จัดการจูเป่าเอ๋อ

“นี่หลี่หมิงเจ๋อ!! ข้าถามเจ้าดีๆ นะ ทำไมต้องทำท่าทางมีลับลมคมในด้วย หรือกลัวว่าข้าจะรู้ความลับในการหาเงินของพวกเจ้า”

จูเป่าเอ๋อไม่ยอมแพ้ รีบวิ่งตามชายหนุ่มไป หญิงสาวยื้อแย่งกับคู่หมั้นหนุ่มอย่างดื้อดึง แสดงท่าทางว่าหากวันนี้นางไม่ได้คำตอบก็จะไม่ยอมปล่อยให้เขาจากไป

“บอกมานะหลี่หมิงเจ๋อ!! เจ้าขึ้นเขาไปทำอะไร!! หากเจ้ายังปิดปากอยู่เช่นนี้ ข้าจะให้ท่านพ่อของข้ายกเลิกการหมั้นของเรา”

ตั้งแต่เล็กหลี่หมิงเจ๋อถูกสอนให้รักพี่น้องรักครอบครัว แต่จูเป่าเอ๋อบัดนี้ยังไม่แต่งเข้ามาก็ทำท่าทางเหมือนจะแย่งชิงทุกอย่างไปจากครอบครัวของเขา นางเป็นคนเห็นแก่ตัวเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด

ตัวเขาลำบากมาตั้งแต่ยังเล็ก มีความฝันคือต้องการให้ครอบครัวอยู่อย่างสุขสบาย ต่อให้ชีวิตลำบากเพียงใดก็ไม่เคยปริปากบ่น เพื่อรักษาความลับของครอบครัว หากวันนี้ต้องแตกหักกับนางเขาก็จะทำ

ชายหนุ่มคิดสะบัดจูเป่าเอ๋อให้ออกไป ทว่ามือเรียวเล็กของเซี่ยชิงหลีจับหัวไหลของเขาเอาไว้

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”

หญิงสาวใช้ห้านิ้วขยุ้มผมของจูเป่าเอ๋อ จากนั้นกระชากนางออกห่างจากหลี่หมิงเจ๋อ

“ท่านล่วงหน้าไปก่อน...เดี๋ยวข้าตามไป”

ร่างบางพยักพเยิดให้เขาออกเดิน คนตระกูลหลี่ที่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ ต่างถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทุกคนในที่นี้ไม่มีใครสามารถออกหน้าจัดการจูเป่าเอ๋อได้เหมือนเซี่ยชิงหลี เพราะไม่อย่างนั้นจะถูกกล่าวหาว่ารังแกคน

“กรี๊ด!! เซี่ยชิงหลี!! นางสารเลวปล่อยผมของข้า”

เสียงกรีดร้องแหลมสูงของจูเป่าเอ๋อดังลั่นไปทั่วแนวป่า ทว่าผู้ที่ทำให้นางเป็นเช่นนั้นกลับไม่แสดงสีหน้าสะทกสะท้านแม้แต่น้อย หญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายสีหม่นขยุ้มผมของอีกฝ่ายแน่น

แม้ดวงตาดูเรียบนิ่งแต่แฝงด้วยแรงโทสะ นางลากร่างของสตรีสอดรู้สอดเห็นผู้นั้นกลับเข้าหมู่บ้านโดยไม่กล่าวคำใด ไม่ข่มขู่ ไม่ด่าทอ ไม่มีเสียงโวยวาย...มีเพียงความเงียบที่น่ากลัวกว่าเสียงใดๆ ทั้งสิ้น

เสียงฝีเท้าของทั้งสองกระแทกพื้นดินดังกึกกักเป็นจังหวะ ฝุ่นปลิวตามแรงกระชาก ราวกับพื้นแผ่นดินยังสะเทือนตามความหงุดหงิดในใจ

เมื่อเดินผ่านลานกลางหมู่บ้าน ชาวบ้านที่ได้ยินเสียงกรีดร้องต่างพากันโผล่ออกมาเพื่อดูเรื่องสนุก บางคนเปิดประตูออกมาดู บางคนถึงกับยืนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

ภาพที่ทุกคนเห็นคือหญิงสาวผู้ร่าเริงและมีน้ำใจ กำลังกระชากลากถูสตรีอีกคนที่กำลังดิ้นรนร้องไห้ปนสบถด่าทออย่างไม่เป็นภาษา เข้ามากลางหมู่บ้านอย่างไม่ไว้หน้า

