Home / รักโบราณ / เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า! / บทที่ 1 แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว (4/4)

Share

บทที่ 1 แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว (4/4)

last update Last Updated: 2025-04-08 21:49:48

         

          “อ่า...ไม่นั่ง” เช่นนั้นก็ยืนให้เมื่อยขาต่อไปเถิด ขาของเขาหาใช่ขาของนาง

           เหลียงจิ่วเม่ยไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองเผลอเบ้ปากกลอกตามองบนคล้ายหมั่นไส้ออกมาก่อนจะรีบเก็บสีหน้าเมื่อเห็นสายตาดุที่มองมา

            ชิ้ง! นัยน์ตาคมปราบมองสตรีที่มีท่าทางไม่สำรวม

            ‘หากสายตาของเขาเป็นมีด ป่านนี้ข้าคงนอนจมกองเลือดไปแล้วกระมัง’ นางคิดพลางนึกภาวนาให้คนของเขารีบกลับมารายงาน นางจะได้เสนอข้อต่อรองที่เต็มไปด้วยผลประโยชน์แก่เขาเสียที แล้วจะได้รีบเชิญอีกฝ่ายออกจากห้องหอไป

            ผ่านไปเกือบครึ่งเค่อกว่าหลี่เฉิงจะกลับมา แต่เนื่องจากเป็นห้องหอของโหวซื่อจื่อคนสนิทจึงได้แต่ส่งเสียงบอกที่นอกห้อง        ‘ทุกอย่างเรียบร้อย กำแพงไร้หู วางใจได้ขอรับ’

            “อืม” เขารับคำลูกน้องก่อนจะหันมามองสตรีที่นั่งคุกเข่าอยู่บนเตียง

            ชิ้ง! นัยน์ตาคมปราบที่จับจ้องอีกฝ่ายเย็นชาไร้อารมณ์ แต่กลับแฝงกลิ่นอายบางอย่างเอาไว้คล้ายกับว่าหากนางเอ่ยวาจาไม่เข้าหู เขาสามารถดึงดาบออกมาปาดคอนางได้ทันที

            “ข้าเพียงมีเรื่องอยากจะตกลงกับท่าน”

            “...” เมื่อเห็นเขาเงียบไม่เอ่ยวาจา นางจึงเอ่ยวาจาต่อ

            “ข้าทราบดีว่าสมรสพระราชทานนี้เราสองคนไม่อาจปฏิเสธได้ ในเมื่อเป็นเช่นนั้นมิสู้เรามาร่วมมือกันดีหรือไม่เจ้าคะ” สิ้นเสียงที่นางเอ่ย เขาคล้ายจะแผ่ไอสังหารออกมา

            พรึ่บ! บุรุษรูปร่างกำยำพุ่งตัวเข้าประชิดก่อนจะกดตัวนางลงบนเตียง และใช้มือข้างหนึ่งบีบคอนางอยู่

            ‘ไม่นะ ข้าจะตายไม่ได้’ เหลียงจิ่วเม่ยร่ำร้องบอกตนในใจก่อนจะรีบเอ่ยวาจาต่อเพื่อทำให้เขาใจเย็นลง

            “ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้หมายถึงให้ท่านร่วมมือกับบิดาของข้า” สิ้นเสียงนางไอสังหารก็ลดลงมือที่บีบคอนางอยู่เมื่อครู่คลายออกเล็กน้อยแต่ทว่ายังคงเกาะกุมอยู่บนลำคอขาวเนียนของนาง

            “หากไม่รีบเอ่ยมา ก็ตายไปเสีย สมรสพระราชทานแค่สั่งให้แต่งกับเจ้าแต่ไม่ได้บอกว่าห้ามสังหาร”

            “ขะ ข้าพูดแล้วเจ้าค่ะ ที่ข้าบอกว่าอยากให้ท่านร่วมมือกับข้าคือ ข้าจะทำตัวสงบเสงี่ยมไม่รบกวนท่าน ทุกอย่างเป็นไปตามหน้าที่ที่เหมาะสม ไม่ก้าวก่ายเรื่องของท่าน และเมื่อข้ามีข่าวเกี่ยวกับบิดา ข้าก็จะรีบมารายงานท่าน แลกกับการที่ท่านปล่อยข้าไปเมื่อเรื่องของบิดาข้าจบสิ้นแล้ว ข้ายินดีออกจากจวนตระกูลหลวนเปลี่ยนชื่อแซ่ และไม่ทำให้ท่านลำบากใจ ข้าทราบดีว่าตนเองไม่มีสิทธิ์ต่อรอง แต่ข้าก็ยังอยากเหลือทางรอดให้ตน”

