ตอนที่19 เจอหน้ากันครั้งแรก

ตอนที่19 เจอหน้ากันครั้งแรก

ชาร์วีรีบสาวเท้าไปยังทิศทางที่คาดว่าเด็กสาวจะอยู่โดยลืมไปว่าเส้นทางที่กำลังเดินอยู่นั้นเต็มไปด้วยหญ้ารกทึบและกิ่งไม้ที่หักลงมาขวางทางเดิน รองเท้าหนังราคาแพงเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน เปื้อนโคลนเปื้อนฝุ่นที่เดินลุยมาตลอดทาง

“นายครับเดินระวังด้วยครับ” เสียงเตือนจากธาราเมื่อทั้งหมดเดินเข้ามาใกล้จุดที่เห็นแสงไฟ

“ทุกคนดับไฟด้วยครับ” เสียงสัญญาณเตือนจากเจ้าหน้าที่ป่าไม้ผู้ที่ชำนาญในการเดินป่าและการเผชิญหน้ากับพวกลักลอบขนสิ่งของผิดกฎหมายเข้ามาช่องทางธรรมชาติ

ทุกคนใช้ความชำนาญเฉพาะตัวในการเดินเข้าหาจุดหมายไม่มีแม้เสียงฝีเท้าให้ได้ยินแม้จะเหยียบกิ่งไม้ การเคลื่อนตัวเข้าหาเป้าหมายที่เงียบที่สุดราวทหารที่ถูกฝึกมาอย่างดี

“ธารากล้อง” ชาร์วียื่นมือไปขอกล้องจากธาราเมื่อเข้ามาถึงเป้าหมายในระยะใกล้ ด้วยความมืดเพราะไม่สามารถใช้แสงไฟได้จำต้องอาศัยมองผ่านกล้องส่องทางไกลระบบอินฟราเรดเพื่อที่จะได้มองเห็นเป้าหมายชัดเจน

“ใช่เธอไหมครับ” ธาราเอ่ยถามเอาตอบคำตอบทันที

“มองไม่เห็นเพราะมีต้นไม้บัง แต่คาดว่าน่าจะใช่เพราะเธอใส่เสื้อสีขาว” มีเพียงหัวไหล่บางที่โผล่พ้นโคนต้นไม้ออกมาให้ได้เห็น แต่ชาร์วีเองก็ยังไม่มั่นใจจึงต้องเข้าไปใกล้กว่านี้จะได้แน่ใจว่าใช่เด็กในการปกครองหรือไม่

แกร็ก! เสียงขึ้นลำกล้องปืนพกสั้นของเหล่าบอดี้การ์ดเตรียมพร้อมเหนี่ยวไกเมื่อทั้งหมดเดินเข้าใกล้จุดหมายเรื่อย ๆ เจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่เดินทางมาด้วยถึงกลับหันกลับไปมองตามเสียงนั้น

“ทุกคนอย่าพึ่งยิงจนกว่าจะแน่ใจว่าเป้าหมายนั้นเป็นบุคคลอันตรายนะครับ” เจ้าหน้าที่ย้ำเตือนอีกครั้งก่อนจะเดินนำเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

“ทุกคนเตรียมพร้อม” ชาร์วีส่งสัญญาณให้ทุกคนทราบอีกครั้งเมื่อตอนนี้จุดที่ยืนอยู่นั้นห่างจากเป้าหมายไม่ถึง 20 เมตรก่อนจะส่งเสียงเรียกออกไป

“พลอยใส ใช่เธอหรือเปล่า” เสียงเรียบตะโกนฝ่าความมืดออกไป

“พลอยใสใช่เธอหรือเปล่า ถ้าใช่ขยับออกมาให้เราเห็นเธอหน่อย” เด็กสาวที่นั่งหลับพิงโคนต้นไม้ตื่นขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอ ร่างบางเอนตัวมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่กล้าส่งเสียงตอบรับไปเพราะเคยถูกสอนไว้ว่าเมื่ออยู่กลางป่าเวลากลางค่ำกลางคืนเมื่อได้ยินเสียงเรียกห้ามขานรับเด็ดขาด

“ใช่เธอจริง ๆ ด้วย” เพียงเห็นแค่ด้านข้างชาร์วีก็แน่ใจว่าใช่เด็กสาวที่เธอเดินตามหามาตลอดทั้งคืน ขายาวพุ่งเข้าหาเด็กสาวอย่างรวดเร็ว

