5.เก็บไว้พูดในชั้นศาล

ไฝหลังต้นคอ

ไฝใต้สะบักขวา

และ...ปานเล็ก ๆ ที่ข้างสะโพกซ้าย

อติกานต์ไล่ตรวจข้อสงสัยทีละข้อ เขาไม่ต้องหยิบรูปของ your sun มาดูเพื่อความแน่ใจ เพราะเขาจำรายละเอียดของคนในรูปนั้นได้ทั้งหมด และทุกข้อก็ปรากฏเป็นหลักฐานบนผิวขาวเนียนมัดตัวผู้ต้องสงสัยอย่าง ทิพากร จนไม่อาจหาทางใดมาโต้แย้งกับเขาได้อีก

ความจริงอติกานต์มั่นใจตั้งแต่เห็นไฝที่ใต้สะบักขวาแล้ว แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะขยันสร้างเรื่องประหลาดใจให้เขาด้วยการสวมถุงน่องสีขาวสะอาดประดับลวดลายลูกไม้ ซึ่งเข้าเซตกับสายรัดต้นขาสีเดียวกันไว้ภายใต้กางเกงสแล็กสีเข้มทรงกระบอกที่แสนธรรมดาติดจะเชยไปเสียหน่อยด้วยซ้ำ

หึ…เด็กน้องซ่อนรูป

อติกานต์หัวเราะในลำคอ อย่างน้อยก็นับเป็นเรื่องดีที่ความจืดชืดของทิพากรปกปิดความเย้ายวนจากสายตาคนทั่วไป เพราะนั่นเท่ากับว่า...เขาตาถึงมากทีเดียว

“ใคร?”

ทิพากรพยายามรวบรวมสติที่เหลือเพียงน้อยนิดควานหาช่องเสียงของตัวเองจนเจอแล้วเอ่ยถามออกมา

“แล้วคุณนัดใครไว้ล่ะ” ประโยคคำถามถูกถามกลับมาแทนคำตอบ

“ลูเซียส...101 เหรอครับ”

ไม่ง่ายเลยที่จะใช้ความคิดในตอนที่รู้สึกปวดหัวจนคิดว่าบางทีสมองอาจจะระเบิดออกมาได้ ลูเซียส101 คือชื่อเมมเบอร์ที่ติดตามเขามานานและเจ้าของชื่อนั้นก็ทำช่อง18+ของตัวเองด้วย ที่รู้แบบนั้นอาจเพราะมีความชอบที่เหมือนกันและลูเซียสเคยทักเข้ามาในข้อความส่วนตัวในช่องทางที่เขาทิ้งไว้มาหลายครั้งแล้ว

นั่นเลยเป็นเหตุผลที่เขาเลือกลูเซียสในวันที่เขาอยากลองเพลย์ ^[1] กับใครสักคนดูจริง ๆ สักครั้ง ความกลัวผสมกับความตื่นเต้นทำให้ทิพากรเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี เขาไม่อยากเป็นไก่อ่อนในสายตาบัดดี้คนแรก

ความชอบแบบเขาไม่ใช่ว่าจะหาบัดดี้ได้ง่าย ๆ

ใครจะไปคิดว่าอยู่ ๆ ลูเซียสจะเบี้ยวนัดเขา และสิ่งที่เขาเตรียมตัวเตรียมใจมากลับต้องเอามาใช้กับใครก็ไม่รู้ในตอนที่เขาเผลอดื่มเกินขีดจำกัดไปเพราะความเซ็ง

“จำแม่นจังนะ คู่นอนที่คุณสุ่มนัดมามั่วซั่วน่ะ”

ทิพากรถูกจับพลิกขึ้นมานอนหงายอีกครั้ง หากไม่นับถุงน่องกับกางเกงชั้นใน เขาก็ไม่เหลืออะไรบนร่างกายอีกแล้ว

แปะ แปะ

เสียงตบมือดังขึ้นสองครั้ง แล้วแสงสว่างจ้าก็ฉายมาที่เตียงนอน ทิพากรหยีตาลงทันทีเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความสว่างที่เขาไม่รู้ว่าที่มานั้นมาจากไหน รู้แต่มันสว่างจนเขาสู้ไม่ไหว

เงาใหญ่ของคนแปลกหน้าค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาทาบทับตัวเขาไว้ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ยังมองเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นไม่ชัดอยู่ดี ชายคนนั้นกำลังมองลงมาที่เขา มองนิ่งคล้ายกับนักล่าที่มองเหยื่อ ทิพากรรู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กลงเมื่อสัมผัสได้ถึงความเป็นผู้นำของอีกฝ่ายที่กดข่มเขาไว้ให้ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยคำถามอะไรออกไปอีก

เสียงเนื้อผ้าและการขยับตัวของคนด้านบนทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกเช่นกัน

“ยกแขนขึ้นมา”

คำสั่งแรกจากนักล่าถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทรงพลัง เหยื่อตัวน้อยค่อย ๆ ทำตามไม่กล้าขัดขืน

“ทั้งสองข้าง”

เนื้อผ้าอย่างดีสัมผัสกับข้อมือทั้งสองของทิพากร ก่อนที่เนื้อผ้านั้นจะค่อย ๆ รัดรวบข้อมือทั้งสองเข้าด้วยกัน

แน่นแต่ไม่ทำให้รู้สึกเจ็บ

ไม่นุ่มมากแต่ไม่บาดผิวสักนิด

หลังอติกานต์ยึดโยงข้อมือขาวด้วยเนกไทราคาแพง ปลายอีกด้านที่เหลือยาวไว้ก็ถูกนำขึ้นไปมัดไว้กับโครงเหล็กโค้งที่ด้านหัวเตียง

