เขื่อนขุนเขา 12

เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำ รถตู้สีดำแล่นฉิวไปบนถนนใหญ่

ขุนเขานั่งเบียดชิดกระจก ร่างบางสั่นเทิ้ม ดวงตาคมกริบคลอไปด้วยน้ำใส

ริมฝีปากเม้มแน่นแต่เสียงสะอื้นหลุดลอดออกมาอย่างห้ามไม่ได้

สายตาเขาเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง

ตึกรามสูงเสียดฟ้า รถราแน่นขนัด ผู้คนเดินขวักไขว่บนฟุตบาท…แต่ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวจะสังเกตเห็นว่าเขากำลังถูกจับตัว

มือแข็งแรงของชายชุดดำคนหนึ่งวางบนต้นแขนเขาแน่น

“ร้องให้มันน้อยๆ หน่อย ไอ้เด็กเวร!” เสียงเหี้ยมตวาดดังขึ้น

ขุนเขาสะดุ้งสุดตัว ริมฝีปากเม้มแน่นยิ่งกว่าเดิม เสียงสะอื้นยังสะท้านในลำคอแต่เขาพยายามกลั้นน้ำตาไว้

หัวใจบีบแน่น ร่างกายเย็นเฉียบ แม้เสื้อผ้าจะยังเปื้อนทรายและกลิ่นดินปืนจากการปะทะก่อนหน้า

เวลาผ่านไป ถนนค่อยๆ เปลี่ยนจากตึกสูงระฟ้าเป็นเส้นทางโล่งและรกเรื้อ

ต้นไม้หนาทึบ โอบล้อมถนนเล็กๆ ดั่งอุโมงค์เขียวครึ้ม เสียงนกร้องและแมลงหึ่งเบาๆ

รถตู้เลี้ยววกเข้าไปในทางแคบอีกสายหนึ่ง ก่อนจะหยุดนิ่งในที่สุด

ประตูรถถูกเปิดออกแรง ๆ

มือหยาบกระชากต้นแขนขุนเขาอย่างไร้ความปรานี

“ลงไป!”

ขุนเขาเซถลาออกจากรถ

ไม่ทันได้มองสภาพแวดล้อมรอบตัว ผ้าผืนหนาก็ถูกกระชากมาปิดตาเขาแน่นจนมืดสนิท

เสียงรองเท้ากระทบพื้นกรวดและเสียงพูดคุยเบาๆ ดังรอบตัว

ขุนเขาถูกลากเข้าไปยังอาคารเก่าโทรมที่กลิ่นอับชื้นตีจมูก สัมผัสได้ถึงความเย็นของผนังซีเมนต์และพื้นที่ขรุขระ

“เห้ย พามันไปนั่งตรงนั้น!” เสียงห้าวของชายคนหนึ่งสั่งการ

ร่างบางถูกผลักลงนั่งกับเก้าอี้เหล็กขาโยก ใบหน้าหันไปตามแรง

แขนทั้งสองข้างถูกดึงไพล่หลัง มัดเชือกไนล่อนอย่างแน่นหนา

กลิ่นควันบุหรี่ขมฉุน ลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ

ขุนเขาย่นจมูกเล็กน้อย น้ำตาไหลเงียบ ๆ จากขอบตาที่ถูกผ้าปิดไว้

หัวใจของเขาเต้นแรงรัวจนเจ็บหน้าอก ความเหงา ความว้าเหว่ และความกลัวถาโถมจนแทบหายใจไม่ออก

เสียงแว่วของชายสองคนดังข้างหู

“นายจะมาถึงยังวะ?”

“จับอีนี่มาเพื่ออะไร ไม่เห็นจะมีประโยชน์”

“เออ ค่าไถ่ก็แพงชิบ”

ขุนเขากัดริมฝีปากแน่น พยายามไม่ร้องไห้ออกมาอีก

ในใจพลันนึกถึง เขื่อน

เขื่อน… ขอโทษนะ… ผมทำให้คุณเดือดร้อนอีกแล้ว…

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร เสียงฝีเท้านับสิบกรูเข้ามาด้านหน้าของเขา

