เขื่อนขุนเขา 11

เขื่อนก้มตัวหลบหลังแผงไม้ไผ่ เสียงกระสุนเฉียดผ่านหูวูบวาบ กลิ่นดินและควันปืนคละคลุ้งเต็มบรรยากาศ ลูกน้องของเขากระจายกำลังตามจุดที่เตรียมไว้ สาดกระสุนโต้กลับอย่างแม่นยำ

เรือสปี๊ดโบ้ทของแก๊งประจิมจอดเทียบท่าเร็วราวสายฟ้า พวกมันสวมชุดดำสนิท ใบหน้าโหดเหี้ยมเต็มไปด้วยอาวุธหนัก

“ยิง! อย่าให้มันขึ้นฝั่ง!” เขื่อนตะโกนสั่ง เสียงดังฝ่ากระสุน

เขาไถลตัวออกจากที่กำบัง เปลี่ยนแม็กกระสุนอย่างรวดเร็ว ก่อนสาดกระสุนชุดใหญ่ใส่ศัตรูที่กำลังพยายามวิ่งขึ้นฝั่ง

กระสุนปืนลูกซองจากพวกเขื่อนกระแทกเข้ากับเกราะกันกระสุนของฝ่ายตรงข้าม เสียงโลหะกระทบดังสนั่น

เขื่อนกรามแน่น ใจเย็นอย่างเหลือเชื่อ เขารู้ดีว่าสถานการณ์นี้มันต้องเกิด แต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน

ทันใดนั้น ลูกน้องคนหนึ่งของเขื่อนพุ่งเข้ามา

“เฮีย! ขุนเขาปลอดภัยครับ ชัยพาไปหลบหลังเกาะแล้ว!”

เขื่อนพยักหน้าก่อนตะโกนสั่งเสียงแข็ง

“จัดการให้จบเร็วที่สุด! มันจะต้องไม่เหยียบเข้ามาถึงบ้านเราเด็ดขาด!”

เสียงปืนดังต่อเนื่อง กลิ่นดินปนควันปืนและไอเค็มของทะเลหลอมรวมเป็นสนามรบเต็มรูปแบบ

เขื่อนกราดสายตามองคู่ต่อสู้ ไม่มีความลังเลในแววตาแม้แต่นิด

ในอีกฟากหนึ่ง ขุนเขาวิ่งตามชัยข้ามโขดหินแนวหลังเกาะ ฝีเท้าเร่งเร้าแม้จะอ่อนแรง ร่างบางเอามือกุมท้องตัวเองแน่นแต่ฝืนเดินต่อ

“ชัย เราจะไปไหนกัน?” ขุนเขาถามทั้งที่หอบเหนื่อย มือหนึ่งเกาะขอบเรือสปีดโบ้ทที่จอดรออยู่แล้ว

ชัยไม่ตอบทันที ใบหน้าของเขาเรียบเฉย ไม่ได้อ่อนน้อมเหมือนตอนอยู่ต่อหน้าเขื่อนอีกต่อไป

เขาหันมองขุนเขาด้วยแววตาแข็งกระด้างก่อนจะเหยียดยิ้มเย็น

“อย่าแส่รู้มาก ถึงที่แล้วเดี๋ยวก็รู้เอง”

เสียงคำพูดนั้นเย็นเฉียบราวมีด ขุนเขาเบิกตากว้างทันที หัวใจหล่นวูบ ร่างกายเย็นเยียบเหมือนน้ำทะเลยามค่ำคืน

ชัย… คือหนอนบ่อนไส้…

เขากัดริมฝีปากแน่น พยายามเก็บอาการไม่ให้ชัยสงสัย มือค่อยๆ ขยับหาที่ซ่อนอาวุธพกสั้นที่เขื่อนเคยยัดใส่มือไว้เพื่อป้องกันตัว

เรือสปีดโบ้ทแล่นออกจากเกาะอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังแผ่นดินใหญ่