หนึ่งในวิธีจับกุมผู้ร้าย (ตัวน้อย) การจำกัดการเคลื่อนไหวเป็นวิธีที่ถูกนำมาใช้มากที่สุด

อติกานต์ค่อย ๆ ลูบสัมผัสตั้งแต่ปมเนกไทไล้ลงมาที่ข้อมือ เรียวแขน ก่อนจะลูบย้อนขึ้นไปที่พวงแก้ม อติกานต์บีบแก้มนิ่มนั้นแรง ๆ ไปหลายทีจนผิวบริเวณนั้นขึ้นเป็นสีแดงจึงยอมปล่อย

ถ้าเขาไม่ได้เจอทิพากรในคืนนี้ คงเป็นคนอื่นที่ได้สัมผัสแก้มนิ่ม ๆ ร่างบาง ๆ และอีกหลายส่วนของร่างกายคนของเขา ซึ่งตลอดการเดตในตอนนั้นเขาแทบจะไม่เคยแตะต้อง ทะนุถนอมรักษาและให้เกียรติอีกฝ่ายมาโดยตลอด

ไม่คิดว่าทิพากรจะมีความชอบแบบนี้

หากรู้แต่แรก เขาคงไม่ต้องพยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อที่จะได้คำปฏิเสธแสนโง่เง่าอย่างคำว่า ‘ดีเกินไป’

อติกานต์เอี้ยวตัวไปหยิบสายคาดตาลูกไม้เส้นหนึ่งที่ลิ้นชักข้างเตียง เขาจงใจหยิบเส้นสีขาวเพื่อให้เข้ากับถุงน่องที่ทิพากรใส่มาวันนี้ ก่อนจะบรรจงคาดทับบนเปลือกตาสีน้ำนมให้

ร่างสูงยืดตัวขึ้นนั่งหลังตรงถดถอยหลังลงจากเตียงไปยืนดูผู้ต้องสงสัยซึ่งถูกเปลี่ยนสถานะเป็นผู้ร้ายที่โดนจับกุม น่าขำที่คนกระทำผิดมักจะชอบแต่งกายด้วยสีขาวเวลาที่ต้องไปโต้แย้งข้อกล่าวหาในชั้นศาลซึ่งบังเอิญเหลือเกินที่คนบนเตียงก็สวมใส่สีเดียวกันนั้นด้วย

ถึงแม้ว่าการถูกปิดตาจะช่วงลดการระคายเคืองจากแสงสว่างจ้าลงได้บ้าง แต่ก็เป็นการปิดการมองเห็นเขาไปด้วยเช่นกัน เดิมทีเขาก็มองบุคคลปริศนาไม่ชัดอยู่แล้ว ยิ่งมีลายลูกไม้มาบดบังการมองเห็นอีกยิ่งไม่ต้องหวังเลย

ภายในห้องเงียบสงัดลงไปชั่วครู่หลังจากที่ชายร่างสูงก้าวออกไปจากเตียง ทิพากรตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร แม้จะกลัวแต่ความต้องการที่เขาซ่อนไว้ภายในจิตใจกลับชนะความกลัวนั้น

เนื้อผ้านุ่มบนเปลือกตา ผ้าเนื้อดีที่รัดข้อมือ ถุงน่องและสายรัดต้นขาที่เขาเลือกสวมใส่มาเอง แล้วยังสัมผัสลื่น ๆ เย็น ๆ จากผ้าแพรที่รองตัวเขาไว้ ทุกอย่างล้วนเป็นความชอบที่กระตุ้นความตื่นเต้นเขาได้ทั้งหมด

ถึงจะผิดแผนไปเสียหน่อย แต่คืนนี้เขากำลังจะได้เพลย์กับสิ่งที่ชอบ

แม้ว่าจะไม่ใช่ลูเซียส101 แต่สิ่งที่ชายปริศนาเลือกเอามาใช้กับเขา ทิพากรมั่นใจว่าชายคนนั้นจะต้องมีความชอบเดียวกันกับตัวเขาแน่

“ยิ้มอะไร! นี่คุณคิดว่าคุณอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกัน”

เสียงเข้มเอ่ยดังขึ้นใกล้ตัวจนทิพากรสะดุ้ง ฟูกบนเตียงขยับยุบยวบอีกครั้ง ชายคนนั้นกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เขาเรื่อย ๆ ไม่ทันได้ตั้งตัวกางเกงชั้นในของทิพากรก็ถูกถอดออกอย่างชำนาญโดยที่ถุงน่องครึ่งท่อนของเขาไม่ร่นตามลงไปเลยสักนิดด้วยซ้ำ

ทิพากรหุบขาทั้งสองข้างของตัวเองเข้าหากันโดยอัตโนมัติเพื่อปกปิดส่วนสงวนจากสายตาคนแปลกหน้าในยามที่ไร้ปราการปกป้อง

“รู้หรือเปล่า ถ้าผู้กระทำผิดไม่มีท่าทีสำนึกเขาจะไม่ได้รับการลดโทษใด ๆ เลย”

ผู้กระทำผิดอย่างนั้นเหรอ?

เขาไปทำผิดตอนไหนกัน

หรือการที่ได้สัมผัสเนื้อผ้าชนิดที่ชอบ ซึ่งเป็นสิ่งที่สามารถกระตุ้นความต้องการเขาได้มากที่สุดก็ถือว่าเป็นความผิดด้วย

“อ้าขาออกซะ ผมต้องตรวจสอบว่าคุณ...ทำความผิดร้ายแรงไปแค่ไหนแล้ว”

เชิงอรรถ

^{^}การสวมบทบาทขณะร่วมรักหรือร่วมเพศของคนที่มีรสนิยมเดียวกัน