เสียงรองเท้าคอมแบทกระแทกพื้นหินกรวดหนัก ๆ เป็นจังหวะชัดเจน

“เคารพนาย!” ชายคนหนึ่งตะโกนก้อง

ฝีเท้าหนักแน่น เดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

แม้จะมองไม่เห็น แต่ขุนเขาก็สัมผัสถึงแรงกดดันมหาศาลที่ถาโถมเข้ามา

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

เสียงที่เย็นเยียบและคุ้นเคยจนขุนเขาใจสั่นไม่หยุด

“หึ หน้าตาสวยเหมือนเดิม…”

ขุนเขาแทบหยุดหายใจ ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ

เขารู้ดีว่าเสียงนี้คือใคร

มันคือคนที่พ่อพาเขาไปขายให้เมื่อหลายเดือนก่อน

คนที่เขาคิดว่าจะไม่มีวันได้พบเจออีก

เพี๊ยะ!

แรงตบมหาศาลฟาดลงบนแก้มขวา

ใบหน้าขาวจัดสะบัดไปตามแรง รอยนิ้วมือแดงเป็นปื้น

กลิ่นโคโลญฉุนและกลิ่นเหงื่อเก่าลอยปะทะปลายจมูก

เสียงหัวเราะต่ำดังลอดไรฟัน

“หึ… เฝ้ามันให้ดี นายประจิมมาเมื่อไหร่ มึงต้อนรับเขาให้ดีๆ ล่ะ”

เสียงทุ้มต่ำของชายร่างท้วมกล่าวอย่างเย้ยหยัน

ขุนเขารู้สึกถึงเงาใหญ่ที่ถอยห่างออกไป พร้อมเสียงหัวเราะเย็นยะเยือกที่ก้องสะท้อนในโกดัง

เขาสะอื้นเบาๆ น้ำตาไหลเงียบใต้ผ้าปิดตา

หัวใจเขาเต้นแรงและสั่นไหว

ในใจมีแต่ภาพของเขื่อนลอยมาไม่ขาดสาย…

ช่วยผมด้วยนะ… เขื่อน…

เวลาผ่านไปไม่นาน เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังเข้ามาอีกครั้ง

ขุนเขาเพิ่งจะสงบสติลงได้บ้าง ผ้าปิดตาถูกกระชากออกอย่างแรง แสงไฟสลัวในโกดังทำเอาดวงตาเขาแสบพร่า

เบื้องหน้าคือชายร่างสูงใหญ่ นายประจิม

สูทสีดำเข้ารูป เผยให้เห็นรอยสักเสือเผ่นเต็มแขน แว่นตาดำสนิทบดบังดวงตาเย็นยะเยือก ใบหน้าอ้วนท้วมยิ้มเหี้ยม

ขุนเขาหายใจสะท้าน ดวงตาเบิกโพลงด้วยความกลัว

“หึ… หน้าตายังสวยไม่เปลี่ยน”

เพี๊ยะ! ฝ่ามือหนาตบเต็มแรงไปยังแก้มซ้ายของขุนเขา

ร่างบางหน้าสะบัดไปตามแรงตบ เลือดกบมุมปาก ร่างทั้งร่างสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้

“วันนี้แหละ… มึงจะได้เป็นเมียกู”

ประจิมแสยะยิ้ม เสียงหัวเราะต่ำก้องสะท้อนในโกดัง

ขุนเขาหน้าซีดเผือด น้ำตาเอ่อคลออีกครั้งแต่ไม่กล้าขัดขืน

เขาถูกลูกน้องกระชากขึ้นยืนแล้วลากตัวออกจากโกดัง

รถตู้สีดำอีกคันแล่นพาเขาเข้าสู่ย่านกลางเมืองที่คึกคัก

ตึกสูงระฟ้าและแสงไฟนีออนระยิบระยับบาดตา กาสิโนหรู ขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า

ขุนเขาถูกพาเข้าไปด้านใน

ผ่านโต๊ะพนันเสียงดังจ้อกแจ้ก แสงไฟกระพริบวูบวาบ และกลิ่นบุหรี่จาง ๆ ตีจมูก

เขาถูกลากขึ้นบันไดวนไปยัง ชั้นบนสุด

ประตูไม้สักบานใหญ่เปิดออก เผยให้เห็นห้องหรูหราโทนแดงเข้ม

ม่านกำมะหยี่หนาหนัก เครื่องบรรณาการมีค่าเรียงรายอยู่เต็มห้อง — เหล้าเก่า หีบสมบัติล้ำค่า และภาพเขียนโบราณ

