บทที่32

ไม่น่าเชื่อว่าฉันกับเขาจะสามารถเป็นแฟนกันได้นานขนาดนี้ นานจนจากที่ฉันเรียนอยู่ปีสอง มาตอนนี้ฉันกำลังจะจบการศึกษาในเดือนหน้านี้แล้ว เราสองคนอยู่ด้วยกันทุกวันนอนพร้อมกันตื่นพร้อมกันกินข้าวพร้อมกัน จนบางทีฉันก็แอบคิดว่าจริงๆ แล้วฝาแฝดของเขาคือฉันนี่แหละ ใครจะไปรู้ว่าหนุ่มฮอตที่มีแต่สาวๆ หมายปองจะมาเป็นตาลุงขี้หวงของฉัน เพราะตอนนี้ฉันแทบไม่ได้รับงานเลย เขาสั่งให้พี่แพทรับเฉพาะงานเสื้อผ้าแฟชั่นตามฤดูกาลที่ออกคอลเลคชั่น​ใหม่ และพวกครีมบำรุงผิวหน้าอะไรแบบนี้เท่านั้น พวกชุดว่ายน้ำหรือครีมอาบน้ำที่เคยมีโดนกากบาทตัดทิ้งออกจากลิสต์​ทั้งหมด

ดีนะที่ตอนนั้นฉันโกยงานโกยเงินตุนเข้ากระเป๋าไว้เยอะ ไม่อย่างนั้นคงเสียดายโอกาสดีดีแน่

"ลุง ยังไม่ตื่นหรอ" เกือบสิบโมงแล้วนะ ปกติถึงจะเป็นวันหยุดเขาก็ต้องตื่นขึ้นมาชงกาแฟและออกกำลังกายแต่เช้า ต่างจากวันนี้นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มไม่ยอมลุกสักที

"ไม่สบายรึเปล่าคะ" 

"..."

"ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา" ฉันเดินไปนั่งข้างเตียงยื่นมือเล็กไปแตะหน้าผากกว้างเพื่อวัดอุณหภูมิ​บนตัวเขา

"พี่เวียนหัว" คนตัวโตดึงมือเล็กไปแนบแก้มกอดแขนฉันไว้ไม่ปล่อย

"หรอ งั้นนอนพักหน่อย เดี๋ยวฝันไปทำข้าวต้มให้" 

"อืม" 

ดูจากวัตถุ​ดิบที่มีในตู้เย็นแล้วพอจะทำข้าวต้มกุ้งได้สองถ้วยสำหรับเราสองคน เมนูนี้เป็นอีกหนึ่งเมนูเก่งรองจากผัดกะเพราเลยก็ว่าได้ รับรองว่าถูกปากเขาแน่นอนเพราะเขาเป็นคนสอนฉันทำเมนูนี้ด้วยตัวเอง หลังจากที่ทนความเค็มจากข้าวต้มถ้วยแรกที่ฉันทำให้เขากินไม่ไหว เขาเลยสวมบทเชฟทำแทนและสอนให้ฉันทำไปพร้อมกันกับเขา วันนั้นทำเอาห้องครัวเละเทะไปหมด เพราะฉันเถียงอย่างเอาแต่ใจ ส่วนเขาก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งจนเกือบทะเลาะกันเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต

"ลุง ลุกไหวมั้ย" 

"ฝันทำข้าวต้มกุ้งอร่อยมากเลยนะ"​

ฉันยกชามข้าวต้มมาให้คนป่วยในห้องพร้อมกับน้ำฝรั่งแยกกากเพิ่มวิตามินซีและความสดชื่น ก่อนจะวางลงบน​โต๊ะ​ข้างเตียง ค่อยๆ ประคองเขาให้ลุกขึ้นมาเติมพลังสักหน่อย

"ฟู่ ฟู่" มือเล็กตักข้าวต้มพร้อมกุ้งพอดีคำเป่าให้พอหายร้อนป้อนเขาอย่างเอาใจเหมือนกับเวลาที่เขาคอยดูแลฉันในตอนที่ฉันป่วยหรือแม้แต่ตอนที่ปวดท้องแบบผู้หญิง

"อร่อยมั้ย" 

"อร่อย" 

"อีกคำนะ" 

"พอแล้ว" 

"อะไรกัน กินไปนิดเดียวเอง" 

"พี่พะอืดพะอม" ฉันถึงกับต้องตักข้าวต้มในชามขึ้นมาชิมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่ามันกินได้หรือที่จริงแล้วมันไม่อร่อยจนทำให้เขามีสีหน้าเหยเกแบบนี้ เสียความมั่นใจเหมือนกันนะ

แต่...ก็อร่อยนี่นา

ยังไม่ทันได้หันไปคะยั้นคะยอให้เขากินต่ออีกสักคำสองคำ เขาก็พุ่งตัวออกจากผ้าห่มรีบลงจากเตียงอีกฝั่งวิ่งเข้าห้องน้ำไปโก่งคออาเจียนจนเสียงดังออกมาด้านนอก ทำฉันร้อนรนรีบตามเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง 

เขาไม่เคยไม่สบายหรือมีอาการอย่างนี้มาก่อนเลย

"ลุง ดื่มน้ำฝรั่งหน่อยจะได้สดชื่น" 

"..."

