เขื่อนขุนเขา 24

เสียงไซเรนของรถพยาบาลและรถตำรวจดังแหวกอากาศมาแต่ไกล

แสงไฟวูบวาบตัดกับท้องฟ้ายามบ่ายแก่ที่เริ่มขมุกขมัว ผู้คนมุงดูอยู่ริมถนนสายหลักที่ทอดผ่านเขตชานเมือง ตรงบริเวณโค้งลงเขาซึ่งขึ้นชื่อว่าอันตรายมากที่สุดแห่งหนึ่ง

รถ SUV สีดำขลับ พังยับเยินจนเกือบจำเค้าเดิมไม่ได้ ฝากระโปรงยุบย่นกระแทกเข้าไปถึงที่นั่งคนขับ กระจกหน้าแตกละเอียดกระจายเต็มพื้นถนน ล้อหน้าข้างหนึ่งหลุดกลิ้งออกไปไกลจากจุดเกิดเหตุ กลิ่นน้ำมันและเขม่าควันโชยตลบอบอวล

เสียงหวอของเจ้าหน้าที่กู้ภัยประสานกับเสียงวิทยุสื่อสารตลอดเวลา

“เราพบผู้บาดเจ็บติดอยู่ในรถคนเดียวครับ เป็นชาย… อายุประมาณสามสิบต้นๆ หมดสติ มีเลือดออกจากศีรษะและอกด้านซ้ายอย่างรุนแรง!”

เจ้าหน้าที่รีบใช้เครื่องตัดถ่างแงะประตูด้านคนขับที่บิดเบี้ยวอย่างหนัก เสียงเหล็กเสียดสีกันแหลมคมสะท้านเข้าไปถึงหัวใจ

ภาพของเขื่อน—ร่างกายแน่นิ่งคาอยู่กับพวงมาลัย ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดและเศษกระจก

เสื้อเชิ้ตสีขาวมีเลือดเปรอะเปื้อน ส่วนอกด้านซ้ายบุบยุบจนน่ากลัว กระจกแตกทิ่มเข้าเนื้อและแขนจนเห็นเนื้อแดงฉาน

“ได้ตัวแล้วครับ! เตรียมเปลนิ่มเร็ว!”

เสียงตะโกนของเจ้าหน้าที่ดังแทรก

“ชีพจรยังมี แต่อ่อนมาก! รีบพาส่งโรงพยาบาลใหญ่ใกล้ที่สุด—เรียกแอร์ลิฟต์ถ้าจำเป็น!”

ชั่วขณะหนึ่ง… โลกทั้งใบเงียบสงัด

มีเพียงภาพของชายผู้หนึ่ง—ที่กำลังจะไปอยู่ข้างคนที่ตนรักในวันที่สำคัญที่สุด แต่กลับกลายเป็นคนที่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดเพราะความแค้นของใครบางคนที่ซ่อนอยู่ในเงามืด

ฝนเริ่มโปรยเม็ดเบาๆ อีกครั้งราวกับฟ้ากำลังร้องไห้แทนหัวใจของใครบางคน

รถพยาบาลเคลื่อนออกไปอย่างเร่งรีบ ทิ้งไว้เพียงรอยเลือดหยดบนถนน

นักข่าวหญิงในชุดกันฝนสีกรมถือลูกไมค์อยู่หน้าเลนส์กล้อง

ใบหน้าเคร่งเครียดฉาบด้วยหยาดฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมาอีกระลอก เสียงรายงานของเธอดังประสานกับบรรยากาศสับสนรอบข้าง:

“ขณะนี้เราอยู่บริเวณทางโค้งลงเขาช่วงหลักกิโลเมตรที่ 42 ซึ่งเพิ่งเกิดอุบัติเหตุรุนแรงเมื่อไม่กี่นาทีก่อนค่ะ รถ SUV สีดำถูกชนอัดกับขอบทางอย่างแรงจนพังยับเยิน เบื้องต้นพบว่ามีผู้บาดเจ็บหนึ่งรายเป็นชาย ยังไม่สามารถเปิดเผยชื่อได้ในขณะนี้ แต่จากข้อมูลที่เราได้รับมา… ผู้บาดเจ็บอาจเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่เพิ่งมีข่าวเชื่อมโยงกับตระกูลใหญ่อย่าง ‘ขุนแผน’ เมื่อไม่นานมานี้”

เสียงเจ้าหน้าที่ตะโกน: “ถอยค่ะ! ห้ามเข้าใกล้!”

