บทที่ 8 อีเวนต์โจรป่า

บทที่ 8

อีเวนต์โจรป่า

               มาแล้ว!

               อีเวนต์โจรป่าที่คณะเดินทางทุกเรื่องต้องเจอ!

               เซี่ยหยู่ขมวดคิ้ว คิดพลางถอยหลังกลับเข้ากระโจม ย่อตัวลงนั่งยองๆ ข้างกายเซี่ยอวี้พร้อมกับเงี่ยหูฟังเสียงด้านนอก

               แม่นมจื่อฮวาหยิบกระบองไฟฟ้าออกจากแขนเสื้ออย่างเงียบเชียบ มือข้างหนึ่งก็โอบกอดองค์ชายน้อยหมายปกป้อง

               ท่าทางเตรียมพร้อมที่คล่องแคล่วของแม่นมจื่อฮวา ทำให้เซี่ยหยู่อดสงสัยตัวตนของฝ่ายนั้นไม่ได้ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะถาม เซี่ยหยู่จึงเงียบ ฟังสถานการณ์ข้างนอกต่อ  

               ที่นอกกระโจม ทันทีที่รู้ว่าถูกโจรป่าปิดล้อมรอบบริเวณ ทหารกล้าทั้ง 30 นายก็พากันลุกฮือพร้อมกับคว้าอาวุธขึ้น ความตรึงเครียดแผ่กระจายไปทั่วร่างของทุกคน แววตาสะท้อนความหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด

               หากบอกว่าไม่รู้สึกกลัวเลยก็เหมือนโกหก! เบื้องหน้าพวกเขาคือโจรป่าร่างใหญ่จำนวน 30 กว่าชีวิต มากกว่าพวกเขาเสียด้วยซ้ำ อีกอย่าง แค่เห็นรูปร่างกำยำกับอาวุธในมือของพวกมัน ก็พอเดาได้ว่าฝีมือแต่ละคนไม่ธรรมดา

               แต่…

               แม้ว่าจะหวาดกลัว ทหารทุกคนต่างก็เตรียมใจจะสู้จนถึงที่สุดเช่นกัน 

               ในตอนนั้นเอง ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ ท่าทางดุดันป่าเถื่อนคนหนึ่งก้าวออกมาจากกลุ่มโจร กล่าวด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม

               “หุบเขานี้เป็นของข้า ต้นไม้ข้าปลูก ลำธารข้าเป็นคนขุด ใครอยากผ่าน ต้องจ่าย!”

               เซี่ยหยู่ที่อยู่ในกระโจม “...”

               ประโยคนี้มัน…สูตรสำเร็จ NPC โจรป่าเลยไม่ใช่เหรอ!

               ในขณะที่เซี่ยหยู่ไม่รู้จะกลัวหรือจะขำก่อน พลันนั้น เสียงของรองแม่ทัพ ‘เสิ่นหลาง’ ก็ดังขึ้น

               “พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าขบวนรถม้านี้เป็นของผู้ใด ถ้าไม่อยากตาย รีบไสหัวไปซะ!

               หัวหน้าโจรแหงนหน้าหัวเราะลั่น พลางชี้ดาบเล่มใหญ่ในมือใส่หน้ารองแม่ทัพเสิ่นอย่างท้าทาย  

               “คำขู่ของเจ้า ข้าไม่กลัว! สุนัขรักษาเมืองอย่างพวกเจ้า ข้าฝังมาไม่รู้กี่ศพแล้ว ฮ่าๆๆ”

               รองแม่ทัพเสิ่นอายุใกล้สามสิบแล้ว เดิมเป็นเพียงทหารชั้นผู้น้อย แต่ด้วยฝีมือและผลงานจึงไต่เต้าจนได้ตำแหน่งรองแม่ทัพ ย่อมรู้ว่าหัวหน้าโจรป่าจงใจพูดจายั่วยุให้เขาโมโห 

               แม้เขาจะไม่สบอารมณ์กับคำพูดของมันจริงๆ แต่…เขาก็ไม่หลงกลจนเสียอาการ   

               รองแม่ทัพเสิ่นยิ้มอย่างเยือกเย็นขณะชักดาบออกจากฝัก

               “งั้นก็มาดูกันว่าข้าหรือเจ้าที่ต้องตาย!”

               สิ้นคำพูดของรองแม่ทัพเสิ่น ทั้งสองฝ่ายต่างก็เข้าปะทะกันทันที 

               เสียงดาบกระทบกันดังก้องป่า ม้าร้องด้วยความแตกตื่น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งตามสายลมและโชยเข้ามาถึงในกระโจม 

               “องค์หญิง มาหลบหลังหม่อมฉัน” แม่นมจื่อฮวากระซิบบอกด้วยแววตาเย็นเฉียบ

               เซี่ยหยู่ที่นั่งยองๆ อยู่ตรงทางออก ได้ยินน้ำเสียงที่ไม่แสดงความหวาดกลัวของแม่นม อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามอง

               แม่นมจื่อฮวาถือกระบองไฟฟ้า หลังตั้งตรง ท่าทางเตรียมพร้อมจะโจมตีทุกเมื่อ แถมแววตานั้นยังคมกริบดั่งคมมีด แวบหนึ่งเซี่ยหยู่รู้สึกว่าแม่นมจื่อฮวาองอาจเหมือนกับทหารหญิงที่ได้รับการฝึกฝนมา  

               และทันทีที่เกิดความคิดนั้น เซี่ยหยู่อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วถาม “แม่นมมีวรยุทธ์หรือ เก่งแค่ไหน?”