            “คิดว่าข้าจะหลงกลเชื่อวาจาของเจ้าหรือ บุตรสาวเช่นเจ้าน่ะหรือจะทรยศบิดาร่วมสายเลือด” กล่าวจบก็บีบคอนางอีกครั้ง

            “โว้ย! เอาแต่บีบคอข้าเช่นนี้ เมื่อใดจะสนทนากันรู้เรื่อง” เหลียงจิ่วเม่ยร้องโวยวายก่อนจะชูแขนขึ้นสูงแล้วกระแทกศอกลงบนแขนของเขา เมื่อเขาเสียหลักศีรษะเข้ามาใกล้ นางจึงใช้หัวกระแทกใส่หน้า ส่งผลให้เขาหงายหลังแล้วรีบถอยออกห่างเพื่อตั้งหลักพร้อมเข้ามาต่อสู้

            “สตรีชั่วช้า เจ้าทำร้ายข้า!”

            “ขออภัยเจ้าค่ะ เมื่อครู่เป็นเพียงการดิ้นรนเอาชีวิตรอดของข้า หาได้มีเจตนาร้ายกับท่าน ยามนี้ท่านมีสติที่จะฟังข้าเอ่ยวาจาต่อแล้วใช่หรือไม่” นางแสร้งตีหน้าเศร้าชั่วครู่ก่อนจะมันจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

            “ว่ามา!” หลวนจิ้นฝานสะบัดอาภรณ์อย่างไม่ค่อยพอใจที่ตนเสียท่าสตรีชั่วช้าผู้นี้ ไม่คิดเลยว่าคนผู้นี้จะจะรู้วิชาการต่อสู้ คิดว่าฟาดแส้ใส่ผู้อื่นเป็นอย่างเดียวเสียอีก

            “เมื่อครู่ท่านถามข้าว่า ข้าจะหักหลังบิดาร่วมสายเลือดได้อย่างไร หากข้าตอบว่าได้ล่ะเจ้าคะ คนที่ทำเพียงร่วมรักกับมารดาแล้วหว่านเมล็ดพันธุ์เอาไว้เพื่อผลประโยชน์บางอย่าง ควรค่าแก่การเป็นบิดาด้วยหรือเจ้าคะ หึ!” กล่าวจบนางก็แค่นเสียงในลำคอ แววตาเผยความเย็นชาออกมาเมื่อคิดถึงความทรงจำที่นางค้นเจอ

            “เจ้ามิใช่เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวที่เหลียงอ๋องรักดุจแก้วตาดวงใจหรือ”

            “คนที่เล่าลือว่าข้าเป็นแก้วตาดวงใจของเหลียงอ๋องคงตามืดบอดหรือไม่ก็หูหนวก ถึงได้เอ่ยวาจาหน้าไม่อายนั่นออกมา”

            “แล้วข้าจะเชื่อใจเจ้าได้อย่างไร ว่าการที่เจ้านั่งต่อว่าเขาเช่นนี้จะไม่ได้เป็นหนึ่งในแผนการของเหลียงอ๋อง”

            “ข้าเชื่อว่าท่านมีความสามารถพอที่จะสืบหาได้ว่าตั้งแต่เล็กจนโตข้าก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่จะช่วยทำให้แผนการของเหลียงอ๋องสำเร็จ แต่เมื่อข้าพลาดที่จะแต่งเข้าจวนแม่ทัพ ข้าก็กลายเป็นเพียงเบี้ยหมากไร้ค่าที่รอเวลาเก็บกวาด”

            “แล้วเจ้าคิดว่าเบี้ยหมากไร้ค่าเช่นเจ้าจะมีผลประโยชน์อันใดกับข้า” เขายกแขนขึ้นกอดอกพลางยกยิ้มเหยียดหยาม

            “แม้ยามนี้ข้าจะไร้ค่าที่ไม่อาจแต่งเข้าจวนแม่ทัพได้ แต่ทว่าฐานะของจวนโหวก็พอจะสามารถช่วยส่งเสริมพวกเขาได้ในบางเรื่อง...” นางยังเอ่ยวาจาไม่ทันจบ เขาก็เคลื่อนกายขยับเข้ามาประชิดตัว ด้วยความตกใจและสัญชาตญาณที่ต้องป้องกันตัวทำให้เจ้าของเรือนร่างบอบบางเผลอยกเท้ายันอกเขาเอาไว้ไม่ให้เข้าใกล้

            “เจ้า!” หลวนจิ้นฝานก้มมองข้อเท้าขาวเนียนที่โผล่พ้นอาภรณ์มาด้วยใบหน้าที่แดงจัดด้วยโทสะ

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าทำไปเพราะรักตัวกลัวตาย” นางกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยแต่ก็ไม่คิดจะเก็บเท้าตนกลับมา ทั้งยังขยับฝ่าเท้าดันอกเขาเล็กน้อยเป็นเชิงตักเตือนให้ถอยห่าง

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : กลวิธีขอบุตรจากสามี (4/4)

    “พวกเขามีลูกเหมือนกัน ย่อมรู้ดีว่าการจะหาเวลาอยู่ตามลำพังสามีภรรยานั้นยากเพียงใด นี่ท่านคงไม่ได้กำลังสงสัยว่ามันเป็นแผนการที่ข้าอยากรวบหัวรวบหางท่านหรอกนะเจ้าคะ แต่หากใช่แล้วอย่างไร ท่านเป็นบุรุษก็ไปปลดปล่อยที่หอนางโลมได้ ข้าเป็นสตรียังสาวยังมีความต้องการปลดปล่อยเช่นกัน หรือข้าควรต้องไปหอชายงามให้พวกชายงามช่วยปลดปล่อยเช่นท่าน” นางแสร้งตีโพยตีพายกลบเกลื่อน อย่าคิดรู้เท่าทันแผนการของนางเชียวนะ “ข้าขอโทษที่ห่วงใยเจ้า กลัวเจ้าต้องเจ็บปวดจากการคลอดบุตร จึงละเลยที่จะอุ่นเตียงให้เจ้า แต่ข้าสาบานได้ว่าแม้ข้าจะไม่ได้ปลดปล่อยกับเจ้า แต่ข้าก็ไม่เคยไปหอนางโลมเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่มีสตรีใดได้แตะต้องแท่งหยกของข้านอกจากเจ้า” “...” นางเงียบคล้ายกับกำลังแง่งอน “เจ้าไม่เชื่อหรือ เช่นนั้นข้าจะมอบความสุขให้เจ้าเพื่อพิสูจน์ว่าความโปรดป

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : กลวิธีขอบุตรจากสามี NC+++ (3/4)

    “ยามนี้ในจวนก็ไม่มีใครอยู่ เรามาลองทำกันตรงนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ” นางกล่าวก่อนจะก้มตัวลงไปอ้าปากงับยอดอกของเขาเพื่อเร่งเร้า ลิ้นเรียวเล็กที่โลมเลียหยอกเย้าทำให้หลวนจิ้นฝานรู้สึกสะท้านไปทั้งตัว “ประเดี๋ยวเจ้าจะป่วยเอานะ” เสียงแหบพร่าดังออกมาจากปากเขา “ก็ยังไม่ต้องถอดหมดสิเจ้าคะ” นางกล่าวก่อนจะลงจากตักของเขา มือเรียวถลกชายอาภรณ์ของผู้เป็นสามีเผยให้เห็นแท่งหยกที่แข็งขึงจนดุนดันอาภรณ์ให้โป่งพองขึ้น นางกอบกุมแท่งหยกที่ทั้งแข็งและร้อนเอาไว้ก่อนจะรูดขึ้นลงเบา ๆ ดวงหน้าหวานโน้มเข้าไปใกล้จนลมหายใจเป่ารด “จิ่วเม่ย ลมหายใจของเจ้าทำให้พี่สั่นสะท้านยิ่ง” จิตใจส่วนลึกปรารถนาอยากให้นางใช้ปากและลิ้นหยอกเย้า 

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : กลวิธีขอบุตรจากสามี (2/4)

    “เฉ่าเหมยก็กำลังมีบุตรคนที่สอง แล้วเจ้าเล่าจิ่วเม่ย ข้าอยากได้หลานสาวตัวน้อย” “เห็นทีเจ้าคงต้องไปถามเอากับสามีข้าเสียแล้ว ว่าเมื่อใดจะมอบบุตรคนที่สองให้ข้า” ทุกวันนี้เขาไม่ยอมปลดปล่อยน้ำพิสุทธิ์ในกายนางเพราะกลัวนางจะตั้งครรภ์แล้วต้องเจ็บปวดยามคลอดบุตรอีก “กล่าวเช่นนี้ มิใช่เป่ยกั๋วกงร่างกายมิไหวแล้วหรือ” เจียงเซียวเล่อเอ่ยถามอย่างซุกซน ต่างจากสามีของตนลิบลับที่ขยันยิ่งนักจนตอนนี้ตนมีบุตรชายบุตรสาวสามคนแล้ว “เขาบอกว่าไม่อยากเห็นข้าเจ็บปวดตอนคลอดบุตรอีก” “อ่า...ข้าคิดว่าข้าเข้าใจเจ้าแล้ว สามีข้าก็เป็นเช่นนั้นหลังจากที่ข้าคลอดซือเหวิน” “ยามนั้นข้าอ

