ตอนที่ 4

ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ดีเท่ากับเพื่อนรัก หลังอาบน้ำแต่งตัว แล้วนั่งคุยกันเล็กน้อยประสาเพื่อนสนิทที่มาค้างอ้างแรมบ่อย ๆ ปวิมลคิดว่าคนสดใสใจดีมองโลกบวกเสมอคงไม่เป็นไร แต่พอปิดไฟเท่านั้น กลับต้องคอยยกมือลูบศีรษะสั่นเทาไปถึงหัวไหล่ในเดรสนอนตัวการ์ตูนน่ารักจนเจ้าตัวหมดแรง ผล็อยหลับไปในความเงียบ ไม่มีเสียงสักแอะ นั่นทำให้เธอไม่สบายใจจนถึงกับโทรไปต่อว่าพี่ชาย

“ทำแบบนี้กับเพื่อนวิได้ไง? ไม่ชอบกันทำไมต้องมาให้ความหวัง พี่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นเหรอ?”

[พี่จำเป็นต้องแต่งให้พ่อแม่... เพื่อครอบครัวเรานะวิ... วิรู้ว่าพี่ชอบเนย]

การแต่งงานของสองครอบครัวเพื่อการปรองดองกันทางธุรกิจ... ไม่ได้เกิดจากความรัก ปวิมลรู้เรื่องนี้มาก่อน แค่ไม่คิดว่าพี่ชายจะบ้าจี้แต่งตามใจผู้ใหญ่ ในเมื่อบ้านของเธอไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน พี่ชายเธอเองก็เป็นหนุ่มหงิม ๆ ไร้พิษภัย คบกับเพื่อนมาตั้งหลายปีไม่รุกบุกไม่อะไร มากสุดที่ใครเห็นก็แค่จับมือ กอด หอมแก้ม

เท่านั้นจริง ๆ

ขนาดว่าโดนลูกยุจากน้องสาว พี่ชายผู้แสนเรียบร้อยอ่อนโยนไม่มีเก็บไปคิดเรื่องใต้สะดือ ปวิมลแทบไม่อยากเชื่อว่าจะมีผู้ชายแบบนี้บนโลกแต่ก็มี! อีพี่เธอนี่ไง!

ในขณะที่มันไม่ควรมีใครต้องมาเดือดเนื้อร้อนใจกับเรื่องนี้โดยเฉพาะผู้หญิงแสนดีคนหนึ่งที่แค่โชคร้าย...

เจ้าสาวของพี่... พี่สะใภ้หมาด ๆ ยังเอาเรื่องใช่ย่อย รวิตามีนิสัยตรงกันข้ามกับเณศราทุกอย่าง

“วิว่านางเหมือนคนบ้า เหมือนลูกคนรวยที่โดนตามใจจนเสียนิสัย วิไม่ชอบ บอกว่าเลยวิจะไม่กลับบ้านไปเจออีวินั่น วิจะเก็บของออกไปอยู่เอง ฝากบอกป๊าม๊าด้วยแล้วกัน”

[ทำแบบนั้นเพื่อนเราจะยิ่งเดือดร้อน เดี๋ยวป๊าม๊าไปโวยวายใส่เนยอีก แค่ไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ ก็พอพี่ว่า]

“ไม่ค่ะ... ตรงนี้ใกล้ที่ทำงานกว่าด้วย ใกล้รถไฟฟ้าไปทำงานสะดวก นาน ๆ กลับบ้านทีดีกว่า”

ปวิมลเชิดหน้าชูคอระหว่างถกเถียงกับพี่ชาย ก่อนที่เธอจะไปหลบคุยตรงระเบียงของคอนโดมิเนียมด้วยกลัวว่าเสียงโทรศัพท์จะทำให้เจ้าของห้องตื่น

ขอบตาบวมช้ำหนา! แดง! เหมือนโดนผึ้งต่อยมายกรังทำให้หญิงสาวใช้เวลาแต่งหน้านานพอสมควร กว่าจะกรีดตาสองชั้นที่กลายเป็นชั้นเดียวอย่างอาหมวยเยาวราชให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ก็เล่นเอาเหนื่อย เธอหยิบชุดสวยกระโปรงพองเสื้อลายแมวน่ารัก ดัดผมสีน้ำตาลให้เป็นลอนบริเวณปลายผมเหมือนตุ๊กตา จัดเสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะเหมือนทุกวันด้วยความเป็นคนรักสวยรักงาม ทำสภาพตัวเองให้กลับมาสวยสดใส

เสียใจเท่าไร... ต้องเก็บไว้ในใจ เพื่อที่จะรีบบึ่งรถไปอบขนมปังแข่งกับเวลา เป็นโชคดีที่น้อง ๆ มาเปิดประตูเหล็กซึ่งเป็นแบบดึงขึ้นชักรอกซ่อนเชือกไว้ ช่วยกันนำขนมปังที่ปั้นแล้วเข้าตู้อบแต่เช้ามืด

หน้าร้านคาเฟ่แสนน่ารักมีประตูรั้วสีขาวติดริมถนนใหญ่ เว้นช่วงเล็กน้อยเป็นหญ้าเทียมและตุ๊กตาเพื่อป้องกันมลพิษจากภายนอกที่มีรถสัญจรไปมาตลอด ในทุก ๆ เช้าจะมีลูกค้ามายืนรอต่อคิวซื้อแซนด์วิชกล่อง ขนมนมกาแฟ ฝากท้องของพวกเขาไว้กับเณศราเบเกอรี่ก่อนไปทำงานและไปเรียน

ไม่ขยันเลยไม่ใช่แค่อดตาย มันหมายถึงความเดือดร้อนของผู้คนที่จะต้องไปหาซื้ออาหารร้านอื่น เป็นเหตุให้เจ้าของร้านให้ความสำคัญกับการเปิด-ปิดร้านและวันหยุดเอามาก ๆ

แต่เช้านี้เธอพลาด!

