บทที่ 3

ณ.ร้านพรีเวดดิ้ง วันนี้ศศิณีให้ศิวัฒน์ไปรับฉัตรนลินทร์เพื่อไปลองชุดแต่งงานที่เธอเคยแวะไปวัดตัวทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ แต่ฉัตรนลินทร์กลับปฏิเสธโดยอ้างว่าเธอมีธุระต่อหลังจากลองชุด เธอจึงขอเอารถไปเอง

สาเหตุจริง ๆ ที่ฉัตรนลินทร์ปฏิเสธเพราะเธอโดนเขาทิ้งไว้กลางทางสองครั้งแล้ว แต่เธอไม่เคยบอกให้ศศิณีรู้ ซึ่งครั้งล่าสุดคือวันที่เธอมาวัดตัวนี่แหละ เธอจึงเข็ดหลาบไม่กล้าเอาชีวิตมาเสี่ยงกับผู้ชายคนนี้อีก

“เชิญค่ะ” พนักงานสาวเดินเข้ามาต้อนรับเธอทันทีที่ย่างเท้าเข้าไปในร้าน “มาลองชุดใช่มั้ยคะ”

“ใช่ค่ะ”

“นั่งรอสักครู่นะคะ แล้วเอ่อ...” พนักงานชะเง้อคอมองออกไปนอกร้าน “เจ้าบ่าวล่ะคะ”

“อ๋อ กำลังตามมาค่ะ พอดีมากันคนละคัน”

“โห...พี่ไตร”

หญิงสาวคนหนึ่งอุทานด้วยความตื่นตาตื่นใจ แต่ชื่อที่เธอเรียกทำให้ฉัตรนลินทร์เงยหน้าขึ้นจากนิตยสารในมือ บุคคลที่เห็นทำเธอต้องขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้ไม่คิดที่จะไว้หน้าของเธอเลยจริง ๆ แต่เธอก็เข้าใจอะไรได้ไม่ยากเพราะแน่นอนว่าเขาคงจะเกลียดเธอ คิดได้ดังนั้นฉัตรนลินทร์ก็ก้มลงไปดูนิตยสารในมือต่อ

“ขอเกลลองได้มั้ยคะ”

“ได้สิ”

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าสนใจเป็นเซ็ตไหนคะ” พนักงานสาวอีกคนเข้าไปต้อนรับพวกเขาทั้งสอง

“ขอฉันดูก่อนนะ”

“ชุดเจ้าสาวเชิญทางนี้ค่ะ”

“ค่ะ” เกวลินเดินตามพนักงานสาวไป ทิ้งให้ศิวัฒน์ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

เขาเห็นฉัตรนลินทร์ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในร้านแล้ว แต่ก็รู้สึกเจ็บใจที่เธอไม่ได้มีท่าทีอะไร ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาคิดว่าเธอจะลุกขึ้นมาโวยวายใส่เขาซะอีก แต่ผิดคาดเธอไม่สนใจพวกเขาด้วยซ้ำ

‘ก็ดี ต่อไปก็อย่ามาสนใจให้มันตลอดละกัน เพราะฉันจะทำกับเธอยิ่งกว่านี้ นี่มันแค่เริ่มต้น’

เมื่อเห็นว่าตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดหรือหว่านล้อมอะไร ฉัตรนลิทร์ก็ไม่ให้ความร่วมมือกับเขาสักอย่าง

“มองไม่เห็นฉันหรือไง”

“...” ฉัตรนลินทร์เงยมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังยืนเรียกร้องให้เธอสนใจ เพียงเท่านั้นเธอก็ก้มลงไปต่อ

“เธออย่ามากวนประสาทฉันนะ”

“ยังไงคะ” ฉัตรนลินทร์เงยหน้ามองเขาอีกครั้ง

“ฉันพาแฟนมาขนาดนี้ เธอยังนั่งหน้าทนอยู่ได้ ไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ”