“พ่อแม่ของนางอยู่ที่ใดไปตามพวกเขามา ให้สองคนดูสิว่าบุตรสาวของพวกเขาไร้ยางอายเพียงใด”

เสียงของนางดังก้องกังวานขึ้นเป็นครั้งแรก ท่าทางเอาเรื่องของเซี่ยชิงหลีทำให้ไม่มีใครกล้าเอ่ยเตือน

“นี่!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ เจ้ากำลังทำอะไรลูกสาวของข้า”

หญิงวัยกลางคนรีบวิ่งตรงมายังพวกนาง

“ท่านคือแม่ของนางหรือ”

ร่างบางถามสตรีผู้นั้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ท่านป้า...ท่านอาจจะยุ่งอยู่กับไร่นาไม่มีเวลาสั่งสอนบุตรสาว เช่นนั้นให้ข้าสอนนางแทนท่านดีหรือไม่”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“ท่านไม่รู้หรือ บุตรสาวของท่านวิ่งไล่ตามพี่ชายข้า ฉุดกระชากลากถูกเขาอย่างหน้าไม่อาย แม้สองคนจะเป็นคู่หมั้นทว่าท้องฟ้าสว่างโร่เพียงนี้ นางไม่อายบ้างหรือ หากให้หญิงสาวในหมู่บ้านมาเห็นแล้วทำตาม หญิงจากตระกูลจูของท่าน แล้วท่านจะให้คำอธิบายแก่ทุกคนอย่างไร”

คำพูดของเซี่ยชิงหลีมีเหตุผลและสามารถปิดปากทุกคนได้ในคราวเดียว เรือนหลังไหนในหมู่บ้านไม่มีบุตรสาวบ้าง หากประพฤติตนเช่นเดียวกับจูเป่าเอ๋อ เห็นทีคงไม่มีบุรุษดีดีที่ใดกล้าแต่งงานด้วย

ความเงียบเข้าปกคลุมเพียงชั่วลมหายใจ ก่อนเสียงซุบซิบจะเริ่มดังขึ้นรอบทิศทาง ราวกับไฟกำลังลามจากประกายเดียว

“ท่านแม่!...อย่าไปเชื่อคำพูดของนาง นางโกหกข้าไม่ได้ทำเช่นนั้น”

จูเป่าเอ๋อกรีดร้องราวกับคนบ้า ทว่าเสียงของหลี่หมิงเจ๋อกลับดังขึ้นทางด้านหลัง

“เจ้าไม่ได้ทำเช่นนั้นจริงๆ หรือ”

ชายหนุ่มก้าวเข้ามาเผชิญหน้ากับคู่หมั้นของตน หลายคนมองสภาพของหลี่หมิงเจ๋อด้วยสายตาสนใจ

“ท่านลุง ท่านอา ท่านน้าทั้งหลาย ข้าหลี่หมิงเจ๋อเติบโตมาในหมู่บ้านแห่งนี้ข้าเชื่อว่าทุกคนคงจะรู้จักนิสัยของข้าเป็นอย่างดี”

ชาวบ้านต่างพยักหน้าเห็นด้วย เมื่อพูดถึงลูกชายบ้านรองตระกูลหลี่อย่างชายหนุ่ม เขาเป็นคนซื่อสัตย์ทว่าพูดน้อยเงียบขรึมต่างจากหลี่เยว่หยางลูกชายคนเล็กของบ้านใหญ่ที่เป็นคนร่าเริงชอบพูดคุยเล่นหัวได้กับทุกคน เช่นนั้นคำพูดของเขาจึงน่าเชื่อถือกว่าคำพูดของจูเป่าเอ๋อสตรีปากมากผู้นั้น

“นี่คือแขนเสื้อที่ถูกนางฉีกจนขาดของข้า ก่อนหน้านี้จูเป่าเอ๋อต้องการให้ข้าบอกความลับในการหาเงินแก่นาง เพราะตัวข้าเป็นบุตรชายของบิดามารดา เป็นหลานชายของท่านปู่และท่านย่า ข้าจะทรยศต่อพวกเขาได้อย่างไร”

คำพูดของหลี่หมิงเจ๋อทำให้หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย ทว่าก็มีบางคนที่นิสัยไม่ต่างจากจูเป่าเอ๋อ คือเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนและโลภมากในสิ่งของของผู้อื่น คนเหล่านี้ความจริงก็อยากรู้เกี่ยวกับวิธีหาเงินของบ้านหลี่เช่นกัน ทว่าไม่กล้าเอ่ยปาก