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : กลวิธีขอบุตรจากสามี (1/4)

    กลวิธีขอบุตรจากสามี เวลาช่างผันผ่านไปรวดเร็วนัก หกปีแล้วกระมังที่นางไม่ได้มาเยือนเมืองหลวง ยามนี้ได้ยินว่าหลวนฟูเหรินล้มป่วย นางจึงอยากพาหลานชายมาให้อีกฝ่ายพบหน้าเพียงเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากฟังที่บุตรชายกล่าวจบ นางก็รีบเก็บความหวังดีนั้นกลับมาทันที “ท่านแม่ ข้าไม่อยากไปจวนของท่านปู่ท่านย่าขอรับ” วาจาของบุตรชายทำให้นางหันไปมองหน้าสามีด้วยสีหน้าลำบากใจ “เพราะเหตุใดลูกจึงกล่าวเช่นนั้น บอกเหตุผลให้แม่ฟังได้หรือไม่” เหลียงจิ่วเม่ยเอ่ยถามบุตรชายอย่างใจเย็น ที่ผ่านมาแม้ตนจะไม่ถูกกับแม่สามีแต่ทว่าก็ไม่เคยสอนให้บุตรชายมีอคติกับผู้อาวุโส “ท่านย่าเกลียดท่านแม่และว่าท่านแม่ชั่วร้าย ท่านพ่อจึงได้หลวมตัวแต่งกับท่านแม่โดยที่ไม่ได้รักใคร่กันแต่จำใจต้องอยู่ด้วยกันเพราะข้า แต่ข้ารักท่านแม่มาก ข้าไม่อยากได้ยินท่านย่ากล่าวว่าร้ายท่านเช่นนั้นอีก ดังนั้นข้าไม่ไปจวนท่านย่าได้หรือไม่” เด็กน้อยกล่าวด้วยวาจาฉะฉาน “ใครบอกเจ้าเช่นนั้น” เป็นเป่ยกั๋วกงที่เอ่ยถามซ้ำ “ท่านย

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   ตอนพิเศษ : เหอซือซือคลอดบุตร

    เหอซือซือคลอดบุตร สตรีร่างเล็กบิดกายไปมาบนเตียงคล้ายเกียจคร้าน ก่อนจะถูกผู้เป็นสามีที่เพิ่งกลับมาจากด้านนอกรวบตัวเข้าสู่อ้อมกอด “หิวหรือไม่ ข้าจะบอกให้คนยกสำรับมาให้เจ้า” หลวนจิ้นฝานเอ่ยถามฮูหยินของตน “แล้วท่านหิวหรือไม่เจ้าคะ” “สามารถรอกินพร้อมเจ้าได้” “เช่นนั้นรออีกสักประเดี๋ยวดีหรือไม่เจ้าคะ” นางกล่าวพลางบดเบียดกายเข

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 21 ร่วมกราบไหว้ฟ้าดินด้วยความเต็มใจ NC+++(7/7)

    “อ๊า...” จูเฉ่าเหมยร้องครวญครางไม่เป็นภาษา รู้สึกวาบหวามกับสัมผัสของเขา พอเห็นในโพรงนุ่มพร้อมแก่การบุกรุกเขาก็สอดนิ้วของตนเข้าไปเพื่อคลายความคับแน่นภายใน เพราะได้น้ำหวานที่เอ่อล้นจากการโลมเลียทำให้เขาสามารถใส่นิ้วเพิ่มได้อีก แรงตอดรัดภายในทำให้เขาค่อย ๆ ขยับนิ้วอย่างช้า ๆ พลางคิดไปว่าหากสอดใส่ของตนเข้ามามันคงแทบปริแตกแพราะแรงรัดรึงเป็นแน่ เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงสอดใส่นิ้วเพิ่มอีกจากสองนิ้วเป็นสามนิ้วแล้วขยับเข้าออกจนน้ำหวานไหลออกมาเปรอะเปื้อนทั่วมือ “อ๊า! ท่านพี่ อ๊า…ท่านเก่งกาจยิ่งนัก” นางส่งเสียงร้องพลางบิดกายไปมาด้วยความรู้สึกเสียวซ่านก่อนจะเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานออกมา แรงตอดรัดในโพรงนุ่มทำให้เขารับรู้ได้ว่านางสุขสมแล้ว เขาจึงตวัดลิ้นโลมเลีย

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status