แขกผู้มีเกียรติมาเยือน

ทว่าในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง เสียงล้อรถม้าที่บดกับดินและหิน ดังมาจากทางเข้าหมู่บ้าน เสียงกีบเท้าม้าหนักหน่วงกระทบพื้นเป็นจังหวะมั่นคงวิ่งตรงเข้ามาในหมู่บ้านอย่างช้าๆ

ผู้คนในหมู่บ้านที่พึ่งเตรียมตัวออกไปไร่นาต่างพากันแง้มหน้าต่าง เปิดประตูเหลือบมองด้วยความสงสัย

“รถม้านั่น...ของผู้ใดกัน”

ชาวบ้านต่างมายืนรวมตัวกันมองไปยังเส้นทางที่รถม้าคันนั้นวิ่งตรงไป และท้ายที่สุดรถม้าคันงามก็มาหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าเรือนตระกูลหลี่

ขณะนั้น คนในบ้านกลับไม่ได้มีใครทันสังเกตเห็นรถม้าหรูหราคันนั้นเลยสักคน เพราะภายในลานด้านข้างเรือน...กำลังเกิดความชุลมุนเล็ก ๆ อยู่

เซี่ยชิงหลีในชุดผ้าธรรมดากำลังนั่งบดสมุนไพรด้วยหินกลม เตรียมวัตถุดิบสำหรับทำยาสีฟัน สมุนไพรหลายชนิดถูกบดคละเคล้ากันจนกลิ่นหอมเย็นลอยฟุ้งในอากาศ

ข้างตัวนางคือเซี่ยจื่ออี้ พี่ชายผู้เงียบขรึมทว่าขยันขันแข็ง เขากำลังนั่งเลือกสมุนไพรให้น้องสาวด้วยความระมัดระวัง

แววตาชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ ด้านซ้ายของนางคือเซี่ยชิงเป่า น้องสาวตัวแสบที่เอาแต่นั่งพัดไล่กลิ่นแรงของผงยาด้วยสีหน้าเหยเก พลางบ่นเสียงอู้อี้

“กลิ่นสมุนไพรของท่านช่างแรงเหมือนใส่ทั้งป่าลงไป...พี่รองท่านแน่ใจหรือว่าเจ้าสิ่งนี้กินได้ เอ้ย! แปรงได้”

และข้างหลังสุดคืออาเหิง สามีผู้ไม่ต่างจากตัวป่วนเหมือนน้องสาวคนเล็ก ขณะนี้เขากำลังนั่งสับใบสะระแหน่ด้วยสีหน้าไม่ต่างจากเซี่ยชิงเป่า

“ภรรยา...อาเหิงก็ไม่ชอบกลิ่นเจ้านี่เหมือนกัน”

เสียงหัวเราะคิกคักของเซี่ยชิงเป่ากับเสียงบ่นของอาเหิงดังสลับกันไปมาราวเสียงพื้นหลัง ในขณะที่เซี่ยชิงหลียังคงบดผงยาด้วยสีหน้าใจเย็นและตั้งใจ

“หยุดบ่นเถอะ หลังจากทำเสร็จแล้ว กลิ่นมันจะหอมแบบเย็นๆ ไม่ใช่ฉุนๆ อย่างที่เจ้า....”

ทันใดนั้นเอง เสียงประตูหน้าเรือนก็ถูกเคาะส่งสัญญาณจากด้านนอก ทุกคนในลานเงียบไปชั่วอึดใจ เซี่ยจื่ออี้หันไปสบตากับน้องสาว สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย อาเหิงชะงักมือก่อนส่งเสียงงึมงำ

“อาเหิงจะไปเปิดประตู”

เซี่ยชิงหลีเช็ดมือลวกๆ ลุกขึ้นยืน ดวงตานิ่งสงบแต่ลึกในแววตากลับมีเงาแห่งความระแวดระวังผุดขึ้นช้าๆ หรือว่าเซี่ยจิ่งเฉิงจะพาคนมาก่อกวน

“เจ้าไม่ต้อง ข้าจะออกไปดูเอง”

ทันทีที่ประตูบานใหญ่ถูกผลักให้เปิดออก ร่างของชายชราผู้หนึ่งกำลังก้าวลงจากรถม้าอย่างมั่นคง แม้จะดูเรียบง่ายทว่ากิริยากลับเปี่ยมไปด้วยอำนาจและบารมีที่ไม่อาจมองข้าม

