เขื่อนขุนเขา 13

เขื่อนเดินลากเท้าช้า ๆ บนพื้นปูนเก่า ท่ามกลางแดดร้อนจัดของเมืองท่า กลิ่นทะเลเจือควันบุหรี่และน้ำมันเครื่องยังคงแตะจมูกไม่จาง มือหนากำแผ่นพับข้อมูลไว้แน่น ใบหน้าคมเต็มไปด้วยความกังวล สามวันแล้ว…สามวันที่ขุนเขาหายไปไร้วี่แวว แม้จะส่งเพื่อนออกตามหาแทบพลิกเมือง แต่กลับได้แค่ข่าวร้ายว่า ‘ชัย’ คนที่พาขุนเขาไป ถูกฆ่าปิดปากไปแล้ว

เขื่อนกัดกรามแน่น ใจเหมือนถูกกรีดซ้ำไปมา

ตัดภาพไปที่โรงพยาบาล

ในห้องพักฟื้นกว้างขวาง ตกแต่งเรียบหรูด้วยโทนสีขาวและเทา ร่างบางของขุนเขานอนสงบอยู่บนเตียงสีขาว ผ้าห่มปกคลุมถึงอก ผิวซีดขาวจนดูเปราะบาง

ชายรูปร่างสูงโปร่ง 193 เซนติเมตร นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ไม้ข้างเตียง สูทสีดำสนิทแนบกายเผยเรือนร่างสมส่วน ผมสีเทาเงินเซ็ตเรียบร้อย ตาคมเข้มกริบใต้คิ้วหนา ริมฝีปากบางขยับน้อย ๆ อย่างคนที่มีความอดทนสูง

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ

“นายครับ มีเอกสารที่ต้องเซ็นครับ” หนึ่งในลูกน้องในชุดดำเอ่ยขึ้นพลางยื่นแฟ้ม

ชายสูงใหญ่ปรายตาไปทางลูกน้อง เสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบตอบกลับอย่างเฉียบคม

“แล้วมันด่วนไหม แค่นี้มึงคิดไม่ได้หรือไง”

ลูกน้องก้มหน้ารับคำทันทีแล้วถอยออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ

เสียงหวานครางเบา ๆ ขัดขึ้นกลางความเงียบ

“อื้ออ…”

ขุนเขาขยับศีรษะอย่างเชื่องช้า เปลือกตาบางเปิดขึ้นเผยนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มพร่ามัว ร่างโปร่งกะพริบตาเพื่อปรับโฟกัส ก่อนจะสะดุดสายตาเข้ากับชายแปลกหน้า

เขารีบเอื้อมมือไปกดปุ่มเรียกพยาบาลด้วยสัญชาตญาณ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงอุทานแผ่วเบาก็หลุดออกจากริมฝีปากซีด

“ล…ลูก…”

ขุนเขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าท้องของตัวเอง ดวงตาเบิกกว้าง น้ำตาไหลพรากลงอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่

ชายร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ เตียง เอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่น

“ปลอดภัยครับ”

ขุนเขายกมือขึ้นปิดปาก สะอื้นออกมาอย่างคนที่แบกความกลัวมานานเกินทน ปลอดภัย…ลูกของเขาปลอดภัยแล้วจริง ๆ

ชายผมสีเทาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาที่หางตาขุนเขาเบา ๆ แววตาคมเข้มทอดมองอย่างใจเย็น

“คุณไม่ต้องกลัวอีกแล้ว ผมจะดูแลคุณกับลูกเอง”

ภายในห้องพักฟื้นแสนเงียบสงบ แสงแดดยามบ่ายส่องลอดม่านบางเข้ามาอบอุ่น

ขุนเขายกมือปาดน้ำตา สูดหายใจเข้าลึกอย่างรวบรวมสติ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น

“ขอบคุณนะครับ…ที่ช่วยผมไว้จากไอ้บ้านั่น” นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ ก่อนจะเบนมองไปทางชายร่างสูง “แต่ผมดูแลตัวเองได้นะครับ ไม่ต้องลำบากคุณหรอก”

ชายร่างสูงยืนสงบนิ่ง สีหน้าไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ดวงตาคมจ้องเขาไม่วาง

ขุนเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถามอย่างระแวง “แล้ว…ทำไมผมถึงถูกมันจับตัวไป? มันเป็นใครกันแน่?”

