บทที่ 7

คนร่างอรชรนอนคว่ำหน้า สายตาไล่ตามตัวหนังสือที่เธออ่านซ้ำ เป็นรอบที่สาม จนเกินชั่วโมงจึงพลิกกายหงาย แล้วทอดถอนใจอย่างเบื่อหน่าย

“เบื่อจนเครียด ใกล้จะบ้าแล้วนะ รับรองเถอะ ฉันบ้าเมื่อไหร่ ลุงได้สังเวยความบ้าของฉันเป็นคนแรกแน่ ลุงคุณใหญ่แห่งบ้านผีดิบ!”

ท้ายเสียงกระแทกขุ่นมัว นึกภาพชายชราผมขาวโพลนทั้งหัว หากเรือนกายยังกำยำล่ำสัน มีรัศมีสีเทาแผ่ออกมา...และเมื่อภาพนั้นชัดขึ้นปิ่นลดากลับนึกขันปนสมเพช

“คงมีเมียเด็กซุกไว้ในคฤหาสน์ พอมีลูก เลยต้องซุกต่อ จะจ้างพี่เลี้ยงยังต้องทำลับๆ ล่อๆ แก่แล้วไม่เจียมตัว ทำเราเดือดร้อนไปด้วย” 

หล่อนว่าใส่อารมณ์ พยายามสูดลมหายใจลึก บรรเทาอารมณ์เดือดพล่าน แต่เมื่อไม่เป็นผลจึงต่อว่าฝากฟ้าลม 

“ถ้าลุงอยู่ส่วนลุง ฉันก็ไม่สนใจหรอก ชีวิตใครชีวิตมัน แต่ตอนนี้ฉันอยากฉีกอกลุง ตัณหาหน้ามืดของลุงทำฉันเดือดร้อน ลุงกำลังคุกคามชีวิตอันสงบสุขของฉันอยู่ เข้าใจไหม”

เจ้าหล่อนทุบกำปั้นลงกับที่นอน พ่นลมหายใจฟืดฟาดอย่างเคืองแค้น การถูกกักขังให้อยู่ในบ้านหลังเล็ก โดยมีคนคุมคอยส่งอาหารเช้าเที่ยงเย็น จะติดต่อใครก็ไม่ได้ การจะออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก เป็นอันไม่ต้องคิดฝัน

ถึงขนาดนี้ ใครจะทนไหว!

ร่างกลมกลึงในชุดนอนตัวเดียว สวมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าฝ้ายเนื้อบาง ไม่อนาทรต่อความหนาวที่แทรกมาสัมผัสผิวอ่อน เธอจ้ำออกจากบ้านหลังสีฟ้า เป้าหมายอยู่เบื้องหน้า...คฤหาสน์ใหญ่สูงตระหง่านในความสลัว ทาบกับทิวเขาที่เห็นเป็นเงาไกลๆ 

ตลอดระยะทางสองร้อยกว่าเมตรในคืนข้างแรมกับสายลมเย็น ไม่ทำให้เธอคลายความเดือดดาลลงได้ มือบางกำแน่น 

มันเรื่องอะไรที่ใครก็ไม่รู้ทำให้ชีวิตเธอต้องมาเป็นอย่างนี้!

“เฮ้ย! หยุดอยู่ตรงนั้นนะ” 

เสียงตะโกนบอกด้วยสำเนียงท้องถิ่นทำให้หญิงสาวชะงักเท้า หยุดมองนิดหนึ่ง แต่ไม่สนใจ เพราะเป้าหมายของเธอเป็นคนที่อยู่ในคฤหาสน์ใหญ่ตรงหน้านี้แหละ

แต่เจ้าของเสียงเมื่อครู่กลับวิ่งมาขวาง แสงสว่างจากโคมไฟที่ติดอยู่ห่างๆ ทำให้ปิ่นลดามองฝ่ายนั้นชัด

นายคนสวนที่เคยเดินหนีเธอเมื่อกลางวัน ปิ่นลดาจำได้!

“ไปเรียกคุณใหญ่มาพบฉัน” 

เสียงประกาศก้อง ทำให้ชายที่มีความสูงไม่ห่างจากเธอ แต่ความหนามากกว่าเป็นเท่าตัวชะงักงัน ดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นก็จำเธอได้เช่นกัน ท่าทางอึกอักเงอะงะเลยกลับมาให้ปิ่นลดานึกขุ่นใจ

แล้วเสียงเดินสวบสาบก็ดังขึ้นพร้อมกับคำถาม

“ใครน่ะ ไอ้ปั้น” 

“ผู้หญิงคนนี้จะพบนาย”

“พบนาย?” คนถามทำหน้าสงสัยเต็มที่ มองหน้าตาหล่อนไม่ชัด แต่ดูจากเสื้อผ้าที่สวมใส่ จึงไม่รีรอที่จะฟันธง “คนบ้าหรือคนเมาวะ หน้าตาไม่เคยเห็น หรือเป็นอีตัวในเมือง ใครมันหิ้วมากกอีกวะไอ้ปั้น ห้ามไม่ฟัง อย่าให้รู้นะ พ่อจะเตะให้สลบ”

จบคำพูดอวดเบ่งในความรู้สึกคนตัวเล็ก เสียงแว้ดแหวก็ดังสนั่นหวั่นไหว 

“อีตัวบ้านนายน่ะสิ คนบ้านนี้ประสาทกันหมดหรือไง เพ้อเจ้อ บ้าบอ ไปเรียกคุณใหญ่ของนายมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันมาทำงาน รออยู่ตั้งหลายวัน ยังไม่เห็นมีอะไรมาให้ทำ ค่าจ้างก็ไม่คิดจ่ายด้วยใช่ไหม นี่เดือนกว่าแล้วนะ หรือว่าบ้านหลังนี้เป็นที่ซ่องสุมค้าแรงงานทาส คอยดูนะ ฉันจะแจ้งตำรวจ แล้วเรียกนักข่าวมาประโคมให้ดังทั้งประเทศ”

ปิ่นลดาหายใจหอบ จ้องมองสองคนที่ขวางหน้าซึ่งกำลังอึ้งตามกัน 

แล้วชายคนเตี้ยกว่าก็หันมองคนตัวใหญ่ที่มาภายหลัง เหล่มายังเธอในทำนองว่า เห็นฤทธิ์หรือยัง!

คนตัวเล็กที่ยืนเท้าสะเอวต่อว่าชายสองคนฉอดๆ อย่างไม่กลัวภัย สร้างแสงวาบให้จุดในดวงตาคมสีสนิมเหล็ก ดวงหน้าคมสันเรียบเฉยเช่นเดิม 

เขาเห็นปิ่นลดาตั้งแต่หล่อนออกจากบ้านสีฟ้าจากกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งไว้ จึงมายืนกอดอกรอตรงระเบียงชั้นลอยอยู่เงียบๆ กระทั่งหญิงสาวปรากฏตัวอยู่ห่างจากจุดที่เขายืนมองไม่ถึงยี่สิบเมตร หากว่าแสงสลัวยามค่ำคืนคงทำให้เจ้าหล่อนไม่ทันสังเกต

“กลับไปได้แล้ว นายปั้น นายแสง”

รัชตะออกคำสั่งเสียงเข้ม ชายสองคนหันมอง แล้วทำท่าทางนอบน้อมรับคำสั่งจนปิ่นลดาเบ้หน้า...ก่อนตวัดสายตาไปยังเงาร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ 

นายคนนี้เป็นใคร หรือเป็นเจ้าชีวิตอีกคนของคนในนี้ แต่คิดหรือว่าคนอย่างปิ่นลดาจะกลัว! 

ปิ่นลดาสาวเท้าเนิบผ่านหน้านายสองคนที่บังอาจมาสกัดเธออย่างไม่ใส่ใจ เพราะเป้าหมายใหม่อยู่ที่คนยืนนิ่งตรงระเบียงนั่นแหละ

“คุณเป็นใคร ฉันไม่สนใจ แต่คิดว่าคงใหญ่พอตัว ไม่อย่างนั้นนายสองคนนี้ถึงไม่ทำท่ากลัวหงอขนาดนี้ เมื่อกี้ยังทำกร่างกับฉันอยู่เลย” ปิ่นลดาประชดอย่างได้ที

“เธอมีธุระอะไร”

“ฉันต้องการพบคุณใหญ่”

คำประกาศกร้าวของเธอ สร้างความเงียบให้เกิดถ้วนทั่ว หากอยู่ในระยะใกล้พอและมีแสงสว่างส่องถึง เธอคงได้เห็นแววตาทอความรู้สึกของชายหนุ่มออกมา และหากหันมองข้างหลังคงเห็นว่าชายสองคนมองหน้ากัน สีหน้างุนงงเต็มที่

“มีธุระอะไร”

“ฉันไม่ต้องการบอกผ่านใคร แม้คุณจะใหญ่แค่ไหน แต่ไม่ใช่คนที่ฉันจะพูดด้วย”

“คุณใหญ่ไม่พร้อมคุยกับเธอ กลับไปซะ ถึงเวลาแล้วได้พบเอง”

“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วหรือไง พูดอยู่ได้ซ้ำๆ ประโยคเดียว เมื่อเช้าคุณทิพย์อะไรนั่นก็ท่องให้ฉันฟังไปรอบหนึ่งแล้ว ยังจะมีคุณมาทวนซ้ำอีกเหรอ ตายละ นี่มันอะไรกัน โดนคุณใหญ่ฝังชิปตั้งโปรแกรมกันทั้งบ้านหรือไง”

แล้วเสียงหัวเราะพลิ้วที่แทรกผ่านความมืดกับสายลมเย็นทำให้คนฟังทั้งสามมีปฏิกิริยาต่างกัน