องของบิดาข้าจบสิ้นแล้ว ข้ายินดีออกจากจวนตระกูลหลวนเปลี่ยนชื่อแซ่ และไม่ทำให้ท่านลำบากใจ ข้าทราบดีว่าตนเองไม่มีสิทธิ์ต่อรอง แต่ข้าก็ยังอยากเหลือทางรอดให้ตน”

            “คิดว่าข้าจะหลงกลเชื่อวาจาของเจ้าหรือ บุตรสาวเช่นเจ้าน่ะหรือจะทรยศบิดาร่วมสายเลือด” กล่าวจบก็บีบคอนางอีกครั้ง

            “โว้ย! เอาแต่บีบคอข้าเช่นนี้ เมื่อใดจะสนทนากันรู้เรื่อง” เหลียงจิ่วเม่ยร้องโวยวายก่อนจะชูแขนขึ้นสูงแล้วกระแทกศอกลงบนแขนของเขา เมื่อเขาเสียหลักศีรษะเข้ามาใกล้ นางจึงใช้หัวกระแทกใส่หน้า ส่งผลให้เขาหงายหลังแล้วรีบถอยออกห่างเพื่อตั้งหลักพร้อมเข้ามาต่อสู้

            “สตรีชั่วช้า เจ้าทำร้ายข้า!”

            “ขออภัยเจ้าค่ะ เมื่อครู่เป็นเพียงการดิ้นรนเอาชีวิตรอดของข้า หาได้มีเจตนาร้ายกับท่าน ยามนี้ท่านมีสติที่จะฟังข้าเอ่ยวาจาต่อแล้วใช่หรือไม่” นางแสร้งตีหน้าเศร้าชั่วครู่ก่อนจะมันจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

            “ว่ามา!” หลวนจิ้นฝานสะบัดอาภรณ์อย่างไม่ค่อยพอใจที่ตนเสียท่าสตรีชั่วช้าผู้นี้ ไม่คิดเลยว่าคนผู้นี้จะจะรู้วิชาการต่อสู้ คิดว่าฟาดแส้ใส่ผู้อื่นเป็นอย่างเดียวเสียอีก

            “เมื่อครู่ท่านถามข้าว่า ข้าจะหักหลังบิดาร่วมสายเลือดได้อย่างไร หากข้าตอบว่าได้ล่ะเจ้าคะ คนที่ทำเพียงร่วมรักกับมารดาแล้วหว่านเมล็ดพันธุ์เอาไว้เพื่อผลประโยชน์บางอย่าง ควรค่าแก่การเป็นบิดาด้วยหรือเจ้าคะ หึ!” กล่าวจบนางก็แค่นเสียงในลำคอ แววตาเผยความเย็นชาออกมาเมื่อคิดถึงความทรงจำที่นางค้นเจอ

            “เจ้ามิใช่เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวที่เหลียงอ๋องรักดุจแก้วตาดวงใจหรือ”

            “คนที่เล่าลือว่าข้าเป็นแก้วตาดวงใจของเหลียงอ๋องคงตามืดบอดหรือไม่ก็หูหนวก ถึงได้เอ่ยวาจาหน้าไม่อายนั่นออกมา”

            “แล้วข้าจะเชื่อใจเจ้าได้อย่างไร ว่าการที่เจ้านั่งต่อว่าเขาเช่นนี้จะไม่ได้เป็นหนึ่งในแผนการของเหลียงอ๋อง”

            “ข้าเชื่อว่าท่านมีความสามารถพอที่จะสืบหาได้ว่าตั้งแต่เล็กจนโตข้าก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่จะช่วยทำให้แผนการของเหลียงอ๋องสำเร็จ แต่เมื่อข้าพลาดที่จะแต่งเข้าจวนแม่ทัพ ข้าก็กลายเป็นเพียงเบี้ยหมากไร้ค่าที่รอเวลาเก็บกวาด”

            “แล้วเจ้าคิดว่าเบี้ยหมากไร้ค่าเช่นเจ้าจะมีผลประโยชน์อันใดกับข้า” เขายกแขนขึ้นกอดอกพลางยกยิ้มเหยียดหยาม

            “แม้ยามนี้ข้าจะไร้ค่าที่ไม่อาจแต่งเข้าจวนแม่ทัพได้ แต่ทว่าฐานะของจวนโหวก็พอจะสามารถช่วยส่งเสริมพวกเขาได้ในบางเรื่อง...” นางยังเอ่ยวาจาไม่ทันจบ เขาก็เคลื่อนกายขยับเข้ามาประชิดตัว ด้วยความตกใจและสัญชาตญาณที่ต้องป้องกันตัวทำให้เจ้าของเรือนร่างบอบบางเผลอยกเท้ายันอกเขาเอาไว้ไม่ให้เข้าใกล้

            “เจ้า!” หลวนจิ้นฝานก้มมองข้อเท้าขาวเนียนที่โผล่พ้นอาภรณ์มาด้วยใบหน้าที่แดงจัดด้วยโทสะ

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าทำไปเพราะรักตัวกลัวตาย” นางกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยแต่ก็ไม่คิดจะเก็บเท้าตนกลับมา ทั้งยังขยับฝ่าเท้าดันอกเขาเล็กน้อยเป็นเชิงตักเตือนให้ถอยห่าง