บทที่ 11

โหวกุ้ยเหวินถีบเฝิงอวี้เจียวอย่างแรงสองที ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

เฝิงอวี้เจียวกลิ้งกึ่งคลานมาที่ด้านหน้าของมู่หรงยิ่นกับหลินหยาง

“ขอโทษค่ะ ประธานยิ่น ฉันมีตาหามีแววไม่ ขอร้องคุณอย่าได้ถือสา ยกโทษให้ฉันด้วย ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้วค่ะ”

ในระหว่างที่เฝิงอวี้เจียวกำลังพูด ยังตบหน้าตัวเองอย่างแรงไปด้วยอีกสองฉาด

“คนที่เธอควรจะขอโทษ คือหลินหยาง ไม่ใช่ฉัน”

มู่หรงยิ่นกล่าว

เฝิงอวี้เจียวรีบคุกเข่าต่อหน้าหลินหยางพร้อมทั้งกล่าววิงวอน

“คุณหลินหยาง ขอโทษด้วยค่ะ! ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรพูดเรื่องพวกนั้น ฉันปากเสียเอง ฉันมันชอบดูถูกคนอื่น”

“ขอให้คุณเห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ให้โอกาสฉันสักครั้งเถิดนะคะ! ฉันไม่อยากถูกโยนลงไปในแม่น้ำเพื่อเป็นอาหารปลา แล้วก็ไม่อยากเสียงานไปด้วย!

เฝิงอวี้เจียวรู้ดีว่า คำพูดของโหวกุ้ยเหวินไม่ใช่แค่พูดไปเท่านั้นอย่างแน่นอน เขาโยนคนลงแม่น้ำเพื่อเป็นอาหารปลาจริง ๆ

หลินหยางสีหน้าไร้อารมณ์ แล้วก็ไม่ได้แสดงท่าที

เฝิงอวี้เจียวจิตใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ยกมือตบหน้าตัวเองอีกครั้ง ตบหน้าตัวเองจนเลือดกลบปาก

“พอแล้ว อย่าทำให้พื้นสกปรก ประธานโหวยังต้องเปิดร้านขายของต่ออีกนะ ฉันคร้านจะคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ เธอไม่คู่ควร!” หลินหยางกล่าว

เฝิงอวี้เจียวกลับเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ถอนหายใจได้อย่างโล่งอกสักที

“ขอบคุณค่ะ! ขอบคุณในความใจกว้างของคุณ”

จากนั้นรีบหันหน้ากลับมา กล่าวกับโหวกุ้ยเหวิน “ประธานโหว พวกเขายกโทษให้ฉันแล้ว ขอร้องคุณอย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ”

“ประธานยิ่นมีสถานะระดับไหน เขาไม่สนใจที่จะคิดเล็กคิดน้อยกับคนน่ารังเกียจแบบเธอหรอก เธอในฐานะที่เป็นผู้จัดการร้าน แต่กลับดูถูกคนอื่น ขับไล่ลูกค้า วันนี้ฉันจะไว้ชีวิตเธอสักครั้ง รีบเก็บข้าวของแล้วไสหัวไปจากร้านฉันซะ”

โหวกุ้ยเหวินเป็นคนฉลาด แม้ว่ามู่หรงยิ่นกับหลินหยางจะไม่ถือสาหาความ เขาก็ไม่มีทางเข้าข้างเฝิงอวี้เจียวเด็ดขาด

ถึงแม้ว่าเฝิงอวี้เจียวจะเคยหลับนอนกับเขา แต่ก็ไม่แสดงความเมตตาใด ๆ เลยแม้แต่น้อย เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะทำให้มู่หรงยิ่นไม่พอใจ

ที่ก่อนหน้านี้เฝิงอวี้เจียวกล้าอวดดี ไม่กลัวการร้องเรียนแบบนี้ นอกจากอาศัยที่แฟนหนุ่มเป็นผู้จัดการแล้ว ที่สำคัญเลยคือเธอกับโหวกุ้ยเหวินเป็นชู้กัน จึงคิดไปเองว่าตนเป็นคนรักของโหวกุ้ยเหวิน มีแบคดี

ใครจะรู้ว่าโหวกุ้ยเหวินจะแตกหัก เกือบจะทำให้เธอต้องตาย!

เฝิงอวี้เจียวหมดอาลัยตายอยาก ตะลึงงันไปโดยสิ้นเชิง

จากนี้ไม่เพียงแค่เสียงานไปเท่านั้น เกรงว่าถ้าเยว่จวินแฟนหนุ่มรู้เรื่องนี้ ก็จะต้องตัดความสัมพันธ์กับเธอเช่นกัน

ไม่ง่ายเลยที่เธอจะไต่เต้าขึ้นมาถึงตำแหน่งผู้จัดการร้าน ว่างเปล่าเพียงชั่วพริบตา สายเกินไปที่จะเสียใจ!