“พลอยใส” เสียงเรียกที่พลอยใสไม่เคยได้ยิน เสียงที่เธอรอคอยจะได้ยินมาตลอดตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านฮาร์เปอร์ เสียงที่แค่ได้ฟังก็รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยและตอนนี้ไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้นที่อยู่ใกล้เธอ แต่เจ้าของเสียงที่เธอรอคอยจะพบหน้ามาหลายปีก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วตอนนี้

“คุณชาร์วี” ใบหน้าหวานค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกพร้อมเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ชาร์วีนั่งย่อเข่าลงตรงหน้าเด็กสาว ทันทีที่ได้เห็นหน้าเจ้าของเสียงเรียกเธอก็โผเข้ากอดมาเฟียหนุ่มอย่างไม่ลังเลทั้งที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน

“เธอปลอดภัยใช่ไหม” มือหนายกขึ้นลูบศีรษะทุยเบา ๆ อย่างโล่งใจพร้อมกอดตอบร่างบางเอาไว้แน่น ก่อนที่จะไล่สายตาสำรวจร่างกายอีกครั้งเพื่อแน่ใจว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บตรงส่วนไหน จะมีแค่รอยขีดข่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามแขนและขาเพียงเท่านั้น

“ลุคค์ตรวจดูร่างกายพลอยใสเบื้องต้นก่อน” เสียงเรียบสั่งมือซ้ายคนสนิทพ่วงตำแหน่งหมอประจำตัวทำการตรวจร่างกายเด็กสาวเพื่อประเมินอาการเบื้องต้นก่อนพากลับออกจากป่า

“เธอปลอดภัยดีครับร่างกายไม่ได้บาดเจ็บอะไร ชีพจรปกติ ม่านตาปกติ มีเพียงอาการอ่อนล้าเล็กน้อยจากการเดินหลงในป่านาน” ลุคค์รายงานอาการเบื้องต้นของเด็กสาวให้เจ้านายทราบ

“เราจะพักที่นี่ก่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยเดินกลับออกไปดีไหมครับ” ธาราเสนอเมื่อมองสำรวจบริเวณรอบ ๆ แล้วตรงจุดนี้น่าจะใช้เป็นจุดค้างแรมในคืนนี้ได้ เพราะบริเวณนี้เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่และอีกฝั่งเป็นลำธารสามารถดูแลรักษาความปลอดภัยได้ง่าย

“เราจะเดินกลับออกไปตอนนี้” เมื่อแน่ใจว่าเด็กสาวปลอดภัยชาร์วีจึงอุ้มคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วพาเดินออกจากป่าโดยมีลูกน้องและเจ้าหน้าที่ป่าไม้เดินนำทางออกไป ในขณะที่พลอยใสเมื่อรู้สึกถึงความปลอดภัยที่ได้รับแล้วก็ไม่อาจต้านความอ่อนล้าที่มีได้จึงหลับใหลไปในวงแขนของชาร์วีทันที

ธาราที่เห็นชาร์วีอุ้มพลอยใสเดินมาไกลหลายกิโลจึงหันไปถามคนเป็นนาย

“นายครับ ส่งเธอมาให้ผมช่วยอุ้มก็ได้ครับนายอุ้มเธอมาหลายชั่วโมงแล้ว”

“กูไม่ได้ขอความช่วยเหลืออย่าเสือกเสนอหน้า” ชาร์วีด่าสวนกลับทันที ความเร็วฝีเท้ายังคงสม่ำเสมอแม้จะเดินมาเกือบทั้งคืน

“ฮึ! พี่นี่ก็เดินเฉย ๆ ไม่เป็นนะ” เสียงหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินรุ่นพี่กับเจ้านายแสดงความห่วงใยกัน

“ถ้างั้นก็แบกเธอไปถึงกรุงเทพฯ เลยนะไอ้ห่า กูอุตส่าห์จะช่วย แม่งเสือกมาหวงของอะไรตอนนี้” ธาราหลุดพูดคำหยาบออกมาต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกน้องของตัวเอง เมื่อโดนปฏิเสธความหวังดีด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย

“หุบปากแล้วรีบเดินนำออกไป” ชาร์วีบอกออกไปเสียงเรียบ บอดี้การ์ดที่เดินนำอยู่ด้านหน้าต่างพากันอำนวยความสะดวกให้คนเป็นนายโดยการตัดถางกิ่งไม้เพื่อเปิดทางให้เจ้านายเดินได้ง่าย และป้องกันไม่ให้กิ่งไม้ข่วนเด็กสาวที่หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนมาเฟียหนุ่ม

