บทที่ 2 มารดาผู้เอาแต่ใจ (1/5)

                                                                                   2

                                                                      มารดาผู้เอาแต่ใจ

            “กล้ามาก เจ้ากล้าเกินไปแล้ว!” โหวซื่อจื่อยกนิ้วชี้หน้านางก่อนจะก้าวถอยออกห่างเพียงครึ่งก้าว

            ‘คนผู้นี้ชอบเอาชนะหรืออย่างไร’ ยอมถอยแต่แค่เพียงครึ่งก้าวเท่านั้น

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพียงอยากให้ท่านฟังข้าให้จบ”

            “ว่ามา!” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมากระแทกกระทั้นแฝงโทสะ

            “เมื่อครู่สนทนากันถึงเรื่องที่ท่านถามว่าในเมื่อข้าเป็นเพียงเบี้ยหมากไร้ประโยชน์ แล้วข้าจะมีประโยชน์อันใดแก่พวกท่านใช่หรือไม่ ข้าเพียงอยากบอกว่าด้วยฐานะจวนโหวการเข้าออกวังยามมีงานเลี้ยงหาใช่เรื่องใหญ่ ทั้งหลวนฟูเหรินยังเป็นถึงสหายสนิทของฮองเฮา การเข้าถึงตัวฮองเฮานั่นคือเรื่องที่เพิ่งถูกเพิ่มเข้าไปในแผนของกบฏพวกนั้น”

            “...”

            “หากท่านจะถามย้ำอีกครั้งว่าเหตุใดข้าถึงยอมทรยศบิดาร่วมสายเลือดของตน ข้าย่อมตอบให้ท่านมั่นใจอีกครั้งว่าข้าถูกเลี้ยงให้เป็นเบี้ยหมากของเขา หาใช่แก้วตาดวงใจเช่นที่ผู้คนเล่าลือไม่ เรื่องนี้ท่านสามารถส่งคนไปสืบหาได้”

            “เจ้าจะได้ประโยชน์อันใดจากเรื่องนี้” เขาหรี่ตามองนางอย่างจับผิด

            “สิ่งที่ข้าปรารถนามีเพียงสองอย่าง คือ หนึ่งขอความคุ้มครองจากท่านไม่ให้คนของเหลียงอ๋อง เอ่อ...บิดาข้า คนของเขา หรือใครก็ตาม มาทำร้ายข้าและสาวใช้คนสนิทของข้า”

            “เจ้าโง่หรือไม่! หากไม่ให้พวกเขาเข้าใกล้เจ้า แล้วเจ้าจะเอาความลับหรือแผนการมาบอกข้าได้อย่างไร”

            “ขออภัย เช่นนั้นขอท่านให้การคุ้มครองข้าและสาวใช้คนสนิทของข้าให้รอดพ้นจากอันตรายและมีชีวิตยืนยาวก็พอเจ้าค่ะ หากท่านตกลงข้ายินดีเอาตนเองเป็นเหยื่อล่อเพื่อล้วงข้อมูลสำคัญจากพวกเขา” เอ่ยวาจาผิดนิดหน่อยก็ด่า อย่ามาตกหลุมรักนางภายหลังนะ นางจะกดขี่ข่มเหงเสียให้เข็ด

            “บอกอีกข้อที่เจ้าต้องการมา”

            “ข้อสอง เมื่อกบฏเหลียงอ๋องถูกกวาดล้าง ข้าทราบดีว่าตนคงกลายเป็นเผือกร้อนในมือของตระกูลหลวน ข้าเพียงอยากขอให้ท่านหาศพมาปลอมเป็นข้าแล้วประกาศให้คนภายนอกได้ทราบว่าข้ากินยาพิษหรือป่วยตายไปแล้ว เพื่อให้สมรสพระราชทานของเราสองคนจบลง ข้าจะหายตัวไปจากเมืองหลวงเปลี่ยนชื่อแซ่ไปอยู่ที่อื่นไม่รบกวนท่านอีก” ที่ทุ่มเทขบคิดหลายวันก็เพื่ออยากมีชีวิตรอดและอยู่อย่างสงบสุขจนถึงวาระสุดท้าย

            “...” เขาเงียบเพื่อรอฟังนางพูดให้จบ

            “และในระหว่างที่เรายังต้องผูกพันกันด้วยสมรสพระราชทานข้าจะเก็บตัวเงียบ ไม่วุ่นวาย ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของท่าน ขอเพียงท่านไม่ให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับข้า ข้าก็จะทำตัวให้เป็นเหมือนปลาตายอยู่ในจวนโหวแห่งนี้”

            “...”

