การเดินทาง

เตวิทย์เลี้ยวรถเข้าปั๊ม เมื่อมีสัญญาณแจ้งเตือนว่าน้ำมันรถกำลังจะหมดถัง หลังจากออกมาจากโรงแรม ชายหนุ่มก็ขับรถมาเกือบสี่ชั่วโมง คนที่นั่งข้าง ๆ หลับไปพร้อมกับน้ำตา ระหว่างทางเธอไม่พูดอะไรเลย เขาเองก็ไม่ได้ถาม รอให้สบายใจคงเล่าให้ฟัง

            "ปลื้มครับ เข้าห้องน้ำหรือเปล่า" มือหนาแตะลงบนท่อนแขนเรียว เมื่อพารถมาจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ เตวิทย์อยากเข้าห้องน้ำและหาอะไรรองท้อง ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ตั้งใจว่าจะไปหากินในงาน แต่ก็ต้องออกมาแล้วขับรถหลายชั่วโมงติดต่อกัน

            "ปลื้ม เข้าห้องน้ำไหม" เรียกเธออีกครั้งพร้อมกับเปลี่ยนจากตบที่ต้นแขน มาเขย่าตัวเธอเบา ๆ ไม่อยากรบกวนเวลานอนของเธอเลย แต่เพราะเป็นห่วงเลยอยากให้เธอหาอะไรรองท้องสักหน่อย

            "คะ?" ปานิศาปรือตาขึ้น ก่อนจะกะพริบถี่ ๆ เมื่อตื่นเต็มตา

            "ที่ไหนคะ" ถามพร้อมกับขยับนั่งตัวตรง อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอปรับเบาะนอนตอนไหนกัน มองหน้าเขาเมื่อเห็นสูทราคาแพงคลุมอยู่บนตัว

            "ผมกลัวคุณหนาวเลยเอามาห่มให้นะครับ" เตวิทย์ตอบใบหน้าร้อนขึ้น เมื่อสบตากับตากลมโตของเธอ

            "ขอบคุณค่ะ" เอ่ยขอบคุณแล้วมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัย

            "ที่ไหนคะ" ถามเพราะไม่คุ้นตากับสถานที่

            "เข้าเขตอำเภอปากช่องครับ"

            "ปากช่อง" ทวนชื่อสถานที่พร้อมกับมองหน้าเขา

            "ครับ ผมเห็นคุณหลับเลยขับรถมาเรื่อย ๆ"

            "ค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเดือดร้อน ฉัน..."

            "เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะครับ คุณจะเข้าห้องน้ำหรือเปล่า"

            "ก็ดีค่ะ แต่ว่า..." ก้มมองชุดที่ใส่อยู่แล้วส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เขา เสื้อผ้าหน้าผมไม่บอกก็รู้ว่าเธอคือเจ้าสาว

            "ใส่สูทคลุมไปได้ไหมครับ"

            "ชุดเจ้าสาวนะคะ"

            "คนอาจจะคิดว่าคุณเป็นดารามาถ่ายแบบ คุณสวยขนาดที่ดาราบางคนยังอาย" คนชมของเขาทำให้ปานิศาขมวดคิ้ว เตวิทย์มีมุมนี้ด้วยหรือ ที่ผ่านมาเธอเห็นเขาจริงจังกับทุกเรื่อง

            "มั่นใจขึ้นเยอะเลยค่ะ"

            "เสร็จแล้วมารอในรถนะครับ ผมจะเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ อยากได้อะไรไหมครับ" บอกแล้วส่งกุญแจรถให้เธอ

            "หิวข้าวมากเลยค่ะ คุณเลี้ยงข้าวฉันได้ไหม กลับกรุงเทพเมื่อไรจะคืนเงินให้ค่ะ" เพราะความรีบร้อน เลยไม่ได้หยิบอะไรติดมือมาสักอย่าง เตวิทย์ยิ้มให้หญิงสาว เขาอยากชวนเธอกินข้าวตั้งนานแล้ว แต่ติดที่เธอหลับยาว และคิดว่าเธอคงอายที่ใส่ชุดเจ้าสาว

            "คิดมากน่า"

            "ขอบคุณค่ะ ฉันเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" พูดจบก็เดินไปห้องน้ำ เมื่อของเสียในร่างกายประท้วง เตวิทย์มองตาม ก่อนจะเดินแยกไปยังห้องน้ำชาย เวลาที่ปานิศาทำตัวเป็นกันเองน่ารักมากจริง ๆ

ครืด ครืด

มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้น หยิบขึ้นมาดูก่อนจะยิ้มแล้วกดรับสาย ปฐวีโทรมาฝากน้องสาว เขาสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด แล้วจะให้เธอโทรกลับเมื่อถึงจุดหมายปลายทาง

