บทที่ 10

ซางเป่ยเฉินจอดรถไว้ที่ลานหน้าคฤหาสน์ ก่อนลงจากรถ เขาก็มองโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง

ลู่รั่วซีไม่ได้ตอบกลับข้อความของเขา

เขาขมวดคิ้ว

ตามปกติแล้ว ไม่ว่าเขาจะส่งข้อความอะไรไปให้ นางก็จะตอบกลับทันที ไม่ค่อยมีครั้งไหนที่เงียบหายไปนานถึง 5 นาทีเช่นนี้

หรือว่าเธอจะเผลอหลับไปในห้องนอน?

เขาเดินลงจากรถ กำลังจะก้าวเข้าบ้าน ทว่าได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหน้า "เป่ยเฉิน"

ซางเป่ยเฉินตกใจเล็กน้อย หันกลับไปมอง ก็เห็นเมิ่งหนิงยืนอยู่หน้าบ้าน ยิ้มให้เขา "คุณไปไหนมา? ฉันรอคุณนานแล้วนะ"

ซางเป่ยเฉินขมวดคิ้วแน่น เขาหันไปมองรอบๆ อย่างไม่รู้ตัว แล้วเงยหน้ามองหน้าต่างห้องนอนของลู่รั่วซี เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ก็รีบดึงเมิ่งหนิงไปที่มุมหนึ่ง

"คุณมาที่บ้านผมทำไม?" น้ำเสียงของซางเป่ยเฉินค่อนข้างกระวนกระวาย "เราไม่ได้ตกลงกันแล้วหรือว่าผมไปหาคุณได้เท่านั้น แต่คุณมาหาผมไม่ได้? ผมไม่อยากให้รั่วซีรู้เรื่องนี้"

ทว่าเมิ่งหนิงกลับหัวเราะ "มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังมีอะไรต้องกังวลอีก? พ่อของคุณตายไปแล้ว ส่วนลู่รั่วซีก็..."

ยังไม่ทันพูดจบ ซางเป่ยเฉินก็ขัดจังหวะ "ผมบอกแล้วว่าตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในช่วยไว้ทุกข์ อ