นักข่าวหันหลังไปมองที่เกิดเหตุขณะกล้องแพนให้เห็นรถพยาบาลที่เพิ่งเคลื่อนตัวออกจากจุดเกิดเหตุอย่างเร่งรีบ

“…เจ้าหน้าที่กู้ภัยได้เร่งนำตัวผู้บาดเจ็บส่งโรงพยาบาลกลางแล้วค่ะ บริเวณนี้ขณะนี้ยังปิดการจราจรชั่วคราวเพื่อเคลียร์พื้นที่ ข้อมูลที่น่าตกใจกว่านั้นคือ—มีรายงานว่า สายเบรกของรถถูกตัดอย่างจงใจ ขณะนี้อยู่ระหว่างการตรวจสอบของเจ้าหน้าที่สืบสวน”

กล้องจับภาพใบหน้านักข่าวอีกครั้ง ก่อนเธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“นี่อาจไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา แต่เป็นความพยายามเอาชีวิตใครบางคน… และหากผู้บาดเจ็บคือบุคคลที่เราคาดการณ์ไว้จริง—นี่อาจเชื่อมโยงไปถึงศัตรูเก่าของตระกูลขุนแผนที่เพิ่งมีข่าวเงียบไปเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ… เราจะรายงานความคืบหน้าให้คุณผู้ชมทราบทันทีที่ได้รับข้อมูลเพิ่มเติม ดิฉัน…รายงานสดจากพื้นที่เกิดเหตุค่ะ”

กล้องแพนออกกว้าง เห็นรถกู้ภัยและตำรวจยังทำงานท่ามกลางฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

ม่านถูกปิดสนิท มีเพียงแสงไฟจากทีวีที่ยังเปิดข่าวอยู่

เสียงนักข่าวยังดังแว่วออกมาจากจอทีวี เป็นรายงานจากที่เกิดเหตุซึ่งกำลังเป็นข่าวใหญ่

แต่เพียงครู่เดียว…

“ปึ้ก”

เสียงกดรีโมทปิดทีวีดังขึ้นอย่างเฉียบขาด

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”

เสียงหัวเราะต่ำแหบของชายร่างท้วมผู้หนึ่งดังขึ้นจากมุมห้อง เขานั่งเอนตัวพิงโซฟา มือหนาถือรีโมทโยนเล่นไปมาอย่างไม่แยแส

เขาแต่งตัวเรียบหรู เสื้อเชิ้ตผ้าซาตินกับกางเกงสแล็คสีเข้ม แต่ในแววตากลับฉายแววเจ้าเล่ห์และสะใจอย่างปิดไม่มิด

มืออีกข้างของเขาคว้าซองบุหรี่ยี่ห้อหรูขึ้นมาแกะอย่างใจเย็น ก่อนจะคีบบุหรี่ขึ้นจุดไฟด้วยท่าทางผ่อนคลาย

เสียงจุดไฟแช็ก “แชะ” ดังเบา ๆ ตามด้วยกลิ่นควันลอยอ้อยอิ่งในห้อง

“ไอ้เด็กนั่นน่ะเหรอ คิดจะมายืนขวางฉัน… หึ อยากเป็นวีรบุรุษนักใช่ไหม ก็ไปเป็นในโลงซะเถอะ”

เขาพ่นควันออกมาช้า ๆ พลางเอียงคอมองไปที่หน้าจอทีวีที่ดับไปแล้วราวกับมองผ่านมันไปยังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ขุนแผน… แกคิดว่าซ่อนน้องชายไว้เงียบ ๆ แล้วมันจะไม่มีใครหาเจอหรือไง… หึ ฉันรอวันนี้มานานแล้ว แกจะต้องสูญเสียเหมือนที่ฉันเคยเสีย!”