ชาร์วีใช้เวลาเดินเท้าออกมาเกือบ 5 ชั่วโมงกว่าจะมาถึงจุดกางเต็นท์ โดยกลุ่มของเคนนั้นพึ่งกลับออกมาถึงก่อนหน้าไม่กี่นาที

แสงอาทิตย์แรกของเช้าวันใหม่นักศึกษาทุกคนต่างตื่นแต่เช้าเพื่อมารอฟังข่าวของเพื่อนที่หายไป รวมทั้งกลุ่มเพื่อนของพลอยใสด้วยที่นั่งรอตลอดทั้งคืนโดยไม่มีใครหลับตาลงกันสักคน

เมื่อมาเฟียหนุ่มปรากฏตัวขึ้นพร้อมเด็กสาวในอ้อมแขน ทุกสายตาต่างจับจ้องและตามมาด้วยเสียงร้องดีใจเมื่อเพื่อนของพวกเขากลับออกมาจากป่าอย่างปลอดภัย

“พลอยใส พลอยใสเธอปลอดภัยใช่ไหม” มุกดารีบวิ่งเข้าหาพลอยใสทันทีเพื่อสอบถามว่าเพื่อนของเขานั้นปลอดภัยหรือไม่

“ฉันปลอดภัยดี ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” เสียงเล็กปนแหบเล็กน้อยตอบกลับเพื่อนออกไป

“ให้คนของเราอยู่เคลียร์ทางนี้ให้เรียบร้อย จัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดด้วย ธาราเอาเฮลิคอปเตอร์ขึ้นบินกลับกรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้” เสียงเรียบสั่งออกไปก่อนจะเดินขึ้นเฮลิคอปเตอร์พร้อมกับอุ้มเด็กสาวอยู่ในอ้อมแขนตลอดเวลา

พลอยใสนอนนิ่งตลอดทางด้วยความเกร็งไม่กล้าปริปากพูดอะไรสักคำแม้จะมีคำถามและคำขอบคุณมากมายอยู่ในหัวที่อยากถามมาเฟียหนุ่ม ดวงตากลมโตแอบชำเลืองขึ้นมองใบหน้าคมเป็นบางครั้งก่อนจะรีบหลับตาลงเช่นเดิมเมื่อเจ้าของใบหน้าคมนั้นเหมือนจะรู้ตัวว่ามีสายตากำลังมองเขาอยู่ ชาร์วียังอุ้มพลอยใสมาตลอดทางจนเดินทางมาถึงกรุงเทพฯ

บนดาดฟ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่และบุคลากรทางการแพทย์หน่วยฉุกเฉินมายืนรอรับผู้ป่วยVIPที่กำลังเดินทางมาเพื่อเข้ารับการรักษาด้วยเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัว ทันทีที่เฮลิคอปเตอร์ลงจอดเด็กสาวก็ถูกเคลื่อนย้ายเข้ารับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดด้วยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ

คืนนั้นพลอยใสได้รับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดด้วยเครื่องมือที่ทันสมัยที่สุด โดยทีมแพทย์มีความเห็นว่าหญิงสาวควรแอดมิทเพื่อดูอาการสักสามสี่วัน

“นายกลับบ้านพักผ่อนเถอะครับ ทางนี้ผมดูต่อให้เอง” ธาราบอกชาร์วีที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนุ่มข้างเตียงผู้ป่วยโดยไม่ยอมห่างไปไหนตั้งแต่ที่พลอยใสถูกเข็นเข้ามาในห้อง

“กูจะเฝ้าพลอยใสที่นี่ ให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้กูด้วย” ชาร์วีปฏิเสธเสียงแข็ง ท่าทางอ่อนโยนและดูห่วงใยผู้อื่นของชาร์วีเป็นครั้งแรกที่ธาราได้เห็นตั้งแต่รู้จักกันมา

“ตั้งแต่เมื่อคืนนายยังไม่ได้นอนเลยนะครับ”

“ไปทำตามที่ฉันสั่ง แล้วฝากบอกป้าณีด้วยว่าให้เตรียมอาหารเย็นสำหรับพลอยใสด้วย” ธาราจำต้องไปจัดการตามที่คนเป็นนายสั่ง

เด็กสาวนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยฤทธิ์ยาตั้งแต่ถูกเข็นออกมาจากห้องตรวจ อาการทางร่างกายที่มีแค่ความอ่อนเพลียเล็กน้อยส่วนสภาพจิตนั้นถือว่าไม่ได้อยู่ในระดับที่ต้องกังวล อาจจะมีหวาดกลัวอยู่บ้างแต่ก็ถือว่าเด็กสาวแข็งแกร่งสามารถรับมือกับสถานการณ์ต่าง ๆ ได้ดีพอสมควร

