LOGIN20:00 น.
"ชนนนนนนนนน" โจ้ชูแก้วขึ้นมาด้วยท่าทางดี้ด๊าดีใจเพราะคืนนี้เพื่อน ๆ ของเขาออกมาเที่ยวกันครบแก๊งค์ "คนอกหักอะไรว่ะดูมีความสุขกว่าพวกกูอีก" เป้พูด "ก็อกหักแบบมีความสุขไงว่ะ" โจ้ตอบ "มากันแค่ 4 คนมึงต้องเล่นใหญ่เปิดโต๊ะ V เลยเหรอ" กิ๊กพูด "ใครบอกมากันแค่ 4 คนว่ะ" โจ้ตอบ เพื่อน ๆ หันหน้ามองกันอย่างงง ๆ "มึงนัดคนอื่นมาด้วยเหรอว่ะ" เป้ถาม "แน่นอนดิว่ะ" โจ้ตอบ "มึงจะนัดใครมาเนี่ยไม่คิดจะถามพวกกูก่อนเลยใช่ไหมว่าผพวกกูโอเคหรือเปล่า" สายลมพูด "แหม่~ ทำอย่างกับเมื่อก่อนมึงไม่เคยพาสาวมาแจมกับพวกกูยังงั้นแหละ" โจ้ตอบ สายลมถอนหายใจออกมาอย่างเถียงไม่ได้ "อุ้ย! พูดถึงก็มาพอดีเลย" โจ้พูด ทั้งสามคนหันไปมองยังคนที่เพิ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมกัน "สวัสดีค่ะ" สาวคนใหม่เอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท "น้องแอร์" กิ๊กพูด "มาครับ ๆ มานั่งกันก่อน" โจ้พูดพร้อมกับขยับเพิ่มที่ให้แอร์กับเพื่อนของเธอเข้ามานั่งที่โต๊ะ ทางด้านของแจนกับเกรซที่เปิดโต๊ะนั่งแอบดูอยู่ไม่ไกลก็กำลังช่วยกันจับบตาดูโต๊ะของเทียนอยู่ตลอด วันนี้เกรซยอมลงทุนเสียเงินไม่น้อยเพื่อเปิดโต๊ะ VIP ตามกลุ่มของสายลมเลยจะได้เห็นชัด ๆ ว่าสายลมมาเที่ยวกับเพื่อนแค่นั้นจริง ๆ หรือเปล่า "เฮ้ย ๆ ๆ นั่นไงแกเห็นไหม" แจนรีบสะกิดเกรซให้หันไปดูสวาวสวยคนใหม่ที่เพิ่งมาถึงโต๊ะของสายลม "ใครว่ะ เพื่อนสายเหรอ" แจนถาม เกรซพยายามเพ็งสายตามองดูให้ชัด ๆ แต่เธอก็ยังไม่คุ้นหน้าคนที่มาใหม่อยู่ "ไม่รู้จักอ่ะ" เกรซตอบ เกรซไม่เคยเจอเพืื่อนของสายลมก็จริงแต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอก็ได้มีโอกาสเล่นโทรศัพท์ของสายลมอยู่หลายครั้งเลยทำให้ได้เห็นรูปของเขากับเพื่อนผ่านตามาบ้างบวกกับในโซเชียลของสายลมเองก็เคยโพสต์รูปกลุ่มของพวกเขาอยู่หลายครั้งจึงทำให้เกรซพอที่จะคุ้นหน้าคนอื่นบนโต๊ะอยู่ยกเว้นสาวสวย 2 คนที่เพิ่งมาถึง "ไม่ได้ยินเลยว่ะหรือว่าเราเปิดโต๊ะไกลไปว่ะ" แจนพูด "ถ้าใกล้กว่านี้ก็ถูกจับได้ไปนานแล้ว" เกรซตอบ "จะถูกจับได้ได้ไงวันนี้ฉันอุตส่าห์พอแกไปแต่งหน้าทำผมเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวเป็นสาวเซ็กซี่ไม่มีทางที่แฟนแกมันจะสงสัยได้หรอกถ้าไม่หันมาเห็นหน้าแกจัง ๆ อ่ะ" แจนพูด ปกติเกรซก็ไม่ได้แต่งตัวเชยนะ เธอเป็นคนแต่งตัวเป็นดูมีสเน่ห์แต่แค่ไม่ชอบใส่อะไรที่โป๊ก็เท่านั้นเอง โต๊ะของสายลม "ไอ้โจ้มันไปหลอกน้องแอร์ยังไงครับเนี่ยถึงได้หลวมตัวมาเที่ยวกับมันได้" เป้ถามด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วแอร์เป็นรุ่นน้องที่น่ารักเรียบร้อยมาก ๆ ใครชวนไปไหนก็ปฏิเสธตลอดเพราะพ่อของเธอดุมากเลย "ช่วงนี้แอร์เบื่อ ๆ น่ะค่ะก็เลยหาอะไรใหม่ ๆ ทำดูแล้วพี่โจ้ก็ทักมาชวนพอดีแอร์ก็เลยตอบตกลงไป" แอร์ตอบ "อ๋อ" เป้ตอบ "นี่ข้าวฟ่างเพืื่อนแอร์ค่ะ" แอร์รีบแนะนำเพื่อนของเธอให้ทุกคนได้รู้จักเพราะกลัวว่าเพื่อนจะรู้สึกอึดอัด "ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่ชื่อเป้นะ" เป้พูด "กิ๊กจ่ะ" กิ๊กพูด "เอ่อ...ส่วนไอ้นี่ชื่อสายลมนะ มันเป็นคนติสต์ ๆ แปลก ๆ นิดหน่อยอ่ะน้องอย่าไปสนใจมันเลย" กิ๊กพูดเมื่อเห็นสายลมทำตัวนิ่งเฉยไม่สนใจน้อง ๆ ที่มาใหม่เท่าไหร่ "ค่ะ" ข้าวฟ่างตอบ "พี่ไม่เคยเห็นหน้าน้องข้าวฟ่างเลย น้องข้าวฟ่างเรียนอยู่คณะอะไรเหรอครับ" เป้ถาม "ฟ่างเรียนอักษรค่ะแต่ที่พวกพี่บอกว่าไม่เคยเห็นเลบอาจเป็นเพราะฟ่างไม่ได้เรียนที่เดียวกับพวกพี่มั้งคะ" ข้าวฟ่างตอบ "อ้าวเหรอ" เป้พูด "แอร์กับฟ่างเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้วค่ะ บ้านเราอยู่ใกล้กันก็เลยสนิทกันค่ะ" แอร์ตอบ "งี้นี่เอง" เป้ตอบ "อ้าวเห้ย! แดกอยู่คนเดียวไม่สนใจใครเลย" โจ้หันไปว่าสายลมที่เอาแต่ดื่มไม่พูดคุยกับพวกเขาเลยตั้งแต่มีสาว ๆ เข้ามานั่งด้วย "ก็มึงชวนกูมาแดกเหล้าไม่ใช่หรือไง" สายลมตอบ "ก็คุยกับพูดก็บ้างไม่ใช่ทำตัวเป็นอากาศธาตุแบบนี้" โจ้พูด "มึงก็ช่างมันไปเถอะแค่วันนี้มันยอมมาด้วยก็ก็ดีใจมากแล้ว" เป้พูด "เออ มา ๆ ชนแก้วกันดีกว่า" กิ๊กพูด . . "สายลมเอาแต่ก้มหน้าตลอดเลยอ่ะแบบนี้แสดงว่าเขาไม่สนใจผู้หญิงในโต๊ะนั้นเลยนะ" เกรซพูด "เห็นแต่ด้านหลังแบบนี้แกมั่นใจได้ไงว่าเขาไม่สนใจใคร...เฮ้ย!" อยู่ดี ๆ แจนก็ร้องออกมาด้วความตกใจทำเอาเกรซสะดุ้งไปด้วย "เฮ้ย! อะไร" เกรซถาม "ฉันว่าที่เด็กแกเอาแต่ก้มหน้าตลอดเวลาเนี่ยต้องเป็นเพราะเขากำลังแอบดูขาขาว ๆ ของสาวพวกนั้นอยู่แน่เลย" แจนตอบ "ฮะ~ จริงเหรอ" เกรซพูด "แกคิดว่าไงล่ะ" แจนตอบ "แตะ แต่...บางทีลมเขาอาจจะกำลังก้มหน้าเล่นมือถือคุยกับใครอยู่ก็ได้มั้ง" เกรซพูด "งั้นแกลองเปิดโทรศัพท์แกดูสิว่าเขาได้ส่งข้อความอะไรหาแกบ้างหรือเปล่า" แจนพูด เกรซรู้สึกกังวลใจขึ้นมาอีกครั้งเพราะเขารู้ว่าตั้งแต่คุยกันไปเมื่อกลางวันพวกเขาก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยแม้แต่สติ๊กเกอร์สักอันสายลมก็ยังไม่ส่งมาสักครั้ง "หรือถ้าเขาเล่นโทรศัพท์จริง ๆ แกว่าเขาคุยอยู่กับใครถ้าไม่ใช่แก" คำพูดของแจนทำให้เกรซซึมยิ่งกว่าเดิมจนไม่อยากอยู่ตรงนี้ต่อแล้ว "ช่างเขาเถอะ พรุ่งนี้เรายังต้องไปทำงานต่อรีบกลับไปพักผ่อนกันดีกว่า" เกรซตอบ "จะบ้าเหรอ ยังจับไม่ได้คาหนังคาเขาเลยแกจะทิ้งไปแบบนี้ได้ไง" แจนพูด "ก็ฉันไม่อยากรู้แล้วอ่ะ" เกรซตอบ "เอ้า~" แจนตามอารมณ์ของเพื่อนไม่ทันแต่เมื่อเห็นเกรซอยากกลับเธอก็คงไม่จำเป็นต้องนั่งต่อ เธอจึงหันไปหยิบกระเป๋ากับกุญแจรถเตรียมจะลุกออกจากโต๊ะ "เชี่ยยย!" เกรซอุทานออกมาด้วยความตกใจแล้วรีบนั่งลงทันที เธอพยายามเบี่ยงหน้าหลบเข้ามาด้านในเหมือนกำลังซ่อนตัวจากอะไรบางอย่างจนแจนเองก็ตกใจไปด้วย "อะไรว่ะแก" แจนถาม "ลมกำลังเดินมาหลบเร็ว" เกรซตอบ "ฮะ!" แจนตกใจแล้วลองหันไปดูแว๊บนึง "แกจะหันไปทำไมเล่า หลบดิ!" เกรซพูดจากนั้นแจนจึงรีบก้มหัวหันหน้าเข้าผนังไปพร้อมกับเกรซ เมื่อสายลมเดินเข้ามาใกล้โต๊ะของพวกเธอก็ยิ่งทำให้พวกเธอเกร็งเข้าไปใหญ่ กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของสายลมที่โชยเข้ามาที่จมูกของเกรซชัดขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอแล้วจะบ้าตายอยู่แล้ว "ไปยังว่ะแก" หลังจากที่สายลมเดินผ่านไปเกรซก็รีบถามเพื่อนของเธอทันทีทำให้แจนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาดูช้า ๆ และเมื่อเธอมองไม่เห็นสายลมแล้วเธอจึงยกมือขึ้นมาทำท่าโอเคบอกเกรซ "เหมือนจะไปแล้วนะ" แจนตอบ "เฮ่อ~" เกรซถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก "พวกเรารีบกลับกันเถอะก่อนที่ลมจะเดินกลับมา" เกรซพูด "เอาดิ แต่ว่าถ้าเดินออกไปแล้วเจอเข้าจะทำไงว่ะ" แจนถาม "คนเยอะไม่น่าเห็นหรอกมั้งแต่ถ้าออกไปแล้วเจอจริง ๆ ก็ค่อยเนียน ๆ มุดออกไปแบบไม่ให้เขาสังเกตเห็นแล้วกัน" เกรซตอบ "เอางั้นก็ได้" แจนตอบ "รีบไปกันเถอะ" เกรซพูดแล้วรีบหยิบของเตรียมจะลุกจากโต๊ะ "จะไปไหนกันเหรอครับ" สายลมเดินเข้ามาเท้าแขนกับโต๊ะของเกรซเพื่อขวางไม่ให้พวกเธอลุกหนีไป "เฮ้ย!" เกรซและแจนอุทานออกมาด้วยความตกใจ ทั้งสองคนหันหน้ามองกันอย่างสิ้นหวังก่อนจะหันกลับมามองที่สายลม "จะรีบไปไหนเหรอครับ" สายลมถาม "ออ...อ๋อ...พวกฉันจะกลับกันแล้วน่ะพอดีพรุ่งนี้มีงานเช้า" เกรซตอบ "แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่ครับทำไมไม่เห็นบอกผมเลย" สายลมถาม "ฉันเหรอ? ฉันก็มา...มา...เป็นเพื่อนแจนเฉย ๆ น่ะพอดีแจนมันบ่นว่าอยากดื่มก็เลยมาเป็นเพื่อนมันหน่อย" เกรซตอบ สายลมมองไปที่แก้วน้ำเปล่าสองแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะกลับมามองเกรซ "มาดื่มน้ำเปล่าเนี่ยนะครับ" สายลมถาม "ก็พวกฉันนึกได้ไงว่าพรุ่งนี้มีงานเช้าเลยเปลี่ยจากดื่มเหล้าเป็นดื่มน้ำเปล่าแทน...