เซี่ยชิงหลีชะงักเล็กน้อย ดวงตาหรี่ลง...ก่อนจะเบิกกว้าง

ชายผู้นั้น...คือบุคคลเดียวกับที่นางเคยช่วยเอาไว้ที่โรงหมอจินสุ่ยถังเมื่อหลายวันก่อน ข้างกายของชายชรามีชายหนุ่มชุดดำสองคนเดินตามอย่างสงบ แม้จะเปลี่ยนมาแต่งด้วยชุดผ้าฝ้ายธรรมดาเหมือนชาวบ้านทั่วไป ทว่ากลิ่นอายของทั้งสองนั้นกลับไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย

“แม่นาง เจ้าจำข้าได้หรือไม่”

ชายชราเอ่ยถามราวกับรู้ถึงตัวตนของนางอยู่แล้ว เซี่ยชิงหลีประสานมือคำนับอย่างชาวบ้านทั่วไป ร่างน้อมต่ำแต่ไม่อ่อนน้อมจนเกินควร

“จำได้เจ้าค่ะ ท่านมาที่นี่มีธุระกับข้าหรือ”

เซี่ยชิงหลีถามออกไปตามตรงโดยไม่อ้อมค้อม ท่าทางของนางยามเมื่อเผชิญหน้ากับชายชรากลับไม่มีท่าทีหวั่นเกรงแม้เพียงนิด ไท่ซ่างหวงรู้สึกชมชอบในนิสัยผ่าเผยของนางไม่น้อย

หญิงสาวแอบประเมินคนทั้งสามอยู่ลับๆ นางไม่รู้เจตนาที่แท้จริงของชายชรา แต่ด้วยรถม้าและองครักษ์เช่นนี้...คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

ชายชรายกมือขึ้นเล็กน้อยก่อนหัวเราะเบาๆ

“ข้ามิได้มาด้วยธุระอื่นใด...แค่จะกล่าวคำขอบคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้าเอาไว้ในยามที่แม้แต่หมอทั้งเมืองก็พากันส่ายหน้า”

ชายชราหันไปพยักหน้าให้ผู้ติดตาม

“นี่เป็นเพียงน้ำใจเล็กน้อยจากคนแก่ที่เป็นหนี้ชีวิตเจ้า”

ทันใดนั้น หีบไม้มากมายถูกยกลำเลียงมาวางตรงหน้าหญิงสาว และยังมีหีบไม้เล็กๆ สามใบสุดท้ายมันช่างงดงาม เรียบหรู และมีกลิ่นหอมของไม้หอมจันทร์ลอยคลุ้ง แม้เพียงเห็นภายนอกก็รู้ได้ทันทีว่าสิ่งของภายในต้องมีมูลค่าไม่น้อย

“สิ่งของเหล่านี้ข้ามิอาจรับไว้ได้...ข้าเพียงทำตามหน้าที่ของหมอ ท่านไม่มีความจำเป็นต้องทำเช่นนี้”

เซี่ยชิงหลีมองสิ่งของที่ชายชรานำมาด้วยแววตานิ่งเฉย ไร้ความโลภ ไม่แสดงถึงความต้องการออกมาทางสีหน้า การกระทำของนางยิ่งทำให้ชายชราชื่นชม

ในช่วงเวลาที่ทั้งสองฝ่ายกำลังประเมินซึ่งกันและกัน เงาทอดหนึ่งก็พุ่งตรงมาที่ประตูเรือน ร่างสูงโปร่งในชุดเปื้อนผงสมุนไพรวิ่งมาอย่างร่าเริง ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มมอมแมมเต็มไปด้วยคราบเหงื่อและเศษยาสมุนไพร

“ภรรยา! เจ้าคุยกับใครอยู่หรืออาเหิงทำงานเสร็จแล้ว!”

เสียงเรียกใสซื่อดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มสดใสไร้เดียงสา ราวกับเสียงของเด็กน้อยที่เพิ่งวิ่งมาหาแม่หลังจากทำผลงานชิ้นใหญ่สำเร็จ เซี่ยชิงหลียกยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นอาเหิงอวดความสามารถของตน

ทว่ากลับกัน...ชายชราเมื่อเห็นใบหน้านั้นอย่างชัดเจน รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางหายไปในพริบตา ไท่ซ่างหวงชะงัก...นิ่งค้าง ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย นั่นมัน...

