๔ ของฝากที่ข้าไม่ต้องการ

๔

ของฝากที่ข้าไม่ต้องการ

ณ หน้าห้องรับแขกของพรรคมารป๋ายหลงในเช้าวันต่อมา ลี่จูเอ่ยเสียงเย็นเมื่อเห็นของขวัญที่หลางยีบอกว่าจะมอบให้นาง

“เจี่ยเจียรู้แล้ว เหตุใดของชิ้นนี้ถึงฝากมากับเจี่ยเจียไม่ได้ รั้นจะต้องให้ในวันนี้เท่านั้น”

เมื่อวานนี้ก่อนกลับพรรคมารป๋ายหลง หลางยีบอกข้าว่ามีของฝากจะมอบให้ท่านพ่อ แต่ของฝากที่ว่าจะเดินทางมาถึงอีกทีวันพรุ่งนี้

น้ำเสียง สีหน้า แววตาของเขาทำให้ข้าต้องห้ามความสงสัยของตัวเองเอาไว้

เมื่อคืนก็คิด คาดเดาไปว่าเขาจะมอบสิ่งใดให้จนเหนื่อยคิดแล้วนอนหลับไปเอง

ไม่คิดว่าเมื่อตื่นนอนตอนเช้ามาแล้วจะเห็นของขวัญชิ้นนั้นมานั่งอยู่ต่อหน้า

“เพราะว่าเป็นสตรีใช่หรือไม่ขอรับ”

“ใช่! ถ้าฝากมาตั้งแต่เมื่อวานนี้…” ข้าก็คงปฏิเสธที่จะรับ พร้อมสะกัดทุกช่องทางไปแล้ว

ข้าระบายความโกรธด้วยการกำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่น ลี่หลานเห็นเช่นนั้นก็ยื่นมือมาจับมือข้าเอาไว้

หนึ่งเพื่อห้ามไม่ให้ข้าประทุษร้ายผ้าเช็ดหน้าจนตัวเองเจ็บมือ สองให้ข้าทำใจเย็น ๆ ไม่ให้เดือดดาลในการกระทำของหลางยีจนคุมตัวเองไม่ได้ เช่น เดินเข้าไปในห้องรับแขกแล้วดึงของฝากออกมาจากนอกห้อง

“เจี่ยเจียนิ่งไว้นะขอรับ แอบมองอยู่ตรงนี้ไปก่อนขอรับ ใจเย็น ๆ”

ใช่! เราสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านในห้องรับแขกจึงได้แอบมองอยู่ตรงนี้

“เจี่ยเจียจะพยายาม”

ลี่หลานลอบถอนหายใจ เพราะแบบนั้นข้าจึงทราบว่าเขาก็กลัวใจข้าเช่นกัน

“แม่นางคือญาติของหลางยีเช่นนั้นหรือ”

ท่านพ่อมองหน้าสาวงามที่ดูแล้วอายุมากกว่าข้าหลายปีด้วยสีหน้าไม่บอกอารมณ์ว่าชอบหรือไม่ชอบ

ที่ข้ากำหนดคำว่า ‘ชอบหรือไม่ชอบ’ เพราะตั้งแต่ที่ ‘ของฝาก’ ก้าวเข้ามาในห้องรับแขก นางก็พูดถึงจุดประสงค์ที่มาเยือนให้ข้ารู้

‘ข้าคือของฝากที่หลางยีตี้ตี่ตั้งใจมอบให้ท่านประมุขลี่หลง ต่อจากนี้ต้องฝากเนื้อฝากตัวกับคุณหนูแล้ว’

เพียงแค่นึกถึงคำพูดของนางก่อนหน้านี้ ข้าก็แทบอยากจะฉีกผ้าเช็ดหน้าในมือให้ขาดเป็นชิ้น ๆ

อีกอย่างนางเอาอะไรมามั่นหน้ามั่นโหนกกล่าวทำนองว่าท่านพ่อจะแต่งนางเข้าจวนแน่ ๆ ถ้าฝันกลางวันอยู่ ข้าจะทำให้ฝันกลางคืนด้วย

ท่านแม่ข้าเพิ่งตายไปหกเดือนเท่านั้น คนอื่นอย่าได้หวังมาแทนที่ท่านแม่ในเร็ววัน

“ใช่เจ้าค่ะท่านประมุข นับกันตามศักดิ์แล้วข้าคืออาของเขา แต่เรียกกันพี่สาวน้องชาย ตอนนี้ข้าไร้พันธะหมั้นหมายกับชายใด พร้อมเป็นเจ้าสาวเจ้าค่ะ”

ช่างเป็นสาวเทื้อที่ขายตัวเองเก่งเหลือเกิน ไม่หมายปองหนุ่มบ้านอื่นแต่หมายปองท่านพ่อ

“อ้อ เป็นเช่นนี้”