แฮร่ ๆ ๆ จะได้ไม่เสียงานเสียการด้วย" แจนตอบ "เปิดโต๊ะ V กินน้ำเปล่าสองแก้ว แปลก ๆ นะครับ" สายลมพูด "พวกฉันแค่อยากนั่งโซฟานุ่ม ๆ ส่วนตัว ๆ แค่นี้เองแปลกตรงไหน" เกรซตอบ "ไม่ใช่ว่ามาแอบดูผมเหรอ" สายลมถาม "เปล๊า! จะมาแอบดูทำม๊าย" เกรซตอบ "เกรซ!" แจนกัดฟันเรียกเกรซเบา ๆ เพื่อเตือนเพื่อนสาวไม่ให้ออกอาการ "ฮึ~" สายลมเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเกรซก็ดูออกทันที เขาเข้าไปนั่งลงข้างเกรซทำให้เธอต้องขยับที่ให้เขาอย่างอัตโนมัติเพราะอึดอัด "อะไรของนายเนี่ย" เกรซถาม "ก็นั่งเป็นเพื่อนพี่ไง" สายลมตอบ "จะมานั่งกับฉันทำไมไปนั่งกับเพื่อนน่ยนู้น" เกรซพูด "พวกมันมีคนนั่งด้วยแล้วผมอยู่กับพี่ได้" สายลมตอบ "ก็ยังเหลือว่างอยู่คนนึงหนิ ทิ้งสาวสวยแบบนั้นมานั่งกับป้าแก่อย่างฉันเดี๋ยวเขาก็มองว่านายไม่มีเทสหรอก" เกรซพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน "ใครป้าแก่! แกแก่ไปคนเดียวเลยนะ" แจนพูดแล้วมองค้อนเกรซด้วยความไม่พอใจ "ไอ้โจ้มันชวนน้องแอร์รุ่นน้องที่คณะมาด้วยน่ะน้องเขาก็เลยเอาเพื่อนมาด้วยก็แค่นั้น ไม่มีอะไรหรอก" สายลมตอบ "ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยหนิ" เกรซพูดแต่ท่าทางของเธอก็ยังดูเหมือนงอนสายลมอยู่เพราะเธอไม่ยอมหันมามองหน้าสายลมเลย "งั้นมานี่มา" สายลมพูดแล้วลุกขึ้นดึงมือของเกรซให้ลุกตามเขาไป "ไปไหน" เกรซถาม "ไปทำให้พี่เชื่อไง" สายลมพูดแล้วจูงมือเกรซไปที่โต๊ะของพวกเขาส่วนแจนเองก็ตกใจรีบหยิบกระเป๋าของเธอกับเกรซแล้วตามสองคนนั้นไปทันที "ทุกคน" สายลมเอ่ยเรียกเพื่อนเสียงดังจนทุกคนต้องหันไปมองเขาอย่างงง ๆ "กูก็นึกว่ามึงตายที่ห้องน้ำไปแล้ว" โจ้พูด "ใครว่ะ" เป้ถามแล้วชี้ไปที่เกรซ "ทุกคน...นี่พี่เกรซ" เกรซออกแรงบีบมือสายลมเพื่อบอกให้เขาใจเย็น "แฟนกูเอง" สายลมพูดจบเพืื่อนก็นิ่งค้างเพราะไม่ได้เตรียมใจเอาไว้ว่าคนที่เกรซพามาจะเป็นแฟนของเขาเองแทนที่จะเป็นสาว ๆ ที่เขาไปดีลมาตอนไปห้องน้ำ "อ่อ...ยิน...ดีที่ได้รู้จักนะคะพี่เกรซ" กิ๊กลุกขึ้นมาทักทยเกรซเป็นคนแรกพร้อมกับยื่นมือไปขอจับมือ "ค่ะ" เกรซตอบแล้วยื่นมือไปจับงง ๆ "หนูชื่อกิ๊กนะคะเป็นเพื่อนของสายลม" กิ๊กพูด "จ่ะ" เกรซตอบ ตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกเลยเพราะทุกอย่างมันกระทันหันเกินไปจนตั้งรับไม่ทัน"อยู่ได้ใช่ไหมกล้าหรือว่าอยากไปอยู่กับพี่" เกรซถามความเห็นน้องชายหลังจากพาเขามาดูห้องที่เธอจัดหาไว้ให้"กล้าอยู่ได้พี่เกรซ ดีกว่าห้องที่บ้านเยอะเลย""ถ้าอยู่ได้ก็ดี ทำตัวตามสบายได้เลยนะเรื่องห้องพี่จัดการไว้ให้หมดแล้วถ้าอยากได้อะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดส่วนเงินที่พี่ให้ไว้ก็ใช้ประหยัด ๆ อยากกินอะไรพี่ไม่หวงนะกล้าซื้อกินให้เต็มที่ได้เลยแต่อะไรที่มันไม่ดีก็อย่าไปยุ่งล่ะ""ครับ""พี่เพิ่มเงินค่าขนมให้อีกอาทิตย์ล่ะสองพันนะเดี๋ยวถึงเวลาพี่จะโทนให้เอง ถ้าเหงาอยากกลับบ้านก็บอกพี่นะหรือถ้าอยากมาหาพี่ที่คอนโดก็มาได้ตลอดเลย""รู้แล้วหน่าพี่เกรซไม่ต้องห่วงผมหรอกผมดูแลตัวเองได้""งั้นคืนนี้ให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนไหม""โอ๊ยยย~ ไม่ต้องเลยพี่รีบกลับไปเถอะวันนี้พากล้าไปซื้อของมาทั้งวันแล้ว พี่ลมก็น่าจะเหนื่อยแล้วเดี๋ยวเกรงใจพี่เขาบ้าง" เกรซหันไปมองสายลมที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่"ตามสบายเลย" สายลมตอบ"พี่กลับก็ได้" สายลมเดินเข้ามาหาทั้งสองคน"เรื่องเรียนไม่ต้องห่วงนะไว้เทอมหน้าพี่จะพาไปสมัครเอง" สายลมพูดพร้อมเอามือแตะที่ไหล่ของกล้าเบา ๆ "ขอบคุณครับ...ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยที่พี่ช่วยผมขนของแถมยังพาไปซื้อของใช
"ผมเข้าห้องก่อนนะ" "อื้ม" เกรซขับรถพาทุกคนกลับมาที่บ้านเพื่อพูดคุยว่าจะเอายังไงต่อแต่เธอเห็นสีหน้าของกล้าดูไม่พร้อมจะคุยเลยยอมปล่อยให้นอนไปพักในห้องก่อน"อ้าว! มึงไม่เรียกมันมาคุยล่ะจะได้รู้ว่ามันจะเอายังไงต่อ ยังอยากเรียนอยู่ไหม""ให้มันอยู่กับตัวเองสักพักเถอะแม่""ก็ถ้ามันไม่อยากเรียนกูจะได้ไปคุยกับเจ๊เล้งเจ้าของตลาดให้ว่าพอจะมีงานอะไรให้มันทำไหม""แม่ไม่ต้องห่วงฉันไม่มีทางปล่อยให้น้องไปเป็นเด็กเก็บค่าแผงหรือขนผักในตลาดหรอก ตอนนี้หน้าที่ของมันมีแค่เรียนเท่านั้นห้ามแม่พาน้องไปทำงานหาเงินตอนนี้เด็ดขาด""ก็ถ้ามันไม่เรียนก็ต้องช่วยกูออกทำงานไหม จะให้นอนกินเกาพุงอยู่ที่บ้านเฉย ๆ เหรอ"กล้ายืนแอบอยู่บนบันไดเพื่อฟังสิ่งที่แม่กับพี่สาวของเขาคุยกัน เขารู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถเรียนอยู่ที่นั่นต่อได้ทั้ง ๆ ที่พี่สาวของเขาใช้เงินไปในน้อยเลยเพื่อที่จะส่งเขาเรียนที่ดี ๆ ทั้งค่าเทอม ค่ากินอยู่ ค่าอุปกรณ์การเรียนหรือแม้แต่ค่าจิปาถะต่าง ๆ ที่ผ่านมาเขาพยายามอดทนไม่ตอบโต้ฝ่ายตรงข้ามเพราะรู้ว่าถ้าตัวเองมีปัญหาพี่สาวคงเสียใจมากแต่สุดท้่นแล้ววันนี้มันก็มาถึง กล้าเดินคอตกกลับขึ้นไปบนห้องด้วยความเสียใจ เขา
