บทที่ 6

เธอไม่คิดหรอกว่าเขาจะออกไปด้วยเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเขา แต่ยังไงเธอก็ต้องรีบไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด

"เดี๋ยวกูมานะ" ชายหนุ่มมองตามผู้หญิงที่ลุกออกจากตักแบบทุลักทุเลเพราะตอนแรกเขาไม่ยอมปล่อยเธอออก

"เสี่ยคะ" เมญ่ามองตามหลังเสี่ยเวหาไป เธอจะแพ้ยัยออมสินจริงเหรอ ไม่ได้นะงานนี้ต้องชนะเท่านั้น

"อุ๊ย" ออมสินกำลังจะเดินออกไปด้านหลังตรงที่เธอเคยแอบเข้ามาเที่ยวอยู่บ่อยๆ แต่จังหวะนั้นร่างเธอก็ถูกแรงกระชากจากใครไม่รู้พาเดินมาอีกทางหนึ่ง

"ไปไหนกันแล้ว" เมญ่าก็เห็นอยู่ว่าออมสินพาเสี่ยเดินมาด้านหลัง พอออกจากประตูมาก็มองหาไม่เห็นแล้ว

"ห้องใครคะ" มาเที่ยวที่นี่ก็บ่อยตั้งแต่สมัยที่พี่สกายเจ้าของสถานบันเทิงแห่งนี้ยังมีชีวิตอยู่ จนเปลี่ยนมือมาเป็นของพี่สาวและพี่เขย เธอไม่รู้เลยว่ามีห้องอยู่มุมนี้ด้วย ทำไมมันถึงดูลับลมคมในจัง

"จะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเราจะทำความรู้จักกันที่นี่ ออกไปข้างนอกก็เสียเวลาเปล่าๆ"

"อุ้ยเสี่ยขาอย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ" อย่าบอกนะว่าเราจะเสียเปรียบไอ้เสี่ยบ้ากามคนนี้ โอ๊ยยัยเมญ่าแกเล่นอะไรแผลงๆ ลงไปเนี่ย

"เราเองไม่ใช่เหรอที่อยากทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้"

"แต่เราเพิ่งรู้จักกันนะคะมันเร็วเกินไปไหม"

"หือ.." เสียงทุ้มต่ำถูกเปล่งออกมาจากลำคอเบาๆ เพราะมันไม่มีคำว่าเร็วไปสำหรับเจ้าเวหา

"ออมสินขอเวลาหน่อยสิคะ" มือเรียวเอื้อมไปขยับเนคไทให้เข้าที่เพราะเมื่อครู่เขาขยับมันออก

"ต้องการกี่นาที"

อะไรวะให้เป็นนาทีเองเหรอ ..ทีแรกว่าจะขอเวลาสักวันสองวันอะไรแบบนี้ กว่าจะถึงตอนนั้นเธอก็คงเป็นผู้ชนะไปแล้ว "อุ้ยเสี่ยขา" ตอนที่เธอกำลังคิดอยู่ใบหน้าอีกฝ่ายโน้มต่ำลงมาใกล้จนเกือบจะสัมผัสถึงริมฝีปากของเธออยู่แล้ว

"ถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะ ฉันจะออกไปข้างนอกก่อน" ชายหนุ่มพูดพลางหันหลังให้

มือเรียวเอื้อมไปจับแขนเสื้อโดยที่ไม่ได้สัมผัสถึงเนื้อหนังของเขาเลย ..เป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้ใช้แรงแต่สามารถทำให้เขาหันมาหาเธอได้ เพราะผู้หญิงคนนี้น่าสนใจมาก นัยน์ตาของเธอเหมือนเขาคุ้นเคย

หรือเราจะบอกความจริงดีว่าเรากำลังพนันกับเพื่อนจีบเขาอยู่ แบบนั้นไม่ได้สิออมสิน ถ้าเขาไม่พอใจขึ้นมาแล้วฆ่าหมกศพเธอไว้ในห้องนี้จะมีใครรู้ไหมเนี่ย

"เรายังไม่เคยเหรอ"

"คะ?"

"หรือว่าเธอกลัวฉันจะไม่มีเกราะป้องกัน"

"?" เขากำลังพูดบ้าอะไรอยู่เนี่ย

"ถ้าเธอเป็นห่วงเรื่องนั้นไม่ต้องกลัว" ชายหนุ่มเดินอ้อมไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะเปิดลิ้นชักแล้วหยิบกล่องที่วางอยู่ในนั้นออกมา

ชิบหายแล้วแกจะฆ่าฉันหรือยัยเมญ่า แกรู้ไหมว่าไอ้มาเฟียคนนี้มันเอาจริง นี่ขนาดในห้องทำงานมันยังเตรียมพร้อมขนาดนี้เลย

"ถ้ากลัวว่ากล่องนี้ไม่พอใช้ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวให้คนออกไปซื้อมาเพิ่มอีก"

"มะ มะ ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ" ชิ่งตอนนี้ยังทันไหมเนี่ย ออมสินเริ่มมองหาทางออกแล้ว "วะ วันนี้วันเกิดเสี่ยไม่ใช่เหรอคะ ถึงเวลาเป่าเทียนแล้วมั้งคะ"

"ฉันไม่นิยมเป่าเค้กวันเกิด แต่นิยมเป่าอย่างอื่นมากกว่า" สายตาเจ้าเล่ห์มองสำรวจเรือนร่างระหงที่อยู่ใต้ชุดเดรสเกาะอกโชว์แผ่นหลังขาวเนียนสีสะดุดตาก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้..