เขื่อนขุนเขา 20

หลังจากที่ทั้งคู่ เขื่อนและขุนเขาไปมาหาสู่กันก็เข้าสัปดาห์ที่3ที่ในชีวิตของขุนเขามีเขื่อนอยู่ด้วย เขาเคยแกล้งถามว่ามาหาตนทุกวันอย่างนี้แล้วงานล่ะใครจะทำ เขื่อนก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็บอกว่ามีคนดูอยู่ ขุนเขาเลยไม่ตื้อไม่อะไร

และเดือนนี้ก็เข้าสู่ช่วงปลายเดือนที่6ของการตั้งครรภ์แล้ว ขุนเขาเริ่มจะทำอะไรไม่สะดวก ไม่ค่อยออกไปไหนเพราะกลัวจะลำบากและรบกวนขุนแผน

ภายในบ้านยามบ่าย แดดลอดผ่านผ้าม่านบางเบา ขุนเขานั่งพิงหมอนใบใหญ่บนโซฟา มือหนึ่งลูบท้องกลมเบาๆ อีกข้างถือโทรศัพท์เลื่อนดูรูปอาหารที่อยากกิน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อเสียงกริ่งประตูดัง

“มาอีกแล้วเหรอครับ” เสียงพูดเหมือนจะบ่น แต่รอยยิ้มกลับแต้มขึ้นบนใบหน้าทันทีที่เห็นว่าเป็นเขื่อน

“ก็คิดถึงนี่ครับ” เขื่อนพูดหยอกล้อและยกถุงขนมและของโปรดของขุนเขาเข้ามา พร้อมกับน้ำผลไม้เย็นจัดในมือ

“วันนี้ไม่ต้องมาก็ได้ครับ ผมไม่เป็นไร” ขุนเขาวางโทรศัพท์ลง

“ไม่มาไม่ได้ครับ เดี๋ยวลูกงอน” เขื่อนพูดขำๆ แล้วค่อยๆ นั่งลงข้างๆ อย่างไม่เร่งรัด

“จะลูกใครก็ยังไม่รู้เลยนะครับ” ขุนเขาว่าทั้งที่ไม่ได้โกรธ สีหน้ายังมีรอยยิ้มเจือจางอยู่

“ผมไม่ซีเรียสครับ ไม่ว่าลูกจะเป็นของใคร ถ้าเขาอยู่ในชีวิตคุณ ผมก็อยากอยู่ตรงนั้นด้วย” เขื่อนมั่นใจว่าคือลูกของเขา

ขุนเขาชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาสบกับเขื่อนอย่างไม่ตั้งใจ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่กำลังค่อยๆ ล้อมรอบหัวใจอย่างช้าๆ

“แล้ว…คุณเขื่อนไม่มีแฟนเหรอครับ ไม่เห็นพูดถึงเลย”

“มีครับ”

“หืม? ใคร?”

เขื่อนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบ “ยังไม่รู้ตัวครับ แต่ผมรู้ว่าอยากอยู่กับเขา อยากดูแลเขาทุกวัน”

ขุนเขาเงียบไปอีกครั้ง รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นอีกครา

“งั้น…คนคนนั้นโชคดีจังเลยนะครับ”

“ผมว่าผมต่างหากที่โชคดี”

-

กลิ่นหอมของขนมอวลไปทั่วห้องนั่งเล่น แม่บ้านจัดของบนโต๊ะเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้วก่อนจะโค้งเล็กๆ และถอยออกไปเงียบๆ ปล่อยให้ห้องเหลือเพียงสองคน

เขื่อนหันมามองคนที่ยังนั่งอยู่ตรงโซฟา ไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย ขุนเขายังคงทำเป็นมองโทรศัพท์ ทั้งที่รู้ว่าคงอ่านอะไรไม่เข้าหัวเลย

“… ผมขออนุญาตนะครับ”

ขุนเขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นยังมีแววเอียงอาย แต่ก็พยักหน้าเบาๆ โดยไม่พูดอะไร

เขื่อนยื่นมือไปประคองแขนคนตัวเล็กขึ้นช้าๆ ระวังไม่ให้กระทบกับหน้าท้องโตที่เริ่มมีน้ำหนักมากขึ้นทุกวัน “ไปครับ ทานข้าวก่อน เดี๋ยวไม่ทันเวลาอีก” เขาแกล้งดุนิดๆ น้ำเสียงนั้นแฝงความอ่อนโยนทุกคำ

ขุนเขาเบือนหน้าเล็กน้อยเหมือนไม่อยากให้เขื่อนเห็นว่าแก้มตัวเองเริ่มแดง

“ทานข้าวช้าไม่ดีต่อเด็กนะรู้ไหม” เขื่อนพูดขณะพาอีกฝ่ายเดินไปยังห้องอาหาร

ขุนเขาหันมามองแวบหนึ่ง ก่อนหลุบตาลง “ขอโทษครับ… เมื่อกี้ผมเผลอคุยนานไปหน่อย…จนลืมเวลาทานอาหาร”

“ไม่แกล้งดุแล้วครับ อย่าร้อง ” เขื่อนแกล้งจ้องและยิ้มขำมุมปาก ขุนเขาหลุดหัวเราะเบาๆ อย่างเผลอตัว เมื่อตัวเองโดนแกล้ง

โต๊ะอาหารจัดเรียบง่าย แต่ดูอบอุ่น เขื่อนลากเก้าอี้ให้ขุนเขานั่งก่อนจะจัดจานให้เรียบร้อย และนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“นี่ครับ ข้าวกล้องกับแกงจืดมะระสอดไก่ ไขมันต่ำ น้ำตาลน้อย โปรตีนสูง อร่อยด้วย ผมลองชิมมาแล้ว”

ขุนเขาหยิบช้อนขึ้นอย่างยอมจำนน ริมฝีปากคลี่ยิ้ม “คุณเขื่อนทำเหมือนเป็นคุณพยาบาลเลยครับ”

เขื่อนหัวเราะ “งั้นคุณก็ถือว่าเป็นคนไข้ที่ผมดูแลพิเศษก็แล้วกันครับ”

บรรยากาศระหว่างทั้งคู่เงียบลงไปพักหนึ่ง เหลือเพียงเสียงของช้อนกระทบจาน กับเสียงหัวเราะแผ่วเบาที่เล็ดลอดเป็นระยะๆ ทุกอย่างมันง่ายดาย… เหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อน เหมือนเป็นความเคยชินที่กลับมาอีกครั้ง

ขุนเขาไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น… แต่ก็ไม่ได้ต่อต้าน

เขื่อนเองก็เช่นกัน เขากินข้าวไป มองคนตรงหน้าสลับไป และไม่สามารถห้ามรอยยิ้มจากมุมปากตัวเองได้เลยสักนาที

แสงแดดสีทองอ่อนๆ ยามบ่ายคล้อยสาดเข้ามาทางบานกระจก ทำให้บรรยากาศในห้องนั่งเล่นดูอบอุ่นจนเกินจะห้ามใจได้ ขุนเขานั่งพิงหมอนนุ่มบนโซฟา มือถือถ้วยชาร้อนที่เขื่อนเพิ่งชงให้ กลิ่นหอมของลาเวนเดอร์อ่อนๆ คลุ้งทั่วห้อง

หนังเรื่องเดิมที่เคยดูไปแล้วเปิดเล่นเป็นฉากหลัง เสียงตัวละครคุยกันคลอเบาๆ ทั้งสองคนไม่ได้สนใจหนังนัก เพราะมัวแต่พูดคุยกันเรื่องขนมในร้านที่เพิ่งไป หรือเรื่องขำๆ ในอดีตที่ขุนเขาจำได้ทีละเล็กทีละน้อย