ลูกน้องเหวี่ยงขุนเขาลงบนเตียงขนาดใหญ่ ผ้าปูสีแดงฉานสะท้อนแสงไฟราง ๆ

นายประจิมเดินเข้ามาช้า ๆ

มือหยาบไล้ปลายคางขุนเขาก่อนจะลากลงมายังซอกคอขาว

ขุนเขาสะอิดสะเอียนจนตัวสั่น พยายามเบือนหน้าหนีแต่ไม่อาจหลบเลี่ยงได้

ประจิมก้มลงไซร้คอขาวเนียนแล้วบรรจงจูบแบบรุนแรง ริมฝีปากหนาเหี้ยมกัดริมฝีปากเขาจนเจ็บแสบ

ขุนเขาสะอื้นฮัก น้ำตาไหลพราก

ทั้งความกลัว ความรังเกียจ และความสิ้นหวังถาโถมจนแทบขาดใจ

นายประจิมเริ่มหัวเสีย มือใหญ่ตบซ้ำอีกครั้งจนเลือดซึมจากมุมปาก

ร่างบางทรุดฮวบลงกับเตียง กุมใบหน้าแน่น

“อย่าดื้อกับกู ไอ้สัด!” เขาคำราม

มือหนากระชากเนคไทของตัวเองออก ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด

เขาคร่อมร่างขุนเขาไว้เต็มตัว

มือหยาบเริ่มลูบไล้เนื้อตัว ลมหายใจร้อนจัดเป่ารดซอกคอ ขุนเขาสะอื้นจนตัวโยน

ประจิมจับขอบกางเกงของเขา เตรียมจะปลดเปลื้อง

แต่แล้ว…

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงทุบประตูดังสนั่นจนผนังสั่นสะเทือน

ประจิมชะงัก ใบหน้าเหี้ยมแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง

“เหี้ยอะไรวะ?” เขาคำราม ก่อนจะตบหน้าขุนเขาเต็มแรงอีกครั้งแล้วต่อยซ้ำไปที่ท้อง

ขุนเขาร้องโอด ใบหน้าบิดเบี้ยว มือกุมท้องแน่น ร่างงอเป็นกุ้ง น้ำตาไหลพราก

นายประจิมลุกพรวดเตรียมจะเดินไปเปิดประตู

แต่ยังไม่ทันแตะลูกบิด ประตูถูกถีบกระแทกเปิดออก

ชายฉกรรจ์ไม่คุ้นหน้าในชุดดำบุกเข้ามานับสิบ

อาวุธครบมือ แววตาดุดัน

“เห้ย ใครวะ? พวกมึงทำเหี้ยไรของมึง!?”

ประจิมแผดเสียง ท่าทีกราดเกรี้ยว

แต่ชายสองคนพุ่งเข้าประชิด กระชากแขนทั้งสองข้างของเขาแล้วมัดแน่น

“ปล่อยกูนะเว้ย ไอ้เหี้ย! กูบอกให้ปล่อยยย!”

ชายคมเข้มรูปร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามา

ใบหน้าเย็นเฉียบ เสียงต่ำดุดัน

“อยู่นิ่ง ๆ ไอ้เหี้ย ก่อนที่คอมึงจะหลุดจากบ่า”

พูดจบ เขาเหวี่ยงหมัดกระแทกเข้าท้องประจิมเต็มแรง

ประจิมทรุดฮวบลงกับพื้น จุกจนหายใจแทบไม่ออก

ขณะเดียวกัน ชายอีกกลุ่มรีบเข้ามาที่เตียง

หนึ่งในนั้นประคองร่างขุนเขาขึ้นจากเตียงเบา ๆ

“ห..หมอ…พาไปหาหมอหน่อย…”

เสียงแผ่วเบาสั่นเครือของขุนเขาหลุดลอดออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะอุ้มร่างบางไว้แนบอก

“พาออกไปเดี๋ยวนี้!” เขาสั่งลูกน้องเสียงเข้ม

ขุนเขาถูกอุ้มออกไปจากห้องหรูสีแดงในทันที

ทิ้งไว้เพียงนายประจิมที่ถูกจับกดกับพื้น ใบหน้าเหี้ยมบิดเบี้ยวด้วยความโกรธและความเจ็บปวด