เขื่อนขุนเขา 22

ยามค่ำคืนในเพ้นต์เฮ้าส์เงียบสงบ แสงไฟสีอุ่นจากโคมตั้งพื้นทาบทาลงบนโซฟาและพื้นไม้ ขุนเขานั่งพิงอกเขื่อนอยู่บนเตียงกว้าง กลิ่นสบู่จาง ๆ จากร่างกายสะอาดของกันและกันยังลอยอ้อยอิ่งในอากาศ

พวกเขานอนคุยกันเรื่อยเปื่อย หัวเราะบ้าง ล้อเล่นกันบ้าง ก่อนที่ความเงียบจะค่อย ๆ ปกคลุมลงทีละน้อย

เสียงของเขื่อนดังขึ้นเบา ๆ ราวกลัวจะรบกวนช่วงเวลาสงบตรงหน้า

“ขุนเขา… ถ้าวันหนึ่งเราลืมกันไป… ขุนเขาจะยังจำความรู้สึกนี้ได้ไหมครับ”

ขุนเขาขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขื่อน ยิ้มอ่อน ๆ ที่มุมปาก ราวกับว่าคำตอบนั้นชัดเจนอยู่แล้ว

“จำได้สิครับ… มันดีมากเลยนะในตอนนี้” เสียงของขุนเขานุ่มนวลแต่หนักแน่น แฝงความมั่นคงอย่างไม่ต้องอธิบาย

พูดจบ ขุนเขาก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ ใช้สองแขนโอบกอดเขื่อนเอาไว้แน่นอย่างที่ใจต้องการ หน้าแนบอกอีกฝ่าย ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะมั่นคง

เขื่อนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองคนในอ้อมแขน ก่อนจะโน้มตัวลงจูบเบา ๆ บนหน้าผาก

สัมผัสนั้นอ่อนโยนนัก เหมือนสัญญา

เขื่อนกระซิบเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ถ้าไม่เป็นการรบกวน… ถ้าพี่อยากจะขอดูแลขุนเขานับต่อจากนี้… ขุนเขาจะว่าอะไรไหมครับ”

ขุนเขาส่ายหน้าเบา ๆ แววตาสั่นระริกด้วยความรู้สึกอัดแน่น

“ไม่ว่าอะไรครับ…”

คำตอบแผ่วเบาแต่จริงใจ

เขื่อนยิ้มออกมาอย่างคนที่หัวใจเบ่งบานเต็มที่

มือของเขาเลื่อนไปประคองใบหน้าขุนเขาไว้เบา ๆ ก่อนพูดย้ำ

“งั้นเราก็เป็นแฟนกันแล้วนะครับ”

ขุนเขาพยักหน้า สีหน้าซุกซนปนเขินอาย แก้มแดงระเรื่อเพราะความเขินกับคำพูดตรงไปตรงมาของเขื่อน

“เป็นครับ… เป็นแฟนกัน”

ในช่วงหลัง ๆ มานี้

กิจวัตรประจำวันของเขื่อนและขุนเขาเต็มไปด้วยความเรียบง่าย แต่แฝงความอบอุ่นในทุกจังหวะ

ทั้งการตื่นเช้ามาด้วยกัน—แบ่งหน้าที่กันทำอาหาร ทานข้าวด้วยกันอย่างไม่รีบร้อน

ยามบ่ายก็ชวนกันเดินเล่นในสวนหย่อมของสวนสาธารณะใกล้บ้าน

และเมื่อพลบค่ำก็เอนกายดูหนังในห้องนั่งเล่นจนเผลอหลับคาอ้อมกอดกัน

ขุนเขาเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยกลับบ้านของตนแล้ว และแม้ว่าขุนแผนจะสังเกตเห็น แต่ก็ไม่เคยว่าอะไร

เพราะสิ่งที่เขาเห็นชัดยิ่งกว่าการไม่กลับบ้าน ก็คือแววตาที่มีความสุขของน้องชาย

นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคนเป็นพี่

กระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง เขื่อนเดินทางมาหาขุนแผนด้วยสีหน้าจริงจัง

หลังจากขอพูดคุยเป็นการส่วนตัว ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องทำงานของขุนแผน แสงแดดอ่อนๆ จากหน้าต่างสะท้อนลงบนโต๊ะไม้

เขื่อนสูดหายใจเข้าเงียบ ๆ ก่อนเอ่ย

“ผมมีเรื่องอยากบอกครับ… เรื่องที่สำคัญมาก”

ขุนแผนเลิกคิ้ว แต่พยักหน้าให้เขื่อนพูดต่อ เขื่อนจึงค่อย ๆ เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ผมกับขุนเขา…เราเคยเจอกันมาก่อนครับ ไม่ใช่เพิ่งมาเจอกันในตอนนี้”

แววตาของขุนแผนเปลี่ยนไปชั่วขณะ เขื่อนยังคงพูดต่อไป โดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายขัด

“ผมเป็นคนที่ช่วยเขาออกมาจากผู้ชายคนนั้น… ไอ้คนที่อ้างว่าตัวเองเป็นพ่อ”

เสียงของเขื่อนกดต่ำลงอย่างอดกลั้น “แต่ความจริงแล้ว มันขโมยขุนเขาไป และปิดบังการมีอยู่ของเขาเอาไว้” เขื่อนตอบตามความจริงที่ตนให้ลูกน้องไปสืบมาหลังจากรับขุนเขาเข้าเกาะ

ขุนแผนนิ่งไป ใบหน้าชะงักงันและดูเคร่งเครียด

เขื่อนหยุดชั่วครู่เหมือนให้เวลาขุนแผนประมวลผล ก่อนจะกล่าวต่อด้วยเสียงชัดเจน

“ตอนนี้… มันตายไปแล้วครับ”

เสียงถอนหายใจของขุนแผนหนักหน่วง

มือกำแน่นเล็กน้อยก่อนจะคลายออก

“นายรู้เรื่องทั้งหมดนี้… แล้วทำไมไม่บอกฉันก่อนหน้านี้”

เขื่อนสบตาอีกฝ่ายอย่างมั่นคง

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังครับ ผมแค่ไม่อยากให้มันกระทบกับสภาพจิตใจของขุนเขา… เขายังจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว”

ขุนแผนเงียบอยู่นาน ก่อนจะถามด้วยเสียงแผ่วลงเล็กน้อย

“แล้วเด็กในท้อง…ก็ของนายใช่ไหม”

เขื่อนไม่หลบสายตา เขาตอบอย่างไม่ลังเล

“ครับ… นั่นคือลูกของผม”

ไม่มีคำลังเล ไม่มีการหลีกเลี่ยง

เขื่อนพูดมันออกมาด้วยความภูมิใจและเต็มใจรับผิดชอบ

ขุนแผนหลุบตามองโต๊ะ เงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น

แม้สีหน้าจะยังเครียด แต่แววตาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ดูแลน้องฉันให้ดี ๆ”

เสียงทุ้มนั้นหนักแน่น “ถ้าเขามีความสุขกับนาย ฉันก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีก”

เขื่อนพยักหน้าอย่างจริงจัง น้ำเสียงต่ำแน่นด้วยคำสัญญา

“ขอบคุณครับ… ผมจะไม่ปล่อยมือขุนเขาเด็ดขาด”

และแม้จะไม่มีคำพูดจากขุนแผนเพิ่มเติม

แต่ในสายตาของเขา มีบางสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว

วันนี้เป็นอีกวันที่สายฝนโรยรินลงมาแต่เช้า

เสียงหยาดน้ำกระทบหน้าต่างอย่างแผ่วเบา กลายเป็นเสียงกล่อมใจที่ดีเยี่ยมในวันหยุด

แสงธรรมชาติถูกบดบังด้วยเมฆครึ้ม ทำให้ภายในห้องยังคงมีเพียงแสงสลัวอุ่นสบายเหมาะแก่การนอนต่อ

และนั่นคือสิ่งที่ทั้งสองเลือกทำ—ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่โดยไม่มีเหตุผลให้ต้องลุกจากเตียงเลยแม้แต่นิดเดียว

ขุนเขานอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมอกของเขื่อน

ร่างระหงที่ช่วงนี้มีหน้าท้องยื่นออกมาเล็กน้อยตามวัยครรภ์ขยับหายใจสม่ำเสมอ ซุกตัวอยู่ใต้คางของคนรักอย่างวางใจ

เขื่อนลืมตาขึ้นก่อน ไม่ได้รีบร้อนจะปลุกใคร

เขาแค่นอนนิ่ง ๆ และมองใบหน้าเรียบนิ่งของคนในอ้อมกอดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก

รอยยิ้มบางประดับบนริมฝีปาก

เขื่อนยื่นมือขึ้นอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าของขุนเขาออกอย่างเบามือ

กลัวว่าจะทำให้อีกคนรำคาญหากเส้นผมที่หล่นลงมาปิดตาไว้ระหว่างนอน

เพียงครู่เดียว

เปลือกตาของขุนเขาก็ขยับไหว ก่อนจะค่อย ๆ เปิดออก

แพขนตายาวงอนกระพริบช้า ๆ ราวกับยังไม่พร้อมรับแสงแม้อ่อน ๆ จากภายนอก

ดวงตาใสสบตาเขื่อนเพียงชั่วขณะ ก่อนจะซุกหน้ากลับลงไปที่อกหนาอย่างเคย

เสียงงัวเงียเอ่ยออกมาเบา ๆ …แผ่วเหมือนเสียงฝน

“อรุณสวัสดิ์นะ”

เขื่อนหัวเราะเบา ๆ ก้มลงจูบที่หน้าผากอีกคนอย่างแผ่วเบา

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนพอ ๆ กับสัมผัสเมื่อครู่

ขุนเขายังคงซุกหน้าอยู่ในอ้อมกอด แก้มอุ่น ๆ แนบกับอกอย่างไม่ยอมขยับ เขื่อนจึงไม่ได้ลุกเช่นกัน

มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน และเสียงฝนข้างนอกที่ยังคงตกลงมา

