เอลฟ์...ติ๊ง ติ๊งเสียงแอปพลิเคชันไลน์ผมดังขึ้นรัวๆขณะที่ผมนั่งคุยเรื่องค่าใช้จ่ายและการปรับปรุงร้านกับลูกน้องอยู่จนผมต้องรีบปิดประชุมเร็วๆเพราะอยากจะเปิดอ่านไลน์ ปกติไอ้แซมมันไม่ไลน์ส่วนตัวมาหาผมนี่หว่า ไลน์ผู้จัดการร้านก็มี" งั้นตกลงตามที่เราคุยกันนี่แหละ ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที" ผมบอกก่อนที่เราทุกคนจะแยกย้ายกันติ๊ง!!" แมร่งงงเอ๊ยยยย!!!! " ผมตะโกนลั่นห้องเมื่อเปิดดูรูปในแอปพลิเคชันไลน์ที่ไอ้แซมส่งมาให้ มันเป็นรูปของผู้ชายคนหนึ่งที่ผมจำได้ว่ามันชื่อปีแสง ไอ้ปีแสงนั่นกำลังนั่งอยู่กับเมียผมรูปต่อมามันกับเมียผมกำลังจูบกัน เลว!! เลวทั้งคู่!!" พี่เอลฟ์ๆ!! พี่ต้องรีบตามเขาไปนะพี่!! " ไอ้แซมวิ่งมาหาผมด้วยความรีบร้อนเมื่อผมเดินลงมาชั้นล่างด้วยความโมโหก่อนจะมองหาคนสองคนที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว" มึงจะให้กูตามไปหาหอกอะไรห๊ะ!! ปล่อยให้เหี้ยกับเหี้ยสมสู่กันอะดีแล้ว" ผมพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะกระหน่ำเทเหล้าในแก้วลงคอ" แต่พี่ไม่ตามเขาไปไม่ได้ " เอ้าไอ้เด็กเวรนี่บอกไม่ตามก็คือไม่ตามดิวะ" มึงยังอยากทำงานอยู่ที่นี่อีกมั้ยไอ้แซม!! " ผมหันไปตวาดมันก่อนจะหันกลับมายกแก้วต่อ" แต่พี
เอิร์ธ..." มึงแน่ใจนะว่าจะรอกูข้างล่างไม่ขึ้นไปข้างบนด้วยกัน" ไอ้เอลฟ์หันมาถามผมหลังจากที่พาผมมานั่งที่โต๊ะวีไอพีในผับของมัน" เออมึงขึ้นไปเถอะชักช้าอยู่ได้คนอื่นเขารอมึงอยู่นะ" ผมพูดพลางส่งสายตาดุๆไปให้มัน วันนี้มันลากผมมาดูงานที่ผับเป็นเพื่อนพอเสร็จแล้วจะกลับไปนอนบ้านกัน ปกติเวลามาที่นี่ผมจะมาช่วงก่อนผับเปิดกับหลังผับปิดแต่วันนี้สิมาตอนผับเปิดซะงั้น" งั้นกูไปนะเมียอย่าแดกเยอะล่ะเดี๋ยวคุยงานเสร็จแล้วกูจะรีบลงมา" มันกำชับผมอย่างกะเป็นพ่อก่อนจะมองไปทางขวดเหล้าที่พนักงานเอามาเสริฟ์ให้" กูรู้น่า มึงรีบๆไปได้แล้วจะได้รีบกลับบ้านพรุ่งนี้กูต้องเข้าบริษัทฯแต่เช้าอีก"" งั้นกูไปนะ "“ เออ ” ผมพยักหน้าให้มันก่อนจะมองตามแผ่นหลังมันจนลับสายตาแล้วนั่งลงกระดกเหล้ารอพลางเล่นโทรศัพท์ไปด้วย" อ้าวพี่เอิร์ธ!! ไม่ขึ้นไปข้างบนด้วยกันหรอพี่ " เสียงใครบางคนทักขึ้นทำให้ผมละสายตาจากจอโทรศัพท์มือถือก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปตามต้นเสียงก็เจอไอ้แซมเด็กในร้านยืนยิ้มแก้มปริอยู่" ไม่อะกูไม่ชอบคนเยอะ แล้วมึงไม่ขึ้นไป? " ผมเอียงคอถามมันก่อนจะยกแก้วอีกครั้ง" เขาประชุมแค่ผู้จัดการร้านกับการ์ดที่ถูกส่งมาจากฮ่องกงอะพี่ ผ