สีหน้าชายสูงใหญ่นิ่งไปเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะเดินไปกดเรียกพยาบาลเสียงเรียบ

“เรียกหมอมาคุยหน่อย คนไข้เพิ่งฟื้นแล้วมีอาการหลงลืมบางส่วน”

ไม่นาน หมอหนุ่มในชุดกราวน์ขาวก็เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มในมือ ใบหน้ายิ้มแย้มแต่แววตาจริงจัง

“สวัสดีครับ คุณขุนเขา ผมขอเช็กอาการกับอธิบายอะไรสักหน่อยนะครับ”

หมออธิบายว่า ขุนเขามีภาวะ ‘ความจำเสื่อมเฉพาะบางส่วน’ (Partial retrograde amnesia) อันเกิดจากความกระทบกระเทือนทางร่างกายและจิตใจอย่างรุนแรง ซึ่งเหตุการณ์ก่อนจะถูกช่วยไว้ ขุนเขาจำไม่ได้เลย นอกจากเรื่องล่าสุดที่ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล

หมอพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“คุณขุนเขาเสี่ยงแท้งหนักมากครับ แต่โชคดีมาก เด็กแข็งแรงมากที่ยังปลอดภัย ผมแนะนำให้นอนพักเยอะ ๆ และอย่าเคลื่อนไหวเยอะจนกว่าครบสามเดือน จะปลอดภัยทั้งแม่และลูก”

ขุนเขากำมือแน่น น้ำตาเอ่อขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้ารับคำเบา ๆ

หลังจากหมอลาออกจากห้องไป บรรยากาศกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ขุนเขาก็เงยหน้ามองชายร่างสูงด้วยแววตาสงสัยอีกครั้ง

“คุณ…เป็นใครกันแน่ครับ ทำไมคุณถึงช่วยผม?”

ชายผมสีเทายืนนิ่ง มองลึกลงไปในดวงตาขุนเขา ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วเดินกลับมานั่งข้างเตียง มือใหญ่เอื้อมไปแตะหลังมือขุนเขาอย่างแผ่วเบา

“พี่ชื่อ ขุนแผน”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบง่าย แต่ทุ้มลึกอย่างมีความหมาย

“พี่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของน้อง”

ขุนเขาชะงัก ร่างบางแข็งทื่อ ตากลมเบิกกว้าง น้ำตารื้นขึ้นมาอีกระลอกโดยไม่รู้ตัว

ขุนแผนเล่าช้า ๆ ชัดเจน ทุกถ้อยคำมีน้ำหนักแน่นอน

“น้องโตมาในครอบครัวที่รักเรามาก พ่อแม่ของเราใจดีมาก รักลูกทั้งสองคน พี่ก็รักน้องมากเหมือนกัน…แต่ตอนน้องอายุสามขวบ น้องถูกคนใช้ในบ้านลักพาตัวไป”

เสียงของขุนแผนแผ่วลง

“เราไม่เคยเจอน้องอีกเลย เพราะคนพวกนั้นมีแบ็คใหญ่มาก พ่อกับแม่ตามหาน้องไม่เจอ…จนสองปีก่อน พวกท่านเสีย พี่อยู่คนเดียว พี่คิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีใครให้ตามหาอีกแล้ว”

