เกลียดตัวเอง

ตาหวาน....

"ขอหวานไปด้วยได้มั้ยคะป้าคริส"

"แล้วหวานไม่ไปเรียนเหรอลูก"

"ไปสายหน่อยก็ได้ค่ะใกล้จบแล้วช่วงนี้อาจารย์ไม่ค่อยสอนอะไรแค่ไปส่งงานที่ค้างเท่านั้นเอง ขอหวานไปด้วยนะคะป้าคริส"

"ก็ได้จ๊ะ"

ตอนนี้ฉันนั่งรถมากับป้าคริส ไม่นานก็มาถึงคอนโดพี่สายไหม ฉันฝืนตัวเองลงจากรถและเดินตามป้าคริสไป ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงต้องทำหน้าแบบไหนถ้าไปเจอพี่คีย์ที่ห้องพี่สายไหม เขาจะรู้สึกผิดสักนิดมั้ยที่ทำแบบนี้กับฉันที่เป็นแฟนคนปัจจุบัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ป้าคริสเคาะห้องพี่สายไหม ไม่นานประตูก็เปิดออก พี่สายไหมไหว้ป้าคริสก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน แต่เป็นยิ้มที่ฉันสัมผัสได้ว่าเป็นรอยยิ้มของผู้ชนะ รอยยิ้มมุมปากที่ฉันเห็นจะให้ฉันเข้าใจว่ายังไง...

ฉันเดินตามป้าคริสเข้าไปในห้อง สายตาของฉันมองหาพี่คีย์แต่ไม่เจอ

"คีย์นอนอยู่ในห้องค่ะแม่"

พี่สายไหมพูดกับป้าคริสแต่สายตามองมาที่ฉัน ฉันได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร

พี่สายไหมเรียกป้าคริสว่าแม่แบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร แต่ทำไมครั้งนี้ฉันรู้สึกว่าพี่สายไหมจงใจพูดคำนี้ให้ฉันได้ยินก็ไม่รู้ หรือฉันคิดมากไปเอง

ป้าคริสเดินตามพี่สายไหมเข้าไปในห้องนอนส่วนฉันก็ยืนลังเลว่าจะตามเข้าไปดีไหม ฉันกลัวตัวเองจะรับไม่ได้กับสิ่งที่เห็น ภาพพี่คีย์นอนอยู่บนเตียงของพี่สายไหมฉันจะต้องรู้สึกยังไงดี ฉันตัดสินใจยืนอยู่ตรงประตูห้องค่ะ และสิ่งที่ฉันคิดไว้ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ พี่คีย์นอนไม่ใส่เสื้อและคงไม่ได้ใส่อะไรด้วยเพราะตาฉันเหลือบไปเห็นชุดที่พี่คีย์ใส่ออกมาจากห้องของเขาตั้งแต่เมื่อวานวางพาดอยู่ตรงเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง พี่คีย์คงยังไม่เห็นว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้

"คีย์ เป็นยังไงบ้างลูก"

"ผมเวียนหัวแม่ อ๊วกไปสองรอบแล้ว ดีที่ไหมช่วยพยุงไปห้องน้ำ"

"กินเหล้ารึเปล่าเมื่อคืน"

ป้าคริสถามพี่คีย์ที่ตอนนี้กำลังนอนหนุนตักพี่สายไหมอยู่บนเตียง

"ไม่ได้กินครับ"

"อาการยังกะคนแพ้ท้อง"

"แม่ก็พูดไปเรื่อย ผมกับไหมเราเพิ่งกลับมาคินดีกันเมื่อคืนนี้เอง เอ๊ะรึว่าไหมจะท้องแล้ว"

"คีย์พูดอะไรอายแม่บ้าง"

น้ำตาฉันไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น ทำให้ทุกคนหันมา และคนที่ทำหน้าตกใจทีสุดก็คือพี่คีย์

"หวาน!! "