ใบหน้าที่แสนคุ้นเคย ใบหน้าที่ตนเคยเห็นมาตั้งแต่วัยเยาว์ คนผู้นั้น…หลานชายที่หายตัวไปของตนเมื่อหลายเดือนก่อน ทว่า...ตอนนี้เขามิใช่ชายหนุ่มที่สุขุม มั่นคง และเฉลียวฉลาดอีกต่อไป

สิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้าคือชายหนุ่มที่มีดวงตาเปื้อนความว่างเปล่า ยิ้มเหมือนเด็กห้าขวบ เสียงสดใสไร้ความเป็นตัวเขาในอดีต

“ภรรยา~ อาเหิงช่วยทำงานเสร็จแล้วน้า ดูสิ~ สมุนไพรติดหน้าอาเหิงเต็มเลย ฮิ ฮิ”

เมื่ออาเหิงก้าวเข้ามา เซี่ยชิงหลีจึงไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของแขกผู้มาเยือน นางยกยิ้มอ่อนโยนก้าวเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม ก่อนจะยกมือแตะเบาๆ ที่แก้มของเขา

“มอมแมมไปหมดเลย ดูเจ้าสิ…สมกับเป็นมือขวาของข้าจริงๆ”

นางพูดพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดคราบยาที่ติดอยู่บนใบหน้าของสามีอย่างเบามือ ชายชรามองภาพตรงหน้าด้วยแววตาสับสน หัวใจที่นิ่งสงบมาตลอดสั่นสะเทือนอย่างมิอาจห้ามได้ เขาไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง เด็กชายผู้ที่เขาเคยโอบไว้ในอ้อมอกกลับมายืนตรงหน้าในสภาพที่ไม่ควรจะเป็น...

“เขา… เสียงของชายชราเอ่ยแผ่วเบา…คือ...ใคร...หรือ”

หญิงสาวหันไปส่งยิ้มให้กับชายชรา เรื่องของนางกับอาเหิงไม่ใช่ความลับ ทว่าก็ยากจะเอ่ยออกไป

“เขาคือคนที่ข้าดูแลอยู่เจ้าค่ะ”

ใบหน้างามสุกปลั่งแดงเรื่อเมื่อยามต้องเอ่ยถึงความสัมพันธ์ของทั้งสอง

“ไม่ใช่นะ! อาเหิงคือสามี ส่วนหลีเอ๋อคือภรรยา”

ท่าทางแง่งอนของชายหนุ่มดูแล้วช่างน่ารัก หญิงสาวอดที่จะเอื้อมไปหยิกแก้มของอาเหิงอย่างมันเขี้ยวมิได้

“ได้ๆ ทำตามที่อาเหิงต้องการ”

“ภรรยาดีที่สุด อาเหิงรักเจ้า”

คำบอกรักของชายหนุ่มที่เอ่ยออกมาโต้งๆ ทำให้หญิงสาวแทบทำตัวไม่ถูก หากไม่มีผู้อื่นอยู่ที่นี่นางคงจะลากเจ้าคนฉวยโอกาสเข้าห้องจัดการสำเร็จโทษให้สมกับคำพูดน่ารักของเขา

คำพูดหวานหยดและสายตาของทั้งสองที่สื่อกัน ชายชราแน่ในใจว่าหญิงสาวตรงหน้ายังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลานชาย ทว่าแม้เขาจะกลายเป็นคนสติไม่ดีแต่นางกลับไม่นึกรังเกียจ และตนเองมั่นใจว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นคนที่ตนสามารถฝากฝังหลานชายเอาไว้ได้

“แม่นาง เจ้ามีสามีที่ดี”

เป็นครั้งแรกที่เซี่ยชิงหลีได้ยินใครบางคนเอ่ยถึงอาเหิงในทางที่ดี เพราะนอกจากคนในครอบครัวแล้ว คนอื่นต่างมองอาเหิงเป็นตัวภาระของนาง ว่าร้ายรังแกเขาเพราะเห็นว่าชายหนุ่มสติไม่ดี

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าเขาดีกว่าใครๆ”