เช้านี้ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าแค่…

การได้อยู่ตรงนี้ กับคนที่ใช่ ในวันฝนตกที่ไม่มีภาระใดให้ต้องรีบไปไหนเลย

หลังจากที่ได้นอนกอดกันอยู่อีกพักใหญ่

สายฝนด้านนอกก็ยังคงโรยตัวลงมาไม่หยุด ขุนเขาพลิกตัวเล็กน้อยก่อนจะกระพริบตาอย่างตื่นเต็มตา

“เขื่อน…” เขาเรียกเสียงเบา “หิวข้าวแล้ว”

“หืม งั้นเราไปทำอาหารกันไหมครับ?” เขื่อนยิ้มก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นมาพร้อมกับดึงแขนขุนเขาให้ลุกตาม

ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่และกางเกงผ้านิ่ม ๆ สบายตัว ทั้งสองคนเดินจูงมือกันเข้าครัว

วันนี้เขื่อนขอเป็นเชฟ ส่วนขุนเขาเป็นผู้ช่วย แม้จะทำอะไรได้ไม่สะดวกนักเพราะท้องที่เริ่มใหญ่ แต่เขาก็ยังอยากช่วยอยู่ดี

“อย่าฝืนตัวเองนะครับ เดี๋ยวลื่นในครัว”

เขื่อนคอยประคองอย่างใกล้ชิดไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว

เมนูเช้าวันนี้คือ ข้าวต้มไก่ฉีกกับไข่ต้มสมุนไพร

ขุนเขานั่งหั่นผักเบา ๆ ที่โต๊ะ เตรียมหอมซอย ขิง และต้นหอม ขณะที่เขื่อนจัดการต้มน้ำซุป

เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยเบา ๆ ดังขึ้นในห้องครัว

กลิ่นหอมของอาหารอุ่น ๆ ลอยคลุ้งอบอวลไปทั่วทั้งห้อง

“อีกหน่อยเราคงต้องทำอาหารเก่งขึ้นเนอะ” ขุนเขาพูดพลางลูบท้อง

“จะได้ทำให้เจ้าตัวเล็กกินด้วย”

เขื่อนหันมายิ้ม ก่อนจะเดินมาหอมแก้มขุนเขาเบา ๆ “เราจะฝึกไปด้วยกันครับ”

หลังอาหารเช้า

ช่วงสายสาย ฝนเริ่มซา เขื่อนหยิบเอกสารบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

“เธอครับ วันนี้เรามีนัดเข้าคอร์สนะ”

“คอร์สอะไรเหรอ?”

“คอร์สคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ไงครับ… เรานัดไว้ที่คลินิกข้างสวนสาธารณะ จำได้ไหม?”

ขุนเขายิ้มกว้างอย่างตื่นเต้น “จริงเหรอ! ตื่นเต้นจัง อยากไปแล้วอะ”

เขื่อนเตรียมเสื้อกันฝน และพากันออกจากบ้านอย่างระมัดระวัง พวกเขาขับรถมาถึงคลินิกเล็ก ๆ ที่ดูอบอุ่นและสะอาดสะอ้าน

ภายในมีคู่รักอีกหลายคู่ที่กำลังตั้งครรภ์ มองมายังทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม ขุนเขาเกาะแขนเขื่อนแน่นอย่างตื่นเต้นปนเขิน

“ยินดีต้อนรับนะคะ วันนี้เราจะมีทั้งการแนะนำวิธีดูแลเบื้องต้น การอาบน้ำเด็ก ท่าอุ้ม รวมถึงการเตรียมตัวสำหรับคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ค่ะ”

ขุนเขานั่งฟังอย่างตั้งใจ และเขื่อนที่ยกมือถามตลอดเวลา

“ถ้าเด็กไม่ยอมนอนกลางคืนต้องทำยังไงครับ?”

“เวลาอาบน้ำให้เด็กต้องล้างตรงไหนก่อนครับ?”

เขื่อนก็จดบันทึกทุกอย่างไม่ขาด ตาไม่เคยละจากขุนเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ในช่วงเวิร์กช็อปที่ให้ลองห่อตุ๊กตา เขื่อนอาสาเป็นคนห่อ ส่วนขุนเขาคอยบอกชี้ทิศทาง

“ไม่ต้องแน่นมากนะครับ เดี๋ยวหายใจไม่ออก”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นทั่วห้องจากความน่ารักของทั้งคู่

ขุนเขามองเขื่อนที่จริงจังกับบทบาท “พ่อมือใหม่” แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง

“พี่เขื่อน… ขอบคุณนะครับที่อยู่ด้วยกันแบบนี้”

เขื่อนยิ้มกลับมาแล้วจับมือของขุนเขาแน่นขึ้น

“ขอบคุณเหมือนกันครับ ที่อนุญาตให้พี่อยู่ข้าง ๆ แบบนี้”

วันนั้นเป็นวันที่เรียบง่าย แค่ตื่นสาย ทำอาหาร และเรียนรู้ไปด้วยกัน

แต่มันเป็นวันที่ทำให้คนสองคนมั่นใจว่า ไม่ว่าข้างหน้าเส้นทางจะเป็นอย่างไร

ตราบใดที่มีอีกคนอยู่ตรงนี้

🌧️🍲👶💞