ไม่นานนัก เรือก็เทียบเข้าฝั่งที่ขุนเขาไม่ได้เหยียบมาหลายเดือน

เป็นท่าเรือร้างที่ทอดตัวเงียบงัน อาคารไม้เก่าๆ และโกดังร้างตั้งอยู่โดดเดี่ยวริมฝั่ง ไม่มีผู้คน มีเพียงเงามืดที่ซ่อนเร้น

ชัยลากขุนเขาลงจากเรือก่อนจะพาเดินดุ่มๆ ตรงไปยังกลุ่มชายชุดดำที่ยืนรออยู่ พวกมันหน้าตาเย็นชา ท่าทางโหดเหี้ยม

ขุนเขาขมวดคิ้ว พยายามฟังบทสนทนาระหว่างชัยกับชายชุดดำ

เสียงคลื่นและลมพัดกลบถ้อยคำสำคัญไปหมด เขาได้ยินเพียงบางคำแว่วๆ

“…พามาแล้ว…ค่าตัว…”

“…จัดการให้มันเรียบร้อย…อย่าให้หนี…”

ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งตัว ร่างบางก็ถูกกระชากแขนอย่างแรง

“ขึ้นรถ!”

ขุนเขาถูกผลักเข้าไปในรถตู้สีดำ ทันทีที่ประตูปิด เสียงล็อกดัง แกร๊ก! กลิ่นอับของรถเก่าตีขึ้นจมูก เขาเบิกตากว้าง ใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา

มือสั่นเทา ขอบตาร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อคลอแม้จะพยายามกลั้น

ผมคือสาเหตุ…ที่ทำให้เขื่อนต้องเดือดร้อน…

หัวใจขุนเขาแตกสลายด้วยความรู้สึกผิด เขากำมือแน่นกับหน้าท้อง รู้ดีว่าชีวิตน้อยๆ ในตัวเขา…อาจจะกำลังตกอยู่ในอันตรายยิ่งกว่าเดิม

–

เสียงปืน ปัง! ปัง! ดังสนั่นไปทั่วหาดทราย เสียงคลื่นแทบถูกกลบหายด้วยเสียงปืนกลและเสียงระเบิด

ควันดำนัวคลุ้ง กลิ่นดินปืนฉุนจัด

เขื่อนกระโจนหลบหลังแนวหินริมชายฝั่ง มือกำปืนกลหนักแน่น แขนซ้ายพันแผลเลือดซึม รอยเลือดไหลหยดลงพื้น

“นายหัว! ฝั่งซ้ายมันมาเพิ่มอีกสามลำ!”

เสียงหนึ่งในลูกน้องตะโกนเตือนจากแนวป้องกันซ้ายมือ

เขื่อนกัดฟันแน่น สายตาดุดันวาบ ร่างสูงใหญ่ผงาดขึ้นเหนือแนวหิน

“เจริญชัย! แม็กซ์! ทิวา! และพวกมึง!!กระจายกำลัง! อย่าให้มันเหยียบขึ้นฝั่งได้!”

“รับทราบ นายหัว!”

เสียงลูกน้องคนขานรับพร้อมเพรียง ต่างคนรีบวิ่งประจำตำแหน่งอย่างคล่องแคล่ว

เสียงกระสุนแลกเปลี่ยนกันระลอกแล้วระลอกเล่า

แต่ศัตรูก็ยังคืบหน้าเข้ามา

แก๊งประจิม พุ่งขึ้นฝั่งราวกับฝูงสุนัขบ้า ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความบ้าเลือด

เขื่อนหันไปเห็นชายชุดดำร่างยักษ์ฟันมีดดาบยาวตรงเข้าใส่ เขาพลิกตัวหลบแต่ไม่ทัน

ฉัวะ!

ปลายมีดเฉือนแขนซ้ายเป็นทางยาว เลือดแดงสดพุ่งซ่าน

“อึก!” เขื่อนกัดฟันแน่น หน้าเหยเกแต่ไม่ปล่อยปืน

มือขวากระชากปืนพกออกจากเอว ปัง! ปัง! ลั่นกระสุนสวนกลับกลางอกศัตรูตรงหน้า

ร่างนั้นทรุดลงกับพื้นทรายทันที

ทิวา วิ่งเข้ามาหาเขื่อนเร็วจี๋ “เห้ย! แขนเป็นยังไงบ้างครับ!?”