เอิร์ธ...ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วที่ผมกับไอ้เอลฟ์ทะเลาะกันและหลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาในช่วงเที่ยงของวันนั้นชีวิตผมก็เปลี่ยนไปเพราะไอ้เอลฟ์มันทำตัวแปลกกับผมมากขึ้นทุกวันๆ วันนี้ก็เช่นกัน" เหนื่อยมั้ยครับเมียเดี๋ยวผัวชงกาแฟมาให้นะครับ" พูดจบมันก็เดินออกไปชงกาแฟมาให้ผม ช่วงนี้ไอ้เอลฟ์มันเข้ามาช่วยงานที่บริษัทผมทุกวันบางวันผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากนั่งจิบกาแฟแล้วก็ออกไปพบลูกค้ากับมัน" ไอ้เอลฟ์ " ผมเรียกชื่อคนที่ยกแก้วกาแฟมาวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาในห้องทำงาน" ครับเมีย "ฮึ่มมม!!" มึงเลิกเรียกกูแบบนี้ดิ๊แล้วก็เลิกทำตัวแปลกๆด้วยกูไม่ชิน!!" ผมตวาดเสียงดังพลางส่งสายตาดุดันไปให้ซึ่งมันก็เอาแต่ยืนยิ้มแป้นอย่างเดียว ยิ่งทำให้ผมหัวเสียเข้าไปใหญ่" เมียไม่ชอบหรอครับแต่ผัวชอบนะชอบมากๆ "หรือวันนั้นผมต่อยมันแรงไปวะ" มึงอย่ากวนตีนกูเอลฟ์กูจริงจัง " ผมจ้องหน้ามันด้วยท่าทางจริงจังซึ่งมันก็เอาแต่ยิ้มให้ผมอยู่ได้ ไอ้เวร!!" ดีใจนะครับที่เมียจริงจังผัวก็จริงจังกับเมียเหมือนกัน"" เอลฟ์ กูคุยกับมึงดีๆแล้วนะมึงช่วยคุยกับกูดีๆได้มั้ย"" นี่ผัวก็คุยกับเมียดีๆแล้วนะ แต่ถ้าอยากให้ดีกว่านี้ก็ต้องเข้าไปคุยกันบนเตีย
เอลฟ์...หลังจากที่ผมนั่งกอดคนที่ร้องไห้จนเผลอหลับไปในอ้อมกอดก่อนจะค่อยๆเอนตัวลงให้นอนในท่าทางที่สบายตัว ผมนั่งมองใบหน้าขาวเนียนที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและยังโกรธตัวเองไม่หายที่ทำให้คนที่ตัวเองรักต้องร้องไห้แบบนี้ ผมแมร่งเหี้ย!!" แม่ครับ วันนี้ผมกับเอิร์ธจะกลับบ้านตอนเย็นๆนะครับ" ผมต่อสายหาแม่ของคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง[ งั้นหรอลูก อยากกินอะไรกันมั้ยเดี๋ยวแม่จะทำไว้รอ]" อะไรก็ได้ครับแม่ แต่ของผมขอข้าวต้มร้อนๆสักถ้วยก็พอครับ" เพราะตอนนี้ผมเริ่มเจ็บปากขึ้นมาแล้วล่ะ โดนเมียตีไง!![ หืม เอลฟ์ไม่สบายหรอลูกทำไมกินข้าวต้ม]" แค่อยากกินน่ะครับไม่มีอะไร เอ่อแม่ครับวันนี้ไอ้เอิร์ธมันไม่ได้เข้าบริษัทฯนะครับสักพักผมว่าจะเข้าไปแทน"[ เป็นอะไรกันหรือเปล่าลูกถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องเข้าก็ได้นะ ]" ไม่เป็นไรครับแม่เดี๋ยวผมจะเข้าไปสักพักแล้วกลับเลย" หลังจากวางสายแม่ของไอ้เอิร์ธแล้วผมก็เดินกลับไปดูคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคงยังไม่ตื่นง่ายๆผมก็เลยขับรถตรงไปที่บริษัทฯของมันทันที ถึงเวลาแล้วแหละที่ผมจะต้องดูแลและรับผิดชอบเมียผมอย่างจริงๆจังๆสักที..." สวัสดีค่ะคุณเอลฟ์วันนี้คุณเอิร์ธยังไม
เอลฟ์...หลังจากที่ผมเก็บกวาดทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินออกมาจากครัวตรงไปที่บาร์ก็เห็นเมียผมนั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่ สงสัยจะรอผมล่ะมั้งแต่บรรยากาศที่เกิดขึ้นในครัวเมื่อกี้นี้ทำเอาผมไม่กล้าพูดหรือแม้แต่จะสบตาก็ยังไม่กล้า" รอนานมั้ย? " ผมถามคนที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่อย่างกล้าๆกลัวๆพลางพยายามส่งยิ้มให้เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกหวั่นๆของตัวเองตอนนี้"..." ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตรงหน้ามีแค่เพียงเสียงขยับลุกออกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินออกไปนอกผับซึ่งมีผมเดินตามออกไปอย่างเงียบๆ" เชิญนั่งเลยจ้า อ่ะเมนูโจ๊กเดี๋ยวให้เด็กเดินมารับออเดอร์นะจ๊ะ" เสียงแม่ค้าร้านโจ๊กที่ตั้งอยู่ข้างๆผับของผมพูดขึ้นเมื่อเราเข้าไปในร้านก่อนจะเอาเมนูมาวางไว้ให้แล้วเดินออกไป" เอ่อเอิร์ธกินไรดีอ่ะ กินโจ๊กทะเลรวมมิตรมั้ย " ผมกลั้นใจพูดกับคนตรงหน้าอีกครั้งเมื่อเจอเมนูสุดโปรดของคนตรงหน้าเผื่อว่าจะชดเชยความผิดได้บ้าง" เอาโจ๊กหมูสับไข่เค็มที่นึงครับ " รอยยิ้มผมหุบลงแทบไม่ทันเมื่อคนตรงหน้าที่นั่งก้มดูเมนูเงียบๆสั่งอาหารกับเด็กที่เดินมารับออเดอร์ ไม่สนใจผมเลยแฮะทำไงดีวะ" ของพี่ล่ะคะรับอะไรดี " เด็กที่มารับออกเดอร์หันมาถามผมบ้าง“ เอ
เช้าวันต่อมา...เอลฟ์..." หิวมั้ย " ทันทีที่ผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าใครบางคนได้ตื่นก่อนแล้วและดูเหมือนว่าจะอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเพราะกำลังแต่งตัวอยู่" นิดนึง " คนที่นั่งอยู่ปลายเตียงหันมาตอบก่อนจะหันกลับไปติดกระดุมเสื้อต่อฟอด!!" หอมจังน่ากินด้วย " ผมขยับเข้าไปกอดคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงเอาไว้จากด้านหลังก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มเนียนหนักๆไปที่หนึ่ง" ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวกูจะไปทำกับข้าว" คนในอ้อมแขนหันมาสบตากับผมก่อนจะแกะแขนผมออกจากตัว แต่ผมก็รั้งเอวเอาไว้ก่อนจะดึงคนในอ้อมแขนให้นั่งลงบนตักผม" กอดทีดิจะได้หาทางไปห้องน้ำเจอ " ผมพูดเสียงอ่อยกับคนในอ้อมแขนก่อนที่เราสองคนจะหันหน้าเข้าหากันแล้วสวมกอดกันไว้อย่างนั้น มันเป็นกอดที่อบอุ่นกว่าทุกกอดผมอยากอยู่ตรงนี้นานๆจัง" พอยัง กูจะไปทำกับข้าว " คนในอ้อมกอดพูดพลางหันหน้ามาสบตากับผม ผมส่งยิ้มให้บางๆก่อนจะกดจมูกลงบนหน้าผากคนตรงหน้าเบาๆ วันนี้มันทำตัวน่ารักนะแบบนี้ค่อยเหมือนคนเป็นผัวเมียกันหน่อย ปกติเราสองคนจะรุนแรงใส่กันเพราะติดนิสัยตอนเป็ฯเพื่อนกันมันเลยดูไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยน" เราออกไปหาไรกินข้างนอกก็ได้จะได้ไม่ต้องทำ" ผมบอก" มึงไม่อยากกินข้าวฝีมือกู?