ความฝันของหลี่เยว่หยาง

ลุงใหญ่และลุงรองยืนตะลึง ไม่ใช่เพียงเพราะความกล้าหาญของหลานสาว แต่เพราะศิลปะการต่อสู้นั้น...พวกตนไม่เคยเห็นในแผ่นดินนี้มาก่อน

“หลีเอ๋อ!!..เป็นอย่างไรบ้าง หลานได้รับบาดเจ็บหรือไม่”

สองลุงรีบกระโดดลงจากเกวียนเพื่อดูหลานสาวคนดี

“ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ข้ายังสบายดีอยู่”

เมื่อตรวจสอบร่างกายของนาง พบว่าหลานสาวไม่ได้รับบาดเจ็บลุงทั้งสองจึงหันไปสนใจโจรโพกผ้าทั้งห้า

“แล้วจะทำอย่างไรกับคนเหล่านี้”

เสียงของลุงรองเอ่ยขึ้นเบาๆ ขณะมองร่างชายฉกรรจ์ทั้งห้านอนระเกะระกะอยู่บนพื้นดิน บางคนยังหมดสติ บางคนพยายามดิ้นขยับแต่ถูกอาการบาดเจ็บเล่นงานจนแทบกระดิกตัวไม่ได้

เซี่ยชิงหลีปรายตามองนิ่ง ก่อนยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ท่าทางของนางทำเอาคนเหล่านั้นรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ

“ในเมื่อพวกเขากล้าปล้นชิง ข้าก็ขอเก็บคืนทุกอย่างจากพวกเขาไว้เป็นค่าปลอบขวัญก็แล้วกัน ครั้งนี้ข้าแค่สั่งสอนเท่านั้น วันหลังจะได้ไม่คิดปล้นชิงของผู้อื่นอีก”

เซี่ยชิงหลีก้าวเข้าไปหาทีละคน มือเรียวแตะค้นตามลำตัวอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ทุกอย่างถูกยึดอย่างรวดเร็วราวกับมืออาชีพ พอถึงคนสุดท้าย นางจึงถอนหายใจเบาๆ

“ไม่มีของไม่มีค่าอะไรเลย...นอกจากเสื้อผ้า”

ลุงใหญ่เบิกตากว้าง

“เจ้าคิดจะ...!!”

เซี่ยชิงหลีไม่ตอบ เพียงหมุนตัวไปถอดเสื้อคลุมตัวนอกจากชายฉกรรจ์เหล่าออกมา ผู้เป็นลุงถึงกับพูดไม่ออกกับพฤติกรรมของหลานสาว ตอนนี้พวกตนดูไม่ออกแล้วว่าใครกันแน่คือคนที่ถูกปล้น

“ถ้าไม่อยากถูกจับโยนเข้าไปในเมืองในสภาพน่าสมเพช... ก็จงจำไว้ให้ดีว่าอย่ามายุ่งกับข้า หรือคนของข้าอีก ไม่อย่างนั้นครั้งต่อไปข้าจะตัด...ไอ้นั่นของพวกเจ้าทิ้ง อ้อ....ฝากไปบอกเซี่ยจิ่งเฉิงด้วยล่ะ ว่างเมื่อไหร่ข้าจะไปพบเขาแน่ ล้างคอรอไว้ได้เลย”

หญิงสาวยึดชุดนอก เสื้อผ้าชั้นนอกทุกชิ้น ผ้าคาดเอว ผ้าโพกหัว รวมถึงรองเท้า ที่นางทำเช่นนั้นไม่ใช่เพราะต้องการ...แต่เพราะศักดิ์ศรีที่พวกเขาพยายามจะพรากไปจากนาง ดังนั้นนางก็จะเอามันกลับคืนในแบบเดียวกัน

เมื่อสายลมเย็นพัดผ่านอีกครั้ง ร่างของโจรทั้งห้าที่นอนสั่นอยู่กับพื้นก็ไม่เหลืออะไรให้แสดงถึง ความน่าเกรงขาม อีกต่อไป เหลือเพียงคนพ่ายแพ้...ในสภาพยับเยิน น่าอับอายอย่างที่สุด

