ตอนที่ 20 เก็บอาการไม่อยู่

ตอนที่ 20 เก็บอาการไม่อยู่

“นายครับอาหารเย็นพร้อมแล้วครับ” หลังจากอาบน้ำเสร็จชาร์วีก็นั่งเอนหลังพักสายตาตรงโซฟาห้องรับแขก

“อือ..แล้วพลอยใสล่ะ” เมื่อมองอาหารบนโต๊ะมีเพียงสองที่จึงเอ่ยถามขึ้น

“พลอยใสเธอบอกว่าจะนั่งทานในห้องครับ” ธาราแจ้งความประสงค์ของหญิงสาวให้คนเป็นนายทราบ

“ไปเรียกเธอออกมาทานตรงนี้” เสียงทุ้มเอ่ยบอกออกไปน้ำเสียงหงุดหงิดและลุกขึ้นไปนั่งรอตรงเก้าอี้ที่อยู่หัวโต๊ะ

พลอยใสในชุดคนไข้สีขาวเดินออกมาสีหน้าประหม่าเล็กน้อย สะโพกกลมมนค่อย ๆ หย่อนลงตรงเก้าอี้ที่ฝั่งขวาของมาเฟียหนุ่มโดยธารานั่งลงฝั่งซ้ายตรงข้ามหญิงสาว

“ทานให้มันเยอะ ๆ กว่านี้ผอมจนจะไม่มีแรงเดินอยู่แล้ว” เสียงเรียบปนดุเอ่ยขึ้นเมื่อพลอยใสวางช้อนลงและกำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“หนูอิ่มแล้วค่ะ”

“ทานเข้าไปยังไม่ถึงสิบคำบอกอิ่ม ไม่กี่ชั่วโมงก็ย่อยหมดแล้วหรืออยากให้หมอให้น้ำเกลืออีกรอบ” เสียงทุ้มแกล้งขู่ออกไปเพราะรู้ดีว่าเด็กในการปกครองนั้นกลัวเข็มมากแค่ไหน

“ไม่แล้วค่ะ พลอยเอ่อ..หนูทานหมดเลยก็ได้ค่ะ” คนตัวเล็กรีบหยิบช้อนตักข้าวต้มเข้าปากคำโตจากที่รู้สึกอิ่มมากแล้วก็ต้องจำใจฝืนทานต่อจนหมด

“ส้มที่ปอกอยู่ในจานทานให้หมด ไม่งั้นฉันจะสั่งให้ธารามันบอกป้าณีว่าวันหลังไม่ต้องเตรียมมาเพราะเธอไม่ทาน เสียของเปล่า ๆ” และก็ได้ผลอีกรอบมือเล็กหยิบส้มกลีบใหญ่ที่ป้าณีปอกมาให้นั้นทานจนหมด

“ถ้าอิ่มแล้วก็เข้าไปเอนหลังพักผ่อนในห้อง เดี๋ยวอีกสักสิบนาทีพี่เอายาหลังอาหารเข้าไปให้” ธาราเอ่ยบอกเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งตัวเกร็งอยู่หลังจากทานเสร็จก่อน

“ค่ะ” พลอยใสก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป

“จะทำอะไรก็ระวังด้วยนะครับ ที่เด็กมันไม่กล้าพูดไม่ใช่ว่านายจะทำอะไรตามใจก็ได้นะครับ” ธาราพูดขึ้นเมื่อตอนนี้บนโต๊ะอาหารเหลือพวกเขาเพียงสองคน

“ไอ้ลุคค์อยู่ไหน มันเข้าไปดูงานที่ผับยัง”

“เด็กมันพึ่งจะอายุ 19 ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะครับ”

“กูรู้ธารา กูยังไม่ได้ทำอะไรเด็กมันเลย เมื่อตอนเย็นกูแค่ช่วยประคองเธอขึ้นนั่งแค่นั้น” ชาร์วีปฏิเสธเสียงแข็ง

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี เพราะจะได้ไม่เสียการปกครอง” ธาราย้ำคำพูดของคนเป็นนายเมื่อ 6 ปีก่อน

