บทที่ 8/2

ปัง!

            เสียงลั่นไกดังสนั่นทั่วทั้งตึก ไวมาก ไวซะจนฉันคิดว่าเขามีเวทมนตร์หรือเป็นนักฆ่านินจาหรือเปล่า ไวซะจนคุณบารอนหยิบปืนออกมาสู้ไม่ทัน

ปึก!

            เสียงร่างไร้วิญญาณของคุณบารอนล้มลงกับพื้นพร้อม ๆ กับขาที่สั่นเทาของฉันหมดแรงล้มลงนั่งด้วยความหวาดกลัว ภาพที่ชายใส่หน้ากากยิงคุณบารอนต่อหน้าต่อตาฉันมันทำให้ฉันเริ่มหายใจติดขัด เลือดสดสีแดงไหลเปรอะเปื้อนบนพื้นสีขาว ทุกคนมองมาทางชายใส่หน้ากากด้วยความกลัวรวมถึงลูกน้องคุณบารอนที่ยืนนิ่ง ไม่มีใครเข้าไปยุ่งสักคนทั้งที่หัวหน้าแก๊งตัวเองถูกยิงตายต่อหน้าต่อตา

            “จำไว้ถ้าทำผิดกฎกูจะฆ่าไม่เลี้ยง!”

            ชายใส่หน้ากากหันกลับมาเอ่ยประกาศเสียงดังพลางก้มลงมากระชากแขนฉันเดินตามไปด้วย ทุกคนต่างมองมาทางฉันด้วยสายตาแปลกประหลาด

จิโร่ Talk

            “นายครับทำไมผู้นำเขาไม่ฆ่าผู้หญิงคนนั้น”

            เสียงลูกน้องคนสนิทของผมเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยไม่ใช่แค่มันหรอกครับที่สงสัย ผมว่าไอ้พวกที่อยู่ในนี้แต่ละแก๊งก็คงสงสัยไม่แพ้กัน ผู้นำคนนี้โหดเลือดเย็นยิ่งกว่าคนอื่น เขาฆ่าผู้นำคนก่อนเพื่อให้ตัวเองขึ้นตำแหน่งแทน ผู้นำคนก่อนมันบริหารอะไรไม่เป็นเลยจนทำให้องค์กรเป็นข่าวใหญ่ดังขึ้น

แต่ดีที่ผู้นำคนนี้เข้ามาแก้สถานการณ์ ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าเขาคือใครและไม่เคยมีใครเห็นหน้าของเขาเลย เขาตั้งกฎขึ้นมาเพื่อไม่ให้ผู้หญิงเข้ามายุ่งภายในองค์กร ก็ไอ้ผู้นำคนเก่ามันเสียท่าก็เพราะผู้หญิงพวกนั้น

ผมเห็นทุกครั้งที่มีผู้หญิงหลุดเข้ามาในนี้ไม่มีใครรอดออกไปได้สักคน ไม่ถูกยิงตายก็โดนซ้อมจนตาย และแน่นอนว่าพวกผมทุกคนเห็นมากับตากันทุกคนเพราะมันคือตัวอย่างที่ห้ามทำ มีแต่ไอ้บารอนที่เพิ่งเข้ามาใหม่มันเลยยังไม่รู้จักผู้นำคนนี้ดีพอ

“อย่าถามมากไม่ใช่เรื่องของเรา ส่วนมึงไปเคลียร์ศพไอ้บารอนซะ”

เมื่อผมสั่งลูกน้องเสร็จก็หันกลับไปมองยังห้องของผู้นำที่ลากยัยผู้หญิงโชคร้ายนั้นเข้าไปแล้ว ดูก็รู้ว่าสภาพแบบเธอครอบครัวคงขายให้กับไอ้บารอนเพื่อใช้หนี้แน่นอน กิตติศัพท์เรื่องเอาผู้หญิงไปทั่วของไอ้บารอนไม่มีใครไม่รู้จักหรอก

มันโรคจิตชอบฆ่าผู้หญิงที่ได้ขึ้นเตียงกับมัน ไม่โดนฉีดยาจนตายก็โดนรุมโทรมจนตาย แต่ความโชคร้ายของยัยนี้นี่มันสุดยอดชะมัด หลุดจากอีกคนมาเจอคนที่โหดยิ่งกว่าซะได้

เทียน Talk

            “โอ๊ย”

            ฉันร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยบริเวณข้อมือ เขาลากฉันเข้ามาในที่ไหนไม่รู้ มันเป็นห้องใหญ่กว้างแต่กระจกกลับถูกปกปิดไว้หมดจนคนข้างนอกไม่สามารถมองเข้ามาได้ แล้วภายในห้องยังตกแต่งด้วยโทนสีดำ ทุกอย่างเป็นสีดำหมด พอมองไปอีกห้องอย่างกับโกดังเก็บอาวุธ ปืนมีดเต็มไปหมดเลย

            “…”

            ลากมาแล้วเขาก็ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว เขาคงไม่ฆ่าฉันหรอกใช่ไหม T^T ก็เห็นเขาพูดเรื่องกฏ ฉันก็กลัวตายนะยังมีแม่ที่ต้องดูแลอยู่เลย ฮือ

            “เอ่อ...คืออ...”

            เมื่อฉันเห็นว่าเขายังคงเงียบแล้วยังเดินไปหย่อนตัวลงบนเก้าอี้หนังสีดำสนิท ฉันเลยตัดสินใจอยากจะถามบางอย่างกับเขา มันสำคัญมาก

            “จะพูดก็พูดอย่าอ้ำอึ้ง รำคาญ”

            ถึงแม้น้ำเสียงจะไม่ได้ตะโกนตะคอกอะไรแต่ก็แฝงไปด้วยความน่ากลัวเย็นเยือก เอาซะไม่กล้าถามเลย T^T แล้วนี่เขาคิดจะไม่ถอดหน้ากากเลยเหรอ จะใส่งี้ทั้งวันเนี่ยนะ หายใจอย่างไรเนี่ย

            “คือคนนั้นทะ..ที่คุณยิงเขา คือว่าเขา..”

            อย่ากระตุกสิยัยบ้าเทียนเอ๊ย วันนี้จะพูดจบไหม เลิกกลัวก่อน

            “ทำไม มันเป็นผัวมึงเหรอ? หรืออยากตามมันไป?”

            “มะ...ไม่ใช่ค่ะ!”

            ไหงอยู่ดี ๆ เขาก็เอาปืนมาเล็งที่ฉันเฉยเลย กลัวไปหมดแล้วน้า TT^TT ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ลดปืนที่เล็งฉันอยู่ลง ฉันมองการเคลื่อนไหวเขาเมื่อเห็นว่าเขาวางปืนลงนั่งกอดอกเหมือนรอฟังคำตอบ ฉันเลยรวบรวมความกล้าพูดไป

            “คือว่าคนนั้นเขาช่วยเรื่องโรงพยาบาลของแม่เรา ถะ...ถ้าเขาตา-“

            “หึ แลกกับอะไรละมันถึงยอมช่วยมึง”