(เกรซ) ตลอดระยะเวลาอาทิตย์กว่า ๆ ที่ผ่านมาฉันกับสายลมก็ยังใช้ชีวิตกันปกติแต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือเขาบังไม่ได้กลับมาอยู่กับฉันเหมือนเดิม พวกเราใช้เวลาว่างในการโทรคุยกันบ้างแต่ไม่บ่อยนักเพราะฉันมีงานที่ต้องจัดการอยู่เต็มไปหมดและตอนนี้ฉันก็กำลังแต่งตัวเพื่อไปรอต้อนรับหลานคนแรกของกลุ่มที่โรงพยาบาลกับเพื่อน ๆ ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์เข้า) "ฮัลโหลแม่" "อยู่ไหนเนี่ย" "ฉันอยู่ห้องกำลังจะออกไปหาป่านวาดที่โรงพยาบาล" "มึงไม่ต้องไปมาหากูที่บ้านก่อน" "แม่มีธุระอะไรก็พูดมาเลยฉันนัดกับเพื่อนไว้แล้ว" "เพื่อนมึงมันสำคัญกว่าแม่กว่าน้องใช่ไหม" "นี่แม่เป็นอะไรอีกเนี่ย" "ไอ้กล้ามันไปมีเรื่องที่โรงเรียนตอนนี้พ่อแม่ของไอ้เด็กที่มันไปต่อยเขากำลังจะเอาเรื่องน้องมึง" "ฮะ?! กล้าเนี่ยนะไปมีเรื่อง" "ก็เออน่ะสิ" "แล้วตอนนี้แม่อยู่ไหน" "กูอยู่ตลาดกำลังจะเก็บแผงพอดี" "งั้นแม่รีบไปโรงเรียนก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป" "รีบมานะ!" "ฉันรู้แล้วหน่าแค่นี้นะ" ฉันวางสายจากแม่แล้วโทรหาแจนทันที "ฮัลโหลว่าไงจ๊ะสาว" พีต้าเอ่ยทักทายฉันด้วยน้ำเสียงสดใส "พีต้าเหรอ" "แล้วจะเป็นใครได้ล่ะจ๊ะ" "
มานิตย์เดินเข้ามาในห้องอาหารเข้าไปกระซิบพศินเบา ๆ เพื่อรายงานว่าสายลมออกไปกับเกรซแล้ว พศินไม่พอใจนิดหน่อยที่สายลมหนีออกไปทั้ง ๆ ที่เขายังมีแขกอยู่แต่ตั้งแต่ที่สายลมอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำเขาก็พอจะเดาได้อยู่แล้วว่าลูกชายจะต้องไปหาเกรซเพื่อปรับความเข้าใจกันอย่างแน่นอนแต่ก็ไม่คิดว่าจะกล้าหักหน้าเขาโดยการทิ้งแขกแล้วหนีออกไปเลย มานิตย์ถอยออกไปยืนด้านหลังจากนั้นพศินก็พยายามปั้นหน้ายิ้มเพื่อไม่ให้แขกทั้งสองคนไม่สบายใจ"พอดีสายลมเขามีธุระด่วนนิดหน่อยเลยไม่ว่างอยู่ทานข้าวกับพวกเราแล้วน่ะ" "พี่สายลมไปแล้วเหรอคะ" มีนรู้สึกน้อยใจนิดหน่อยที่สายลมไปรับเธอมาแต่กลับปล่อยเธอเอาที่บ้านแล้วเขาก็ออกไปไหนไม่รู้"เอาไว้พวกเราทานข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวพ่อให้คนไปส่งหนูมีนที่บ้านทีหลังนะ""ขอบคุณค่ะ"บรรยากาศในรถเงียบมากเกรซนอนพิงเบาะของเธอหันหน้าออกมองด้านนอกตลอดเวลา สายลมเหล่มองเธอเป็นระยะอยากจะชวนเธอคุยแต่ก็รู้นี่ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ความเงียบทำให้เกรซได้มีเวลาคิดทบทวนกับตัวเอง เธอรักสายลมแต่ก็รู้สึกเสียใจที่สายลมโกหกจนไม่สามารถเชื่อใจเขาได้อีก มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย อยากจะเลิกให้มันจบ ๆ แล้วไปเริ