มือหนาขยี้ก้นบุหรี่ลงในถาดอย่างแรงจนเกิดเสียง “กรอบ” เบา ๆ

ก่อนที่เขาจะยิ้มมุมปากด้วยสายตาเย็นชา และหันไปพูดกับเงาคนที่ยืนเงียบอยู่มุมห้อง:

“ส่งคนไปโรงพยาบาล… ดูซิว่ามันยังหายใจอยู่ไหม ถ้าใช่—อย่าให้มันหายใจได้นานเกินคืนนี้”

เสียงหัวเราะแผ่วต่ำดังอีกครั้งในห้องเงียบราวกับปีศาจกำลังสังสรรค์กับเงา

เวลา 23:45 น. – ห้องคลอด โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในเมือง

เสียงเครื่องมือทางการแพทย์ยังคงดังเบา ๆ คลอในบรรยากาศตึงเครียด

เสียงเด็กร้องดัง “แง๊—!!!”

เสียงแหลมเล็กของทารกเพศชายเจาะผ่านบรรยากาศเงียบงันของค่ำคืน

เด็กน้อยตัวแดงน้อย ๆ ถูกยกขึ้นมาด้วยมือของคุณหมอ พยาบาลรีบห่อตัวทารกด้วยผ้าสะอาดสีฟ้าอ่อนแล้วหันมาประกาศกับคนเป็นแม่ที่นอนหอบหายใจรวยรินอยู่บนเตียง

“เป็นเด็กผู้ชายนะคะ! แข็งแรงมากเลยค่ะ!”

ขุนเขานอนตัวเปียกเหงื่อ หน้าผากชื้น เขาหอบหายใจแรง ใบหน้าซีดเซียวแต่มีน้ำตาซึมรื้นที่หางตาเมื่อได้ยินเสียงร้องเล็ก ๆ นั้น เขาหันหน้าช้า ๆ ตามเสียงพยาบาล

พยาบาลคนหนึ่งก้มลงข้างเตียง ยิ้มอย่างอบอุ่น

“คุณแม่เก่งมากเลยนะคะ ตอนนี้คุณลูกปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวเราจะพาเขาไปให้ดูใกล้ ๆ นะคะ”

ขุนเขาพยักหน้าช้า ๆ เหมือนไม่มีแรงพูด มือเรียวเอื้อมอย่างสั่นเทาไปแตะผ้าห่อตัวลูกที่พยาบาลอุ้มเข้ามาใกล้…

“ลูก…ของแม่…”

เสียงกระซิบเบาแทบจะไม่พ้นริมฝีปาก แต่เต็มไปด้วยความรักมากล้น ดวงตาคมหวานไหวระริกด้วยน้ำใส ๆ ที่เอ่อคลอออกมา

เขาพยายามยิ้ม…แม้ใบหน้าอ่อนล้าราวจะหมดแรงไปทั้งร่าง แต่สายตาที่มองทารกตัวน้อยนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างที่สุด

“พ่อเขา…คงอยากได้ยินเสียงลูกมากเลย…”

เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะ ค่อย ๆ เสถียรขึ้นหลังการคลอด

พยาบาลพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะพาเด็กออกไปยังโซนพักฟื้น เพื่อให้คุณแม่ได้พักและรับการดูแลต่อ

ภายนอกห้องคลอด

แม่บ้านคนสนิทของบ้านขุนแผนนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องคลอดทั้งน้ำตา เมื่อได้ยินเสียงเด็กที่เพิ่งเกิด ก็ยกมือไหว้ขอบคุณฟ้าเบื้องบน

“คุณหนูปลอดภัยแล้ว…”

แม่บ้านคนสนิทยืนตัวแข็ง น้ำตายังคลอจากความโล่งใจที่ขุนเขาคลอดปลอดภัย เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง ก่อนจะหันไปมอง ขุนแผน ที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟารับรองไม่ไกล

ใบหน้าคมคายของเขาเคร่งเครียดเต็มไปด้วยแรงกดดัน เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่กี่ชั่วโมงและมาถึงโรงพยาบาลในสภาพที่ยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดสูทสนามบิน

แม่บ้านเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า ก่อนจะถามด้วยเสียงแผ่วต่ำ

“คุณขุนคะ…คุณเขื่อนล่ะคะ? เขาไม่มาหรือ…”

ขุนแผนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาดุดันของเขานิ่งสนิท ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะพูดเสียงต่ำเด็ดขาด

“เขื่อนไม่มาแล้ว… ตอนนี้อยู่ ICU… รถเบรกแตก…ไม่สิ…มีคน ตัดสายเบรก มันคือการจงใจ”

แม่บ้านเบิกตากว้าง สีหน้าตกใจจนยกมือปิดปากอัตโนมัติ

“พระเจ้า…ตะ…ตัดสายเบรก!? ใครกันคะที่กล้าทำแบบนั้น…!”