เณศรารู้สึกผิดจนต้องเอ่ยขอโทษน้องนักศึกษาและพนักงาน บอกเหตุผลว่าทำไมมาสายนั่นก็คือเธอไปงานแต่งผู้ชายคนนั้นมา คนที่ทุกคนเข้าใจว่าเป็นแฟนหนุ่ม ออ... ก็ไม่ใช่สินะเพราะว่าเขาไม่เคยบอกว่าเป็นแฟน เธอทำเป็นเรื่องตลกโปกฮาแม้ว่าคนอื่นจะหัวเราะไม่ออก

เมื่อข่าวสารรวดเร็วในยุค 3G หลายคนคงแปลกใจ เณศราได้รับคำปลอบใจจากทุกคนรอบกาย ขนาดคุณพ่อคุณแม่ยังเดินทางมาหา คุณพ่อไม่ลืมดอกไม้สำหรับตกแต่งแจกันในร้าน คุณแม่มาช่วยต้อนรับลูกค้าที่มาต่อคิวซื้อกาแฟจนคนเริ่มน้อยลงค่อยเข้าไปกอดลูกสาว

            “ไม่เป็นไรนะลูก... เนยยังมีพ่อแม่เสมอ ไว้วันหยุดนี้ไปทานข้าวกัน แม่เลี้ยงเองจ้ะ”

            “ลูกสาวพ่อเก่งอยู่แล้ว พ่อว่าผู้ชายเยอะแยะ สวยเลือกได้ซะอย่าง”

“ขอบคุณนะพ่อแม่... ลูกจ้างสองคนเนี้ยน่ารัก ไม่ต้องจ่ายเงินเดือนด้วยอีก”

            เสียงหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีจากชายร่างสูงใหญ่และสาววัยสี่สิบห้าปี

เนตราปลอบสารพัดจะปลอบแม้ว่าลูกสาวไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น ด้วยความที่ถูกเลี้ยงมาให้ช่วยเหลือตัวเอง ตัดสินใจทำอะไรอย่างมั่นใจโดยมีครอบครัวคอยให้การสนับสนุน

เณ-ศรา และ เน-ตรา ตัวอักษรขนาดใหญ่ ‘Ne’ ลูกสาวเป็นคนต้นคิด ตั้งใจเปิดร้านให้คุณแม่ผู้ชื่นชอบเบเกอรี่ หลงใหลในการทำขนมเป็นชีวิตจิตใจ

บรรยากาศอันแสนอบอุ่นหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน หลายคนในร้านคงอดอมยิ้มไม่ได้ มันเป็นภาพที่เห็นอยู่บ่อยครั้งคราวสองหนุ่มสาวรุ่นใหญ่ในเชิ้ตสุภาพเรียบร้อยสะอาดตาแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนลูกสาว

            ต่างคนพากันไปด้านหลังร้านอาหาร มีมุมน้ำพุเล็ก ๆ เป็นม้านั่งหินมองผ่านไปเป็นรั้วมหาวิทยาลัยเอกชน นักศึกษาเดินกันขวักไขว่ถือแท็บเล็ตหิ้วกระเป๋าสะพายพาดบ่าเตรียมตัวเข้าห้องเรียน

คุณพ่อเห็นสีหน้าของลูกสาวไม่ค่อยดีนัก แต่จำเป็นต้องตักเตือนสั่งสอน

            “หวังว่านี่จะเป็นบทเรียนครั้งใหญ่ในชีวิตนะลูกนะ ผู้ชายบางคนเลิกรากันไปอาจเป็นเพื่อนกันได้...หรือว่าไม่ได้... ลูกลองคิดดูอย่าให้พลาดอีก เดี๋ยวภรรยาเขาจะมาว่าเอา ลูกต้องวางตัวดี ๆ นะเนย”

            แววตาคู่สวยสลดเศร้าเกิดประกายแน่วแน่ยามสบมองสีหน้าเป็นกังวลของคนทั้งสอง

“แม่เองก็เอาใจช่วยนะลูก ตราบใดที่ลูกคิดดีทำดีลูกจะเจอคนศีลเสมอ ธุรกิจลูกก็จะเจริญรุ่งเรืองไปด้วย เรื่องแต่งงานเป็นการตัดสินใจของเขาส่วนตัวเราต้องดำรงในศีลธรรม ห้ามเด็ดขาดนะ... ห้ามไปยุ่งกับผัวใคร”

            “ค่ะพ่อ แม่... เนยไม่ทำให้พ่อแม่เสียชื่อเสียงแน่นอน ถึงเนยจะหัวอ่อนไปหน่อย เนยว่าเนยมีจุดยืนในชีวิตอยู่ค่ะ” เธอฉีกยิ้มกว้างหวานให้คุณแม่สบายใจ ก่อนจะทอดสายตามองสนามหญ้าเขียวขจี ลานกีฬาของมหา’ลัยไฮโซด้วยท่าทางสบาย ๆ