บทที่ 2 มารดาผู้เอาแต่ใจ (2/5)

           ‘โอ๊ย! น่าตายนัก เปิดประตูแล้วเหตุใดถึงไม่ปิดประตูให้ด้วย’ เดือดร้อนนางต้องลุกมาปิดประตูอีก

            เช้าวันต่อมานางก็ตื่นตั้งแต่เช้าแล้วให้ซิวเหยาช่วยแต่งตัวให้เหมาะสมแก่การไปยกน้ำชาให้ท่านโหวและฟูเหริน

            “ฮูหยินท่านควรต้องรอไปพร้อมท่านโหวซื่อจื่อไม่ใช่หรือเจ้าคะ” สาวใช้คนสนิทที่ช่วยประคองนางอยู่กระซิบถาม

            “เจ้าคิดว่าเขาจะมาหรือ”

            “แต่ตามธรรมเนียมแล้ว...”

            “ธรรมเนียมก็คือข้าจะต้องมายกน้ำชาให้พ่อแม่สามีเพียงเท่านั้น ส่วนสามีจะมาหรือไม่นั้นมันเป็นเพียงการแสดงถึงความโปรดปรานที่สามีมีให้กับฮูหยินของตนเพียงเท่านั้น” ซึ่งนางก็ไม่คิดหวังความโปรดปรานจากเขาหรอก ขอเพียงเขาตอบรับข้อตกลงที่นางเสนอให้ก็พอแล้ว

            “บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” ซิวเหยาได้แต่ตอบรับพลางนึกสงสารคุณหนูของตนจับใจ

            เมื่อถึงโถงกลางนางก็พบว่าท่านโหวและฟูเหรินนั่งรออยู่ก่อนแล้ว นางจึงหันไปพยักหน้าให้สาวใช้ช่วยรินน้ำชาจากป้านชาที่วางเตรียมเอาไว้แล้ว

            “มาแล้วหรือเสี้ยนจู่ เมื่อคืนนอนหลับสบายดีหรือไม่” เป็นท่านโหวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้จะทราบถึงเบื้องลึกเบื้องหลังในสมรสพระราชทานครั้งนี้ แต่อย่างไรสตรีผู้นี้ก็เป็นถึงเสี้ยนจู่ที่มีเบื้องหลังไม่ธรรมดา

            “ต่อให้เป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ ก็ต้องยอมละทิ้งบรรดาศักดิ์เมื่อต้องแต่งเข้าจวนขุนนาง และเจ้าจงจำไว้นะ ว่ายามนี้เจ้าเป็นเพียงฮูหยินรองของบุตรชายข้า”

            ‘ฮูหยินรองเป็นถึงเสี้ยนจู่ เกรงว่าตำแหน่งฮูหยินเอกคงไม่พ้นองค์หญิงสักพระองค์’ ไม่แตกต่างจากที่คิดสักเท่าใด แต่เอาเถิด ขอแค่ไม่มีใครมายุ่งกับนาง นางก็จะนิ่งเฉย เมื่อเรื่องทุกอย่างจบลง นางก็พร้อมจะไปจากที่นี่ทันที

            “ฟูเหริน!” หลวนห่าวส่งสายตาห้ามปรามฟูเหรินของตน

            “ท่านจะส่งสายตาดุข้าด้วยเหตุใด ข้าเพียงพูดไปตามความจริง ต่อให้มียศถาบรรดาศักดิ์สูงส่ง แต่ยามนี้นางเป็นเพียงฮูหยินรองของโหวซื่อจื่อ ควรสงบเสงี่ยมเจียมตัว อย่าได้ถือว่าตนมีอำนาจสูงส่งในจวนตระกูลหลวน” แม้จะรู้สึกไม่ชอบใจแต่เมื่อได้ยินคำขอโทษของสหายผู้สูงศักดิ์ยามนี้ตนจึงรู้สึกสงสารบุตรชายยิ่งนัก ทั้งยังนึกโกรธเคืองจนสาปแช่งสตรีแซ่เหรินที่วางยาบุตรชายของนางในวันนั้น

            “...”

            “ฮูหยินพอเถิด”

            “ข้าเพียงเอ่ยวาจาสอนสะใภ้ท่านอย่าได้คิดขัดขวางเจ้าค่ะ หากท่านมีเรื่องต้องไปทำก็เชิญไปเถิดเจ้าค่ะ”

            “แต่ว่า...” หลวนห่าวกำลังจะเอ่ยวาจาขัด ว่าอย่างไรสะใภ้ผู้นี้ก็มีสายเลือดราชวงศ์อยู่ แม้บิดาทำไม่ดีแต่ฮ่องเต้ก็ยังไว้หน้าอยู่บ้างเพราะสายเลือดทางมารดาของนาง มิเช่นนั้นคงจัดการไปแล้วตั้งแต่สตรีผู้นี้เดินทางเข้าเมืองหลวงในคราแรก

            “ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” เหลียงจิ่วเม่ยกล่าวก่อนจะยื่นน้ำชาให้ท่านโหวตามธรรมเนียม

