บทที่ 4 เพลิงแค้นเพลิงปรารถนา 2

          ในชั่วขณะที่ความเจ็บปวดที่ฉีกกระชากร่างทำให้นางเผลอหลุดเสียงครวญออกมา มันคือเสียงที่แตกพร่า เป็นการสูญสิ้นพรหมจรรย์ การสูญสิ้นความเป็นองค์หญิงรัชทายาท และการสูญสิ้นตัวตนสุดท้ายที่นางเคยมี น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินออกจากหางตาอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจ...

          มันคือหยาดน้ำตาแห่งความแค้นที่เดือดพล่านจนกลั่นตัวออกมา!

         ในครู่ยามที่เขาพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากนาง ความเจ็บปวดทางกายก็ได้ถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับความอัปยศ มันกลายเป็นเหล็กในที่ลุกโชน จารึกลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดของดวงวิญญาณ นางไม่ได้แตกสลาย แต่นางกำลังถูกตีตรา ถูกหลอมขึ้นมาใหม่

          ราตรีนั้นยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด

          พยัคฆ์ร้ายปรนเปรอความปรารถนาของตนบนร่างของนางครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยพละกำลังอันดิบเถื่อน ทุกสัมผัสคือการตอกย้ำถึงอำนาจและความเป็นเจ้าของ

          นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเขา คือปีศาจร้ายที่เขาจองจำไว้ในส่วนลึกของจิตใจมานานนับสิบปี ปีศาจร้ายที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยความรู้สึกผิดและความล้มเหลวในอดีต บัดนี้มันได้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว

          หลี่เฉียงต้องการจะลบเลือนความเป็นองค์หญิงมู่ตานให้สิ้นซาก แต่ยิ่งกว่านั้นเขาต้องการจะทำลายแววตาที่ทระนงองอาจ ทำลายความแข็งแกร่งที่ไม่ยอมก้มหัว ทำลายทุกสิ่งที่ทำให้นางแตกต่าง ทำลายภาพสะท้อนของความล้มเหลวที่เขากำลังมองเห็น!

          ในชั่วลมหายใจที่พายุอารมณ์ของเขาขึ้นสู่จุดสูงสุด เขาก้มลงมองใบหน้าของนาง เขาคาดหวังจะเห็นความแตกสลาย ความว่างเปล่า การยอมจำนน...

          แต่สิ่งที่เขากลับเห็นผ่านม่านน้ำตาของนางคือแววตาที่ยังคงลุกโชนด้วยไฟแค้น แววตาที่ร้าวลึกแต่ก็ยังคงจ้องตอบเขากลับอย่างท้าทายและทระนง

          ความจริงอันน่าโมโหนี้เสียดแทงเข้าสู่ใจกลางความคิดของหลี่เฉียง เขาไม่ได้ชนะ เขาไม่ได้ทำลายนาง การกระทำที่ควรจะเป็นการปลดปล่อย บัดนี้กลับกลายเป็นการตอกย้ำถึงความล้มเหลวและความไร้อำนาจของเขา!

          “อ๊ากกกกกกกกก!!!”

          เสียงคำรามกึกก้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและโทสะที่ไร้ที่ระบาย ความปรารถนาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความบ้าคลั่ง เขากระแทกกระทั้นร่างของนางรุนแรงยิ่งขึ้น ไม่ใช่เพื่อความสุขสม แต่เพื่อลบเลือน เพื่อลงโทษ...ลงโทษนางที่บังอาจไม่ยอมแพ้ต่อเขา!

          จนกระทั่งรุ่งสางใกล้เข้ามา เมื่อพายุอารมณ์ของเขาสงบลง หลี่เฉียงก็ถอนกายออกไป ความรู้สึกรังเกียจตนเองและความสับสนถาโถมเข้าใส่ ก่อนจะพลิกตัวขึ้นมามองผลงานของตนเอง

          ร่างของนางเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำจากการบีบเคล้นและรอยกัดจาง ๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง และมีคราบน้ำตาแห้งกรังอยู่ที่หางตา เขาคาดหวังว่าจะได้เห็นความแตกสลายและยอมจำนนโดยสิ้นเชิง

          แต่เขากลับคิดผิด...

          มู่ตานค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้ าๆ นางหันใบหน้าที่ซีดเซียวมาสบตากับเขาโดยตรง แทนที่จะพบกับความว่างเปล่าที่เขารอคอย สิ่งที่จ้องตอบกลับมากลับเป็นดั่งน้ำแข็งที่ลุกเป็นไฟ

          มันคือความเหนื่อยล้าทางกายที่ไม่อาจปิดบัง แต่กลับถูกครอบงำไว้ด้วยความเกลียดชังอันล้ำลึกที่แผ่พุ่งออกมาอย่างไม่อาจระงับ

          มันไม่ใช่แววตาของเหยื่อที่แตกสลาย แต่มันคือแววตาของนักล่าที่กำลังจดจำใบหน้าของศัตรูคู่อาฆาตเพื่อรอวันที่จะเอาคืน

          ความรู้สึกหงุดหงิดแล่นกลับเข้ามาในใจของหลี่เฉียงอีกครั้ง เขารู้สึกเหมือนตนเองเพิ่งเสร็จศึกใหญ่ แต่กลับไม่ได้รับชัยชนะที่แท้จริง เขาชนะเพียงร่างกาย แต่นางยังคงกุมชัยชนะทางจิตวิญญาณไว้ได้อย่างน่าโมโห

          เขาผุดลุกขึ้นนั่งอย่างแรง ไม่แม้แต่จะหาผ้ามาคลุมร่างเปลือยเปล่าของตน

          “จงนอนอยู่ที่นี่เยี่ยงเชลยที่ไร้ค่าต่อไปเถิด พรุ่งนี้เจ้าจะได้เรียนรู้ว่าบทบาทของเจ้าที่แท้จริงในจวนแห่งนี้คืออะไร” เขากล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นชา

          พูดจบ เขาก็ลุกจากเตียงแล้วเดินหายเข้าไปในห้องด้านใน ทิ้งให้นางนอนจมอยู่กับความเจ็บปวดรวดร้าวเพียงลำพังบนเตียงกว้าง

          มู่ตานค่อย ๆ ขยับตัวอย่างยากลำบาก ทุกส่วนของร่างกายกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด นางดึงผ้าห่มขนสัตว์ที่หยาบกระด้างขึ้นมาคลุมร่างที่สั่นเทาของตนเองไว้ แล้วขดตัวงอราวกับลูกสัตว์ที่บาดเจ็บ

          แต่ในความมืดมิดและหนาวเหน็บนั้น นางไม่ได้ร้องไห้อีกต่อไปแล้ว นางเพียงแต่นอนนิ่ง ๆ ทบทวนทุกความอัปยศที่ได้รับมาในคืนนี้อย่างช้า ๆ

         ข้าจะจำทุกความเจ็บปวดในวันนี้ มันคือหนี้แค้นที่ท่านจะต้องชดใช้ในวันหน้า หลี่เฉียง...ข้าขอสาบานด้วยชีวิตที่เหลืออยู่ของข้า