               แม่นมผงะอึ้งเล็กน้อย ครู่ต่อมาถึงตอบอย่างจริงจังว่า “ความจริงหม่อมฉันเป็นทหารของตระกูลซิน แต่ก็ไม่ได้เก่งถึงขั้นสู้กับโจรนับสิบได้ หากแค่ช่วยถ่วงเวลาให้ท่านทั้งสองหลบหนี ย่อมทำได้เพคะ”

               ร่างเล็กของเซี่ยอวี้สั่นเทาด้วยความกลัว แต่พอได้ยินแม่นมพูดอย่างนั้น เขาก็ร้องขึ้นมาทันที

               “ยะ อย่าทิ้งข้า…”

               เด็กชายไม่พูดเปล่า แขนเล็กๆ ยังกอดแม่นมแน่น พร้อมซุกหน้าเข้าสู้อ้อมอกของแม่นมด้วย

               หัวใจของแม่นมจื่อฮวาเจ็บปวดราวกับถูกค้อนทุบลงมาแรงๆ แต่ความตั้งใจสละชีพเพื่อปกป้องเด็กทั้งสองกลับหนักแน่นยิ่งกว่า นางพยายามแกะร่างเล็กๆ ขององค์ชายน้อยที่ติดหนึบเหมือนตังเมออก

               “ไม่ต้องกลัวเพคะ หม่อมฉันจะปกป้ององค์ชายสามเอง”

               “ไม่เอา” เซี่ยอวี้ส่ายหน้าแรงๆ แทบคอหัก

               ยิ่งเห็นแบบนี้ แม่นมยิ่งเจ็บปวดหัวใจ  

               “แม่นมไม่จำเป็นต้องเสียสละตัวเองเพื่อพวกเราหรอก” เซี่ยหยู่พูดด้วยสีหน้านิ่งสงบเกินวัย มือก็ค้นหาอะไรบางอย่างในแขนเสื้อ สักครู่ นางก็ดึงหน้าไม้เล็กๆ ขนาดพกพาออกมา

               “นั่นมัน…?” แม่นมจื่อฮวาถามพร้อมกับสีหน้าแปลกใจ  

               “หน้าไม้แบบพกพา” เซี่ยหยู่ตอบ พลางคลี่หน้าหน้าไม้ออก ในขณะบรรจุลูกศรอย่างคล่องแคล่ว ปากเล็กๆ ของนางก็พูดว่า “ถ้าจะหนี เราต้องหนีไปด้วยกัน”

               “องค์หญิง…ห้ามไปเด็ดขาด ถึงท่านจะมีหน้าไม้ แต่ฟังจากเสียง โจรพวกนั้นมีจำนวนมากกว่า ทหารยื้อไว้ได้ไม่นานหรอกเพคะ” แม่นมจื่อฮวาเอ่ยเตือนพร้อมรั้งแขนเด็กสาว

               นั่นสินะ…

               เซี่ยหยู่ไม่ใช่ทหาร ไม่เคยฆ่าคนมาก่อน และไม่รู้ว่าจะตัดใจสังหารคนได้หรือไม่ นางก็แค่โชคดีที่ครอบครองมิติสวรรค์ และโชคดีที่ได้เรียนรู้ทักษะต่างๆ มาจากมิติ หมายความว่า หากจะเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์เป็นตายในตอนนี้ มีแค่สองทางเลือก หนีหรือจะฆ่าโจรพวกนั้น   

                              “ถ้าทหารพวกนั้นตาย พวกเราเองก็ไม่รอด ไหนจะต้องลงใต้ พวกเราจำเป็นต้องมีพวกเขา” เซี่ยหยู่พูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นางก็กล่าวเสริมสั้นๆ ว่า “ข้ามีวรยุทธ์”

เมื่อพูดจบ องค์หญิงน้อยก็เคลื่อนกายออกจากกระโจมด้วยความปราดเปรียว ตั้งท่าเล็งหน้าไม้อย่างสงบนิ่ง

               ฟิ้ว…ปัก!

               ท่ามกลางความวุ่นวาย ศรดอกแรกพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนดาวตก ปักกลางอกโจรคนหนึ่ง ร่างนั้นหงายหลังทันที

               ล่วงไปหนึ่ง…

               ฟิ้ว…ปัก!

               คราวนี้ลูกศรดอกที่สองพุ่งตรงเข้าลำคอโจรคนหนึ่งอย่างแม่นยำ…โจรคนที่สองล้มแน่นิ่ง!

               เซี่ยหยู่ใส่ลูกศรหน้าไม้ เตรียมเล็งโจรคนถัดไป

               ทว่า ในขณะที่นางกำลังจดจ่ออยู่ด้านหน้า โจรคนหนึ่งก็ย่องเข้ามาด้านหลัง มันเงื้อดาบขึ้นตั้งท่าจะฟาดใส่กลางศีรษะของนาง  

               ทันทีที่รู้ตัว เซี่ยหยู่รีบกระโจนหลบ

               แม้คิดว่าตนเคลื่อนไหวรวดเร็วและคล่องแคล่วแล้ว กระนั้นกลับหลบไม่ทันอยู่ดี

               ประกายดาบสีเงินฟาดลงมา เด็กสาวทำได้เพียงหลับตาปี๋

               ฉัวะ!