เซี่ยชิงหลีโยนข้าวของทั้งหมดใส่ผ้าห่อเล็กๆ แล้วสะพายขึ้นบ่าพลางเอ่ยเสียงเรียบ

“ท่านลุงไปเถอะ...เดี๋ยวฟ้าจะมืดเสียก่อน ขอบคุณนะ สิ่งของเหล่านี้ข้าจะใช้เป็นอย่างดี”

หญิงสาวก้าวขึ้นเกวียนวัวด้วยท่าทางสง่างาม เสียงบดของล้อเกวียนกับถนนดังแว่วห่างออกไปทีละน้อย

ทิ้งให้เบื้องหลังมีเพียงเสียงครางเจ็บปวดและดวงตาที่เต็มไปด้วยความอับอายของชายทั้งห้าคน...ที่เคยคิดจะใช้หญิงสาวเป็นเพียงเครื่องระบายความใคร่

เพียงไม่นานหลังจากที่เซี่ยชิงหลีจากไป เซี่ยจิ่งเฉิงก็โผล่ออกมาจากเงาไม้ สีหน้าของเขาไม่เหลือแววมั่นใจและเย่อหยิ่งแบบที่เคยมี เหลือเพียงความตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งได้เห็น

"นาง...สู้เก่งเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด!"

เขากระชากชายเสื้อคลุมเดินเร็วตรงไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งห้า ร่างของแต่ละคนยังคงนอนระเนระนาด บ้างร้องครางบ้างยังสลบเหมือด ทั้งตัวเหลือเพียงผ้าเตี่ยวผืนเดียวไว้ปิดของสงวน

เซี่ยจิ่งเฉิงเขย่าไหล่ของหนึ่งในนั้น

“พวกเจ้าบอกข้าว่าสามารถจัดการกับสตรีบ้าผู้นั้นได้ นางเป็นแค่หญิงบ้านนอก! แค่หญิงชาวบ้าน! เหตุใดถึง...!”

ชายฉกรรจ์ผู้ถูกเขย่าใบหน้าซีดเซียวพยายามอ้าปากพูดทว่าไร้เสียงตอบกลับชัดเจน มีเพียงเสียงครางเบาๆ กับดวงตาเบิกโพลงที่ยังเต็มไปด้วยความตื่นกลัว

เซี่ยจิ่งเฉิงหันขวับไปมองอีกคนพลางมือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นชัดเจน

“ข้าใช้เงินตั้งมากมายเพื่อจ้างพวกเจ้า! แล้วนี่หรือคือผลงานที่ข้าได้รับ”

ไร้คำตอบ...มีเพียงกลิ่นดิน กลิ่นเหงื่อ และกลิ่นความพ่ายแพ้ที่ตลบอบอวล เซี่ยจิ่งเฉิงเงียบไปชั่วครู่ สีหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนจากความตกใจเป็นความขุ่นเคือง แต่มันไม่ใช่ความโกรธที่มีต่อเหล่าชายฉกรรจ์พวกนั้น

มันคือความโกรธที่มีต่อตนเอง...ที่ประเมินหญิงบ้าผู้นั้นต่ำเกินไป

“เซี่ยชิงหลี...เจ้ามันตัวอะไรกันแน่!”

เสียงของชายหนุ่มเบาลง ทว่าเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่กดทับ

แววตาในยามนี้ปะปนทั้งความโกรธและความเสียหน้า ครั้งนี้เขาพ่ายแพ้ให้แก่นาง ครั้งหน้าเขาจะไม่แพ้แน่

เกวียนวัวค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่หน้าประตูเรือนตระกูลหลี่ เสียงล้อไม้บดกับดินดังเอื่อยๆ แต่ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นที่แสงอาทิตย์สีทองเริ่มลับยอดไม้ กลับมีบางสิ่งบางอย่างแปลกไปจากทุกครั้ง

ทันทีที่เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ตระกูลหลี่ทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ห้องโถงทันที ลุงใหญ่และลุงรองผลัดกันเล่าเหตุการณ์หวาดเสียวที่พวกตนถูกปล้นระหว่างทาง โชคยังดีที่ได้เซี่ยชิงหลีช่วยเอาไว้ หลานสาวผู้เก่งกาจของเขา ท่าทางของทั้งสองยังไม่หายจากอาการตกใจนัก ขณะเล่าถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

ลุงใหญ่เอ่ยขึ้นก่อน

“พวกมันโผล่มาเหมือนหมาป่าหิวโหย เห็นพวกเราเป็นเพียงชาวบ้านและเด็กสาวอ่อนแอเลยคิดว่าเรารังแกง่าย!”