ปานิศามองตัวเองในกระจกห้องน้ำ วันนี้เธอเป็นผู้หญิงที่สุดที่สุด ภีรณีอยู่กับเธอตลอดเวลา ใส่ใจทุกรายละเอียด ที่เกี่ยวกับเธอ ไม่คิดเลยว่าเพื่อนที่ดีที่สุด จะทำร้ายเธอได้อย่างเลือดเย็น ตั้งแต่เด็กจนโต ภีรณีอยากได้ของทุกชิ้นที่เธอมี สิ่งไหนที่แบ่งปันได้เธอจะให้เพื่อนเสมอ บางอย่างที่เธอรักหรือไม่อยากให้ ภีรณีก็จะแย่งไป

            “แย่งของคนอื่นจนติดเป็นนิสัย” พูดกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากหัองน้ำ ออกมาแล้วกลับเข้าไปใหม่ เมื่อเตวิทย์ส่งแปรงสีฟันกับยาสีฟันให้ เตวิทย์เป็นคนรักความสะอาด จึงไม่ลืมเผื่อแผ่มาให้เธอ

อาหารมื้อนั้นเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อ ทั้งสองนั่งกินที่โต๊ะที่ทางปั๊มจัดไว้เป็นที่นั่งพักผ่อน แรก ๆ ปานิศาก็อายที่มีคนมองมา แต่นาน ๆ ไปก็ชิน เตวิทย์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ชายหนุ่มสาวเส้นบะหมี่เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ปานิศามองการกระทำของเขา เตวิทย์ตักบะหมี่เต็มช้อน แล้วส่งเข้าปากคำใหญ่ ไม่สนใจกับควันที่ลอยขึ้นมาจากกระป๋อง เขากินหมดแล้วดื่มน้ำตาม ในขณะที่เธอยังเป่าควันอยู่เลย

            "โอ๊ย!" เพราะความเกรงใจกลัวเขาจะรอนาน เธอจึงทำแบบเขาบ้าง ผลที่ได้คือต้องคายเส้นบะหมี่กลับลงไปในกระป๋องตามเดิม

            "ค่อย ๆ สิครับมันร้อน" บอกพร้อมกับส่งขวดน้ำในมือให้เธอ ปานิศารับไปดื่มจนหมดขวด เธอลืมไปเลยว่าเป็นขวดที่เขาดื่มอยู่ ใบหน้าหญิงสาวร้อนขึ้น เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ใครเขาดื่มน้ำขวดเดียวกัน

            "ของคุณไม่ร้อนเหรอคะ" ถามเมื่อเห็นเขามองหน้าเธอ สลับกับขวดน้ำในมือ

            "ร้อนครับ ผมชอบกินของร้อน ตอนอยู่ญี่ปุ่นผมกินแบบนี้จนติดเป็นนิสัย" เตวิทย์บอกแล้วชวนคุย ปานิศารับรู้อีกอย่างว่าเขาเคยอยู่ญี่ปุ่นมาก่อน

            "เราจะไปไหนกันคะ"

            "นั่นแหละที่ผมจะถามแต่ยังไม่ได้ถาม เพราะเห็นคุณหลับ เลยถือวิสาสะคิดเอาเอง ผมมีบ้านที่ปากช่อง บรรยากาศดีมาก คิดว่าคุณน่าจะชอบ" เตวิทย์บอกกับหญิงสาว ปานิศายิ้มให้เขา เธอผิดเองที่ลากเขามา จนทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วย

            "ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเดือดร้อน คุณกลับไปก่อนก็ได้ค่ะ ฉันขอเวลาทำใจสักพัก"

            "ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณถึงหนีงานแต่งมาแบบนี้ ผมจะไม่ถามจนกว่าคุณจะเล่าให้ฟังเอง จำไว้อย่างหนึ่งนะปลื้ม ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ" หัวใจดวงน้อยกระตุกเมื่อเขาพูดจบประโยค ตากลมโตสบกับตาคมเข้ม แล้วต้องเป็นฝ่ายหลบตา เมื่อเห็นบางอย่างในนั้น มันคือคำสัญญาใช่ไหม

            "ฉันอิ่มแล้วค่ะ" เธอเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อรู้สึกประหม่ากับการมองของเขา

            "งั้นไปต่อเลยนะ" เมื่อเธอไม่คัดค้าน เตวิทย์ก็มุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางที่ตั้งใจเอาไว้ สถานที่แห่งนั้นเป็นเซฟโซนของเขา นอกจากเพื่อนสนิทแล้ว เธอเป็นคนแรกที่ก้าวเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเขา