4. ค่าตัวแพง

ค่าตัวสูงลิ่ว ต้องคุ้มค่า

--------------------------------

วิชพันธ์นัดกังสดาลให้มาเจอกันในร้านข้าวใกล้ตึกสำนักงานของชายหนุ่ม ที่เขาจ่ายค่าอาหารให้เธอถึงสองครั้ง

“นี่...ชาเขียวมะนาว...” เธอกำลังคิดถึงข้อความในไลน์เมื่อคืน สะดุ้งเมื่อมีแก้วพลาสติกทรงสูงยื่นตรงหน้าเธอ

“ไม่มีถุงหูหิ้ว...รึคะ”

“ถ้าไม่เอา...ครั้งนี้จะเทใส่” เธอลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเขาอย่างฉุนๆ เธอกระโดดโหยงเมื่อเขาเอาจริง

“นี่...อะไรแกล้งกันไม่เลิก” เธอส่งเสียงดังจนเจ้าของร้านมองมาที่สองคน ขณะนี้ร้านกำลังจะปิด จึงมีแค่เขากับเธอเท่านั้น

“ไม่ได้แกล้ง แต่ทำจริงๆ” เขาคะยั้นคะยอให้หญิงสาวรับแก้วชาเขียวมะนาวจากเขา

“ไม่อยากดื่มค่ะ...” กังสดาลตอบเบาๆ

“ทำไม...อยากสวยไม่ใช่รึ” เขายังข้างๆ คูๆ แค่ชาเขียวมะนาวมันจะทำให้ดูสวยขึ้นทันตาอย่างนั้นหรือ

“ท่านรองประธานคะ ดิฉันไม่ตลกด้วย”

“นี่...ตลกแน่นอน” เขาเทน้ำชาเขียวรดหัวไหล่ของหญิงสาว เธอจ้องหน้ากลับอย่างเดือดดาลที่เขาทำเสื้อผ้าเธอเลอะเทอะ

“คุณเคยสอนว่า ควรให้เกียรติคนอื่นในที่ประชุม แล้วทำซะเอง” หญิงสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

วิชพันธ์ไม่พูดอะไรอีก เขาดึงข้อมือของหญิงสาวเดินไปที่รถของเขาที่กำลังจอดรออยู่หน้าร้าน เขาสั่งให้คนขับรถไปร้านสตูดิโอชุดแต่งงานที่เธอเคยไปวันนั้นกับรินญา

“คุณอาครับ ผมพาเธอมาลองชุด” ชายหนุ่มหันไปสั่งผู้ช่วยสาวในร้าน ให้เอาชุดที่กังสดาลเคยมองอยู่ตรงตู้โชว์วันนั้นให้เธอลองทันที

“แหม...คนนี้เอง...วันก่อนมากับอีกคน น่าจะบอก...อาจะวัดตัวไว้เลยตั้งแต่วันนั้นจะได้ไม่เสียเวลา” กังสดาลตกใจที่ได้ยินการสนทนาของทั้งคู่ เขาคงเที่ยวหาสาวแต่งงานจากร้านสตูดิโอชุดแต่งงาน

“ไม่เข้าใจจริงๆ นี่แก๊งอะไรกันคะ” เธอซัดกลับชายหนุ่ม และอยากรู้ว่ามันอะไรกัน

“กังสดาล...นี่คุณอาอุมา...ญาติคุณพ่อผมเอง” เธอยกมือไหว้สาวใหญ่เจ้าของร้าน อายุน่าจะเฉียดหกสิบ แต่เธอยังดูดีและสวยมาก

“หนู...อย่าพูดแบบนี้ เรากำลังช่วยกันอยู่” อาอุมาของชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างขอร้อง

เธอถูกเจ้าของร้านดึงมือไปที่หลังร้านเพื่อคุยด้วย

“อย่ากล่าวหาว่าเราเป็นแก๊งที่จะหลอกอะไรหนูเลย” สาวใหญ่ขอร้อง

“หนูไม่เข้าใจว่า พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่” กังสดาลทำหน้าคิ้วขมวด

“คุณวิชกำลังติดกับดักของคุณย่า เขาเครียดมากจนต้องนอนโรงพยาบาลไปก่อนหน้านี้” อาอุมาเล่าคร่าวๆ

“หนู...เข้ามาจังหวะที่คุณพ่อเขาป่วยอีก”

“ทำไมคะ” เธอไม่เข้าใจ

“หลานชายคนนี้...ยิ่งแย่ไปใหญ่”