“วันนี้พวกเธอคงเห็นแล้ว? ต่อไปใครกล้าไม่มีมารยาทกับลูกค้า ก็จะมีจุดจบแบบนี้!”

โหวกุ้ยเหวินถือโอกาสเชือดไก่ให้ลิงดู ปรับปรุงรูปแบบร้าน

พนักงานที่เห็นดีเห็นงาม พูดจาสนับสนุนเฝิงอวี้เจียวสองสามคนเมื่อครู่นี้ สั่นระริกตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ราวกับเจ้าเข้า เพราะกลัวว่างานจะเข้าตัวเอง

หลิ่วฟู่อวี่ได้เห็นกับตาทุกอย่าง ในใจตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

โหวกุ้ยเหวินในแวดวงสังคมของเมืองลั่ว ถือว่าฐานะไม่ธรรมดา แล้วก็เป็นบุคคลที่มีหน้ามีตา คนที่สามารถทำให้เขาประจบประแจงโดยไม่ละอายได้มีไม่มากนัก

ต่อให้เป็นหลิ่วเฉิงจื้อพ่อของเธอมาที่นี้ ก็ไม่แน่ว่าจะได้รับการปฏิบัติแบบนี้

“ผู้หญิงคนนี้มีความเป็นมายังไง? ถึงได้กลายเป็นแฟนสาวของไอ้สวะอย่างหลินหยาง?”

หลิ่วฟู่อวี่คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ

“คุณหนูหลิ่ว ไหนคุณว่าจะเรียกให้คนมากระทืบพวกเราให้พิการเลยไม่ใช่หรือ? ยังไม่เรียกมาอีก?”

มู่หรงยิ่นกล่าวกับหลิ่วฟู่อวี่

“ฉัน...วันนี้ฉันเห็นแก่หน้าของเถ้าแก่โหว จะปล่อยพวกแกไปสักครั้ง อย่าให้ฉันเจอพวกแกอีก”

“โดยเฉพาะแก หลินหยาง! ในสายตาของฉัน ถึงยังไงแกก็เป็นแค่ไอ้สวะ อย่าคิดว่าแกประจบประแจงคนที่มาฐานะสูงได้ แล้วจะทำให้ฉันยอมรับแก ฉันจะดูถูกแกแบบนี้!

หลิ่วฟู่อวี่พูดจาด้วยถ้อยคำรุนแรง แล้วก็รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

หลินหยางเกาหน้าผาก กล่าวอย่างจนปัญญา “คุณพูดถูก โชคดีที่ผมไม่ได้แต่งงานกับเธอ”

“ไปเถอะ ฉันจะเลือกเสื้อผ้าให้คุณ”

มู่หรงยิ่นโอบแขนของหลินหยาง เห็นได้ชัดว่ามีความสนิทสนมกันมาก

โหวกุ้ยเหวินที่อยู่ด้านข้างก็ตะลึงงันเล็กน้อย แอบมองสำรวจหลินหยาง เดาว่าไอ้แมงดานี่เป็นใคร?

คิดไม่ถึงว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับมู่หรงยิ่นแบบนี้?

ต้องเข้าใจว่าที่เมืองลั่ว แม้แต่ที่เมืองเอกประจำมณฑล ผู้ชายที่ตามจีบมู่หรงยิ่นนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเห็นมู่หรงยิ่นปฏิบัติตัวแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน

โหวกุ้ยเหวินไม่ได้โง่ ไม่มีทางคิดว่าหลินหยางเป็นเพียงไอ้แมงดาที่หน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งเท่านั้น

ผู้หญิงอย่างมู่หรงยิ่น เป็นได้อย่างไรที่จะชอบไอ้แมงดา คนที่สามารถทำให้เธอยอมศิโรราบได้ จะต้องเป็นคนที่ความสามารถโดดเด่น

“ประธานยิ่น คุณหลิน วันนี้เป็นความผิดของผม! เสื้อผ้าของที่นี่ พวกคุณเลือกได้ตามสบาย ไม่ต้องจ่ายเงิน ถือว่าเป็นของขวัญขอโทษจากผม”

โหวกุ้ยเหวินเฉลียวฉลาดเป็นอย่างมาก แสดงท่าทีที่เป็นมิตรกับหลินหยางทันที

“ไม่จำเป็น คุณคิดว่าฉันเป็นคนมีปัญหาด้านการเงินหรือ?”