“เธอเก่งมากรู้ตัวไหมพลอยใส” เสียงทุ้มกระซิบบอกคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง

นิ้วเรียวยาวค่อย ๆ บรรจงทายาตรงบริเวณรอยขีดข่วนตามแขนที่เริ่มตกสะเก็ดเพื่อไม่ให้ทิ้งร่องรอยให้หลงเหลือ

ดวงตากลมโตที่เขาชอบมองบัดนี้ปกคลุมด้วยแพขนตางอนดกดำ จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากอวบอิ่มที่เริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาเล็กน้อย สายตาคมจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กตรงหน้า นิ้วเรียวยาวปัดกลุ่มผมที่ตกลงมาปิดบังใบหน้าไปทัดไว้ข้างใบหูอย่างเบามือ

“อือ..” พลอยใสที่รู้สึกตัวหลังจากนอนเต็มอิ่มมาหลายชั่วโมงลืมตาตื่นขึ้นก็พบกับใบหน้าของคนที่เธอเฝ้าอยากเจอมาตลอดหลายปีอีกครั้ง

“คุณชาร์วี” เสียงเล็กแหบพร่าเอ่ยขึ้นสายตาจ้องมองใบหน้าชายหนุ่มไม่วางตา ราวกับว่ากลัวมันจะหายไปเมื่อเธอกะพริบตา

“ใช่ฉันเองแล้วเธอคิดว่าเป็นใคร ไอ้ธารามันกลับไปเอาของที่บ้านอีกสักพักคงกลับมา” เสียงทุ้มพูดประชดออกไปพร้อมกับขยับเก้าอี้เว้นระยะห่างออกมาเล็กน้อย

“ขอบคุณนะคะที่ไปช่วยหนู แล้วนี่คุณยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยเหรอคะ” สายตาเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มใส่อยู่ยังมีพวกเศษหญ้าชิ้นเล็ก ๆ ติดอยู่จึงรู้ว่าชายหนุ่มนั้นยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิมของเมื่อวาน

“ไอ้ธาราไปเอาเสื้อผ้าให้ฉันอยู่ แล้วรีบลุกขึ้นมาทำไมนอนลงไป” เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังพยุงตัวลุกขึ้นจึงรีบสั่งห้ามออกไปเสียงดัง

“หนูแค่อยากขยับขึ้นเอนหลังพิงหัวเตียงเฉย ๆ ค่ะ” พลอยใสรีบนอนกลับลงตามเดิมและบอกออกมาเสียงอ่อยเมื่อโดนชายหนุ่มเสียงดังใส่

“แล้วทำไมไม่บอกดี ๆ ถ้าลุกเองแล้วเวียนหัวล้มลงไปจะทำยังไง” เสียงทุ้มอ่อนโยนบอกออกไปขณะที่มือหนาทั้งสองข้างยื่นไปประคองเด็กสาวลุกขึ้น ใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงนิด สายตาคมจ้องหน้าเด็กสาวอยู่นาน ใบหน้าคมค่อย ๆ โน้มลงหาหญิงสาว จมูกโด่งชนเข้ากับแก้มเนียนที่เริ่มมีเลือดฝาดอมชมพู ปากหยักอยู่ห่างริมฝีปากอวบไม่ถึงสิบเซน

แอ๊ด!!

“นายครับผมเอาเสื้อผ้ามาให้แล้วครับ” ธาราเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาโดยไร้เสียงเคาะ

“ขอบคุณค่ะ” ทั้งสองรีบผละออกจากกันทันทีราวกับว่าธารากดปุ่มกลับอัตโนมัติ

“ขอโทษครับนาย” ธารารีบหันหลังกลับทันทีเมื่อเจอภาพที่ไม่คิดว่าจะมีวันได้เจอแล้วชาตินี้

“ไร้มารยาท” เสียงสบถด่าอย่างหัวเสีย ชาร์วีลุกขึ้นเต็มความสูงเดินหายไปอีกห้องที่คาดว่าเป็นห้องพักรับรองสำหรับญาติผู้ป่วย เพราะมองผิวเผินห้องนี้ก็เหมือนโรงแรมหรูต่างกันแค่ห้องนี้มีอุปกรณ์การแพทย์เพียงแค่นั้น