ตอนที่ 3  สนิทชิดแนบ

ตอนที่ 3 

สนิทชิดแนบ

หลังจากที่ทานอาหารกันอิ่มแล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันทันที เยลลี่ใช้เวลาส่วนมากในการเดินเที่ยวตามสถานที่ต่าง ๆ เธอเดินชมความงามของบ้านเมือง ธรรมชาติ รวมถึงอาหารอร่อย ๆ มาเกือบทั้งวัน

จนสุดท้ายก็ลากสังขารกลับถึงห้องพร้อมกับความเหนื่อยล้า กลิ่นครีมกันแดดที่โบกหนาเตอะยังติดปลายจมูก เสื้อผ้าที่เหนียวติดไปกับตัวและเหงื่อเค็ม ๆ ทำให้เธอนั้นเผลอแล้วถอดมันออกแล้วโยนทิ้งบนลงเก้าอี้ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าห้องน้ำอย่างรีบร้อน

ทันทีที่น้ำอุ่นชโลมลงบนร่างกาย ก็เป็นดั่งกับว่ามันกำลังล้างวันที่วุ่นวายออกไปชั่วครู่ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้กับความรู้สึกที่ยังสลัดภาพของไฮโซที่หลอกเธอมาตลอดไม่ออก แต่เมื่อตอนที่จะก้าวออกจากห้องน้ำสองเท้าของเธอก็ชะงัก

“ซวยแล้ว! ลืมเสื้อผ้า” ดวงตากลมปรายตามองผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันรอบตัวอยู่แทบไม่มิด แล้วต้องถอนใจหนักกว่าเดิม

ปกติแล้วนอกจากวันที่อดีตแฟนของเธอมาหาแล้ว ก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตลอด นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ต้องอาศัยอยู่กับคนแปลกหน้า เธอลังเลอยู่พักใหญ่ก่อนจะค่อย ๆ เปิดประตูห้องน้ำออกมาอย่างระวัง

และเมื่อสังเกตดี ๆ ก็พบว่าภายในห้องเงียบเชียบไม่ต่างจากที่มาตอนแรก นั่นจึงทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนั้นยังไม่กลับมา

เยลลี่ก้าวเท้าออกมาอย่างรีบร้อน ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก เธอรีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างไว พอเปิดตู้ได้มือก็เอื้อมไปคว้าชุดนอนชุดแรกที่หยิบได้มาถือไว้

แกร๊ก

แต่เหมือนโชคชะตาฟ้าลงโทษ ในตอนที่หยิบชุดมาได้แล้วเสียงประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก และทำให้เธอชะงักขาแข็งยืนอยู่กับที่

นอกจากนั้นแล้วทันทีที่หันไปมองหน้าประตูก็สบตาเข้ากับกั๋วซุนที่ยืนอยู่ตรงประตูพอดี มือข้างหนึ่งของเขาถือถุงพลาสติกที่ด้านในมีเบียร์อยู่หลายกระป๋อง มืออีกข้างหนึ่งถือกระป๋องที่เปิดแล้ว ดวงตาของเขาแดงนิด ๆ อย่างไม่รู้เลยว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะฤทธิ์จากความรักเช่นกันกับเธอ

และเมื่อได้สติคิดได้ว่าตนเองกำลังอยู่ในสภาพไหน เยลลี่ก็เบิกตากว้างรีบคว้าเสื้อผ้าปิดอกแน่น กั๋วซุนกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก ฝืนกะพริบตาแล้วรีบเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษครับ!” เสียงเขาแหบเล็กน้อยก่อนจะหันหลังให้และรีบเดินตรงไปยังระเบียง ทิ้งให้หญิงสาวนั้นรีบวิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูดังปังพร้อมเสียงสบถเบา ๆ

‘โอ๊ย!! เยลลี่เอ๊ยขายขี้หน้าชะมัด’ 

ในระหว่างที่เธอกำลังแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำนั้น ชายหนุ่มก็รีบสาวเท้าออกไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมระเบียง มือหนาเปิดเบียร์อีกกระป๋องแล้วจิบช้า ๆ สายตาของเขาทอดมองออกไปยังทะเลยามค่ำที่มีคลื่นซัดเป็นระยะ แต่ในใจเขาดันวนเวียนอยู่กับภาพที่เห็นเมื่อครู่จนฟุ้งซ่านหนักกว่าเก่า ไหล่ขาว ๆ เส้นผมเปียกแนบแก้ม ไหนจะหน้าอกหน้าใจที่หากไม่เห็นเช่นนั้นก็ไม่คิดว่าจะซ่อนรูปเพียงนี้