"ดีขึ้นมั้ย"

"อืม"

คนตัวโตล้มตัวนอนหมดแรงอยู่บนเตียงไม่หือไม่อือแต่อย่างใดดึงแขนฉันให้ล้มตัวลงไปนอนกอด จากใบหน้าที่เคยมีสีคอยทำหน้าทำตากวนกันมาตอนนี้กลับขาวซีดคิ้วผูกเป็นปมจนฉันอดเอื้อมมือไปนวดตรงหว่างคิ้วหวังช่วยคายปมนั้นได้ ส่วนมืออีกข้างก็ทำหน้าที่คอยลูบผมเส้นสั้นแบบที่เขาชอบ ช่วยกล่อมให้เขาหลับได้ง่ายขึ้น จนได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอฉันถึงค่อยๆ ขยับตัวทีละนิด ถือชามข้าวต้มและแก้วน้ำออกไปล้างให้เรียบร้อย และนั่งกินมื้อแรกของวันอยู่ในห้องนั่งเล่น ปล่อยให้เขานอนพักให้มากหน่อยตื่นขึ้นมาจะได้กลับมาเป็นตาลุงขี้กวนประสาทเหมือนเดิม

"ฝัน อย่าเดินเยอะได้มั้ยพี่เวียนหัว" ผมตื่นออกมาอีกทีช่วงบ่ายของวัน พาตัวเองมานั่งดมยาดมอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ มองแม่บ้านคนสวยทำความสะอาดห้องเดินถือเครื่องดูดฝุ่นไปทุกซอกทุกมุมแล้วต่อด้วยไม้ถูพื้นที่ถูกบิดหมาดถูไปทั่วห้องจนพื้นเงาวับ

"เอ้า ฝันเดินอยู่ก่อนนะ" เธอหันมามองอย่างงุนงง ทำแก้มป่องปากเล็กยู่เหมือนปลาทอง อย่าว่าแต่เธอเลย ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้เวียนหัวขนาดนี้ ดมยาดมต่อดีกว่า

"จะไปไหน" พึ่งจะมานั่งให้ผมนอนหนุนตักได้ไม่นานจะลุกหนีกันไปอีกแล้ว

"ไปปลอกผลไม้ให้ลุงไง" 

"ไม่ให้ไป"​ สองแขนแกร่งโอบเอวบางไว้แน่นอย่างเอาแต่ใจ ซุกหน้าเข้าหน้าท้องแบนราบสูดดมกลิ่มหอมอ่อนๆ ที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย สดชื่นยิ่งกว่ายาดมกระปุกเขียวซะอีก

"ทำไมวันนี้งอแงจังเลยนะ" 

"รำคาญพี่?" 

"โอเค โอเค ฝันไม่เถียงด้วยแล้ว" สุดท้ายเธอก็ต้องตามใจนั่งเป็นตุ๊กตาให้ผมนอนกอดไม่ลุกไปไหน

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมนอนหลับไปพร้อมกับกลิ่นหอมของเธอ ลืมตาตื่นมาอีกทีเพราะโดนความพะอืดพะอมเล่นงานจนต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียนเป็นรอบที่สามของวัน จนรู้สึกได้ว่าในท้องของผมตอนนี้ไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้ว หรือผมควรเอาหมอนกับผ้าห่มมานอนในนี้ดีจะได้ไม่ต้องวิ่งเข้าวิ่งออกให้รู้สึกเหนื่อย

"ไหวมั้ย ไปหาหมอมั้ย ฝันพาไป" คนตัวเล็กตามเข้ามาลูบหลังให้พร้อมกับน้ำเปล่าสำหรับบ้วนปาก

"อยากกินมะม่วงน้ำปลาหวาน" 

"เดี๋ยวปวดท้องนะ" เพราะท้องที่ว่างเกินไป เธอเลยกังวลว่าถ้ากินของเปรี้ยวเข้าไปตอนนี้จะทำให้ผมปวดท้องเอาได้

"พี่อยากกิน" แค่คิดถึงรสชาดของมะม่วงเปรี้ยว ผมก็ลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ 

"เดี๋ยวฝันสั่งให้ แต่ลุงต้องกินข้าวรองท้องก่อนโอเคมั้ย" 

"อืม" 

หลังจากกินข้าวต้มกับไข่เจียวใส่พริกกับหอมแดงง่ายๆ ที่คนตัวเล็กทำให้ตามที่รับปากเธอไว้ ผมก็มานั่งขัดสมาธิรอเธอปลอกมะม่วงเปรี้ยวแช่ลงในชามที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งเพื่อเพิ่มความกรอบอร่อยอยู่ที่พื้นข้างๆ เธออย่างใจจดใจจ่อตรงห้องนั่งเล่น เธอปลอกสองชิ้นผมหยิบขึ้นมาจิ้มน้ำปลาหวานใส่ปากตัวเองหนึ่งชิ้นเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย จนหมดไปสองลูก ทำเธอถึงกับบ่นอุบที่ผมแย่งกินจนหมดและไม่เก็บไว้ให้เธอได้กินบ้าง

ได้แต่ยิ้มแห้งๆ มองเธอตาปริบๆ ก็มันอร่อย เลยกินเพลินไปนิดหน่อยเอง กดสั่งมาเพิ่มอีกดีกว่า