“หาแฟนแต่งงานสิคะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น เขาไม่อยากให้ใครมาอยู่ในชีวิตอย่างถาวร” คุณอาเขาจ้องตาหญิงสาว

“เขาไม่ชอบผู้หญิงหรือคะ” กังสดาลสวนทันที นึกแล้วว่าชายคนนี้มีท่าทีแปลกๆ

“ไม่ใช่อย่างที่หนูคิดหรอก”

“เอ้า...แล้วยังไงคะ”

“เป็นเจ้าสาวของเขาแล้ว หนูจะรู้เอง” อาสาวของเขาคงไม่อยากบอกความลับให้เธอรู้

กังสดาลเปลี่ยนเสื้อผ้าที่น้ำชาเขียวมะนาวหกราด อาอุมาเอาชุดของที่ร้านให้ใส่ไปทานข้าวกับชายหนุ่ม ชุดดูหรูไฮโซมาก

“ผมอยากให้คุณพ่อชื่นใจที่เจ้าสาวของผมสวยน่ะ...”

“ทำไมไม่บอก... เหมือนดูถูกกันนะคะ...” หญิงสาวค้อนใส่

“ทานข้าวเถอะ ผมเหนื่อยมากแล้วกับเรื่องนี้” เสียงของเขาดูโล่งอก

ระหว่างกินข้าว กังสดาลมองท่าทีตลกๆ ของเขา ที่เขาเอามือถือถ่ายรูปอาหารและใบหน้าของเธอที่เขาสั่งให้ทำหน้ายิ้มแย้มมีความสุข

“ขอถามนิดนึง...คุณทำแบบนี้แล้ว วันข้างหน้าพวกผู้ใหญ่จะมีความสุขรึที่เห็นเราสองคนต้องเลิกกันไป”

“ทำไม...ไม่อยากเป็นหม้ายล่ะสิ”

“แล้วคุณล่ะ อยากเป็นพ่อหม้ายเนื้อหอม สาวๆ จะได้กรี๊ด”

“น่า...อย่างน้อยคุณก็ไม่ต้องเปลืองตัว ไม่ดีหรือ” เธอสะดุ้งกับคำพูดตรงๆ แบบนี้

“คุณค่ะ...อยากให้ซัดแรงเลยไหม”

“ได้...ว่ามา” เขาจ้องตาเธออย่างไม่สะทกสะท้าน

“ท่านรองประธานหล่อเหลาขนาดนี้ ชอบผู้ชายหรือผู้หญิงคะ” เธอไม่หวั่นปะทะ

สายตาของเขา

“อย่าให้ผมตอบเลย คุณจะหวั่นไหว”

“ได้ค่ะ ...งั้นไม่ต้องเลย” เธอกลัวคำตอบอย่างที่คาดคิดไว้

“ผมจ่ายค่าตัวให้สามล้านบาท มีข้อแม้”

“ต้องดูแลคุณพ่อแทนผม”

“เหมือนคนรับใช้เลยไหม หรืออย่างอื่น” เธอถามอย่างอดสู

“คิดมากไปน่ะ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย” เสียงชายหนุ่มเหมือนถอนหายใจ

วันอาทิตย์ชายหนุ่มให้คนขับรถมารับกังสดาลกับคุณย่าไปเจอที่ร้านอาหารจีนแถบเดียวกับร้านสตูดิโอของอาอุมา หญิงสาวประคองย่าเดินตามคนขับรถที่นำทางไปที่ห้องวีไอพีของร้าน ชายสูงวัยอายุราวเจ็บสิบปีกำลังส่งยิ้มให้คุณย่าและหญิงสาว ส่วนชายหนุ่มลุกเดินมาช่วยประคองคุณย่า คนขับรถขยับเก้าอี้ให้ย่าหลานสองคนนั่งลง

“สน...ไปเอากระเป๋าที่วางอยู่เบาะหลังมาที” เสียงคุณพ่อของเขาสั่งคนขับรถวัยกลางคนที่ก้มหน้ารับคำ

“สวัสดีค่ะ ท่านประธาน” ย่านั่งลงก่อนแล้วกล่าวขึ้นขณะรับไหว้ชายสูงวัยที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขาทำท่าให้หญิงสาวที่กำลังพนมมือไหว้นั่งลง

“สวัสดีค่ะ หลานชาย” ย่ามองไปที่วิชพันธ์และหันมายิ้มกับกังสดาล

“ผม ประพันธ์...จะไม่พูดอะไร...อ้อมค้อม ขอหลานสาวคุณย่าเลย” คุณพ่อกล่าวอย่างจริงจัง

“ค่ะ...หลานสาวอิฉันไม่ค่อยจะประสีประสาอะไร...เอ็นดูมันด้วยนะคะ” ย่าของกังสดาลยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาที่อยู่ริมขอบตา

“เธอต้องเข้ามาอยู่บ้านของเรา...คุณย่าจะขัดข้องอะไรไหม” คุณพ่อของเขาถามขึ้น

อย่างกังวล

“เอ่อ...อิฉันเลี้ยงหลานคนนี้มาตั้งแต่เล็ก ถ้าให้กลับบ้านบ้าง อิฉันจะไม่เหงา”

“ผมจะให้ย่าย้ายมาอยู่กับเราด้วยเลย...ดีไหมครับ” ว่าที่พ่อสามีของกังสดาลยื่นข้อเสนอ

“จะรบกวนหรือเปล่าคะ...” ย่าหันไปยิ้มกับหลานสาว

“ไม่เลยครับ ผมเป็นคนเสนอคุณพ่อเอง เพราะเห็นว่าย่าจะอยู่คนเดียว” วิชพันธ์ยิ้มกริ่มกับย่าของเธอ

“ตกลงปลายเดือนนี้ ผมจะจัดงานที่บ้านผม เราจะเชิญเฉพาะญาติของพวกเราเท่านั้น ไม่ทราบคุณย่าจะว่าอะไรไหมครับ” คุณพ่อของวิชพันธ์ตัดสินใจทันที

“ทำไมเร่งรัดขนาดนั้น กังสดาลเรียนยังไม่จบเลย” ย่าทำเสียงตกใจ

“เอ่อ...คุณย่าคะ หนูยื่นผลประเมินทั้งเล่มสัปดาห์หน้าเพื่อเสนอต่อคณาจารย์ของคณะค่ะ”

“และไม่ต้องไปเรียนแล้วหรือ”

“ไม่ค่ะ สาขาวิชาเสนอเรื่องต่อคณะอนุมัติจบเลยค่ะ เพราะบริษัทประเมินให้หนูผ่านการฝึกงานแล้ว”

“โล่งอก...ย่านึกว่าเราต้องไปเรียนอีกเทอม”

“ถ้าหนูไม่ผ่าน ...นั่นล่ะค่ะ ที่ต้องเรียนอีกหนึ่งเทอม” หญิงสาวเหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่แอบทำหน้าเหมือนมีบุญคุณที่ทำให้เธอผ่าน

ย่าได้รับเช็คที่อยู่ในซองปิดผนึกซึ่งคุณพ่อของวิชพันธ์ได้เตรียมมาให้แล้ว หญิงชรามองหน้าคุณประพันธ์อย่างไม่เข้าใจ

“ไม่ทราบว่า...คืออะไรคะ” ย่าทำหน้าสงสัย

“สินสอดครับ...” พ่อของชายหนุ่มกล่าวสั้นๆ แล้วหันไปมองหน้าลูกชาย

“ผมต้องขอโทษที่เราไม่ได้จัดงานใหญ่โต ผมต้องไปต่างประเทศทันทีเลยไม่มีเวลา

เตรียมตัวล่วงหน้า”

“ค่ะ...อิฉันไม่อยากให้เอิกเกริกหรอก ครอบครัวเราแทบไม่มีญาติเพราะพ่อของยัยเบลก็เป็นลูกคนเดียว”

“งั้นเรามาทานฉลองกันเลยนะครับ” คุณพ่อประพันธ์พยักหน้าให้กับพนักงานเสิร์ฟลำเลียงอาหารวางบนโต๊ะ

----------------

หลังจากรถของชายหนุ่มมาส่งย่าและกังสดาลที่หน้าบ้าน ชายหนุ่มลงมาคุยกับย่าจนดึก เขาคงมาประเมินใจของผู้สูงวัย

กังสดาลเดินออกมาส่งวิชพันธ์ที่รถ

“คุณทำให้คนแก่ตกใจ”

“ทำไม...ผมไปทำอะไร”

“ท่านขา...คืนนี้ย่าเปิดซอง ต้องตบ...อก”

“เอ้า...ผมไม่เข้าใจ”

“ท่านด่าฉันแรงแน่” เธอเริ่มกังวลกับคำถามที่จะตาม

“เหมือนหลานท่านขายตัว...รู้ยังคะท่านรองประธาน” เสียงเธอขื่นๆ

“แล้ว...ใครว่าไม่ใช่” เสียงเข้มของเขาทำเธอจ้องหน้าเขา

“อะไรนะ...” กังสดาลตกใจ

“ค่าตัวแพงขนาดนี้....มันต้องใช้ให้คุ้ม”