‘กั๋วซุนหนอกั๋วซุน.. ใจเย็นไว้~’ 

เสียงคลื่นซัดชายฝั่งดังเบา ๆ เคล้ากับเสียงเปิดฝากระป๋องเบียร์ กั๋วซุนยังคงนั่งพิงเก้าอี้ตัวเดิมสายตาเหม่อมองออกไปในความมืด ท่ามกลางลมทะเลที่พัดแรงจนผมเขาปัดเป๋ไปด้านข้าง

หญิงสาวเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วหยุดชะงักเล็กน้อยบนเตียงในห้องนั้นว่างเปล่า ทำให้เธอต้องปรายตามองไปรอบ ๆ จนมาสะดุดเข้ากับชายหนุ่มยังอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ท่าทางไม่ได้มีท่าทีอยากกวนเธอเลยสักนิด แต่ก็เหงาจนเหมือนคนกำลังละลายอยู่กับเงาตัวเอง

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปนั่งข้าง ๆ ผ่านไปหลายนาทีที่ผู้ชายคนนี้เอาแต่ยกเบียร์ดื่มกระป๋องแล้วกระป๋อง จนเยลลี่อดไม่ได้และเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน

“นายชื่อกั๋วซุนใช่ไหม” ชายคนนั้นหันมามองนิดหน่อย ก่อนจะพยักหน้าแล้วดื่มเบียร์อีกอึก เสียงกลืนแอลกอฮอล์ในลำคอดังพอให้รู้ว่าเขายังมีสติ

“เราชื่อเยลลี่” เขาไม่ได้พูดอะไรกลับมา เพียงแค่ยกเบียร์ขึ้นยื่นให้เธอเล็กน้อย

“ดื่มมั้ย” เธอรับกระป๋องเบียร์มาเปิดแล้วกระดกดื่มครั้งหนึ่ง สายตาทอดมองออกไปในผืนทะเลกว้าง บรรยากาศระหว่างพวกเขาเงียบไปอีกครั้ง แต่มันไม่ใช่ความเงียบที่ชวนอึดอัด พวกเขาใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่เอาแต่นั่งเงียบทอดสายตามองทะเล จนเมื่อหญิงสาวรู้สึกง่วงขึ้นมา คนตัวเล็กลุกขึ้นยืน

“งั้น.. ฉันไปนอนละ” แต่ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเดินกลับไปในห้อง เสียงของกั๋วซุนก็ดังขึ้น

“อยากลองไหม” สองเท้าของเธอชะงัก ก่อนจะหันใบหน้ากลับไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“อะไรนะ” ผู้ชายคนนี้ไม่ได้หันมามองหน้าเธอแม้แต่น้อย เขายังคงเหม่อมองไปในทะเล

“ผมถามว่า.. อยากลองไหม” ครั้งนี้เขาเหลือบตามามองเธอเล็กน้อย แล้วหันหน้าลงไปทางเป้ากางเกงตัวเองเล็กน้อย

แต่ที่แปลกกว่าคำพูดของเขา ก็คือเรื่องที่เยลลี่ไม่ได้ตกใจในคำชวนนั้นเลยแม้แต่น้อย เธอเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะกอดอกมองเขา

“เรื่องแบบนี้นายก็กล้าชวนแฮะ”

“ก็.. นิดหน่อย” เขาตอบแล้วยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่

“ผมก็ไม่ใช่คนที่จะบังคับใครเสียด้วยสิ.. ถ้าคุณไม่อยาก ก็คิดเสียว่าผมไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน” เธอหัวเราะเบา ๆ อย่างที่ไม่คาดคิดว่าจะมีคนแบบนี้อยู่บนโลกจริง ๆ

หญิงสาวเดินกลับมาหาเขาช้า ๆ ก้มลงจนใบหน้าอยู่ในระดับสายตาเดียวกันกับกั๋วซุน เธอเลื่อนริมฝีปากไปใกล้ใบหูของเขา พร้อมเปล่งเสียงออกมากระเส่า

“ก็เอาสิ..”