            “ข้าทราบว่าเรื่องที่ข้ากำลังเจรจากับท่านมันยากที่จะเชื่อถือ ท่านสามารถส่งคนไปสืบเรื่องราวโดยละเอียดเกี่ยวกับตัวข้าก่อน แล้วค่อยให้คำตอบข้าก็ได้เจ้าค่ะ”

            “...”

            “ท่านไม่คิดจะเอ่ยวาจาหน่อยหรือเจ้าคะ”

            “เจ้าบอกให้ข้ารอเจ้าเอ่ยวาจาให้จบก่อน”

            ‘อ้าว! กวนฝ่าเท้าเสียด้วย’ นางคิดก่อนจะสูดลมหายใจลึก ๆ คล้ายพยายามระงับโทสะ

            “ข้าเอ่ยวาจาจบแล้วเชิญท่านกล่าวเจ้าค่ะ” นางฉีกยิ้มปากแข็งเกร็งกดโทสะไว้ใต้รอยยิ้ม

            “แน่นอนว่าข้าต้องสืบสาวราวเรื่องทั้งหมดเสียก่อน แต่หากข้าทราบหรือระแคะระคายแม้แต่เพียงเล็กน้อยว่าทั้งหมดที่เจ้ากล่าวมาเป็นเพียงการแผนการหลอกให้ข้าตายใจ ข้ารับรองได้ว่าจะทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย”

            “ข้าก็หวังเช่นกันเจ้าค่ะ ว่าท่านจะสืบหาเรื่องราวอย่างละเอียดไม่หูเบาเชื่อวาจาผู้อื่นอย่างมีอคติไร้การไตร่ตรองเช่นบุรุษโง่เขลา” นางเอ่ยกับตนเสียงเบา แท้จริงอยากเอ่ยวาจาประชดประชันมากกว่านี้ แต่กลัวว่าเขาจะเอาอาวุธที่ซ่อนอยู่ปาดคอนางตายเสียก่อน

            “หึ!” เขาแค่นเสียงในลำคอ เขาเคยมีบทเรียนเรื่องการหูเบาหลงเชื่อวาจาโดยไม่สืบสาวราวเรื่องมาแล้วครั้งหนึ่ง เขาไม่มีทางพลาดมันอีกครั้งเป็นแน่

            “คู่แต่งงานใหม่เขาว่ากันว่าคืนเข้าหอมีค่าดั่งทองพันชั่ง แต่สำหรับเราสองที่มีแต่ความว่างเปล่าดังนั้นเชิญโหวซื่อจื่อออกจากห้องหอไปได้แล้วเจ้าค่ะ วันนี้ข้าต้องตื่นตั้งแต่เช้า เหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก” กล่าวจบก็ผายมือออกไปทางประตูก่อนจะล้มตัวลงนอน

            คราแรกตั้งใจจะเป็นสตรีอ่อนหวาน นั่งร้องไห้เป็นดอกสาลี่ต้องฝน แต่นางพยายามแล้วมันไม่ได้จริง ๆ เช่นนั้นก็เป็นตัวของตัวเองไปเลยก็แล้วกัน

            หากถามว่ากลัวตายไหม ก็กลัวอยู่ แต่หากนางเสแสร้งแกล้งทำอ่อนแอเปราะบาง คนผู้นี้จะเชื่อได้อย่างไร ว่านางมีประโยชน์ต่อเขา มิสู้ทำให้เห็นกันไปเลยว่านางก็พอมีฝีมืออยู่บ้าง

            ต้องขอบคุณที่ในโลกก่อนนางชื่นชอบกีฬาทุกชนิดจนถึงขั้นเปิดโรงเรียนสอนเทควันโดจึงพอมีวิชาพื้นฐานไว้ป้องกันตัวอยู่บ้าง

            “หึ!” หลวนจิ้นฝานแค่นเสียงในลำคอก่อนจะสะบัดชายอาภรณ์หมุนตัวเดินไปที่ประตู

            “ข้าลืมบอกท่านไป ว่าเหตุผลสำคัญที่ทำให้ข้าอยากทำลายแผนกบฏของเหลียงอ๋องให้สิ้นซาก ก็เพื่อแก้แค้นให้กับมารดาของข้าที่ถูกเขาสังหารอย่างโหดเหี้ยม” บอกถึงขนาดนี้หวังว่าจะยอมเชื่อใจนางสักครั้งนะ

            “...” ฝีเท้าของโหวซื่อจื่อชะงักเล็กน้อยก่อนจะก้าวเดินต่อโดยไม่เอ่ยวาจาใดอีก

            ‘โอ๊ย! น่าตายนัก เปิดประตูแล้วเหตุใดถึงไม่ปิดประตูให้ด้วย’ เดือดร้อนนางต้องลุกมาปิดประตูอีก