สายลมยังคงตกใจไม่หายที่เห็นหน้าเกรซ ขาเขาแข็งจนก้าวไม่ออก มีนหันไปมองสายลมที่ไม่ยอมเดินตามเธอเข้ามาสักทีและเมื่อเธอเห็นแววตาของสายลมที่มองเกรซแบบไม่วางตาอยู่ในใจก็เกิดความสงสัยขึ้นมาทันทีเพราะสายตาของทั้งคู่ที่มองกันมันไม่ใช่สายของคนที่เพิ่งเคยเจอกันเลย สายลมดูมีอาการตกใจผิดปกติส่วนเกรซเองก็ดูตกใจไม่น้อยไปกว่าสายลมแต่แววตาของเธอดูเศร้ากว่าสายลมมาก ต๊อดเดินเข้าไปจับที่ไหล่ของสานลมด้วยท่าทางคุ้นเคย"ไม่เจอกันนานโตเป็นหนุ่มแล้วหนิเรา" สายลมละสายตาจากเกรซไปหาต๊อด"สวัสดีครับน้าต๊อด""ไง อยู่ปีไหนแล้วล่ะ""จบปี 3 แล้วครับ""โห่~ ไวขนาดนี้เชียว""ครับ" สายลมเหล่มองเกรซอยู่หลายครั้ง"มะ ๆ มานั่งคุยกันดี ๆ ดีกว่า" พศินพูด ต๊อดและสายลมพากันเดินมานั่งที่โต๊ะทันทีโดยต๊อดกลับไปนั่งข้างเกรซเหมือนเดิมส่วนสายลมก็อ้อมมาอีกฝั่งเพื่อนั่งอยู่กับมีน เกรซรู้สึกเจ็บแปล๊บเมื่อเห็นทั้งสองคนใกล้ชิด รู้ว่าแฟนโกหกไม่พอยังมารู้อีกว่าแฟนกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอีก เธอทั้งตกใจทั้งเสียใจจนไม่อยากทำงานต่อแล้ว อยากหนีออกไปจากตรงนี้เพื่อไปทบทวนตัวเองเงียบ ๆ คนเดียว"อย่างที่บอกไปก่อนหน้าว่าพี่อยากจะออกสินค้าใหม
ผ่านไปหลายวันแล้วจนสายลมกลับมาจากทะเล ความรู้สึกคับข้องขุ่นเคืองในใจของเกรซก็ยังไม่ลดลง เธอพยายามทำตัวปกติเพราะอยากรู้ว่าสายลมจะอธิบายเรื่องทั้งหมดกับเธอยังไงแต่เขาก็ไม่แม้แต่จะปริปากออกมาเลย มันเลยยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจจนบางทีก็เครียดจนปวดหัวเพราะแค่เฉพาะเรื่องงานก็หนักมากพอแล้วนี่ยังมามีเรื่องสายลมอีก เกรซกำลังนั่งรอต๊อดมารับอยู่ที่ล็อบบี้คอนโดของเธอเพราะพวกเขามีนัดออกไปคุยงานกับลูกค้าด้วยกัน ทีแรกเธอก็จะขับรถไปเองแต่ต๊อดเห็นว่าเขาต้องขับผ่านคอนโดของเธออยู่แล้วก็เลยอาสามารับ ระหว่างทางต๊อดเกรซก็ช่วงอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเอกสารให้ต๊อดฟังอีกที "คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ บริษัท Lyra (ไลอา) เป็นของญาติผมเอง ทำตัวตามสบายได้เลย" "คุณต๊อดเป็นญาติกับรัชนีเหรอคะ" "ไม่ใช่ครับ เมื่อก่อนบริษัทไลอาเป็นของพี่สาวผมแต่หลังจากเธอเสียไปสามีของเธอก็มารับช่วงดูแลต่อให้แต่เพราะมีงานรัดตัวมากเกินไปเขาก็เลยแต่งตั้งคุณรัชนีเป็นรักษาการแทนน่ะครับ" "อ๋อ~ ขอโทษนะคะแต่เกรซไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่สาวของคุณต๊อดเสียไปแล้ว" เกรซจำได้ว่าต๊อดมีพี่สาวจริง ๆ แต่เมื่อประมาณ 2-3 ปีก่อนเธอก็ยังมาเที่ยวหา







