7.เบอร์ที่ไม่ได้บันทึก

ทิพากรตื่นขึ้นมากลางเตียงนุ่มหลังใหญ่ แสงแดดยามเช้าลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่านสูงตั้งแต่พื้นจรดเพดาน ความสว่างพาดทาบทับเปลือกตาของทิพากรพอดีจนต้องยกมือขึ้นมาปิดไว้ หลังจากปรับสายตาได้แล้ว ทิพากรก็รับรู้ถึงความปวดร้าวไปทั่วทั้งร่าง และอาการเมาค้างที่ยังหลงเหลืออยู่นิดหน่อย

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าตัวเองนอนอยู่กลางเตียงหลังใหญ่ซึ่งมีผ้าห่มนุ่มคลุมร่างกึ่งเปลือยไว้ให้อย่างดี ฟูกและผ้าปูสะอาดเรียบร้อยราวกับเหตุการณ์เมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น แต่ทิพากรไม่คิดว่าตัวเองเมาจนเพ้อฝันคิดไปเอง เพราะความรู้สึกปวดร้าวที่ช่วงล่างเป็นหลักฐานยืนยันได้ดีว่า...

เรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องจริง

เพดานสูงสีเทาล้อมรอบด้วยผนังสีเดียวกัน เหนือศีรษะเขามีไฟหลายดวงที่เพดานซึ่งถูกปรับองศามายังกลางเตียงตรงจุดที่เขานอนอยู่ นั่นคงเป็นต้นกำเนิดแสงสว่างจ้าที่แยงตาเขาเมื่อคืนนี้ ทิพากรมองสำรวจไปโดยรอบก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับสองสามครั้ง แล้วค่อย ๆ ประคองตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่ม

บนตัวเขาสวมชุดนอนซาตินสายเดี่ยวสีแชมเปญแต่งระบายด้วยลูกไม้สีดำซึ่งมีความยาวเพียงแค่ปกปิดส่วนสงวนของเขาที่ไร้ชั้นในปกป้องเท่านั้น

มือเรียวลูบสัมผัสเนื้อผ้าลื่นเย็น รู้สึกผ่อนคลายราวกับได้รับคำปลอบโยนหลังผ่านค่ำคืนอันเละเทะของตัวเองมา ความชอบที่ถูกกระตุ้นด้วยเนื้อสัมผัสของผ้าชนิดต่าง ๆ โดยเฉพาะผ้าลูกไม้และผ้าซาตินของทิพากรถูกเก็บเป็นความลับมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนว่าชายคนเมื่อคืนจะดูเขาออกจนหมดเปลือก

ถึงจะมีความรู้สึกแย่กับตัวเองที่ปล่อยตัวเมามายจนโดนคนแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้หิ้วมานอนด้วย แต่สิ่งที่ทิพากรไม่อาจปฏิเสธได้เลย คือ ความสัมพันธ์เมื่อคืนเป็นประสบการณ์ที่เขาไม่เคยแตะถึง

เซ็กซ์ที่ไม่สามารถทำให้สุดได้ด้วยตัวคนเดียว

ชายคนนั้นกระตุ้นและตอบสนองความต้องการเขาได้ทั้งหมด แม้จะใช้เพียงแค่นิ้วมือก็ตาม

ทิพากรเดินสำรวจรอบห้อง พยายามฟังเสียงการเคลื่อนไหวของบุคคลปริศนาที่มอบความสุขให้เขาเมื่อคืนนี้ แต่ได้ยินเพียงความเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นอกจากเขา ผ้าคาดตาลูกไม้สีขาวถูกพับอย่างเรียบร้อยวางไว้บนหมอนอีกใบข้างใบที่เขาเพิ่งลุกออกมาเมื่อสักครู่ เขาหยิบขึ้นมาถูไถสัมผัสนุ่มนิ่มนั้นกับใบหน้า เผลอสูดดมกลิ่นน้ำหอมที่เดาเอาเองว่าคงเป็นของชายคนนั้นซึ่งยังคงหลงเหลือกลิ่นจาง ๆ เอาไว้ติดเนื้อผ้า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทิพากรใจเต้นแรงไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นความรู้สึกแบบใด ระหว่างความรู้สึกกลัวกับความรู้สึกตื่นเต้นความรู้สึกไหนกันแน่ที่มากกว่า แต่ถึงแบบนั้นเขาก็เลือกที่จะก้าวเท้าเปลือยเปล่าไปบนพื้นเย็นเฉียบเข้าไปใกล้กับประตูห้องบานใหญ่ เอื้อมมือไปค่อย ๆ บิดลูกบิดแล้วเปิดแง้มเปิดประตูทีละนิด

“สวัสดีค่ะ”

คนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องไม่ใช่ชายคนเมื่อคืนตามที่ทิพากรคิดเอาไว้ แต่เป็นหญิงสาววัยกลางคนในชุดยูนิฟอร์มแม่บ้านสีกรมท่าซึ่งยืนส่งยิ้มบางมาให้ ในมือเธอถือเสื้อผ้าชุดใหม่ซึ่งถูกแขวนไว้อย่างดีอยู่ในถุงใส ส่วนมืออีกข้างถือถาดกลมด้วยมือเดียวซึ่งบนถาดนั้นมีรองเท้าหนังขัดเงาพร้อมถุงเท้าสีเทาแต่งระบายลูกไม้เล็ก ๆ สีเดียวกันวางเอาไว้

“ชุดใหม่ของคุณค่ะ”

เธอพูดพร้อมกับแทรกตัวเดินเข้าไปในห้องแขวนชุดไว้กับตะขอเกี่ยวข้างกระจกบานใหญ่ในโซนแต่งตัวซึ่งอยู่ก่อนถึงห้องน้ำที่อยู่ลึกเข้าไปข้างใน และหยิบรองเท้าออกจากถาดถือวางลงบนพื้นใกล้กัน พาดถุงเท้าลงบนเก้าอี้สตูลตัวยาวสีดำด้านข้างกระจก

“คุณต้องการจะแช่น้ำอุ่นไหมคะ ดิฉันจะได้เตรียมน้ำไว้ให้”

“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ”

“อย่างนั้นถ้าคุณอาบเสร็จแล้วเรียกดิฉันได้เลยนะคะ ดิฉันจะรอช่วยคุณแต่งตัวอยู่ด้านนอกนี้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับคุณป้า เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”

“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเสร็จแล้วลงไปรับประทานอาหารเช้าด้านล่างได้เลยนะคะ คุณท่านให้ดิฉันเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ หรือต้องการอะไรเรียกดิฉันได้เลย จะกดรีโมตสีขาวเล็ก ๆ ตรงนั้นก็ได้ค่ะ”

เธอชี้ไปที่รีโมตเล็ก ๆ ที่วางไว้บนตู้ลิ้นชักเตี้ยข้างหัวเตียง ทิพากรพยักหน้ารับรู้ เขายืนนิ่งมาตั้งแต่หญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวไปไหน นั่นก็เพราะรู้สึกอายขึ้นมาเมื่อถูกคนอื่นมองเห็นในตอนที่ตนเองสวมใส่ชุดอย่างนี้ อีกทั้งต้นขาของเขายังเต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบจากเจ้าของถุงยางนิ้วหลายอันในถังขณะใบเล็กที่มุมห้อง

“คุณป้าครับ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเดินออกไปพ้นประตูห้อง ทิพากรจึงเอ่ยเรียกเธอไว้

“คะ?”

“คุณ...เอ่อ ที่นี่...คือ...คุณท่านเขาคือใครเหรอครับ ใช่...คนที่พาผมมาที่นี่เมื่อคืนหรือเปล่า แล้ว...ตอนนี้เขาอยู่ไหนครับ”

“คุณท่านไม่ได้บอกไว้ว่าดิฉันสามารถบอกคุณได้ค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ คุณท่านฝากให้ดิฉันดูแลคุณให้ดีจนกว่าคุณจะมีความต้องการกลับที่พักค่ะ”

“แปลว่าเขาไม่อยู่แล้วเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ คุณท่านออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” ทิพากรหันไปมองหานาฬิกาสักเรือนในห้อง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อในห้องนี้ไม่มีสิ่งที่จะบอกเวลากับเขาได้เลย

“ตอนนี้สิบเอ็ดโมงค่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบ เมื่อเธออ่านกิริยาของเขาออก เก่งกาจไม่ต่างจากผู้เป็นนาย

“ขอบคุณครับ”

ทิพากรตัดความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับตัวตนของผู้ชายคนนั้นทิ้งไป อย่างไรเสียมันก็เป็นเพียงคืนที่เขาปล่อยตัวเละเทะอยู่ดี เขาโชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่เจอกับคนไม่ดี (หมายถึงไม่ดีกว่าชายคนเมื่อคืนน่ะนะ) หิ้วเขาไปทำอย่างอื่นที่เลวร้ายกว่า

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย ทิพากรจึงเปิดประตูออกเพื่อลงไปชั้นล่าง และเขาเพิ่งพบว่าสถานที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้เป็นเพนต์เฮาส์หรูขนาดใหญ่ที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคารใดสักอาคารหนึ่ง

เศรษฐีคนไหนกันที่หิ้วคนเมาหน้าตาธรรมดาอย่างเขามาทำเรื่องแบบนั้นโดยไม่นึกกลัว ทิพากรนึกถึงเครื่องประดับทั้งแหวน นาฬิกา และต่างหู ราคาแพงมากมายที่อยู่ในตู้กระจกในพื้นที่สำหรับแต่งตัวที่เจ้าของไม่สนใจแม้แต่จะล็อกกุญแจตู้นั้น