“นางเป็นคู่หมั้นของเจ้า อีกไม่นานก็แต่งงานเข้าตระกูลหลี่ เหตุใดถึงได้ขี้เหนียวไม่ยอมบอกนาง เจ้าว่าจูเป่าเอ๋อเป็นคนเห็นแก่ตัว แล้วเจ้าเล่า ต่างกันตรงไหน”

หวังฟู่กุ้ย คือเขยที่แต่งเข้าสกุลฟาง ภรรยาของเขาคือฟางลี่จิ่น สตรีขี้หึงอันดับหนึ่งในหมู่บ้าน นางเป็นบุตรสาวคนเดียวของตระกูลฟางสาขารอง จึงหาสามีแต่งเข้าบ้านเพื่อสืบทอดสายเลือด

ฟางลี่จิ่นเป็นสตรีร่างท้วมทว่ารักสามียิ่งชีพ หากมีแม่หม้ายหรือสาวใดกล้าชายตามองสามีของนาง นางก็จะตามหาเรื่องไม่หยุดหย่อน

“ถ้าเจ้าบอกว่าข้าเห็นแก่ตัว เช่นนั้นข้าขอถาม ทุกคนที่นี่หากมีหนทางทำเงินมีใครในนี้จะยอมเปิดปากบอกผู้อื่นให้มาแบ่งเงินจากพวกท่านหรือไม่”

คำถามของชายหนุ่มสามารถปิดปากของหวังฟู่กุ้ยได้ในทันที

“หลี่หมิงเจ๋อ!! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาฉีกหน้าข้า เจ้าคนสารเลวข้าเกลียดเจ้า!! ฮื่อ!! เจ้ายอมเข้าข้างคนอื่นแต่ไม่เข้าข้างข้า”

จูเป่าเอ๋อทรุดกายนั่งลงก้มหน้าร้องไห้ ทว่าคำพูดของหลี่หมิงเจ๋อทำให้นางถึงกับชะงักไป

“นางไม่ใช่คนอื่น...นางคือน้องสาวของข้า”

ชายหนุ่มเอ่ยเพียงเท่านั้นก็พยักหน้าให้ลูกพี่ลูกน้องเดินตามตนเองออกมา ละทิ้งเรื่องราวทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง และบัดนี้ในใจของเขาได้ตัดสินใจแล้วว่าจะยุติความสัมพันธ์กับจูเป่าเอ๋อ

“พี่หมิงเจ๋อ...ท่านเสียใจหรือไม่”

ระหว่างทางเซี่ยชิงหลีลอบสำรวจความรู้สึกของลูกพี่ลูกน้องหนุ่ม

“ไม่เลย ข้ากลับรู้สึกคล้ายตนเองได้รับอิสระ”

“ท่านอายุยังน้อย ยังมีเวลาหาสตรีที่ถูกในใจอนาคต วันหน้าครอบครัวของเราต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้ ข้าคิดว่าเมื่อร่ำรวยขึ้นบางทีท่านอาจไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้”

คำปลอบใจของลูกพี่ลูกน้องหญิงทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาได้

“ภรรยา!! อาเหิงรออยู่ที่นี่!!”

เสียงของชายหนุ่มดังสะท้อนมาจากไหล่เขา ร่างสูงตระหง่านโดดเด่นของเขามองเห็นแต่ไกล หลี่หมิงเจ๋อมองภาพนั้นพลางหันมาส่งยิ้มให้ลูกพี่ลูกน้องสาว

“เหมือนที่เจ้าเลือกเขาหรือ”

ชายหนุ่มเอ่ยเย้าเสียงเบา ใบหน้างามแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสุกปลั่งยามเมื่อเอ่ยถึงสามีผู้ไม่เหมือนใครของตน

“ท่านคิดมากเกินไปแล้ว”

ทั้งสองรีบสาวเท้าเดินขึ้นเขาเพื่อตามให้ทันครอบครัวที่เฝ้ารออยู่ไม่ไกล สายตาเป็นกังวลที่มองมาทำให้เซี่ยชิงหลีรู้สึกตื้นตัน วันนี้นางได้รู้แล้วว่าโชคดีทั้งหมดของนางคือการได้มีครอบครัวที่ห่วงใยและเป็นหนึ่งเดียว

ภายหลังจากจูเป่าเอ๋อก่อเรื่องในวันนั้น ชื่อเสียงของนางก็ยิ่งแย่ลงกว่าเดิม แม้ตระกูลหลี่อยากจะถอนหมั้นเพียงใดทว่าก็ไร้เหตุผลอันสมควร เรื่องนี้จึงกลายเป็นเรื่องที่ยังคาราคาซังไม่สามารถจัดการได้