ข้ามุ่นคิ้วให้กับคำพูดของท่านพ่อ เผลอยื่นมือไปบีบแขนน้องชายพร้อมจิกเล็บลงไปด้วย

“เสี่ยวตี้ เหตุใดท่านพ่อตอบรับแบบนี้ เหตุใดท่านพ่อไม่ไล่นางกลับไป”

“เจี่ยเจีย ใจเย็น ๆ ขอรับ”

ลี่หลานยอมให้ข้าจิกเล็บลงบนแขนของเขาเพราะเขารู้ดีว่าจุดเดือดของข้าอยู่ที่ท่านพ่อ

“ให้เย็นไหวหรือ คนหนึ่งไม่ปฏิเสธอีกคนก็เต็มใจ”

“รอดูก่อนขอรับ ท่านพ่อแค่อยากรักษาหน้านางเท่านั้น อย่างไรก็มาจากพรรคมารเฮยหลาง”

ข้าค่อย ๆ พรูลมจากปากเพราะหวังว่าการทำเช่นนี้จะช่วยลดความร้อนรุ่มในใจได้บ้าง ไม่อยากเป็นสตรีที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ต่อหน้าน้องชาย

“เจี่ยเจียไม่ดูแล้ว เสี่ยวตี้เฝ้าไว้ หากนางทำสิ่งที่ไม่ดีไม่ควรต้องเข้าไปยับยั้ง เข้าใจหรือไม่”

“ขอรับเจี่ยเจีย”

ฝากฝังน้องชายเสร็จข้าก็เดินจากไป ขืนอยู่ต่อได้กลายเป็นนางมารร้ายต่อหน้าท่านพ่อแน่

ณ ศาลบรรพชนตระกูลลี่

“ท่านแม่เจ้าคะ วันนี้คนที่ลูกไปดูตัวมาด้วยฝากของที่ลูกไม่อยากได้เข้าพรรคเรามาเจ้าค่ะ ท่านแม่จะให้ลูกจัดการนางอย่างไรดีเจ้าคะ วางแผนทำให้นางผูกคอตาย แล้วเชิญดวงวิญญาณมารับใช้ท่านแม่ดีหรือไม่”

“คุณหนู!”

อาชิ่งสาวใช้คนสนิทปรามข้าเสียงเบาแต่เน้นเสียง นางคงกลัววาจาของข้าจะไปเข้าหูสาวใช้คนอื่นกระมัง

“ใครได้ยินแล้วอย่างไร เจ้าอย่าทำให้ข้าอารมณ์เสียเพิ่มด้วยอีกคน”

ก่อนหน้านี้ข้าบอกว่าเป็นคนที่หมดแพชชั่นการใช้ชีวิต ชอบนอนเฉย ๆ และเหนื่อยง่าย

แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าเป็นคนใจเย็น!

“อาชิ่งแค่อยากให้คุณหนูเบาเสียงลงเท่านั้นเจ้าค่ะ เดี๋ยวอาชิ่งจุดธูปให้นะเจ้าคะ”

พอโดนข้าเสียงดังใส่เข้าหน่อย สาวใช้ร่างนุ่มนิ่มก็รีบกุลีกุจอไปจุดธูปให้ข้าในทันที

จากตอนแรกเพียงจะมาระบายให้ท่านแม่ฟังผ่านป้ายวิญญาณเท่านั้น ไม่ได้หวังจะจุดธูป แต่ตอนนี้พอได้ควันธูปส่งสาร

ท่านแม่คงได้ยินแล้วกระมัง!

“สมเป็นสาวใช้ของข้าจริง ๆ จุดมาทั้งกำนั่นแหละ ท่านแม่จะได้ยินเสียงข้าทุกคำ!”

ช่วงหัวค่ำ…

พ่อบ้านเหมาที่ดูแลศาลบรรพชนเข้ามาเห็นก็ตกใจ หลงคิดไปว่ามีใครมาขโมยธูป

แต่พอเห็นว่าธูปจำนวนมากถูกปักอยู่ที่กระถางธูปหน้าป้ายวิญญาณฮูหยินหมดแล้ว เขาจึงพอปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้

“คุณหนูมีเรื่องให้หัวร้อนแล้ว”

ชัดนะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น!

ตอนฮูหยินยังมีชีวิตอยู่ก็มีคนมาเสนอบุตรหลานให้เป็นฮูหยินรองประมุขลี่หลงอยู่ทุกเช้าค่ำ

ยิ่งตอนนี้ไร้ฮูหยินแล้ว พอจินตนาการได้ใช่หรือไม่ว่าลี่จูจะหัวร้อนเพราะคนที่พร้อมมาแทนที่มารดาตนบ่อยแค่ไหน

พ่อบ้านได้แต่เอาใจช่วยทุกฝ่ายแล้ว!