“มึงอย่ามาย้อนกูธารา ถึงกูจะทำแบบนั้นจริง ๆ มันก็เป็นสิทธิ์ของกูเพราะกูเลี้ยงเด็กนั่นมา ชีวิตของเธอเป็นของกู” ชาร์วีตอบกลับด้วยความโมโหที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็โดนมือขวาขัดขวางหรือสั่งห้ามแทบทุกครั้ง

“นายให้ชีวิตใหม่กับเธอก็จริง แต่นายไม่ใช่เจ้าของชีวิตเธอและไม่ใช่เจ้าของชีวิตใคร” ธาราพูดจบก็ถือแก้วยาที่เจ้าหน้าที่พยาบาลจัดไว้ให้พร้อมแก้วน้ำเดินเข้าห้องคนป่วยที่พลอยใสเดินเข้าไปก่อนหน้า

ห้องรับแขกของโรงพยาบาลถูกเปลี่ยนเป็นห้องทำงานชั่วคราวของธาราและชาร์วี ตอนนี้ครบ 24 ชั่วโมงแล้วที่ทั้งสองยังไม่ได้นอน หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จก็รีบเคลียร์งานที่ทิ้งไปเมื่อวานให้แล้วเสร็จ

“นายพักก่อนก็ได้ครับ เหลืออีกนิดหน่อยเดี๋ยวผมเคลียร์ต่อเอง” ธาราพูดขึ้นหลังจากที่ทั้งสองนั่งตรวจเอกสารมาเกือบครึ่งคืน

“ทำสองคนยังไม่เสร็จแล้วมึงทำคนเดียวเมื่อไหร่จะเสร็จ รีบทำอย่าพูดมากกูกับมึงก็ยังไม่มีใครได้นอนเหมือนกันนั่นแหละ อย่ามาทำเป็นคนดีห่วงกูหน่อยเลย” ชาร์วีตอบกลับไปถึงเขาจะสามารถทิ้งงานทุกอย่างให้ลูกน้องทำแทนได้แต่เขาก็เลือกที่จะไม่เอาเปรียบลูกน้องเพราะทุกคนก็เหนื่อยไม่ต่างกัน

“แล้วแต่มึงนะ เอกสารแฟ้มนี้ตรวจแล้วก็เซ็นด้วยแล้วกัน กูไปชงกาแฟก่อน” แฟ้มสีดำหนาเตอะถูกวางลงตรงหน้ามาเฟียหนุ่ม เท้ายาวเดินดุ่ม ๆ เข้าไปยังห้องครัวแล้วกลับออกมาพร้อมกาแฟดำสองแก้ว แต่ไร้เงาคนเป็นนายนั่งทำงานอยู่โต๊ะมีเพียงกองเอกสารและ Laptop ที่ยังคงเปิดหน้าจอค้างไว้

“หายไปไหนของมัน” ธาราวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะชาร์วีก่อนจะสาวเท้าเดินไปยังห้องคนป่วยที่คิดว่าคนเป็นนายจะอยู่ในนั้น

ภาพตรงหน้าที่ธาราเห็นคือ ชาร์วีกำลังห่มผ้าให้หญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง มือหนาหยิบรีโมตกดปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศขึ้นเพราะตกดึกอากาศเริ่มเย็นลง ปากหยักก้มลงจูบหน้าผากมนแผ่วเบา ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับออกมาทำงานตามเดิม ทุกการกระทำของชาร์วีอยู่ในสายตาของธาราทั้งหมด

เช้าวันรุ่งขึ้น

ชาร์วียังใช้โรงพยาบาลเป็นห้องทำงานเช่นเดิม งานทุกอย่างถูกสั่งให้ขนมาที่นี่หมด ส่วนงานด่วนที่บริษัทก็ให้ธาราเข้าไปจัดการ

แอ๊ด!

“ธารากูได้ข่าวว่าเจ้านายมึงมาขลุกอยู่ที่โรงพยาบาลสองวันแล้ว ตายห่าไปหรือยังวะ” เสียงทักทายของมังกรที่เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาอย่างไร้มารยาท

“อย่างที่เห็นครับ” ธาราตอบกลับไปทั้งที่สายตายังคงจ้องเอกสารตรงหน้าที่เลขาส่งมาให้ตรวจสอบ

“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่หว่า อยากเปลี่ยนที่นอนเหรอวะ” สะโพกสอบหย่อนลงนั่ง ขายาวตวัดขึ้นไขว่ห้างเอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางสบาย

“จมูกมึงทำงานไวดีนี่” คำทักทายที่สมเหตุสมผลตอบกลับเพื่อนไป

“กูไม่ใช่หมา”

“แล้วเสือกมาทำอะไรที่นี่” ชาร์วียังพ่นคำหยาบคายใส่แขกไม่ได้รับเชิญด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“กูแค่แวะมาเยี่ยมเพื่อนไม่ได้หรือไง”

“มาเยี่ยมหรือมาเสือกเอาให้แน่”

“555 แล้วเด็กคนนั้นเธอปลอดภัยดีใช่ไหม” มังกรหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีต่างกับเจ้าของห้องที่อยากควักปืนขึ้นมายิงกรอกปากให้อีกฝ่ายเงียบปากลง

“คนของกูไม่ใช่ธุระอะไรของมึง กลับไปได้แล้วกูจะทำงาน” ชาร์วีออกปากไล่เพื่อนอย่างไม่เกรงใจ มังกรลุกจากโซฟาเหมือนจะทำตามที่ชาร์วีบอกแต่เท้ายาวกับเดินเลี้ยวไปยังห้องนอนพลอยใสแทนที่จะเดินกลับออกไปทางประตู

“ได้เวลาทานข้าวแล้วเหรอคะ พลอยยังไม่หิวเลย” หญิงสาวที่กำลังอ่านหนังสืออยู่บนเตียงพูดขึ้นทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองว่าใครเป็นคนเปิดประตูเข้ามา

“สวัสดีสาวน้อย หายดีแล้วใช่ไหมครับ” มังกรกล่าวทักทายหญิงสาวน้ำเสียงสุภาพ

“เอ่อ..สวัสดีค่ะ หนูดีขึ้นแล้วค่ะ” พลอยใสตอบกลับสีหน้างุนงง พลางหันไปมองมาเฟียหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ชายแปลกหน้าสีหน้าตั้งคำถาม

“พี่ชื่อมังกรนะครับเป็นเพื่อนกับไอ้ชาร์ พอรู้ว่าหนูไม่สบายพี่ก็รีบมาเยี่ยมทันทีเลย”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไรได้แต่พยักหน้าและยิ้มขอบคุณกลับไป

“ได้เวลานอนพักแล้ว เลิกอ่านหนังสือแล้วนอนพักผ่อน” เสียงเข้มสั่งหญิงสาวออกไป

“แต่หนูพึ่งตื่น…” ยังไม่ทันที่จะอธิบายออกไปเสียงทรงอำนาจก็สั่งขึ้นเสียงดังอีกรอบ

“ถ้านอนไม่หลับฉันจะให้หมอมาฉีดยานอนหลับให้ หรือต้องการอย่างนั้น”

“ค่ะ นอนก็ได้ค่ะ” พลอยใสจำต้องวางตำราเรียนในมือลงก่อนจะเอนตัวลงนอนและพยายามข่มตาให้หลับ

“ดูแลดี ๆ นะถ้ามึงดูแลไม่ดีจะส่งมาให้กูช่วยดูแลให้ก็ได้ กูยินดี” มังกรพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับออกจากห้องไป

"ฝันไปเถอะ"

“ธารา เอาเข้าไปให้พลอยใส” ไอแพดเครื่องส่วนตัวของชาร์วีถูกโยนไปตรงหน้าธารา

“ให้พลอยใส” ธาราทวนคำสั่งอีกครั้งเมื่อไม่แน่ใจว่าได้ยินไม่ผิด เพราะก่อนหน้านั้นเจ้านายเขาได้สั่งให้หญิงสาวในห้องนอนพักผ่อน แล้วตอนนี้เวลาผ่านไปยังไม่ถึง 5 นาทีก็สั่งเอาไอแพดเข้าไปให้เธอ

“มึงหูตึงหรือไง”

“นายทำงานหนักจนเป็นใบโพล่าหรือไง เมื่อกี้ยังสั่งให้เธอนอนอยู่เลย” เสียงบ่นพึมพำแต่ก็ยอมทำตามคำสั่ง

แอ๊ด!!