            “ยามนี้เจ้าเป็นสะใภ้จวนโหวแล้ว อย่างไรก็คือบุตรสาวผู้หนึ่ง มีเรื่องใดสามารถบอกกล่าวกันได้ตามตรง” ท่านโหวรับน้ำชาที่สะใภ้ยื่นให้มาจิบ แม้จะไม่ถูกใจและได้มาเพราะเรื่องงามหน้า แต่อย่างไรก็แต่งเข้ามาแล้ว ก็ได้แต่ยอมรับ

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางตอบรับพลางก้มหน้าลงเล็กน้อยตามมารยาท

            “หึ! รีบไปได้แล้วเจ้าค่ะ ท่านมิใช่บอกว่ามีเรื่องต้องรีบไปทำหรือ”

            “ฟูเหริน เจ้าก็ใจเย็น ๆ บ้าง” กล่าวจบท่านโหวก็ลุกจากไป

            คล้อยหลังสามี หลวนฟูเหรินก็เอ่ยวาจาถากถางสะใภ้ต่อพร้อมทั้งบอกกล่าวว่าอีกไม่นานหลวนจิ้นฝานก็จะแต่งฮูหยินเอกเข้ามา

            “แม้ยามนี้บุตรชายของข้าจะยังไม่มีฮูหยินเอกแต่ก็ใช่ว่าเจ้าจะทำสิ่งใดได้ตามใจ จงอย่าลืมว่าฐานะของตนยามนี้เป็นเพียงฮูหยินรองที่บุตรชายข้าไม่โปรดปราน”

            “...”

            “หึ! หากไม่เพราะมีสมรสพระราชทานบังคับ ต่อให้เป็นเสี้ยนจู่ ข้าก็มอบฐานะให้เจ้าเป็นได้เพียงอนุฯ ไม่มีทางที่เจ้าจะมานั่งลอยหน้าลอยตาในฐานะฮูหยินรองเช่นนี้” นับว่าฮ่องเต้ไม่ได้บีบคั้นคนตระกูลหลวนเกินไป ยังเหลือทางรอดเอาไว้ให้

            สมรสพระราชทานบอกแค่ว่าให้แต่สตรีไร้ยางอายผู้นี้เป็นฮูหยิน แต่ไม่ได้กำหนดว่าเป็นฮูหยินเอกหรือฮูหยินรอง อีกทั้งจวนโหวก็หาได้มีกฎเช่นตระกูลเจียงที่บังคับให้บุรุษแต่งฮูหยินได้เพียงคนเดียว ดังนั้นจึงกลายเป็นทางรอดของจวนตระกูลหลวนแล้วที่อย่างน้อยก็สามารถเลือกฮูหยินน้อยที่ดีงามได้

            “...” สตรีที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่บนพื้นคล้ายพยักหน้าเล็กน้อย

            “แล้วก็อย่าได้คิดวางยาบุตรชายของข้า เขาไม่โปรดปรานเจ้าก็แล้วไป ขอเพียงเจ้าทำตัวสงบเสงี่ยมไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย ข้าก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเจ้า เข้าใจหรือไม่”

            “...” เหลียงจิ่วเม่ยคล้ายจะผงกศีรษะเล็กน้อย

            “ส่วนน้ำชานั่นไม่ต้อง เจ้ากลับไปได้แล้ว ข้าจะรับน้ำชาจากสะใภ้เอกเท่านั้น”

            “...”

            “รีบไปให้พ้นหน้าข้าได้แล้ว ไม่ได้ยินหรืออย่างไร”

            “...” นางยังคงก้มหน้าอยู่และผงกหัวถี่ขึ้น

            ‘แย่แล้ว ท่านหญิง ท่านกำลังหลับใช่หรือไม่’ ซิวเหยาที่ยืนอยู่ด้านข้างอยากจะเข้าไปปลุกท่านหญิงของตนให้ตื่นขึ้น แม้หลวนฟูเหรินจะพูดถากถางยืดยาวน่าเบื่อหน่าย แต่เจ้านายของตนก็ไม่ควรหลับต่อหน้าเช่นนี้

            ปัง! เสียงตบโต๊ะอย่างแรงด้วยโทสะทำให้ สตรีที่กำลังนั่งสัปหงกตื่นขึ้น

            “เกิดอันใดขึ้นซิวเหยา” นางสะดุ้งสุดตัวก่อนจะเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ตัว

            “เจ้า! นี่เจ้านั่งหลับในขณะที่ข้ากำลังสั่งสอนอยู่หรือ ช่างไร้มารยาทสิ้นดี ก่อนหน้านี้ที่ทำตัวไร้ยางอายคงเป็นเพราะไร้มารดาสั่งสอนใช่หรือไม่ถึงได้กระทำการหยามหน้าข้าเช่นนี้” ซิวฮุ่ยหนิงหรือหลวนฟูเหรินยกมือทาบอก โกรธจนตัวสั่น