ทิพากรปฏิเสธการกินอาหารเช้าที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ เพราะไม่อยากอยู่ในสถานที่ที่ตนไม่รู้จักนานนัก เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่ดูจากที่พักและของตกแต่งในเพนต์เฮาส์นี้แล้ว เขามั่นใจว่าเจ้าของจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ การรีบเอาตัวออกมาให้ไกลน่าจะเป็นผลดีกับเขามากกว่า

อย่างไรก็คงไม่ได้เจอกันอีก

และเขาก็จะไม่ปล่อยตัวเองเมาไม่ได้สติแบบนี้อีกแล้ว

ตื้ด ๆ

เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาขัดจังหวะความคิดของทิพากร เขาเกือบลืมไปแล้วว่ามีอะไรติดตัวมาบ้างเมื่อวานนี้ กว่าจะตั้งหลักความคิดได้เสียงสั่นก็เงียบลงไปแล้ว ทิพากรคลำหาตามเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ตัวเองสวมใส่ออกมาจากอาคารหรู

นอกจากจะเจอโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าด้านในของเสื้อสูทราคาแพงแล้ว เขายังพบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่กระเป๋าเสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมไซซ์พอดีตัวจนน่าเหลือเชื่ออีกด้วย บนกระดาษโน้ตแผ่นนั้นเขียนด้วยลายมือสวยงามเป็นระเบียบ แต่ไม่ได้ลงชื่อของผู้เขียนเอาไว้

‘เมื่อคืนคุณทำให้ผมมีความสุขมาก หวังว่าคุณจะรับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ผมเตรียมไว้ให้แทนคำขอโทษที่ผมทำเสื้อผ้าและชั้นในของคุณขาดเสียหาย ขอโทษอีกครั้งครับ’

ทิพากรไม่รู้ว่าต้องรู้สึกแบบใดกับข้อความนั้น เขายิ้มเจื่อนก่อนจะยัดกระดาษนั้นเก็บลงในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตตามเดิม

เมื่อกดเปิดหน้าจอโทรศัพท์ก็พบว่าเบอร์ที่โทรมานั้นเป็นเบอร์ที่เขาไม่ได้บันทึกลงเครื่องเอาไว้ นั่นแปลว่าเบอร์นี้ไม่ใช่เบอร์ของคนที่เขารู้จักหรือสนิทสนม แต่ตัวเลข 10 ตัวที่โชว์อยู่นั้นเป็นตัวเลขที่คุ้นตาทิพากรมากทีเดียว

เบอร์คุณกานต์…

หลังจากเขาเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ เบอร์อติกานต์ที่เคยบันทึกไว้ก็หายไปด้วย แต่มันไม่มีผลสำหรับคนที่เคยออกเดตกันมาเป็นเดือน ๆ เขายังจำเบอร์ของอีกฝ่ายได้ดีราวกับตัวเลขสิบตัวนั้นถูกตอกตรึงลงในหน่วยความจำของสมองเขาถาวรแล้ว

ทิพากรสูดลมหายใจเข้าลึก ตอนนี้เขาก้าวเข้ามานั่งในรถแท็กซี่แล้ว เพราะนี้เป็นวันหยุด เขาถึงได้กล้าเมามายเมื่อคืนนี้ และเขาคิดว่าต้องรีบกลับคอนโดไปพักผ่อนและเช็กร่างกายของตัวเองให้ละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ดวงตากลมมองเบอร์บนหน้าจออยู่พักใหญ่ เป็นเบอร์ของคุณกานต์แน่ ๆ เขามั่นใจ แม้จะพอเดาได้ว่าเรื่องที่อีกฝ่ายโทรหาเขาในวันหยุดอย่างนี้คงไม่พ้นเรื่องงาน แต่หัวใจของเขามันรู้สึกตื่นเต้นจนบีบตัวแรงอย่างช่วยไม่ได้

นิ้วเรียวกดโทรกลับ ไม่อยากอยู่กับความอยากรู้ของตัวเองนานนัก ช่วงนี้เขาเจอแต่เรื่องวุ่นวายและไร้คำตอบมามากพอแล้ว

(คุณทิ ขอโทษที่โทรหาวันหยุดแบบนี้ ผมได้เบอร์คุณมาจากเอกสารสัญญา)

(ครับ ไม่เป็นไรครับ คุณกานต์มีอะไรหรือเปล่าครับ)

(ระบบที่บริษัทมีปัญหาน่ะครับ ค่อนข้างเป็นปัญหาด่วน คุณทิสะดวกหรือเปล่า ถ้าผมจะขอรบกวนให้คุณทิเข้ามาช่วยดูระบบให้เลยวันนี้)