ดวงตาคมเริ่มพร่าเลือน ริมฝีปากบางสั่นนิด ๆ แต่เขาก็ยิ้มจาง ๆ

“แต่เมื่อปีกว่าที่ผ่านมา พี่สืบเรื่องแก๊งประจิมใหญ่ ซึ่งมันเกี่ยวพันกับ ‘ลุง’ แท้ ๆ ของเราเอง พี่บังเอิญเจอเบาะแสว่าน้องยังมีชีวิตอยู่ และเคลื่อนไหวในแวดวงนี้…พี่เลยตามหาน้องมาตลอด”

ขุนเขาสะอื้นออกมาอย่างไม่อาย น้ำตาไหลพราก ร่างบางยกแขนขึ้นช้า ๆ

“ขอ…กอดหน่อยได้ไหมครับพี่…”

ขุนแผนยิ้มอ่อน ใช้แขนแกร่งโอบกอดร่างบางอย่างทะนุถนอมที่สุด แม้ขุนเขาจะต้องนอนนิ่ง ๆ ไม่สามารถลุกขึ้นกอดได้เต็มที่ แต่แขนใหญ่ก็ประคองให้น้องรู้ว่าตนปลอดภัยแล้ว

ขุนแผนกระซิบข้างหูอย่างอ่อนโยน “พี่จะดูแลน้องเองต่อจากนี้ ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วนะ…”

ขุนเขาพยักหน้าทั้งน้ำตา รอยยิ้มบางแต้มบนริมฝีปาก ร่างบางวางใจอย่างที่สุด

เขาไม่ได้ถามต่อว่าตนท้องกับใคร เขาจำอะไรไม่ได้…จำได้เพียงว่าตนมีลูก และบัดนี้ เขาได้ลืมผู้ชายที่ชื่อ ‘เขื่อน’ ไปหมดแล้ว…

ยามเย็น เมฆหม่นบดบังแสงอาทิตย์ สายลมเย็นจัดพัดผ่านถนนที่เงียบงันราวกับสะท้อนใจคน

เขื่อนเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอยและสถานที่ที่เคยได้ยินเบาะแส ทั้งท่าเรือ โรงแรมร้าง ซ่องเก่า ไปจนถึงโกดังริมทางรถไฟ…แต่ทุกที่ล้วนว่างเปล่า ไม่แม้แต่เงาของคนรู้จัก

ยิ่งเวลาผ่านไป ข่าวที่กระพือออกมาก็ทำให้หัวใจเขื่อนหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม

“แก๊งประจิมถูกลอบสังหารยกแก๊ง ศพนับสิบถูกพบในโกดังร้าง สภาพเหี้ยมโหดจนแทบจำไม่ได้”

“หัวหน้าประจิมถูกตัดหัว ทิ้งซากไว้กลางลาน ร่องรอยบ่งชี้ว่าเป็นฝีมือมืออาชีพ และมีอำนาจเหนือกว่าแก๊งนี้หลายเท่า…”

เขื่อนยืนนิ่ง ใบหน้าคมคายซีดเผือด ดวงตาแข็งกร้าวแต่สั่นไหว

มีคนใหญ่กว่าประจิมที่เล่นงานพวกมันได้ขนาดนี้… แล้วขุนเขาล่ะ…? ถ้าเขาถูกพาตัวไปกับขบวนนี้?

ความคิดประดังประเดเข้ามาเหมือนพายุ

จะปลอดภัยไหม… จะเป็นยังไงบ้าง…

ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว ปล่อยกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นช่วงไหปลาร้าและแผงอกแน่น กางเกงผ้าทรงสวย รองเท้าหนังขัดมันสะอาด เรียกสายตาผู้คนบนทางเดินอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง แต่สีหน้าเขื่อนที่เคร่งเครียด หน้านิ่งไม่รับแขก ดวงตาคมกริบไม่เหลียวแลใคร ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