“ข้ากับพี่ใหญ่ได้แต่ภาวนาต่อสวรรค์อยู่ในใจ คิดว่าวันนี้คงไม่ได้กลับมาเห็นหน้าทุกคนเสียแล้ว!”

ลุงรองหันไปมองหลานสาวที่นั่งนิ่งอยู่ตรงมุมห้อง

“ทันใดนั้น หลีเอ๋อนางก้าวลงจากเกวียนแล้วใช้หมัดเปล่าล้มโจรทั้งห้าคนได้ในพริบตา!”

เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีในหมู่ญาติพี่น้อง บางคนอ้าปากค้าง บางคนมองหน้ากันด้วยความไม่เชื่อ แต่คนที่ให้ความสนใจในการต่อสู้ของนางมากกว่าผู้ใดคือ หลี่เยว่หยาง

“หลีเอ๋อเจ้ารู้วิชาต่อสู้ด้วยหรือ”

ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นทันที ท่าทางอยากรู้อยากเห็นของเขาทำเอานางแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหว

“ข้าเคยได้เรียนกับอาจารย์ของข้ามานิดหน่อยเท่านั้น ไม่ได้เก่งกาจอะไร”

เสียงของเขาดังจนผู้ใหญ่หลายคนต้องปรามด้วยสายตา แต่เจ้าตัวก็ไม่ลดท่าทีตื่นเต้นลงเลยแม้แต่น้อย

ตั้งแต่เด็ก หลี่เยว่หยางก็หลงใหลเรื่องแม่ทัพ วีรบุรุษ ตำราพิชัยสงคราม เขาเคยฝันกลางวันว่าได้สวมเกราะ ขี่ม้า ถือทวน เข้าสู่สนามรบเพื่อปกป้องแคว้น ทว่าชาวบ้านธรรมดาอย่างเขาคงทำได้เพียงแค่ฝัน

“หลีเอ๋อ...เจ้าพอจะสอนการต่อสู้ให้ข้าบ้างได้หรือไม่”

เซี่ยชิงหลีหันไปมองชายหนุ่มช้าๆ รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ทั้งอ่อนโยนและเหน็ดเหนื่อย…ราวกับผู้เคยผ่านสนามรบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

“พี่เยว่หยางท่านอยากจะฝึกจริงหรือ”

นางถามเสียงเรียบ

“จริง! ถ้าเจ้ายอมสอน ต่อให้ลำบากเจียนตายข้าก็จะทำตามที่เจ้าสั่งทุกประการ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารัวสีหน้าแน่วแน่ หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่เบา…แต่ชัดเจน

“หากคิดจะฝึก ท่านต้องรู้เอาไว้ก่อน…ว่าวิชาการต่อสู้นี้ไม่ได้มีไว้เพื่อโอ้อวด หรือใช้กดขี่ใคร มันมีไว้…เพื่อปกป้องคนที่ท่านรักและสิ่งที่ท่านหวงแหน ห้ามนำไปใช้ในทางที่ไม่ดีเด็ดขาด”

ห้องทั้งห้องเงียบลงทันที ดั่งเสียงนั้นสะท้อนเข้าไปในหัวใจของคนทุกคน หลี่เยว่หยางนิ่งเงียบ...ก่อนจะพยักหน้าอีกครั้งด้วยสายตาแน่วแน่ยิ่งกว่าเดิม

“ข้าจะจำเอาไว้ ข้าจะจดจำทุกคำสอนของเจ้าให้ลึกสุดหัวใจ”

เช้าตรู่ของวันใหม่ แสงแดดสีทองยังเพิ่งเริ่มแตะยอดไม้ เสียงไก่ขันแว่วมาเป็นระยะจากปลายหมู่บ้าน หมอกจางๆ ยังคงลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือลำธารเล็กๆ ที่ไหลผ่านหมู่บ้านสือโถว บรรยากาศเงียบสงบและเรียบง่าย เป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกปลอดโปร่ง