“อาย? ทำไมคะ”

“นั่นตัวจริง” เขาชี้ไปทางเกวลิน

“แล้วไงคะ ฉันก็ไม่ได้เป็นตัวสำรองของใครสักหน่อย”

เพราะเธอก็ผ่านผู้คนมาหลากหลายรูปแบบ เธอไม่ใช่คนที่ยอมคนซะทีเดียว แต่เรื่องไหนที่พูดไปแล้วไม่มีประโยชน์เธอก็เลือกที่จะเงียบ แต่สำหรับบางเรื่องเธอก็เลือกที่จะโต้ตอบเพื่อให้คนที่เอาแต่สาดคำพูดบ้า ๆ ใส่เธอได้รู้สึกตัวบ้าง

“นี่เธอ”

เขาเดินเข้าไปกระชากแขนฉัตรนลินทร์จนนิตยสารในมือร่วงหล่นลงไป ทำให้พนักงานที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็พากันหันมองคนทั้งสอง

“ช่วยปล่อยฉันด้วยค่ะ”

“ฉันก็ไม่อยากจับนักหรอก” เขากัดฟันพูด

“เกิดอะไรขึ้นคะ” เสียงของหญิงสาวที่เอาแต่ตื่นเต้นกับชุดแต่งงานเมื่อเธอออกมาเห็นศิวัฒน์กำลังจับแขนหญิงสาวคนหนึ่ง

“ไม่มีอะไรหรอก” ศิวัฒน์รีบปล่อยมือทันที

“เธอเองหรอกเหรอ” เมื่อเห็นหน้าของฉัตรนลินทร์ชัด ๆ เธอรู้ได้ในทันที ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่กำลังจะแต่งงานกับแฟนของเธอ เพราะตอนที่เพิ่งรู้ว่าศิวัฒน์โดนจับแต่งงาน เกวลินก็แอบไปสืบข้อมูลของฉัตรนลินทร์ตามสื่อโซเชียลต่าง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้เจอกัน

“...” ฉัตรนลินทร์เสมองไปทางอื่นเธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนพวกนี้

“หึ...คิดจะอ่อยพี่ไตรเหรอ”

“...”

“พูดสิ! คิดจะแย่งพี่ไตรไปจากฉันอย่างนั้นเหรอ” เธอแสดงสีหน้าไม่พอใจ

“เกลเบา ๆ” ศิวัฒน์สะกิด เพราะคนในร้านกำลังหันมองพวกเขาเป็นตาเดียว

“ไม่ค่ะ เกลจะประกาศไปให้ทั่วเลย ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังแย่งสามีชาวบ้าน หน้าที่การงานก็ดี แต่ไม่มียางอาย” ไม่ใช่แค่ไม่หยุด แต่เธอยังเร่งเสียงของตัวเองให้ดังขึ้นอีก

“ขอโทษนะคะ” ฉัตรนลินทร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แม้เกลลินจะใส่ส้นสูง แต่ความสูง 170 เซนติเมตรของเธอก็สามารถข่มเกวลินได้อยู่บ้าง เธอเผชิญหน้ากับเกวลินก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สามคน “คุณไม่อาย ก็ช่วยรักษาหน้าแฟนคุณหน่อยนะคะ นามสกุลของเขาไม่ได้ธรรมดาเหมือนนามสกุลบ้าน ๆ ของพวกเรา”

ความหมายของฉัตรนลินทร์คือตระกูลของศิวัฒน์เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียง การที่เกวลินมาโหวกเหวกโวยวานแบบนี้อาจจะมีข่าวซุบซิบนินทาออกไปได้

“...” ศิวัฒน์หันมองฉัตรนลินทร์ไม่รู้ทำไมเขาถึงแอบเห็นด้วยกับเธอ เพราะเหตุการณ์ประมาณนี้เขาก็เจอมาหลายครั้ง ซึ่งทุกครั้งเกวลินมักโวยวายแบบนี้ใส่ผู้หญิงที่เข้าหาเขาอยู่เสมอ

“หึ...อย่ามาทำตัวเป็นผู้ดี ทั้ง ๆ ที่เป็นพวกชอบขโมย”

“...” ฉัตรนลินทร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะเธอมั่นใจว่าเธอพูดไปชัดเจนแล้วว่าเธอไม่ได้อยากมีเรื่อง เว้นเสียแต่หญิงสาวตรงหน้าไม่เข้าใจ

“คุณฉัตร คุณฉัตรคะ”

“คะ” เธอหันไปมองพลางขานรับพนักงานสาว

“เชิญทางนี้ค่ะ”

“ค่ะ” เธอเดินแทรกระหว่างคนทั้งสองไปราวกับว่าพวกเขาเป็นอากาศ

เกวลินได้แต่กำหมัดแน่น เธอรู้สึกหมั่นไส้ท่าทางหยิ่ง ๆ ของฉัตรนลินทร์เหลือเกิน

“พี่ไตรว่าชุดนี้สวยหรือเปล่า” เกวลินทำเสียงออดอ้อนพลางเอาชุดมาทาบไปบนตัวแล้วหมุนอีกหนึ่งรอบ ตอนนี้เธออยากหักหน้าและเอาชนะฉัตรนลินทร์

“สวยครับ เกลใส่อะไรก็สวยทั้งนั้น” ศิวัฒน์เอ่ยชม

“งื้อ...ปากหวานจัง กลับไปเกลมีรางวัลให้นะ” เธอทำเป็นพูดเสียงดังให้ฉัตรนลินทร์ได้ยิน

“ครับ”

ถามว่าฉัตรนลินทร์สนใจมั้ย ไม่เลยเธอไม่ชายตามองคนทั้งคู่ด้วยซ้ำ

“ห้องเปลี่ยนชุดอยู่ทางนั้นค่ะ”

“ค่ะ” ฉัตรนลินทร์รับชุดแล้วเดินไปทางห้องที่พนักงานแนะนำ

“หลีกไปดิ” อยู่ ๆ หญิงสาวก็เดินมากระแทกไหล่ของฉัตรนลินทร์ แล้วเธอก็แย่งเข้าห้องนั้นไป ฉัตรนลินทร์ได้แต่ถอนหายไป เธอเลยเปลี่ยนไปเข้าอีกห้องหนึ่ง

เพียงไม่นานเกวลินก็ออกมาจากห้องแต่งตัว เธอหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่หน้าห้อง

“พี่ไตรพี่ว่าสวยมั้ยคะ...พี่ไตร” เกลเริ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางเหม่อลอยของศิวัฒน์ “พี่ไตร!”

“คะ...ครับ”

“สวยมั้ยคะ”

“สวยครับ” ขณะพูดสายตากลับมองไปยังคนที่เพิ่งเดินออกมา

“สวยมากเลยค่ะคุณฉัตร” พนักงานสาวรีบเดินไปหาฉัตรนลินทร์

“จะสวยแค่ไหนกัน พวกชอบแย่งสามีชาวบ้านเนี่ย” เธอพูดเหน็บแนมฉัตรนลินทร์ และพยายามเก็บซ่อนความอิจฉาไว้ภายในใจ เพราะชุดที่ฉัตรนลินทร์ใส่นั้นสวยมากจริง ๆ

ด้านพนักงานที่เห็นความผิดปกติตั้งแต่แรก พวกเธอเริ่มซุบซิบกันถึงลูกค้าทั้งสามคน

“คนไหนเจ้าสาวตัวจริงวะ”

“เออ นั่นสิกูก็งง”

“ฉันว่าคนนั้น” พนักงานคนหนึ่งทำปากจู๋ไปทางเกวลิน

“แล้วคนนั้นล่ะ” อีกคนทำหน้าสงสัย

“ตกลงคนไหนวะ” ทั้งหมดหันมาหน้ากัน

“พี่ฟาร่าคะ” พนักงานตัวอวบกวักมือฟาร่าคนที่จัดชุดให้ฉัตรนลินทร์เข้ามาหา

“มีอะไร แล้วจับกลุ่มทำอะไรกันเนี่ย ทำไมไม่ไปช่วยดูลูกค้า” เธอดุพนักงานรุ่นน้องกราย ๆ

“พวกเรามีเรื่องสงสัย”

“เรื่องอะไร”

“สรุปคนไหนเจ้าสาว” พนักงานตัวอวบถามออกไปตรง ๆ

“คุณฉัตร”

“อ้าวแล้วคนนั้นล่ะ” พนักงานอีกคนแอบชี้ไปทางเกวลิน

“นั่นแฟนคุณไตร”

“หา!!”

“พี่ช่วยขยายความหน่อย”

ทั้ง ๆ ที่ฟาร่าพูดชัดเจนแล้ว แต่พวกเธอถามซ้ำเพราะไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง มีเรื่องแบบนี้จริง ๆ เหรอ

“นั่นคือคนที่คุณศิเลือกให้ ส่วนคนนั้นคุณไตรเลือกเอง” ฟาร่าอธิบาย

“คนหนึ่งเป็นคนรักแต่ไม่ใช่เจ้าสาว ส่วนอีกคนได้เป็นเจ้าสาวแต่ไม่ใช่คนรัก”

“โอ้ย! ซับซ้อนจัง แล้วเค้าจะอยู่กันสามคนเหรอ”

“ไปอยากรู้เรื่องอะไรของเขา” ฟาร่าเอ่ยปราม

พูดจบฟาร่าก็ปลีกตัวออกมา เธอเดินกลับไปหาฉัตรนลินทร์ที่เพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จ และนั่งยืนรออยู่หน้าห้องเปลี่ยนชุด

“คุณฉัตรคะ”

“นี่ค่ะ” ฉัตรนลินทร์ยื่นชุดคืนให้ฟาร่า

“ชุดพอดีตัวหรือเปล่า ต้องแก้ตรงไหนมั้ยคะ”

“พอดีค่ะ”

“โอเคเลยค่ะ เดี๋ยววันถ่ายพรีเวดดิ้งทางร้านได้จัดหาช่างแต่งหน้าให้เรียบร้อยแล้วนะคะ”

“ค่ะ” ฉัตรนลินทร์ยิ้มอ่อน ๆ ให้พนักงานสาว “ถ้าเสร็จแล้วฉัตรของตัวก่อนนะคะ พอดีมีธุระต่อค่ะ”

“อ๋อ ได้ค่ะ”

ฉัตรนลินทร์เดินไปหยิบกระเป๋าตรงโซฟาข้าง ๆ กับที่ศิวัฒน์นั่งอยู่ เขาเงยหน้ามองเธอ ยิ่งเห็นใบหน้านิ่ง ๆ ที่ดูเย่อหยิ่งนั้นเขาก็นึกอยากจะปราบพยศเธอเหลือเกิน

“วันถ่ายพรีเวดดิ้ง ฉันขอขับรถไปเองนะคะ”

“ไม่ได้!”

“ฉันขอคุณป้าแล้วค่ะ”

“หึ...อะไร ๆ ก็บอกแม่ฟ้องแม่ เธอระวังตัวไว้ให้ดี”

“ค่ะ” พูดจบฉัตรนลินทร์ก็หมุนตัวกลับแล้วก็ต้องเผชิญหน้ากับเกวลินพอดี แต่เธอเลือกที่จะเบี่ยงตัวหลบ คนแบบเกวลินเธอเจอครั้งแรกก็พอจะเดานิสัยของเธอได้ ฉัตรนลินทร์เลยไม่อยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