แต่แล้ว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ขุนเขารับสายทันที พอเห็นชื่อคนโทรเข้ามาก็ยิ้มมุมปาก

“ครับพี่แผน…” เขาตอบเสียงเบา

เสียงปลายสายบอกสั้นๆ ว่าคืนนี้อาจจะกลับดึกเพราะมีธุระ ไม่ต้องรอ ให้กินข้าวเย็นแล้วก็นอนได้เลย เสียงของขุนแผนดูจะเหนื่อยนิดหน่อย ขุนเขาได้แต่พยักหน้าทั้งที่อีกฝ่ายมองไม่เห็น ก่อนจะพูดว่า “ครับ… หนูจะดูแลตัวเองดีๆ”

พอวางสาย ขุนเขาก็เงยหน้าขึ้นมาเจอสายตาของเขื่อนที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว

เขื่อนยิ้มบางๆ… เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ละสายตาไม่ได้เลยจากใบหน้าเรียบนิ่งแต่น่ามองของขุนเขา ทุกกิริยาท่าทางของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะจิบชา เอนตัว หรือแม้แต่เพียงขมวดคิ้ว… มันดูน่ารักไปหมด

มันเป็นแบบนี้มาตลอด… เหมือนวันแรกที่เขาเริ่มรัก

“คุณเขื่อน?” เสียงเรียกเบาๆ จากคนตรงหน้าเรียกเขาออกจากภวังค์

เขื่อนสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนยิ้มเจื่อนแล้วเกาหัว “ครับ?”

ขุนเขายกแก้วชาจิบอีกรอบก่อนเอ่ยเบาๆ คล้ายจะชวนอย่างไม่ตั้งใจ “วันนี้… นอนนี่ไหมครับ? เหมือนฝนจะตก ไม่อยากให้กลับ มันอันตราย”

หัวใจเขื่อนกระตุกนิดๆ กับคำชวนนั้น เขากะพริบตา มองอีกฝ่ายนิ่งไปอึดใจหนึ่ง

ถ้าเป็นคนอื่นพูดแบบนี้ เขาคงหัวเราะแล้วตอบกลับไปว่า ‘ฝนแค่นี้จะทำอะไรผมได้’ แต่เพราะเป็นขุนเขา… เขาจึงยอมอ่อนแอได้เสมอ

“ได้สิครับ ผมก็กะว่าจะขออยู่พอดีเลย” เขื่อนยิ้มกว้างขึ้น “แต่…ผมนอนได้ไหมครับ ห้องเดียวกับคุณ? คือ…ตอนกลางคืนผมกลัวคุณไปเข้าห้องน้ำกลางดึก แล้วจะเป็นอันตรายกับคุณได้”

ขุนเขาหันไปมองเขื่อนนิดหน่อย “อันตรายในบ้านพี่แผน?”

“อันตรายกับใจผมครับถ้าเราห่างกัน…” เขื่อนกระซิบเบาๆ แกล้งพูดติดตลก แต่ก็รีบเสสายตาไปทางอื่นทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของขุนเขาขึ้นสี

“คุณนี่…” ขุนเขาวางแก้วชาลงช้าๆ ก่อนเบือนหน้าไปอีกทาง “…อยากนอนก็นอนเถอะครับ แต่อย่ามาล้อเล่นอะไรตอนผมหลับนะ”

“สัญญาครับ จะเฝ้าอย่างเดียวเลยก็ได้”

ขุนเขาส่ายหน้าเบาๆ ก่อนหัวเราะในลำคอ รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจพูดให้ใจเต้นแรง แต่ก็ยังยอมให้ข้างๆ อย่างไม่มีข้อแม้

เสียงฝนเริ่มซ่าเบาๆ ที่ขอบหน้าต่าง

คืนนี้… อาจเป็นอีกคืนหนึ่งที่เงียบสงบ และอบอุ่นที่สุดในรอบหลายเดือน