"หวาน"

ฉันไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้อีกแล้ว ฉันรับมันไม่ไหวจริงๆ ฉันวิ่งออกมาจากห้องของพี่สายไหมทันที ฉันวิ่งลงบันไดมานั่งอยู่ตรงล็อบบี้เพราะไม่มีแรงจะวิ่งไปไหนอีกแล้ว ขามันอ่อนแรงจนไม่ไม่แรงแม้จะก้าวเดิน

ฉันหวังว่าเขาจะวิ่งตามออกมาเพื่ออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันคงหวังมากเกินไป คนที่วิ่งตามฉันออกมาคือป้าคริสค่ะ

"หวาน เป็นอะไรลูก หนูร้องไห้ทำไม"

"ฮืออออ ป้าคริส ฮืออออ"

"หวานบอกป้ามาลูก ว่าหนูเป็นอะไร ที่ร้องไห้เพราะตาคีย์ใช่ไหม"

"ฮึก ฮึก ฮืออออ ป้าคริสขา หวาน หวานเจ็บไปหมดแล้วค่ะเจ็บตรงนี้ค่ะ"

ฉันจับไปที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองพร้อมกับทุบมันแรงๆ ปึก ปึก ปึก

"หวานอย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้ลูก"

"หวานเกลียดตัวเอง เกลียดหัวใจตัวเองที่มันไม่รักดี ทั้งที่รู้ว่าพี่คีย์ไม่เคยรักแต่ก็พยายามหลอกตัวเองมาตลอด ฮือออ ฮืออออ"

ฉันพยายามใช้มือเช็ดน้ำตาของตัวเองแต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหล ฉันฝืนลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกไปจากที่นี่ แต่พอฉันยืนขึ้น ทุกอย่างก็ดับวูบลง

คีย์.........

"คีย์เป็นอะไร ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้น"

"เปล่า"

"เพราะน้องตาหวานใช่มั้ย"

ผมเงียบครับไม่อยากตอบว่าใช่

"คีย์ ควรจะพูดให้น้องเค้าเข้าใจนะว่าคีย์กับไหมเรากลับมาคบกันแล้ว"

"อืมมม"

"อย่าทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดสิ น้องเค้ารู้ทั้งรู้ว่าคีย์ไม่ได้รักเค้าเพราะคีย์รักไหมแล้วเราก็กลับมาคบกันเหมือนเดิมแล้ว"

ผมรู้สึกไม่ดีที่เห็นน้ำตาของตาหวานเมื่อครู่ ผมจะวิ่งตามออกไปก็ไม่ได้เพราะเสื้อผ้าไม่ได้ใส่สักชิ้น แม่ผมเลยรีบตามออกไป เมื่อคืนผมทะเลาะกันหวานเพราะนัดกับไหมเอาไว้แต่หวานไม่ยอมให้ผมออกมาเราเลยทะเลาะกัน อันที่จริงเมื่อคืนผมไม่ได้ตั้งใจจะมาค้างที่คอนโดไหมหรอกนะ แต่เพราะเราไม่ได้เจอกันนาน ถ่านไฟเก่าก็เลยจุดติดง่ายเมื่อคืนเราเลยมีอะไรกันอีกครั้ง แต่ผมก็ป้องกันตัวเองนะทั้งที่เมื่อก่อนกับไหมผมไม่เคยจะป้องกันเลยเพราะไหมมีแค่ผมคนเดียว แต่คราวนี้ผมไม่แน่ใจว่าตอนที่เราเลิกกันไหมมีคนอื่นรึเปล่าผมเลยต้องป้องกันไว้ก่อน แต่ผมรู้สึกได้ว่าเมื่อคืนไหมจะพยายามที่จะสดกับผมแต่ผมบอกยังไงก็ต้องป้องกันไว้ก่อน ผมอ้างว่ากลัวทำไหมท้องเพราะเรายังเรียนกันอยู่