เขื่อนยกมือซ้ายขึ้น พันแผลด้วยผ้าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเคร่งขรึมไม่แสดงความเจ็บ

“ไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า จัดการมันให้หมดก่อน!”

“เออ!! อย่าพึ่งตายยังไม่ได้แต่งเมีย!!”

ลูกน้องของเขื่อนเร่งรุกคืบ ผลักดันศัตรูถอยกลับลงทะเลได้สำเร็จ

แสงเย็นเริ่มคลี่คลุม ขอบฟ้าเปลี่ยนจากสีส้มอมเทาเป็นสีมืด เสียงปืนเงียบลง ทะเลกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

เขื่อนยืนหอบหายใจหนักๆ แขนซ้ายพันแผลแน่น ใบหน้าคมเต็มไปด้วยคราบเลือดและเหงื่อ

เขากวาดตามองรอบตัวอย่างเร็ว

“ขุนเขา…” น้ำเสียงเขาแหบต่ำ ริมฝีปากขบแน่น

“นายหัว! ผม และพวกพ้องรวมถึงคุณ ศักดิ์ เจริญชัย แม็กซ์ ทิวา อยู่ครบครับ!” ศักดิ์วิ่งมารายงานพร้อมพวกพ้อง

เขื่อนถามทันควัน เสียงแข็ง “แล้วขุนเขาล่ะ? มึงเห็นขุนเขามั้ย?”

ทุกคนหน้าเสียกันถ้วนหน้า

หนึ่งส่ายหัวช้าๆ

“ไม่เห็นเลยครับนายหัว… เมื่อกี้หายไปกับชัย ตอนจังหวะยิงปะทะ”

แววตาเขื่อนแข็งกร้าวขึ้นทันที กล้ามเนื้อกรามกระตุก

เขาหันตัววิ่งพรวดไปทางแนวเกาะด้านหลังโดยไม่พูดอะไร

“นายหัว! เดี๋ยวผมไปด้วย!” หนึ่งร้องแล้วรีบวิ่งตาม

เขื่อนวิ่งฝ่าหินและพงหญ้าอย่างรวดเร็ว เลือดหยดจากแขนซ้ายตลอดทาง

เขามาหยุดตรงท่าเรือเล็กด้านหลัง หอบหายใจแรง ใบหน้าเรียบเย็นแต่แววตาเริ่มร้อนผ่าว

บนพื้นมีแต่ รอยเท้า กับ รอยเรือลากออกไปในทะเล…แต่ไม่มีเรือ ไม่มีคน ไม่มีขุนเขา

เขื่อนกัดฟันแน่นจนได้ยินเสียงกรอดๆ ในลำคอ

หมัดข้างขวากำแน่นจนเส้นเลือดปูด

“มันเอาเขาไปแล้ว… ไอ้ชัย หนอนในเรือนกูเอง” เขื่อนคำรามต่ำ แววตาวาวโรจน์ด้วยโทสะ

ศักดิ์ เจริญชัย ทิวา แม็กซ์ วิ่งตามมาทัน ต่างคนสีหน้าเคร่งเครียด

เขื่อนพยักหน้าช้าๆ แววตาแข็งเยือก พูดกับตัวเอง

“ใช่… ไอ้ชัย”

แม็กซ์พูดหนักแน่น

“พวกมันคงเตรียมการณ์มานานแล้ว มันเล่นลึกขนาดนี้ พวกเราต้องวางแผนดีๆ”

เขื่อนยืนนิ่งพักใหญ่ ก่อนค่อยๆ ก้มมองรอยเลือดที่ซึมบนผ้าพันแผล

เขายกสายตามองทะเล เส้นขอบฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ

เสียงของเขาแหบต่ำแต่หนักแน่น

“กูจะลากมันกลับมา ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”

ศักดิ์ยิ้มเย็นๆ ยอมใจในความรักเมียของเพื่อนสนิท

“เราจะเอาขุนเขาคืนมาให้ได้ครับ นายหัว” หนึ่งในลูกน้องพูดขึ้น