เสียงฝีเท้าเร่งขึ้น เขื่อนเดินตรงไปยังบริษัทเอกชนขนาดใหญ่ย่านธุรกิจ กลิ่นหอมของกาแฟและน้ำหอมผู้บริหารลอยปะทะจาง ๆ เมื่อเขาเดินผ่านโถงต้อนรับและพนักงานหลายคนที่เหลียวมองตาม

ทันทีที่มาถึงหน้าห้องกระจกบานใหญ่ เขื่อนเปิดประตูผลัวะเข้าไปโดยไม่เคาะ

แม็กซ์ เพื่อนสนิทที่นั่งอ่านแฟ้มอยู่ในห้อง เงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจยาว เขาเคยชินกับอาการของเพื่อนคนนี้อยู่แล้ว

“โธ่เว้ย เขื่อน…” แม็กซ์ส่ายหน้าอย่างระอา

เขื่อนปิดประตูแน่น ก่อนเดินตรงไปยังโต๊ะ เตรียมตัวระบายความเครียด เขาคว้าขวดวิสกี้สีน้ำผึ้ง เทเหล้าลงแก้วใส แล้วกระดกอึกใหญ่โดยไม่ลังเล

แม็กซ์มองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ แล้วเอ่ยแซวเสียงนิ่ง “ดื่มให้หมดขวด มึงก็หาไม่เจออยู่ดีนั่นแหละ”

มือที่ถือแก้วหยุดชะงัก นัยน์ตาคมหันขวับ

“หมายความว่าไงวะ แม็กซ์?” เสียงเขื่อนกดต่ำ เย็นจัด

แม็กซ์วางแฟ้มลงบนโต๊ะ เอามือประสานกันพาดโต๊ะแล้วมองหน้าเพื่อนจริงจัง

“แบ็คใหญ่ที่จับตัวขุนเขาไป…มันไม่ใช่พวกกระจอกแบบประจิมแล้วเว้ย”

เขาเว้นจังหวะให้อีกฝ่ายย่อยข้อมูล

“นี่มันคนที่อยู่เหนือกว่าพวกนั้นเยอะ เข้ามืออาชีพ ชัดเจน เป็นงาน สะอาดเรียบร้อย คนแบบนี้ต่อให้พวกเราตามหาทั่วเมือง ยังไงก็หาไม่เจอถ้าเขาไม่อยากให้เจอ”

เขื่อนนิ่งไป ใบหน้าขาวซีดเผือดกว่าเดิม นิ้วมือเรียวยาวที่จับแก้วแน่นจนเส้นเลือดปูด ตาคมเข้มหลุบต่ำ ปิดบังอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในอก

ขุนเขา…

ภาพใบหน้าหวานแสนอ่อนโยนของคนรักแวบเข้ามาในห้วงคิด

อยู่ที่ไหน… เป็นยังไงบ้าง… จะเจ็บไหม จะกลัวไหม…

หัวใจเขื่อนบีบรัดเจ็บแปลบ ริมฝีปากเม้มแน่น

แม็กซ์มองเพื่อนนิ่งก่อนถอนหายใจเบา ๆ

“ใจเย็นหน่อยเขื่อน ถ้าน้องมันยังมีชีวิตอยู่…เดี๋ยวมันต้องส่งสัญญาณมาเอง พวกใหญ่ ๆ พวกนี้ไม่ฆ่าคนทิ้งเปล่า ๆ หรอก” แม็กซ์พูดปลอบเบา ๆ แม้ในใจจะไม่มั่นใจเท่าไหร่

เขื่อนไม่พูดอะไรอีก เขากระดกเหล้าอีกอึกใหญ่ กลืนความเจ็บลงคออย่างทรมาน ดวงตาคมยังจ้องแก้วใสในมือ แต่ใจของเขา…ล่องลอยไปไกล ห่างจากที่นี่นัก

เขาคิดถึงขุนเขาแทบใจจะขาด… และไม่รู้ว่าคนรักอยู่ที่ไหนในโลกกว้างใบนี้