“นายให้เอาเข้ามาให้อยากดูซีรีส์ก็เปิดดูได้เลย แต่อย่าไปยุ่งกับข้อมูลในเครื่องนายแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ”

ตั้งแต่วันนั้นที่พลอยใสออกจากโรงพยาบาลชาร์วีก็กลับมาทำตัวปกติเหมือนเดิมโดยให้ธาราทำหน้าที่ดูแลหญิงสาวเหมือนเดิม จะทราบความเคลื่อนไหวของเด็กในการปกครองผ่านการรายงานจากธาราเท่านั้น สิ่งหนึ่งที่ธารารู้สึกได้คือเจ้านายของตัวเองดูเงียบขรึมมากขึ้นกว่าเดิมและทำงานหนักขึ้นทั้งที่ปกติก็ทำงานหนักอยู่แล้วจนบอดี้การ์ดต่างผวาไปตาม ๆ กันกับท่าทีของเจ้านายที่ดูนิ่งจนผิดปกติ เพราะเมื่อไหร่ที่ชาร์วีเป็นแบบนี้ทุกคนจะรู้ดีว่าควรระวังตัวเพราะหมายถึงอารมณ์ของชาร์วีที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา

ซู่! ~ ซู่! ~ ซู่! ~

จู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาราวกับฟ้ารั้วทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ตั้งเค้าส่งสัญญาณก่อนหน้านั้นเลย

พลอยใสกลับมาจากมหาลัยในสภาพเปียกโซกเสื้อนักศึกษาตัวบางเปียกลู่แนบเนื้อเนียนจนสามารถมองเห็นชั้นในเด่นชัด เนื่องจากวันนี้มีกิจกรรมที่มหาลัยและบังเอิญโทรศัพท์ดันแบตหมดไม่ได้โทรให้คนขับรถที่บ้านมารับ จึงต้องขึ้นรถเมล์กลับบ้านเอง

กระเป๋าสะพายใบเล็กถูกใช้เป็นที่กำบังฝน หญิงสาวยกกระเป๋าขึ้นบังศีรษะเท้าเล็กบนรองเท้าผ้าใบรีบวิ่งเข้าปากซอยบ้าน เมื่อมาถึงประตูรั้วอัลลอยด์ขนาดใหญ่คฤหาสน์ฮาร์เปอร์ก็ลดระดับกระเป๋าลงมาตรงระดับหน้าอกและกอดกระเป๋าไว้แน่นเพราะกลัวว่าบอดี้การ์ดจะมอง

ในขณะที่พลอยใสกำลังเร่งฝีเท้าเดินเข้าบ้านอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีแสงไฟจากรถสาดส่องมาทางด้านหลังของเธอ เท้าเล็กหยุดเดินและหันไปมองรถคันดังกล่าวก็เจอกับรถของชาร์วีที่มาเฟียหนุ่มนั่งมาในรถ สายตาคมเหลือบไปเห็นเด็กในการปกครองในสภาพเปียกโซกจนสามารถมองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างชัดเจน

“จอดรถ!!” เสียงกร้าวสั่งคนขับดังลั่น ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถเดินตากฝนไปหาหญิงสาวที่ยืนกอดตัวเองอยู่ท่ามกลางสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก เสื้อสูทตัวใหญ่ถูกถอดคลุมให้ร่างบางที่ตอนนี้เนื้อตัวสั่นเทาเพราะความหนาวบวกกับตกใจที่อยู่ ๆ ชาร์วีก็ลงมาจากรถและเดินตรงดิ่งเข้าหาเธอ ฝ่ามือหนาลากหญิงสาวขึ้นรถทันทีพร้อมกับหันหลังไปตะโกนใส่ลูกน้องที่ยืนกระจายอยู่ทั่วบริเวณหน้าบ้าน

“หันหน้าพวกมึงไปให้หมด”