มู่หรงยิ่นอยากจะเลือกเสื้อผ้าให้หลินหยางด้วยตนเอง เพื่อมอบเป็นของขวัญ จะยอมยกการแสดงน้ำใจครั้งนี้ให้โหวกุ้ยเหวินได้อย่างไร

“ครับ ๆ”

โหวกุ้ยเหวินใบหน้ายิ้มแย้ม สองมือยื่นนามบัตรกับบัตรวีไอพีสีดำใบหนึ่งให้แก่หลินหยาง

“คุณหลิน ต่อไปต้องการอะไร เรียกหาผมได้ทุกเมื่อ ผมยินดีรับใช้เป็นอย่างยิ่ง อีกอย่าง ถือบัตรใบนี้ คุณจะรับสิทธิพิเศษลดราคาห้าสิบเปอร์เซ็นต์ สำหรับร้านหรูทุกแห่งที่ผมเปิด”

หลินหยางกำลังจะปฏิเสธ โหวกุ้ยเหวินก็กล่าวขึ้น “เจอหน้ากันครั้งแรก ก็สร้างความไม่พอใจเล็กน้อยเสียแล้ว คุณหลินได้โปรดรับคำขอโทษจากใจจริงครั้งนี้ของผมเอาไว้ด้วยครับ”

“ประธานโหวใจกว้างทีเดียวนะ บัตรใบนี้ของคุณ แม้แต่ฉันยังไม่มี” มู่หรงยิ่นกล่าว

“นี่คือบัตรใหม่และสิทธิประโยชน์ที่บริษัทของเราเพิ่งจัดทำขึ้น ตอนนี้ยังไม่ได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ ดังนั้นจึงไม่ทันได้มอบให้คุณ คุณเองก็รับไว้ด้วยเถอะครับ”

โหวกุ้ยเหวินควักบัตรออกมาอีกใบหนึ่งมอบให้มู่หรงยิ่น

“ฉันไม่เอาหรอก คุณให้เขาก็พอ” มู่หรงยิ่นกล่าว

หลินหยางรับนามบัตรและบัตรเอาไว้ พยักหน้าพร้อมกล่าว “ถ้าอย่างนั้นผมไม่เกรงใจแล้ว ขอบคุณประธานโหว”

หลังจากมอบนามบัตรและบัตรแล้ว โหวกุ้ยเหวินก็ขอตัวลาอย่างชาญฉลาด

มู่หรงยิ่นกล่าวเสียงเบา “โหวกุ้ยเหวินเป็นคนฉลาดนะ มองแวบเดียวก็สามารถแยกแยะดีชั่วได้ รู้ว่าต้องมอบผลประโยชน์ให้คุณ”

“ผมก็แค่อาศัยบารมีของคุณ ถ้าไม่มีคุณอยู่ด้วย เขาไม่มีทางมองผมในแง่ดีหรอก คงจะไล่ผมออกไปตั้งนานแล้ว”

หลินหยางกล่าวอย่างหยอกเย้า

“แล้วเมื่อไหร่คุณถึงจะให้ฉันได้อาศัยบารมีของคุณบ้างละคะ คุณหลินหมอเทวดา”

มู่หรงยิ่นเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ถือโอกาสกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหลินหยาง

มู่หรงยิ่นเลือกเสื้อผ้าให้หลินหยางสิบกว่าชุด มีทั้งสูท ชุดลำลอง ยังมีรองเท้าหนัง เข็มขัด กระเป๋าสตางค์ สรุปแล้วซื้อได้อย่างครบถ้วนเลยทีเดียว

หลินหยางที่เดิมทีรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลา เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ทั้งรูปลักษณ์และอุปนิสัยเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ดูดีขึ้นหลายระดับ

“สายตาของฉันที่เลือกชุดให้พอใช้ได้ไหมคะ?”

มู่หรงยิ่นจ้องมองหลินหยางในกระจก ช่วยเขาจัดปกคอเสื้อ เอาใจใส่เป็นอย่างยิ่ง

การสัมผัสที่ใกล้ชิดแบบนี้ กลิ่นหอมบนตัวของมู่หรงยิ่นโชยเข้าจมูก หลินหยางจิตใจฟุ้งซ่านขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะผมหน้าตาหล่อหรอกหรือ ถึงใส่อะไรก็ดูดีไปหมด?”

หลินหยางลดความระแวดระวังลงเล็กน้อย ถือโอกาสพูดล้อเล่นด้วยเช่นกัน

“หล่อมากจริง ๆ มาค่ะ ลองชุดนี้ดูอีกชุด”

มู่หรงยิ่นเองก็รู้สึกได้ถึงท่าทีใกล้ชิดที่หลินหยางมีต่อเธอบ้างแล้ว แอบดีใจ

สุดท้ายตอนที่คิดเงิน มู่หรงยิ่นยืนกรานไม่ให้หลินหยางจ่ายเงิน บอกว่าเป็นของขวัญที่มอบให้เขา

เสื้อผ้าลิมิเต็ดอิดิชั่น จำนวนสิบกว่าชุด จ่ายไปทั้งหมดห้าล้านกว่า

หลินหยางมอบผลงานให้แก่เฉินเสี่ยวหลิงพนักงานของร้านที่ต้อนรับเขาตั้งแต่ตอนแรก ทำให้เฉินเสี่ยวหลิงดีใจจนกล่าวขอบคุณหลายครั้ง

พนักงานคนอื่นอิจฉาเป็นอย่างยิ่ง แล้วก็เสียใจเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน