บทที่23

เป็นครั้งแรกที่ผมใช้ความรู้สึกนำทางในตอนที่พูดประโยคนั้นออกไป จะบอกว่าบรรยากาศพาไปก็อาจจะมีส่วน แต่ถ้าไม่ใช่เธอคนที่ชอบยั่วโมโหให้ผมหงุดหงิด ทำให้ผมสนุกทุกครั้งที่ได้แกล้ง เป็นเหมือนยานอนหลับที่ทำให้ผมนอนหลับสนิท ผมก็คงไม่พูดอะไรที่มันผูกมัดตัวเองออกไป แต่อันที่จริงเป็นผมเองนี่แหละที่อยากจะผูกเธอไว้กับตัว อยากจะบาปพยศเด็กดื้อสักหน่อย

"ขอฉันเป็นแฟน รับผิดชอบด้วยนะ" คนตัวโตกอดคอคนตัวเล็กเดินกลับที่พักไม่ห่าง พูดแซวเธออย่างหยอกล้อที่หลวมตัวพูดตามเขา

"ฉันไม่ได้เป็นคนขอนะ ลุงนั่นแหละ" เด็กแสบเถียงแก้ต่างให้ตัวเอง ให้ผมทำความเข้าใจเสียใหม่

"ใช่หรอ..." แต่ผมเป็นคนตอบ เพราะงั้นเธอเป็นคนขอ

"เดี๋ยวก็ปล่อยให้ขึ้นคานเลยนี่" 

"ไม่ให้ปล่อย"

แขนแกร่งกระชับไหล่บางเข้าหาตัวให้แน่นขึ้นอย่างมันเขี้ยว แค่ได้ยินเธอพูดว่าจะปล่อยมือจากเขาใจที่เคยแกร่งดั่งหินผาก็กระตุกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาไม่มีทางคลายปมเชือกที่เขาเป็นคนผูกเราสองคนไว้ปล่อยให้เธอหลุดหายไปแน่

"จองตั๋วกลับวันไหน" 

"วันมะรืน"

"ลุงอะ" 

"พรุ่งนี้ เดี๋ยวเลื่อน" 

ผมบอกคนตัวเล็กที่นอนแช่ในอ่างอาบน้ำหลับตาพริ้มอ้อนให้ผมสระผมให้ เมียเด็กมันขี้อ้อนแบบนี้เองสินะ 'หึ' 

ก่อนจะผลัดกันถูหลังผลัดกันฟอกสบู่ให้กันจนเสร็จ ผมก็ต้องเปลี่ยนจากตำแหน่งช่างสระผมมาทำหน้าที่ยืนเป่าผมเส้นเล็กจนแห้งสนิทพร้อมกับเทเซรั่มบำรุงเส้นผมลงฝ่ามือค่อยๆ ลูบลงผมหนานุ่มแบบที่เธอเคยทำให้ เรียกว่าบริการทุกระดับประทับใจเลยก็ว่าได้ อันที่จริงหน้าที่นี้ก็ไม่ได้แปลกใหม่อะไร แต่จะเป็นเธอมากกว่าที่ถูกบังคับให้ทำอะไรแบบนี้ให้ผม

"นอนให้มันดีดี" ผมบอกคนตัวเล็กที่กำลังนอนคว่ำเล่นมือถือยู่ข้างๆ ไหนจะขาเรียวขาวตีไปมาอย่างอารมณ์ดี ไหนจะก้อนภูเขาสองลูกที่โผล่พ้นออกมาจากชุดนอนนั่นอีก ทำลายสมาธิของผมไม่น้อย...มากเชียวละ

"นอนยังไง แบบนี้หรอ" เด็กแสบพลิกตัวนอนตะแคงใช้มือค้ำศีรษะข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างยื่นมือทำท่าจะแกะกระดุมเสื้อนอนให้ผมพร้อมกับกัดปากนิดขยิบตาหน่อย ทำผมกัดฟันแน่น ให้มันได้อย่างนี้สิ!

"ขี้ยั่วหว่ะ" 

เพี๊ยะ! 

มือแกร่งฟาดลงบนก้นกลมงอนที่พลิกตัวกลับไปนอนท่าเดิมอย่างมันเขี้ยว ได้แต่มองเธออย่างคาดโทษข้อหาที่ชอบแกล้งเขา เพราะตอนนี้เขาต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อพรุ่งนี้จะได้มีเวลาพาเธอไปเดินเที่ยวกันก่อนกลับและเขาจะได้ดูของฝากไปฝากมามี๊กับน้องสาวด้วย แน่นอนว่าเขาไม่ลืมเลื่อนไฟล์ทบินของตัวเองแถมยังจัดการอัพเกรดที่นั่งให้เธอมานั่งที่นั่งส่วนตัวข้างเขา 

"ง่วงก็นอนก่อน" คนตัวเล็กพลิกตัวมาหนุนตักแกร่งปิดปากหาวมองตาปรือ ทำเขาต้องขยับไอแพดมาวางข้างๆ ให้เธอหนุนนอนสะดวก

"ไม่เอารอนอนพร้อมกัน" 

หันมาอีกทีคนที่บอกว่าจะรอนอนพร้อมกันก็หลับตาพริ้มอ้าปากหวอไปแล้ว แต่ที่ทำให้เขายกยิ้มได้อีกครั้งก็เพราะรูปในหน้าจอมือถือที่เธอแต่งค้างไว้เป็นรูปข้อมือของเขาและเธอที่วางขนานกัน เขาเลยถือวิสาสะหยิบมือถือจากมือเล็กขึ้นมาส่งรูปนี้เข้าแชทของตัวเอง ก่อนจะนึกสนุกแอบเปิดไอจีของเธอโพสต์รูปนี้ลงสตอรี่พร้อมเลือกเพลงที่เธอเป็นนางเอกเอ็มวีและใส่ข้อความตัวเล็กจิ๋ว 'my secret' โพสต์ลงไป ส่วนมือถือของเขาจากที่เคยใช้รูปเธอตอนหลับเป็นภาพพื้นหลังก็เปลี่ยนมาเป็นรูปที่เขาบันทึกไว้เมื่อครู่แทน

"ลุง วันนี้ฉันอยากไปถ่ายรูปตรงอุโมงค์ต้นไม้..." เมื่อคืนฉันลิสต์ไว้แล้วว่าวันนี้จะไปเที่ยวที่ไหนบ้าง

"ฝัน"

"หืม" ฉันมองเขาอย่างงุนงง อยู่ๆ ก็มาเรียกชื่อกัน

"แทนตัวเองว่าฝัน" เป็นแฟนกันไม่กี่ชั่วโมงเอง ค่อยๆ เปลี่ยนได้มั้ยละ

"..."

"เร็วๆ" ใจร้อนจริงนะ

"โอเคๆ แต่เรียกลุงเหมือนเดิมนะ ไม่รู้ละ จะเรียกแบบนี้" ฉันบอกอย่างเอาแต่ใจปิดบังความเขินอายที่มีถึงจะปิดไม่มิดก็เถอะ เพราะแก้มแดงเหมือนลูกสตอเบอร์รี่ไปเรียบร้อยแล้ว

"..." 

"ฝ...ฝันอยากไปถ่ายรูปตรงอุโมงค์ต้นไม้ แล้วก็ไปกินบะหมี่" น่ารักพอมั้ยนะ? 

"ไม่ไป Universal?" คนเยอะเกินไป ฉันเลยตัดที่นั่นทิ้งเป็นที่แรก

"ไม่อะ สงสารคนแก่"

"โอ๊ย เจ็บนะ" ก็เขาเล่นบีบแก้มนุ่มๆ ของฉันอย่างแรง คิดว่าฉันเป็นตุ๊กตาหรือยังไงกัน แก้มฉันจะย้วยหมดแล้วนะ

ฟอด

จากที่หน้าแดงอยู่แล้ว เวลานี้น่าจะแดงมากกว่าเดิมมันรู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนคนเป็นไข้เพราะคนข้างๆ โน้มตัวลงมาขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่ตรงที่เขาบีบเล่นเมื่อครู่นั่นแหละ ไม่มีใครขยันทำให้ใจฉันเต้นแรงได้เท่าเขาอีกแล้ว

และตลอดทั้งวันเขาก็พาฉันไปเดินเที่ยว ใจดีเป็นตากล้องคอยถ่ายรูปให้โดยไม่บ่นเลยสักนิด เพราะบ่นเรื่องชุดที่ฉันใส่ชุดใหญ่ไปแล้วไงละ แค่กางเกงยีนส์ขาสั้นสีดำกับเสื้อกล้ามครอปสีขาวรองเท้าผ้าใบดูเท่จะตายไป แต่ก็นั่นแหละเพื่อความสบายใจของคนแก่ฉันก็เลยยอมใส่เสื้อแจ๊คเก็ตสีดำของเขาอย่างตามใจ จากหน้าตึงๆ คิ้วผูกเป็นปมยุ่งก็เลยยิ้มได้ตลอดทั้งวันแบบนี้

"ฝัน นั่งดีดี ไม่เอาท่านี้"

"ฝันว่า ท่านี้ฝันสวย"

"สวย แต่ขาสั้น" ฉันสูง 170นะ เดี๋ยวขาสั้น เดี๋ยวข้าวต้มมัด จะโมโหแล้วนะ!

"อืม ไม่ถ่ายแล้ว" คนตัวเล็กพาตัวเองลุกขึ้นจากบันไดเดินขึ้นไปด้านบนโดยไม่รอตากล้องประจำตัว ก่อนจะหยุดเดินแล้วหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายเซลฟี่คนเดียวไม่สนใจคนตัวโตที่วิ่งขึ้นบันไดตามหลังมา 

"มา พี่ถ่ายให้"

"..." เชิญไปถ่ายต้นไม้ตรงโน่นเลยจ๊ะ วาดฝันไม่สน

แม้ว่าเขาจะพยายามเดินตามพยายามเอื้อมมือมาจับ แต่คนตัวเล็กก็ทำทีเป็นหยิบลิปสติกขึ้นมาเติมบ้างเดินหนีเปลี่ยนมุมถ่ายรูปบ้าง จนเขาต้องหยิบมือถือเดินตามถ่ายรูปเธอไปเรื่อยๆ ต่อให้เธอถอดเสื้อคลุมของเขาออกอวดเอวบางๆ เผยผิวขาวๆ เขาก็ไม่ปริปากบ่นเลยสักคำ

"รูปนี้ฝันสวย ดูสิ" คนตัวโตวิ่งไปหยิบเสื้อแจ๊คเก็ตพร้อมกระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอที่วางอยู่บนม้านั่งมาคล้องแขนตัวเองไว้ ก่อนจะเดินไปดักข้างหน้าเปิดรูปที่เขาถ่ายให้ดู หวังเรียกความสนใจจากเธอ เป็นรูปที่เธอยืนเผลอๆ ใช้มือเกี่ยวเส้นผมทัดหู

"..." สวยจริงด้วย เธอชำเลืองตามองเล็กน้อยแล้วทำเป็นมองตรงนั้นตรงนี้ไม่ยอมมองหน้าเขา

"รูปนี้ก็สวย เดี๋ยวพี่ส่งให้" พอเธอก้าวไปทางขวา เขาที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ก้าวไปทางซ้าย

"..."

"พี่หวง หวงได้มั้ย" สองมือใหญ่ประคองแก้มนุ่มที่เขาชอบฟัดให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน 

แววตาแบบนี้น้ำเสียงอบอุ่นติดอ้อนกันแบบนี้ทำใจดวงเล็กอ่อนยวบหลุดยิ้มออกมาอย่างง่ายดาย ที่จริงเธอก็ไม่ได้งอนเขาอะไรมากแค่อยากให้แฟนชมกันบ้างเท่านั้นเอง แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาจะง้อได้น่ารักขนาดนี้...