ขุนแผนลุกขึ้นช้า ๆ มือกำแน่น เขาหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา เห็นรายงานจากลูกน้องที่เพิ่งเข้าไปตรวจสอบ

“ฉันจะหามันให้เจอ ว่าใครกล้าบงการแบบนี้…”

เขาหันกลับมามองแม่บ้าน พลางลดเสียงลงให้มั่นคงที่สุด

“ฟังให้ดีนะ อย่าเพิ่งบอกขุนเขาเรื่องนี้…ห้ามเด็ดขาด เขาพึ่งคลอด เขาต้องพัก ต้องดูแลลูก ไม่ใช่ร้องไห้จนแผลเปิดเพราะความจริงโหดร้ายแบบนี้ เข้าใจไหม?”

แม่บ้านสั่นหน้าเบา ๆ แล้วรีบพยักหน้า น้ำตารื้นอีกครั้ง

“ค่ะ…ค่ะ ดิฉันจะไม่ปริปากบอกเขาแน่นอนค่ะ…”

ขุนแผนหันไปมองประตูห้องที่มีชื่อ “คุณขุนเขา” แปะไว้อย่างเรียบร้อย

ภายในห้องผ่าตัดสีขาวสะอาด เต็มไปด้วยเสียงเครื่องมือและเสียงของแพทย์พยาบาลที่กำลังทำงานแข่งกับเวลา ร่างของ เขื่อน นอนนิ่งอยู่บนเตียงผ่าตัด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเลือดและบาดแผลจากแรงกระแทก เครื่องช่วยหายใจแนบกับใบหน้า หลอดและสายน้ำเกลือพัวพันเต็มแขน

“ความดันตกค่ะคุณหมอ! ระดับออกซิเจนต่ำลงเรื่อยๆ!”

“เตรียมเครื่องมือ! เราต้องเปิดช่องอก ดูดเลือดที่คั่งออกให้เร็วที่สุด!”

ศัลยแพทย์หัวหน้าทีม พูดเสียงนิ่งแต่เฉียบขาด ขณะที่ทีมแพทย์เร่งผ่าตัดอย่างแม่นยำ ทุกวินาทีเหมือนยืดออกเป็นชั่วโมง

“เขาตกกระแทกเต็มแรงที่ด้านหน้า ซี่โครงหักหลายจุด เลือดคั่งในช่องอก…ถ้าไม่เอาออกตอนนี้ ตายแน่นอน”

แสงไฟในห้องสว่างจัด เสียงดูดของเหลว เสียงชีพจรเต้นติ๊ดๆ จากเครื่องมอนิเตอร์ ทำให้บรรยากาศตึงเครียดสุดขีด

“เครื่องกระตุ้นหัวใจ เตรียมไว้ด้วย!”

เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง เลือดคั่งค่อยๆ ถูกดูดออก อวัยวะภายในเริ่มคลายแรงกดดัน ความดันเริ่มขยับขึ้นเล็กน้อย

“ชีพจรกลับมาแล้วค่ะ!”

“โอเค…เย็บปิดช่องอก เตรียมส่ง ICU ด่วนที่สุด”

ทีมแพทย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหงื่อไหลอาบหน้าทุกคน

“เขารอดแล้ว…อย่างหวุดหวิด”

ด้านนอกห้องผ่าตัด – ไฟเขียวขึ้นแทนไฟสีแดง, เวลา 04:48 น.

ขุนแผนยืนรออย่างเงียบงัน ดวงตาแดงก่ำแต่ยังแฝงด้วยความแข็งแกร่ง แพทย์ออกมาแจ้งข่าวดี เขื่อนพ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังไม่ฟื้น ต้องพักใน ICU อย่างใกล้ชิด

“ขอบคุณครับคุณหมอ…”

“ถ้ายังไงช่วยย้ายไปโรงพยาบาลxxด้วยนะครับ”

ขุนแผนเอ่ยเสียงแผ่ว นอกกลับรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกไปจากใจได้ก้อนหนึ่ง

เขายืนนิ่งมองเพดาน ก่อนจะถอนหายใจช้า ๆ

“รอดแล้วเขื่อน…ขอบคุณที่ไม่ทิ้งขุนเขาไว้คนเดียว…”